Η υπόθεση Μπαλτάκου, η συζήτηση για τις επαφές χρυσαυγιτών με στελέχη όλων των αστικών πολιτικών κομμάτων θυμίζει ότι, παρά τις διαφορές, μεγάλες ή μικρές, σε όλο το αστικό πολιτικό σύστημα υπάρχουν «συγκοινωνούντα δοχεία».

Κοινό στοιχείο όλων είναι η στήριξη στο καπιταλιστικό σύστημα στην εξουσία του κεφαλαίου εκφράζοντας διαφορετικές ανάγκες αστικής διαχείρισης, ανάλογα με την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, τους διεθνείς προσανατολισμούς, την όξυνση των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, την πορεία της ταξικής πάλης.

Οσον αφορά τα λεγόμενα δεξιά, συντηρητικά φιλελεύθερα κόμματα, οι επαφές με «ακροδεξιά στοιχεία» είναι πιο εμφανείς, η ΝΔ ενσωμάτωσε φιλοβασιλικά και μισο-φασιστικά στοιχεία τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Θυμίζουμε, επίσης, ότι ένα σημαντικό τμήμα στελεχών της Χρυσής Αυγής προέρχεται από μέλη και στελέχη που είχαν περάσει από τη ΝΔ και την ΟΝΝΕΔ τις δεκαετίες του 1970 και 1980.

Το ζήτημα αυτό είναι κάπως πιο δυσδιάκριτο όσον αφορά τη σοσιαλδημοκρατία. Κατ' αρχήν, θυμίζουμε ότι στον ΛΑ.Ο.Σ. του Γ. Καρατζαφέρη είχε ενσωματωθεί ένα τμήμα που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ με χαρακτηριστικές περιπτώσεις τους Χρυσανθακόπουλο και Βελόπουλο. Ο βουλευτής, επίσης, της Χρυσής Αυγής Μπούκουρας είχε δηλώσει ότι προέρχεται απ' το ΠΑΣΟΚ, ενώ ένα από τα συνθήματα της ΧΑ ήταν το δημοφιλές σύνθημα του Α. Παπανδρέου «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες». Υπάρχει, επίσης, το διεθνές παράδειγμα της άμεσης και έμμεσης στήριξης ακροδεξιών κομμάτων από τα σοσιαλδημοκρατικά στον ανταγωνισμό τους με τα κεντροδεξιά π.χ. η στήριξη του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας στον Λεπέν.

Επειδή, όμως, όλα αυτά μπορεί να θεωρηθούν πρόσκαιρα και εξαιρέσεις, ας δούμε ορισμένα ιστορικά παραδείγματα από την περίοδο ανόδου του φασισμού των δεκαετιών 1920 - 1930, όπως καταγράφονται στο βιβλίο του Ρ. Π. Ντατ: «Φασισμός και Κοινωνική Επανάσταση» (βιβλίο γραμμένο το 1934), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» 2013, όπου αναδεικνύεται η ανοιχτή συνεργασία σοσιαλδημοκρατών με φασιστικές δυνάμεις.

Αναφέρουμε χαρακτηριστικά:

• Στην Ουγγαρία, υπό το καθεστώς της Λευκής Τρομοκρατίας, η σοσιαλδημοκρατία υπέγραψε Συνθήκη Συμμαχίας με τη Λευκή Κυβέρνηση που κατέπνιξε την επανάσταση. Η Συνθήκη αυτή υπεγράφη στις 22 Δεκέμβρη 1921 ανάμεσα στον Πρωθυπουργό Μπεθλέν και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα που προσχώρησε στη Δεύτερη Διεθνή. Οταν οι όροι της Συνθήκης γνωστοποιήθηκαν τρία χρόνια αργότερα, ξέσπασε σκάνδαλο, οδηγώντας έως και σε σύσταση διερευνητικής επιτροπής στη Δεύτερη Διεθνή. Η διερευνητική επιτροπή υπό τον Κάουτσκι το 1925 κατέληξε σε ετυμηγορία που παρείχε απόλυτη συγκάλυψη, αναγνώριζε «καλή πίστη» στους Ούγγρους σοσιαλδημοκράτες και αποδεχόταν τη διαβεβαίωσή τους ότι η Συνθήκη δε θα ίσχυε πια.
• Στη βουλγάρικη κυβέρνηση «λευκής τρομοκρατίας» του Τσάνκοφ, που προήλθε από στρατιωτικό πραξικόπημα το 1923, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, που είχε προσχωρήσει στη Δεύτερη Διεθνή, είχε επίσημη εκπροσώπηση. Ο υπουργός του, Κασάσοφ, κάθισε πλάι στους αντιπροσώπους της φασιστικής «Λίγκας των Αξιωματικών» και των αστικών κομμάτων.
• Στην Πολωνία το 1926, το πραξικόπημα του Πιλσούντσκι, που ανέτρεψε την κοινοβουλευτική δημοκρατία και εγκαθίδρυσε ένα είδος φασιστικής δικτατορίας, πραγματοποιήθηκε με τη στήριξη του Πολωνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, τμήματος της Δεύτερης Διεθνούς. Ο αντιπρόσωπός του, ο Μοραζέβσκι, πήρε μέρος στην κυβέρνηση Πιλσούντσκι.
• Στην Ισπανία, η δικτατορία του Πρίμο ντε Ριβέρα πρόσφερε προστασία στο Ισπανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και στη ρεφορμιστική Γενική Ενωση Εργασίας, ενώ ταυτόχρονα κατέστειλε το επαναστατικό εργατικό κίνημα, έριξε στη φυλακή τους επαναστάτες ηγέτες και όρισε το ρεφορμιστή ηγέτη Καμπαγιέρο ως ανακτοσύμβουλο.
• Στην Ιταλία, ο Ντ' Αραγόνα και η ρεφορμιστική ηγεσία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας τέθηκαν στην υπηρεσία του Μουσολίνι και ανακοίνωσαν τη διάλυση της Συνομοσπονδίας το 1926.
• Ενώ, τέλος, στη Γερμανία, η σοσιαλδημοκρατία επέδειξε συμβιβαστική και ανεχτική στάση απέναντι στους ναζί, θεωρώντας ότι η συμμετοχή του Χίτλερ στην κυβέρνηση θα σήμαινε και την ένταξή του στο μπλοκ της Βαϊμάρης, την απώλεια των «ριζοσπαστικών» διακηρύξεών του. Εγραφε χαρακτηριστικά το όργανο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας «Vorwarts» το 1932: «Πέραν των συνταγματικών ζητημάτων, αποτελεί παράδειγμα πολιτικής οξύνοιας να επιτραπεί στους ναζί να έρθουν στην εξουσία πριν αποκτήσουν την πλειοψηφία»!!!

Αυτές είναι οι «παραδόσεις της σοσιαλδημοκρατίας» για τις οποίες κόπτεται ο ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να την ανασυγκροτήσει σε νέα βάση...

Ουδεμία, λοιπόν, εντύπωση θα πρέπει να μας προκαλούν οι ειδήσεις για επαφές της Χρυσής Αυγής με στελέχη από όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού συστήματος, ακόμα και με όσους δηλώνουν «μαχητικοί αντιφασίστες». Οι διεργασίες αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος είναι μπροστά μας. Πρέπει, λοιπόν, να αναμένουμε τα πάντα. Γίνεται κατανοητό ότι η μόνη επιλογή στις εκλογές του Μάη απέναντι σε αυτές τις διεργασίες είναι η ενίσχυση των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ.