Associated Press

Ο κόσμος μετατέθηκε βίαια από έναν πόλεμο συμφερόντων για την παγκόσμια κυριαρχία σε μια παγκόσμια κατάσταση πολέμου. Η βίαιη ανατροπή όλων των γεωστρατηγικών σχεδιασμών, αλλά και της πεποίθησης ότι «οι δημοκρατίες δεν κάνουν πόλεμο», προβάλλει ανατριχιαστικά το ενδεχόμενο χρήσης του αμερικανικού πυρηνικού οπλοστασίου. Ηδη από τον πόλεμο του Κόλπου, το προεδρικό διάταγμα 54 του πατέρα Μπους της 15/1/1991, σχετικά με την «Καταιγίδα της ερήμου», προέβλεπε πυρηνικές επιθέσεις σε περίπτωση που το Ιράκ χρησιμοποιούσε χημικά ή βιολογικά όπλα. Η απειλή θίχτηκε επανειλημμένα από τον Αμερικανό υπουργό Αμυνας, Ντ. Ράμσφελντ.

Ακούγεται, δήθεν, σαν «αποτροπή», αλλά με το σημερινό κλίμα γενικευμένης αβεβαιότητας και με εμπλεκόμενες σ'ένα διόλου απίθανο γενικευμένο πόλεμο στην περιοχή πολλές «ανεξέλεγκτες» πυρηνικές δυνάμεις, όπως, για παράδειγμα, το Πακιστάν, η Ινδία ή το Ισραήλ, ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα φαντάζει σήμερα πολύ πιο πιθανό απ' ό,τι πριν δέκα χρόνια. Η διάβρωση της «δεδομένης» πυρηνικής ομηρίας από τις ΗΠΑ συμπαρασύρει υποχρεωτικά και όλες τις «συμβατικές» μεταβλητές. Ηδη ο πολεμικός προϋπολογισμός της κυβέρνησης Μπους εκτινάχτηκε στο 40% των παγκόσμιων πολεμικών δαπανών. Ανάλογα κλιμακώνονται και οι υπόλοιποι εξοπλισμοί. Δεδομένου του «νέου τύπου εχθρού» (Μπους), που είναι «ιδέα» και όχι «κύριο όνομα», ο πόλεμος είναι «αέναος και απεριόριστος», αφού, όπως δήλωσε ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Κόλιν Πάουελ, την 13/9/2001, «η τρομοκρατία είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Δεν έχει σύνορα εθνικά, θρησκευτικά ή γεωγραφικά (...) όταν θα 'χουμε τελειώσει μ' αυτή την οργάνωση, θα συνεχίσουμε με μια παγκόσμια επίθεση κατά της τρομοκρατίας στο σύνολό της».

Εν ολίγοις μετά την 11/9, μαζί με την ιστορική διάψευση του «άτρωτου» των ΗΠΑ κατέρρευσαν και όλοι οι σχεδιασμοί περί κέντρου, περιφέρειας, lines (ορίων) και συνόρων, θεάτρων επιχειρήσεων, πολλαπλών μετώπων, τεχνολογικής υπεροπλίας κλπ. Οπως θα έλεγε και ο Λόρενς της Αραβίας, «ο πόλεμος έγινε σαν μια ναυμαχία στην έρημο». Ο ίδιος ο στρατηλάτης Μπους ηγείται ενός μέρους των ΗΠΑ, η εξουσία των πολυεθνικών όχι μόνο δεν του «ανήκει» αλλά δεν ξέρει καν αν είναι «μ' αυτόν ή με τους τρομοκράτες».

Επανειλημμένα οι υπηρεσίες του ΟΗΕ έχουν προειδοποιήσει ότι το ναρκω-εμπόριο και η διεθνής φινάντζα περνούν από τους ίδιους δρόμους και, συχνά, από τα ίδια χέρια. Τόσο ο Κλίντον όσο και ο Μπρεζίνσκι ομολόγησαν, εμμέσως πλην σαφώς, ότι ήταν τα δικά τους «παιδιά της παγκοσμιοποίησης» που κάναν τη ζημιά. Αλήθεια, ξέρει ο Μπους ποια λεφτά της CIA, της Σαουδικής Αραβίας ή του Πακιστάν, που χρηματοδοτούσαν χρόνια την «Αλ Κάιντα» κατά των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, των Ρώσων στην Κασπία ή των Σέρβων στη Γιουγκοσλαβία, ανακυκλώθηκαν στους «δρόμους του οπίου» μέχρι να φθάσουν στη Γουόλ Στριτ; Μπορεί να δώσει πειστικές εξηγήσεις γιατί κατέρρευσαν ξαφνικά οι χρηματιστηριακές «πρωτοπορίες» ή η Αργεντινή; Μπορεί να ξεχάσει για λίγο τις «προσευχές» και να δικαιολογήσει γιατί σύμφωνα με την «Επιτροπή για την τρομοκρατία» των ΗΠΑ, στην ετήσια έκδοση του Ιούλη 2001, οι «εχθροί» είναι «Κούβα, Ιράν, Ιράκ, Λιβύη, Βόρεια Κορέα, Σουδάν και Συρία», αλλά όχι το Αφγανιστάν των Ταλιμπάν και του Μπιν Λάντεν; Μπορεί να εξηγήσει ο Μπους γιατί αποσταθεροποιήθηκε όλο το δίχτυ των φιλοαμερικανικών θεοκρατικών σατραπειών, από τη Σαουδική Αραβία μέχρι το Πακιστάν, ή γιατί ο Σαρόν ξεφτίλισε ατιμώρητα ΗΠΑ και Ευρωπαίους, και μάλιστα σε καιρό «πολέμου»; Μπορεί να σταθμίσει την οπορτουνιστική και ανίερη συμμαχία, με πρώην και μελλοντικούς αντιπάλους, όπως η Ρωσία και η Κίνα, όταν οι σχέσεις με τη Γερμανία και την Ιαπωνία κρίνονται το λιγότερο ως «τεταμένες»; Μπορεί να εξηγήσει στους λαούς γιατί η «τρομοκρατία» του Σόρος είναι διαφορετική απ' αυτή του Μπιν Λάντεν, και πόσα είναι τα θύματα της παγκόσμιας χρηματιστηριακής σπέκουλας; Μπορεί να δείξει ποιος είναι ο «εχθρός»; Τότε πώς ντύνεται στρατηλάτης(...);

Associated Press

Associated Press

Το 1996 ο Σ. Χάντινγκτον έγραφε τα εξής:

«Οι ΗΠΑ αντέδρασαν έντονα και οργάνωσαν, χρηματοδότησαν και εξόπλισαν τους Αφγανούς στασιαστές που πολεμούσαν κατά των σοβιετικών δυνάμεων(...). Αυτό που η Δύση βλέπει ως νίκη του Ελεύθερου Κόσμου, οι μουσουλμάνοι το βλέπουν ως νίκη του ισλάμ. Τα αμερικανικά δολάρια και οι πύραυλοι ήταν αναγκαίοι για την ήττα των Σοβιετικών(...). Η οικονομική υποστήριξη των μουσουλμάνων για τον πόλεμο προήλθε κυρίως από τη Σαουδική Αραβία(...). Κατά τη διάρκεια του πολέμου, 25.000 περίπου εθελοντές από άλλες ισλαμικές, κυρίως αραβικές, χώρες συμμετείχαν στον πόλεμο(...) οι εθελοντές εκπαιδεύτηκαν από τη Στρατιωτική Υπηρεσία Κατασκοπίας του Πακιστάν. Επίσης το Πακιστάν ήταν ο αγωγός για τη διοχέτευση των αμερικανικών χρημάτων(...) ο πόλεμος άφησε πίσω του έναν ανήσυχο συνασπισμό ισλαμιστικών οργανώσεων, μια γενιά ειδικευμένων και πεπειραμένων μαχητών, στρατόπεδα, εκπαιδευτικά πεδία, εγκαταστάσεις για σχεδιασμό στρατιωτικών επιχειρήσεων, πολύπλοκα δίκτυα σχέσεων σε όλο τον ισλαμικό κόσμο σε επίπεδο προσωπικού και οργάνωσης, μια σημαντική ποσότητα στρατιωτικού εξοπλισμού και, το πιο σημαντικό από όλα, μια μεθυστική αίσθηση δύναμης και αυτοπεποίθησης. Το ισλάμ νίκησε τη μια από τις δυο υπερδυνάμεις του κόσμου και τώρα εργάζεται για να νικήσει τη δεύτερη(...).

Associated Press

Το 1996 ακόμη, και ενώ έχουν περάσει τρία ολόκληρα χρόνια από την πρώτη επίθεση της «Αλ Κάιντα» στους δυο πύργους του Διεθνούς Εμπορικού Κέντρου στο Μανχάταν, ο Σ. Χάντινγκτον είναι πολύ προσεκτικός για το δίκτυο του Μπιν Λάντεν και αναφέρει τα εξής: «Εκτός από την κυβερνητική υποστήριξη, πολλές μουσουλμανικές ομάδες πρωτοβάθμιας εμπλοκής έχουν υποστηριχτεί από την κινητή, διεθνή ομάδα ισλαμιστών μαχητών, που προέρχεται από τον αφγανικό πόλεμο και έχει λάβει μέρος σε διαμάχες όπως ο εμφύλιος πόλεμος στην Αλγερία, στην Τσετσενία και στις Φιλιππίνες. Αυτή η διεθνής ισλαμική ομάδα είχε εμπλακεί στην αποστολή εθελοντών με σκοπό την εγκαθίδρυση της ισλαμικής κυριαρχίας στο Αφγανιστάν, στο Κασμίρ και τη Βοσνία, στη διεξαγωγή από κοινού με τις εμπλεκόμενες μουσουλμανικές εθνότητες προπαγανδιστικών πολέμων εναντίον κυβερνήσεων που αντιτίθενται στους ισλαμιστές μιας χώρας, και στην ίδρυση ισλαμικών κέντρων σε κοινότητες της διασποράς, τα οποία θα χρησιμοποιούνται ως πολιτικά αρχηγεία από όλες τις εμπλεκόμενες μουσουλμανικές ομάδες».

