Στις εκδηλώσεις κυριάρχησαν τα συνθήματα κατά της κυβέρνησης, κατά του Προέδρου, που καυτηρίαζαν τόσο την πρόσφατη τραγωδία στο Μπεσλάν, όσο και τις «μεταρρυθμίσεις» της κυβέρνησης Πούτιν, οι οποίες συρρικνώνουν ακόμη περισσότερο τις εργατικές κατακτήσεις και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Εντονος ήταν επίσης και ο αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας των κινητοποιήσεων, που εκφράστηκε με ανάλογα συνθήματα και με το κάψιμο αμερικανικών σημαιών.

Παρακάτω παρουσιάζουμε την κοινή ανακοίνωση, την οποία εξέδωσαν οι 4 νεολαίες που οργάνωσαν τις κινητοποιήσεις. Πρόκειται για την «Ενωση της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ρωσικής Ομοσπονδίας», που πρόσκειται στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ), την «Επαναστατική Κομμουνιστική Ενωση Νεολαίας (μπολσεβίκων)», που πρόσκειται στο Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΚΕΚΡ-ΚΚΡ), καθώς επίσης τις οργανώσεις νεολαίας «Πρωτοπόρα Κόκκινη Νεολαία» και «Σοσιαλιστική Αντίσταση».

Από τις νεολαιίστικες εκδηλώσεις

Εμείς ξέρουμε από πού μπορούν να βρεθούν τα χρήματα! Τασσόμαστε υπέρ του δημοκρατικού ελέγχου των εργαζομένων στον προϋπολογισμό, υπέρ της άρνησης της πληρωμής του εξωτερικού χρέους, καθώς και υπέρ της εθνικοποίησης των μεγάλων επιχειρήσεων. Να πάψουμε να ταΐζουμε τα διεθνή οικονομικά ινστιτούτα και να πλουτίζουμε τους καπιταλιστές της σφαίρας του πετρελαίου και του φυσικού αερίου! Τα χρήματα αυτά πρέπει να κατευθύνονται για την εξασφάλιση της αξιοπρεπούς ζωής της εργαζόμενης πλειοψηφίας και του μέλλοντος της νεολαίας.

Ομως μόνο αυτό δε φτάνει! Η κυρίαρχη τάξη ουδέποτε θα επιστρέψει την εξουσία και την ιδιοκτησία εθελοντικά. Τασσόμαστε υπέρ της σοσιαλιστικής κοινωνίας, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την επαναστατική αλλαγή όλου του κοινωνικού συστήματος που υπάρχει, η οποία προϋποθέτει την εξάλειψη της εξουσίας των εκπροσώπων του κεφαλαίου καθώς και την οργάνωση της εξουσίας των εργαζομένων από τα εργοστάσια και ΑΕΙ μέχρι και το Κρεμλίνο», καταλήγει η κοινή ανακοίνωση.

Κι είναι σίγουρα ενθαρρυντικό κι ελπιδοφόρο ότι όλο και περισσότεροι νέοι και στη Ρωσία σκέφτονται, προβληματίζονται, αμφισβητούν την καπιταλιστική βαρβαρότητα και κάνουν την επιλογή τους υπέρ του αγώνα ανατροπής του καπιταλισμού και οικοδόμησης της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Στιγμιότυπο από τις εκδηλώσεις

Στο τεράστιο σε έκταση πάρκο της Μαδρίτης χιλιάδες νέοι, αλλά και κάθε ηλικίας άνθρωποι συναντώνται όχι μόνο για την ψυχαγωγία, που είναι έτσι κι αλλιώς ανάγκη, αλλά και για διάλογο - τεράστια επίσης ανάγκη κάθε πολίτη που βιώνει μια σκληρή πραγματικότητα και αναζητά τρόπο αντίστασης. Πραγματοποιήθηκαν συζητήσεις για πολλά επίκαιρα προβλήματα τόσο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος (πόλεμοι, πείνα, ανεργία, δημοκρατικά δικαιώματα, περιβάλλον κ.ά.), αλλά και ζητήματα που αφορούν την Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως το Ευρωσύνταγμα.

Ο «Ριζοσπάστης» συμμετείχε στη γιορτή, έχοντας το δικό του περίπτερο που παραχωρήθηκε από τους διοργανωτές και το οποίο δέχτηκε εκατοντάδες επισκέπτες που συζητούσαν με ζωηρό ενδιαφέρον για την κατάσταση στην Ελλάδα, το εργατικό κίνημα, τη δράση των κομμουνιστών, έχοντας ως σημείο αναφοράς την πρωτοβουλία ανάρτησης του πανό κατά του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ και τη ματαίωση της επίσκεψής του στην Ελλάδα. Το ενδιαφέρον τους επίσης κέντρισε η ειδική έκδοση του «Ριζοσπάστη» στην ισπανική γλώσσα.

