Μεταξύ των ταινιών που είχαν πρεμιέρα χτες η ελληνική και πολυβραβευμένη «Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ» σε σκηνοθεσία και σενάριο του Γιώργου Γκικαπέππα (δεν την είδαμε γιατί δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή). Το φιλμ ξετυλίγεται μέσα από τέσσερις περιπτώσεις εγκυμοσύνης, υπαρκτές αλλά ανεπιθύμητες ή επιθυμητές αλλά ανύπαρκτες. Τέσσερις ερωτικές ιστορίες που εξελίσσονται παράλληλα, οι σχέσεις τεσσάρων ζευγαριών μέσα στην οικονομική κρίση μιας εποχής που νοσεί και επηρεάζει φανερά ή υπόγεια τις σχέσεις των ανθρώπων και τις συμπεριφορές τους. Παραγωγή του 2012.

Πρεμιέρα και για την αμερικανική παραγωγή «THE DINOSAUR PROJECT» - κάτι ανάμεσα σε «JURASSIC PARK» και «CLOVERFIELD», διαφορετικής όμως προσέγγισης. Είναι ένα θρίλερ, για όλη την οικογένεια, με περιπέτεια που καθηλώνει και εντυπωσιακά οπτικά εφέ. Αναφέρεται στην ύπαρξη όντων... δεινοσαύρων ...που θεωρούνταν εξαφανισμένα εδώ και εκατομμύρια χρόνια.

Μια εξερευνητική αποστολή, αποτελούμενη από επιστήμονες και τηλεοπτικό συνεργείο εξοπλισμένο με κάμερες τελευταίας τεχνολογίας, ξεκινά για τα βάθη της ζούγκλας του Κονγκό, να εντοπίσει ένα μυθικό τέρας που θεωρείται ότι κατάγεται από τους δεινόσαυρους. Η αποστολή δε θα ολοκληρώσει ποτέ το έργο της μια που το ελικόπτερο στο οποίο επιβαίνουν οι συμμετέχοντες θα συντριβεί στα άβατα της κονγκολέζικης ζούγκλας. Κάποιοι ψαράδες, μετά το δυστύχημα, βρίσκουν στο ποτάμι ένα σακίδιο γεμάτο βιντεοσκοπημένο υλικό που αφηγείται την ιστορία της εξαφάνισης της αποστολής. Η σκηνοθεσία είναι του Σιντ Μπένετ και παίζουν οι Ματ Κέιν, Νατάσα Λόρινγκ, Πίτερ Μπρουκ κ.ά.

Θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι το ντοκιμαντέρ «Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ» έκανε πρεμιέρα χτες και όχι την περασμένη βδομάδα, όπως εσφαλμένα γράψαμε... Η σκηνοθεσία της αμερικανο-βρετανικής αυτής συμπαραγωγής του 2010 είναι του ανατρεπτικού εκφραστή της «street art», Μπανσκί. Στο ντοκιμαντέρ φιλοξενείται η αφρόκρεμα των ζωγράφων του δρόμου επί το έργον... της αποδόμησης της αστικής μιζέριας, περιγράφοντας την πιο αστεία εκδοχή της καλλιτεχνικής καθημερινότητας...

Τέλος, η απαραίτητη οικογενειακή ταινία της βδομάδας. «ΤΙΝΚΕΡΜΠΕΛ: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΝΕΡΑΪΔΟΦΤΕΡΩΝ», ο τίτλος της αμερικανικής παραγωγής κινουμένων σχεδίων σε 3D. Εχει νεράιδες καλές (ξανθές και γαλανομάτες) και λιγότερο καλές (σκουρόχρωμες) που αναρωτιούνται πώς να 'ναι στο χειμωνιάτικο δάσος κι αν τα λεπτά τους φτερά θα άντεχαν στην παγωνιά... με ελληνική μεταγλώττιση.

Εν ολίγοις ο Γουέλς επέστρεψε το 1945 στους κόλπους της χολιγουντιανής βιομηχανίας για να μην απομονωθεί περισσότερο από τους παραγωγούς που τον προόριζαν για τα αζήτητα. Κλήθηκε να σκηνοθετήσει, αλλά και να πρωταγωνιστήσει, στην ταινία «Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ» - πρωτ. τίτλ. «THE STRANGER» (1946). Η εταιρεία παραγωγής έθεσε ως βασική προϋπόθεση στον σκηνοθέτη να μην απομακρυνθεί από το υπάρχον σενάριο κι από ένα προσχεδιασμένο πλάνο που αφορούσε στο μοντάζ της ταινίας. Ο Γουέλς υπέκυψε στους εκβιαστικούς όρους με αποτέλεσμα η ταινία να εξελιχθεί σε μια εκ προθέσεως παρωδία του εαυτού της και του θέματος που πραγματευόταν, του εντοπισμού δηλαδή ενός ναζί εγκληματία πολέμου (στο ρόλο ο ίδιος ο Ορσον Γουέλς) που εργάζεται ως δάσκαλος σε σχολείο και έχει παντρευτεί την κόρη του γυμνασιάρχη (στο ρόλο η Λορέτα Γιανγκ).