Για τις ΗΠΑ το τέλος της ΕΣΣΔ άνοιγε την αυλαία για την «παγκοσμιοποίηση» της κυριαρχίας τους, που σήμαινε βασικά, εκτός από τον έλεγχο της Αμερικής, της Αυστραλίας και της Ευρώπης, την επέκταση της ηγεμονίας της στην Αφρική και κυρίως στην Ασία, ήπειρο όπου το Ναγκασάκι, η Κορέα και το Βιετνάμ είχαν τραυματίσει βαθιά το «αμερικανικό όνειρο». Με στόχο τον έλεγχο της Κεντρικής Ασίας, μέσα από τον άξονα Πακιστάν - Αφγανιστάν που θα μπορούσε να επεκταθεί μέχρι το Ουζμπεκιστάν, τα τεράστια ενεργειακά αποθέματα της Κασπίας θα μεταφέρονταν στα λιμάνια του Πακιστάν, απομονώνοντας τη Ρωσία και παρακάμπτοντας το Ιράν, ενώ η αφγανική παραγωγή οπίου θα εξασφάλιζε τον έλεγχο στα δύο τρίτα του παγκόσμιου ναρκο-εμπορίου. Η Ρωσία έπρεπε να περικυκλωθεί από εχθρικές ισλαμικές σατραπείες, από την Τσετσενία μέχρι την Τασκένδη. Τα πυρηνικά του Πακιστάν θα φρονημάτιζαν την Ινδία, υπό την απειλή απόσχισης του Κασμίρ. Η Κίνα, κατεξοχήν στρατηγικός «εχθρός» εξαιτίας του μεγέθους, του καθεστώτος και των ξέφρενων ρυθμών ανάπτυξης, έπρεπε, προς το παρόν, να απομονωθεί, υπό μόνιμη απειλή ισλαμικών αποσχιστικών τάσεων στα βοριοδυτικά σύνορα.

Γίνεται φανερό ότι για να προωθηθούν όλα αυτά η «Αλ Κάιντα» αποτελούσε το εργαλείο - κλειδί, όπως και έγινε. Αλλά ο Πόλεμος στον Κόλπο είχε αλλάξει τα πράγματα, και ισλαμικοί «θύλακες» πλήρως «εκσυγχρονισμένοι», χωρίς αυτό να σημαίνει «δυτικοποιημένοι», είχαν αρχίσει την καταγγελία της «Δύσης» ως απειλής «σταυροφόρων και σιωνιστών», που αργότερα θα γινόταν και το έμβλημα του Μπιν Λάντεν. Η «Αλ Κάιντα» θα συνέχιζε ως «ειδική δύναμη» να ανοίγει το δρόμο στη «νέα οικονομία», με τη συμβολή και του «τρομοκράτη» Σόρος, της καλιφορνέζικης «Unocal» που έλεγχε τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Κεντρική Ασία ή την κοσσοβάρικη ναρκο-θυγατρική στα Βαλκάνια, αλλά ως αποεδαφικοποιημένη πολυεθνική έπρεπε να «δανείζεται» βάσεις και προστασία από τα ισλαμικά καθεστώτα, στα οποία έπνεε, ήδη, ο άνεμος της «ισλαμικής αναβίωσης», μια και η ισλαμική «ούμα» (κοινότητα) έβρισκε πρόσφορο έδαφος στο «υπέδαφος» της «παγκοσμιοποίησης».

Από το 1992 - 1996 το Σουδάν του Χασάν Αλ Ταράμπι αποτελεί προνομιακό χώρο για την «Αλ Κάιντα» αλλά και «εργαστήρι» μεταστροφής του Οσάμα Μπιν Λάντεν από πράκτορα του Ριάντ σε «τρομοκράτη» του Ισλάμ. Το 1996 στο Αφγανιστάν την εξουσία αναλαμβάνουν η «Αλ Κάιντα» και οι ταλιμπάν.

