Ιδιαίτερα σήμερα, που η φτώχεια έχει πάρει άγριες διαστάσεις, που οι μεγαλουπόλεις γέμισαν παρατημένα παιδιά, που οι ταξικές διαφορές έχουν διευρυνθεί σε απίστευτο μέγεθος, σήμερα που το χάσμα ανάμεσα στη φτώχεια και τον πλούτο είναι, πια, απολύτως καθαρό, σήμερα που τα ψηλά κτίρια και τα πολύχρωμα φώτα δεν μπορούν, πλέον, να κρύψουν τις άθλιες παραγκουπόλεις, τις αρρώστιες, την παιδική εγκληματικότητα, οι Λος Ολβιδάδος είναι, δυστυχώς, ακόμα πιο ντροπιαστικά επίκαιροι!

Και λέω ακόμα πιο ντροπιαστικά επίκαιροι, γιατί η ταινία γυρίστηκε πριν 56 ολόκληρα χρόνια! Χρόνια που όχι μόνον δε διόρθωσαν την κατάσταση, αλλά την επιδείνωσαν κιόλας! Καθώς η οικονομική μετανάστευση συσσώρευσε νέες ομάδες πεινασμένων και άστεγων. Νέο δυναμικό για στρατολογία. Καθώς ο καπιταλισμός έγινε πιο λαίμαργος και πιο επιθετικός. Η Πόλη του Μεξικού, όλες οι πόλεις του κόσμου έχουν γεμίσει, πια, από πολυεθνικούς Λος Ολβιδάδος! Μικρές και μεγάλες συμμορίες παρατημένων παιδιών, που πολύ «φυσικά», νομοτελειακά, καταλήγουν στο έγκλημα. Ή πέφτουνε αυτά θύματα εγκληματικών πράξεων. Ή, και το πιο πιθανό, και τα δύο μαζί!

Η ταινία, λοιπόν, του Λουί Μπουνιουέλ, του ανθρώπου που με την επιμονή του στην ανάπτυξη της κινηματογραφικής φόρμας έδωσε νέα ώθηση στην κινηματογραφική έκφραση (της κινηματογραφικής φόρμας, όμως, που παρότι συνεχώς και επίμονα αναζητά το καινούριο, φροντίζει να είναι πάντα σύμφωνη με το περιεχόμενο, την ουσία της ιστορίας που διηγείται), καταγράφει τους ανθρώπους, τα παιδιά περισσότερο, που ζούνε πίσω από τη «βιτρίνα». Με αδρές κινηματογραφικές εικόνες, εικόνες σκόπιμα διαλεγμένες ανάμεσα στο «ανώτερο» στάδιο του ρεαλισμού και στο «κατώτερο» του σουρεαλισμού, σε ένα εκφραστικό «σημείο» δηλαδή, που από τη μια θα περιγράφουν κατανοητά την πραγματικότητα και από την άλλη θα «τραβάνε» τον θεατή σε νέες περιοχές έκφρασης, μας αποκαλύπτει μια καταμέλανη κοινωνική τοιχογραφία. Μια κοινωνική τοιχογραφία, που μόνον ένας σουρεαλιστής και η παρδαλή, και με αυτή την έννοια σουρεαλιστική, καπιταλιστική οικονομική πολιτική μπορεί να δημιουργεί! Μια κοινωνική τοιχογραφία, που είναι ντροπή για τον ανθρώπινο πολιτισμό!

Δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου άλλον σκηνοθέτη που θα μπορούσε να μεταφέρει καλύτερα στον κινηματογράφο αυτή την απίστευτη (σουρεαλιστική) πραγματικότητα. Ανθρωποι, χώροι, καταστάσεις τόσο αληθινοί και την ίδια στιγμή τόσο απίστευτοι! Εξαθλίωση, φτώχεια, σακάτηδες, γέροι, παιδιά, άρρωστοι, άνεργοι, μεγαλοεγκληματίες που διαφεύγουν, και μικροδιαβόλοι που συλλαμβάνονται. Διαλυμένες οικογένειες, πόρνοι και πόρνες. Και την ίδια στιγμή, μέσα σε αυτό το βρωμερό μποστάνι, να φυτρώνουν κάτι υπέροχα λουλούδια. Υπέροχα λουλούδια που άλλα, τα πιο λίγα, ελάχιστα, δυστυχώς, θα επιβιώσουν και τα υπόλοιπα, τα πολλά, θα συντριβούν κάτω από το βάρος της πανάθλιας καπιταλιστικής ζωής!