Ο Ορσον Γουέλς την αποκήρυξε ως τη χειρότερή του δουλειά, η οποία όμως σημείωσε σημαντική εμπορική επιτυχία χάρη στη RKO που ανέλαβε τη διανομή της σε εθνικό επίπεδο. Το κέρδος από τα έσοδα της ταινίας εξασφάλισε στον Γουέλς μια θέση στην «Columbia» και το 1947 σκηνοθέτησε το περίφημο, εξωτικό του δοκίμιο πάνω στο φιλμ νουάρ «Η ΚΥΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΝΓΚΑΗ» (1948), στο οποίο πρωταγωνιστούσαν ο Γουέλς και η δεύτερη σύζυγός του, σταρ Ρίτα Χέιγουορθ.

«Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ», έξοχο υπόδειγμα ταινίας νουάρ και ατμοσφαιρικής σκηνοθεσίας, ήταν η πρώτη που έδειξε, μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κινηματογραφημένα πλάνα από ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Με υπερτονισμό στα στοιχεία νουάρ, σουσπάνς, σκοτάδι και φως, λήψεις από περίεργες γωνίες (λοξές, από κάτω προς τα πάνω), σκιές υπερμεγέθεις εξπρεσιονιστικές, αλλά και αφήγηση αρκετά συμβατική, με γραμμική ροή, ριζωμένη σε ένα αξιοπρόσεκτο κομμάτι στο εισαγωγικό μέρος. Σ' αυτό βλέπουμε τον ντετέκτιβ Γουίλσον (Εντουαρντ Ρόμπινσον) να αποχωρεί από την Επιτροπή Εγκλημάτων Πολέμου με τη ρητή εντολή: «Αυτή η λέρα πρέπει να καταστραφεί!». Ο Γουίλσον έχει συγκεκριμένη αποστολή. Οχι να λύσει, σαν τον πανταχού παρόντα ρεπόρτερ του φιλμ «ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΕΪΝ» το μυστήριο του «Rosebud» ενός ετοιμοθάνατου, αλλά να οδηγήσει ενώπιον της Δικαιοσύνης έναν εγκληματία πολέμου που κρύβεται σε μια νυσταλέα κωμόπολη της Νέας Αγγλίας πίσω από τη μάσκα ενός καθωσπρέπει μικροαστού. Στιγμές στιγμές το σκηνοθετικό ταλέντο του Γουέλς παίρνει το πάνω χέρι και γίνεται εμφανέστατο στις λεπτομέρειες των σκηνών με τα σχόλια των κατοίκων ή στο χώρο του μαγαζάτορα που παίζει το επιτραπέζιο παιχνίδι του με φαντάσματα... Από την άλλη η ταινία δεν είναι μια πολύ ευτυχής εμπειρία για όσους ενδιαφέρονται για τη δουλειά του μεγάλου Ορσον Γουέλς. Βέβαια, όπως διάβασα κάπου, συμφωνώ ότι η μετριότερη δουλειά ενός «auteur» (δημιουργού) είναι πάντοτε ανώτερη από την καλύτερη δουλειά ενός απλού σκηνοθέτη. Γι' αυτό και είναι η καλύτερη της βδομάδας.

Παίζουν: Εντουαρντ Ρόμπινσον, Ορσον Γουέλς, Λορέτα Γιανγκ.

Παραγωγή: ΗΠΑ (1946).

Με απλότητα και αρκετή δόση ρεαλισμού πραγματεύεται θέματα από πολύ σπάνια -αρρώστια, πολύμορφη εξάρτηση των ηλικιωμένων- έως ταμπού - σεξουαλικότητα και θάνατο. Η ταινία βλέπεται ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος κι αυτό το οφείλει στο εξαιρετικό καστ ερμηνευτών της που υποδύονται πέντε «κολλητούς» εβδομηντάρηδες που κάποια στιγμή, αποφασίζουν για λόγους πρακτικούς να συγκατοικήσουν...

Η ιδέα πολύ συμπαθητική και το καθαυτό θέμα θα άξιζε πολύ καλύτερο σενάριο από αυτό το κοπιώδες πάτσγουορκ, το συρραμμένο με χοντρές βελονιές και σκηνοθετημένο με τρόπο επίπεδο, χωρίς πάθος, ρυθμό και ζωντάνια. Βέβαια αρετές του τύπου κουράγιο, τόλμη, τόνοι ελαφρείς, αισιοδοξία και χιούμορ εδώ και εκεί, δε λείπουν... Οι ηθοποιοί όλοι εξαίρετοι, καθένας με τον τρόπο του, σφύζουν από ενέργεια, ρουφούν ακόμα, απεγνωσμένα την ζωή... Μόνο και μόνο για τους ηθοποιούς πρέπει κανείς να δει τη γλυκόπικρη αυτή δραματική κωμωδία που καίει όλα τα ταμπού για τους ηλικιωμένους και βλέπεται ευχάριστα -σαν μια ευχή- από την αρχή ως το τέλος.

Παίζουν: Τζέιν Φόντα, Τζεραλντίν Τσάπλιν, Κλοντ Ρις, Πιέρ Ρισάρ, Γκι Μπεντος, Ντάνιελ Μπριλ, κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία, Γερμανία (2011).