Αρχές του 1998 ιδρύεται το «Παγκόσμιο Ισλαμικό Μέτωπο» από επτά ριζοσπαστικές οργανώσεις που ασπάζονται την τζιχάντ (ιερό πόλεμο): την «Αλ Κάιντα» του Μπιν Λάντεν, τους ταλιμπάν του μουλά Ομάρ, γαμπρό του Μπιν Λάντεν και κυρίαρχου του Αφγανιστάν, τρεις αιγυπτιακές οργανώσεις με πολύχρονη δράση από την εποχή της δολοφονίας του Αιγύπτιου Προέδρου Α. Σαντάτ το 1981, και τον Αιγύπτιο γιατρό Αλ Ζαουάχρι «ιδεολόγο» της οργάνωσης, μια πακιστανική και μία ιορδανική. Σύμφωνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ το πολυεθνικό «δίκτυο» εκτείνεται σε τριάντα οχτώ (38) χώρες, και σ' όλα τα ισλαμικά κράτη και τα μη αραβικά, την Τουρκία, την Κροατία, τη Βοσνία, την Αλβανία και το Κόσσοβο. Η παρουσία του Μπιν Λάντεν στα Βαλκάνια είναι πολύχρονη, ο ίδιος περηφανεύεται για τη συμμετοχή του στον πόλεμο της Βοσνίας, και τη «φιλία» του με τον Ιζεμπέκοβιτς, ενώ έχει και βοσνιακό διαβατήριο που εκδόθηκε στις 14/9/1993 και ισχύει για μια δεκαετία. Η Ιντερπόλ επιβεβαιώνει την παρουσία του στην Αλβανία το 1997/98 καθώς και τη στενή συνεργασία με τον ΟΥΤΣΕΚΑ, όπως και τις πολύχρονες ναρκο-σχέσεις με την κοσσοβάρικη μαφία.

Διάσημος έγινε ο «Αφγανός» μουζαχεντίν Αμπού Αζίζ ή Μπαρμπαρόσα που ως Βόσνιος «απελευθερωτής» του άρεσε να φωτογραφίζεται με κομμένα κεφάλια «απίστων» Σέρβων (R. Jacguard: «Au nom d' Oussama Ben Laden», Paris 2001, Ed. Piccolec). Αλλά τότε τα ευρωπαϊκά ασπόνδυλα ούρλιαζαν για τα «δικαιώματα των μειονοτήτων»(!!!). Η οργάνωση του «Παγκόσμιου Ισλαμικού Μετώπου» ασκεί ένα «αμυντικό τζιχάντ» που πολεμά τον «κοντινό εχθρό» (αραβικές θεοκρατικές σατραπείες) και τον «μακρινό» (ΗΠΑ, Ισραήλ κλπ.) αδιακρίτως. Σ' αυτήν αντιστοιχεί μια «ευέλικτη» μορφή οργάνωσης, όπου τα δίκτυα οργανώσεων έχουν μεγάλη αυτονομία, συντηρούν «θύλακες εν υπνώσει» που ενεργοποιούνται τακτικά και στρατηγικά, η διασύνδεσή τους με την ηγεσία είναι χαλαρή και, γι' αυτό, η εξάρθρωσή τους δύσκολη. Η οργάνωση ως «δίκτυο» (net work) παραμένει ενεργή και χωρίς «αρχηγό», η λεγόμενη «ακέφαλη αντίσταση». Η ηγεσία φαίνεται να είναι τριμερής (Μπιν Λάντεν, Αλ Ζαουάχρι ο «ιδεολόγος», Mohammad Atef ο «στρατιωτικός»), υπάρχει ένα συμβούλιο» (majlis as-sura), τέσσερα κομισαριάτα (στρατιωτικό, οικονομικό, ιδεολογικό / θρησκευτικό και προπαγάνδας) καθώς και μια μόνιμη «υπηρεσία ασφαλείας» πραιτοριανών, η Μπριγκάδα 055 ή «Αραβική λεγεώνα». Η ηγεσία λειτουργεί ως «ομπρέλα», κάτι ανάλογο με το μαφιόζικο «θόλο» (κούπολα) που συνενώνει τα ξεχωριστά κλαν. Το «δίκτυο» εξαπλώνεται με υπερσύγχρονη «χαοτική» δομή, μπορεί ν' «ακουμπάει» σε οργανώσεις χωρίς να φαίνεται, κάτι ανάλογο δηλαδή με τη δομή των αμερικανικών πολυεθνικών ηλεκτρονικού εμπορίου. Ως αποεδαφικοποιημένη πολυεθνική «δανείζεται» κρατική οντότητα (Σουδάν, Αφγανιστάν) αλλά και μη κυβερνητικές οργανώσεις, φιλανθρωπικά ιδρύματα κλπ. Αυτός ο ιδιόμορφος «δανεισμός» αφορά τη μη αναγνώριση από το ισλαμικό «έθνος» των «κρατών - εθνών» ως «ιμπεριαλιστικά κατασκευάσματα».