«Λος Ολβιδάδος», λοιπόν, όχι για να επαναπαυτούμε, αλλά για να εξεγερθούμε! «Λος Ολβιδάδος», για να διαπιστώσουμε πως η Τέχνη δεν είναι διασκέδαση, με τη χαζή ή και την καλή έννοια της λέξης! «Λος Ολβιδάδος», για να καταλάβουμε τι σημαίνει στρατευμένη τέχνη. Ταξική τέχνη! (Ο Μπουνιουέλ, δυστυχώς γι' αυτόν και για το παγκόσμιο προοδευτικό κίνημα, πολύ γρήγορα γλίστρησε στον καθολικισμό, όμως παρ' όλα αυτά ποτέ δε σταμάτησε την κριτική του απέναντι στον καπιταλισμό και τις πολιτικές ή θρησκευτικές προλήψεις)! «Λος Ολβιδάδος», για να μην πάνε χαμένες οι δυο ώρες σας και το πολύτιμο εισιτήριό σας. «Λος Ολβιδάδος», για να θαυμάσετε κινηματογραφική λιτότητα. Να θαυμάσετε στην πράξη κατάργηση του περιττού! Να δείτε και να απολαύσετε ένα κινηματογραφικό ποίημα. «Λος Ολβιδάδος», για να συνυπογράψετε μια κινηματογραφική πολιτική μπροσούρα!

Παίζουν: Αλφόνσο Μεΐρα, Ρομπέρτο Κόμπο.

Η Σου Κι

Ο Χου Χστάο Χστεν δείχνει να παγιδεύεται από τον ναρκισσισμό του! Του αρέσει τόσο πολύ η εικόνα που «κατασκευάζει», που ξεχνάει τι ήθελε να πει! Ή αδιαφορεί γι' αυτό που ξεκίνησε να λέει! Και είναι κρίμα που υποκύπτει σε τόσο «φθηνά» ελατήρια, γιατί, είναι φανερό, πως έχει όλα τα προσόντα να αφήσει τα σημάδια του στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Με το προηγούμενο έργο του, αλλά και με τις «Τρεις Στιγμές», δείχνει έναν διανοούμενο που θέλει να κρατάει επαφή με τον άνθρωπο και την ιστορία. Που θέλει να δείχνει ότι παρακολουθεί τη σπειροειδή εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας και των τρόπων που ο άνθρωπος, σε διαφορετικούς χρόνους, εκφράζει το συναίσθημά του!

Χωρίς τα επεξηγηματικά σημειώματα του σκηνοθέτη, χωρίς τις συνεντεύξεις του, είναι αδύνατο να παρακολουθήσεις το έργο του. Αυτά που έχει στο μυαλό του, δυστυχώς, με τον τρόπο που διάλεξε να τα μεταδώσει, μένουν έξω από την οθόνη. Ο θεατής δεν επικοινωνεί άμεσα και αποτελεσματικά μαζί του. Ομως, για να είμαστε δίκαιοι, δε σε αφήνει τελείως ασυγκίνητο! Η ομορφιά της εικόνας του, έστω και περιοδικά, σε αποζημιώνει! Καθώς σου δημιουργεί μια κάποια ευφορία!

Εδώ, λοιπόν, έχουμε το ίδιο ανθρώπινο ζευγάρι, σε τρεις διαφορετικές χρονικές στιγμές (1966, 1911, 2005), στον ίδιο, όμως, χώρο (Κίνα - Ταϊβάν), να ζουν το αιώνιο συναίσθημα, τον έρωτα! Οι δυο σύγχρονες περίοδοι (1966, 2005) αποδίδονται περισσότερο ηχητικά, καθώς ο σκηνοθέτης φέρνει σε πρώτο πλάνο τους ήχους της πόλης, ενώ η άλλη περίοδος (1911) είναι τυλιγμένη μέσα στη σιωπή. Μια σιωπή που ο σκηνοθέτης, για να την τονίσει, καταφεύγει στο βωβό κινηματογράφο! Οι ήρωές του μιλούν χωρίς να ακούγονται και οι διάλογοι γράφονται με λεζάντες ανάμεσα στα πλάνα! Αν δεν είναι αυτό φιλαρέσκεια. Ή, τέλος πάντων, επίδειξη. Ή, και το πιο πιθανό, μια αδικαιολόγητη νοσταλγία!