Οι εκδηλώσεις του Φεστιβάλ κορυφώθηκαν με την ομιλία του Γενικού Γραμματέα του ΚΚ Ισπανίας, Φρανθίσκο Φρούτος, ο οποίος μεταξύ άλλων απέτισε φόρο τιμής στα θύματα του τρομοκρατικού χτυπήματος της 11ης Μάρτη στη Μαδρίτη και εκφράζοντας τα συλλυπητήριά του στους συγγενείς των θυμάτων. Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η στιγμή που ο Φρανθίσκο Φρούτος αναφέρθηκε τόσο στο θάνατο του γιου του πρώην ΓΓ του ΚΚ Ισπανίας και πρώην συντονιστή της Ενωμένης Αριστεράς Ισπανίας Χούλιο Ανγκίτα, δημοσιογράφου στο Ιράκ, όσο και στο θάνατο του γιου της μαυροντυμένης μάνας που καθόταν τιμητικά στην πρώτη σειρά καθισμάτων των επισήμων. Μια αγκαλιά από κόκκινα τριαντάφυλλα, ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και τα δάκρυα της μαυροντυμένης μάνας που έγιναν ένα με τα δάκρυα των χιλιάδων παρευρισκομένων. Ο ΓΓ στην ομιλία του αναφέρθηκε στις κομμουνιστικές ιδέες που είναι δίκαιες και αναγκαίες, καταφέρθηκε εναντίον της παγκοσμιοποίησης, κάλεσε τη νεολαία και όλους τους λαούς, που ονειρεύονται την ανατροπή της βαρβαρότητας, να αγωνιστούν για έναν άλλο ειρηνικό κόσμο, δίκαιο, απελευθερωμένο από την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Κάλεσε την ισπανική κυβέρνηση να αποσύρει τα στρατεύματα από το Αφγανιστάν, ενώ εξέφρασε την αλληλεγγύη του ΚΚ Ισπανίας στο λαό της Κούβας, της Λατινικής Αμερικής, της Παλαιστίνης, της Σαχάρας. Χαιρέτισε το λαό της Βενεζουέλας για το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα.

Με αφορμή το μακελειό στην Οσετία, αναφέρθηκε τόσο στις ευθύνες του Πούτιν και το ρόλο των ΗΠΑ, όσο και στα προβλήματα που δημιούργησε η διάλυση της ΕΣΣΔ στην οικονομία, την παιδεία, την υγεία, κλπ. Αναφέρθηκε επίσης στα εσωτερικά προβλήματα της Ισπανίας, κάνοντας κριτική στην κυβέρνηση και εκφράζοντας την αντίθεση του κόμματός του στις ιδιωτικοποιήσεις που επιχειρούνται. Στάθηκε, τέλος, στην αποτυχία της Ενωμένης Αριστεράς και το έκτακτο συνέδριο που θα πραγματοποιηθεί για να ξεκαθαριστεί η πορεία της. Κλείνοντας την ομιλία του κάλεσε το λαό σε αγώνα, εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι η κατάσταση μπορεί να αλλάξει, όταν υπάρχει η επιθυμία, η διάθεση για αγώνα, το θάρρος, τόσο στην Ισπανία όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Οι λαοί μπορούν να αντιπαλέψουν τη σημερινή ηθική και πολιτική μιζέρια του καπιταλισμού και να προβάλλουν την άλλη πραγματικότητα.

«Οποιοσδήποτε θα είναι καλύτερος από τον Μπους»...

Τελικά τι πρέπει να κάνει ο μέσος Αμερικανός που έτσι κι αλλιώς έχει εγκλωβιστεί σε μία εκλογική διαδικασία, η οποία έχει πολλά στεγανά και άπειρες δυνατότητες και εναλλακτικές επιλογές για την απρόσκοπτη διαιώνιση της εξουσίας των συμφερόντων που πραγματικά διοικούν τις ΗΠΑ και όχι μόνο; Να ακούσει άραγε τους διάσημους μουσικούς και καλλιτέχνες που γυρνούν τις ΗΠΑ στην καμπάνια «ενάντια του Μπους», δηλαδή υπέρ του Κέρι ως το «λιγότερο κακό»;

Αραγε ποιο είναι το λιγότερο κακό; Ο «κακός» που απειλεί με σκαιό τρόπο την οικουμένη ή ο «άσχημος» που απειλεί την οικουμένη με «ήπιο» τρόπο; Σαφώς υπάρχουν διαφορές στην πολιτική που υπερασπίζονται οι δύο υποψήφιοι που έχουν ριχθεί εδώ και μήνες στην προεκλογική αρένα. Και φυσικά δεν είναι εάν ο ένας είναι πιο ψηλός ή πιο κοντός... Οι διαφορές τους εάν τις παραθέταμε και αναλύαμε διεξοδικά, όλοι θα πέθαιναν από πλήξη, η γράφων και οι αναγνώστες.

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι κεντρικοί άξονες της πολιτικής, που παρουσιάζουν απίστευτες ομοιότητες και έχουν τους ίδιους στόχους παρά την οξεία ρητορική των δύο...

Για τον Πρόεδρο Τζορτζ Ου. Μπους, ο προληπτικός πόλεμος κατά του Ιράκ βαφτίστηκε «αποστολή από το Θεό» και απευθύνθηκε - και συνεχίζει να απευθύνεται - στον αμερικανικό λαό χωρίς ουδεμία ιστορική ανάλυση και οικονομικές διατριβές που θα αποκάλυπταν ίσως τις αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Απευθύνθηκε και απευθύνεται στα βαθύτερα και κατώτατα ένστικτα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Από την άλλη πλευρά, ο Τζον Φ. Κέρι που έμαθε ίσως από τα λάθη του πρώην υποψήφιου των Δημοκρατικών και πρώην αντιπροέδρου Αλ Γκορ, παρά την τεράστια εμπειρία στους κύκλους του Κογκρέσου, προσπαθεί να κάνει το ίδιο. Επιτίθεται στον Μπους όχι για τον προληπτικό πόλεμο κατά του Ιράκ, αλλά για «τεράστια» λάθη» που διέπραξε σε αυτόν τον πόλεμο και ως «βετεράνος» τονίζει μην επαναλάβουμε τα λάθη που διαπράξαμε στο Βιετνάμ. Τι εννοεί; Να μη στείλουμε περισσότερα στρατεύματα διότι τα λάθη μας μπορεί να μεγιστοποιηθούν αλλά δεν μπορούμε και να φύγουμε έτσι απλά χωρίς να επιδεινώσουμε την ήδη δυσχερή μας θέση. Οπερ εάν εκλεγεί ο Κέρι θα στείλει ή δε θα στείλει επιπλέον στρατεύματα εάν χρειαστεί ή δε χρειαστεί. Σε αυτό το επίπεδο ο Μπους είναι πιο σαφής; Επ' ουδενί δεν πρόκειται να στείλουμε περισσότερα στρατεύματα.

Για τη Μέση Ανατολή και ειδικά τη στάση απέναντι στην κυβέρνηση Σαρόν, ο ένας υποψήφιος ανακηρύσσει την απόλυτη στήριξή του σε οτιδήποτε κάνει το Ισραήλ, ενώ ο άλλος στηρίζει όλες τις πολιτικές επιλογές και θέσεις του Ισραήλ;

Και οι δύο στήριξαν απολύτως την έγκριση της ανάληψης δράσης κατά του Ιράν, ο Μπους ως Πρόεδρος και ο Κέρι ως γερουσιαστής. Σε αυτή την ψηφοφορία ήταν παρών, δεν ήταν στην επόμενη για το «τερατώδες» νομοσχέδιο περικοπής φόρων στις πολυεθνικές και τους πλούσιους, στόχος του Μπους. Το στήριξε όμως με ανακοίνωσή του.

Συμφωνούν απολύτως και στον προϋπολογισμό για τις αμυντικές δαπάνες, που έχει ξεπεράσει τα 400 δισ. δολάρια. Φυσικά ουδείς εκ των δύο δεν εξηγεί γιατί «θεωρούνται αμυντικές» αφού για δεκαετίες τα χρήματα του αμερικανικού λαού ξοδεύονται για επιθέσεις. Είτε πολέμους όπως στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Βιετνάμ, στο Λάος, στην Καμπότζη, στη Γρενάδα, στον Παναμά, στη Γιουγκοσλαβία, είτε σε μυστικές επιχειρήσεις ανατροπής όπως στην Κούβα, στη Νικαράγουα, στη Χιλή, στη Βραζιλία, στη Βενεζουέλα, στο Ιράν κ.ά.

Οι δύο τους διαφέρουν σχετικώς στην εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής. Μέχρι στιγμής τα δείγματα Μπους είναι πόλεμος και εισβολή χωρίς τη συνδρομή «των παραδοσιακών μεγάλων συμμάχων» με εξαίρεση τη Βρετανία, αφού μπορούσε εξάλλου. Ο Κέρι οραματίζεται τις εισβολές με τη συνδρομή «όλων» γιατί απλώς είναι πιο «καθωσπρέπει»...

Βέβαια υπάρχει και η τρίτη «εναλλακτική πρόταση», αυτή της υποψηφιότητας του Ραλφ Νέιντερ, χωρίς φυσικά καμία πιθανότητα να κερδίσει τις εκλογές και χωρίς φυσικά να αποτελεί την πρόταση ενός πραγματικά λαϊκού κινήματος. Εξάλλου, η καμπάνια του Νέιντερ σε πολιτείες που θεωρούνται κρίσιμες απευθύνεται στους ψηφοφόρους που ενδεχομένως θα τον στήριζαν να ψηφίσουν Κέρι αν και... «διαφωνούν με τις θέσεις του Κέρι τόσο όσον αφορά στο Ιράκ όσο και άλλα ζητήματα». Οπότε...