Παίζουν: Σου Κι, Τσαγκ Τσεν, Μέι Φαγκ, Λιάο Σου Γιέν.

Βιβιάνα Ερέρα

Το «Play» μάς έρχεται από τη Χιλή! Μια χώρα με μικρή, αλλά με αρκετά ζωντανή κινηματογραφική παρουσία. Νωπές είναι ακόμα οι μνήμες μας από τον «Ματσούκα» και τον «Σαλβαδόρ Αλιέντε». Το «Play», βέβαια, δεν κινείται προς την ίδια κατεύθυνση. Δεν είναι μια «καθαρά» πολιτική ταινία. Είναι μια ερωτική ταινία. Και φυσικά, με τον τρόπο της, και αυτή πολιτική!

Μια μέρα, ένα κορίτσι γεμάτο ζωή, έτοιμο να ρουφήξει όλον τον αέρα, φτάνει από τον φτωχό αλλά όμορφο Νότο, στο Σαντιάγκο. Εκεί, βέβαια, δεν την περιμένουν με ταμπούρλα. Αναλαμβάνει να προσέχει έναν κατάκοιτο γέρο. Δε βαρυγκωμά. Αντίθετα και εκεί απολαμβάνει κάθε στιγμή. Είναι τόσο ευτυχισμένη, που ανοίχτηκε στον κόσμο. Τον περιποιείται. Του καθαρίζει το χώρο. Του διαβάζει. Τον χαϊδεύει! Τις ώρες της σχόλης βγαίνει και περπατάει. Και παρατηρεί!

Και παρατηρώντας έρχεται το πρώτο φιλί. Από τον πρώτο που βρίσκεται, σχεδόν, έξω από την πόρτα της. Σε λίγο θα έρθει και ο έρωτας. Αυτός, ως γνωστόν, αρκετά πιο πολύπλοκος. Η μικρή από το Νότο θα ερωτευτεί, με τον απόλυτο δικό της τρόπο, έναν νεαρό που, ενώ είχε όλες τις προϋποθέσεις, δεν τον αντιμετώπισε σωστά η ζωή. Παρεμβαίνει αυτή, λοιπόν, για να αποκαταστήσει τα πράγματα!..

Η αξία της ταινίας δεν είναι τόσο στην ιστορία που αφηγείται. Η ιστορία θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη. Πιο σφαιρική. Οι ήρωες να μην ήταν τόσο σχηματικοί. Να υπήρχαν και κάποιες, κλεφτές έστω ματιές, για το «περιβάλλον», το χρόνο και το χώρο, μέσα στον οποίον διαδραματίζεται. Η αξία της, λοιπόν, βρίσκεται στην αφήγηση! Η σκηνοθέτης (σπούδασε κινηματογράφο στην Κούβα), έχει μια αξιοπρόσεχτη «αθωότητα» στην εικόνα της. Μια αθωότητα που αγγίζει τα όρια της ποίησης.

Η μόλις 30χρονη Αλίσια Σκέρσον έκανε την ταινία της να μοιάζει με έναν χαρούμενο περίπατο μιας χαρούμενης 20χρονης νέας κοπέλας, η οποία μόλις έφτασε στην πόλη και τα βλέπει όλα χαρούμενα και αισιόδοξα. Την έκανε να μοιάζει με μια χορευτική πιρουέτα. Με ένα σκέρτσο του Παγκανίνι. Τίποτα δεν είναι μεγάλο. Μεγαλόστομο, για την ακρίβεια. Ούτε η χαρά, ούτε ο φόβος. Ολα περνάνε μέσα από το αισιόδοξο φίλτρο της μικρής. Η οποία δεν επιτρέπει να τρυπώσει μέσα της η απογοήτευση. Εστω και αν βλέπει γύρω της τέτοια σημάδια.

Η ταινία έχει βραβευτεί σε διάφορα φεστιβάλ που συμμετείχε! Βραβευμένη είναι και η πρωταγωνίστριά της. Το «Play» έλαβε μέρος και στο πρόσφατο Διεθνές φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Επίσης, ήταν η επίσημη πρόταση της Χιλής για ξενόγλωσσο Οσκαρ.

Παίζουν: Βιβιάνα Ερέρα Μαρτίνες, Αντρές Ουλόα, Αλίν Κούπενχαϊμ, Κόκα Γκουατζίνι, Χόρχε Αλις, Φραντσίσκο Κοπέλο.