Ο Κολομβιανός αγωνιστής στο βήμα του Συνεδρίου της ΠΣΟ

-- Στην Κολομβία υπάρχει από τον Αύγουστο του 2010, μια νέα κυβέρνηση, που επιχειρεί να παρουσιαστεί ως κάτι διαφορετικό. Ποια είναι η πραγματικότητα;

-- Μιλώντας για τη νέα κυβέρνηση στην Κολομβία πρέπει να πούμε ότι δεν υπάρχει καμία αλλαγή. Είναι η συνέχεια του ίδιου συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση του Αλβάρο Ουρίμπε προχώρησε τη λεγόμενη «δημοκρατική ασφάλεια» με «φωτιά και τσεκούρι», δολοφονώντας λαϊκούς αγωνιστές, πάνω απο 25.000 εγκλήματα, και γι' αυτό απαιτούμε να μη μείνει ατιμώρητος. Η σημερινή κυβέρνηση του Χουάν Μανουέλ Σάντος αυτήν την πολιτική τη μετονόμασε «προοδευτική ασφάλεια». Ο Σάντος ήταν ο υπουργός Αμυνας του Ουρίμπε, πράγμα που σημαίνει ότι η στρατιωτικοποίηση και με την παρουσία των 7 αμερικανικών βάσεων θα ενταθεί.

Με τον ίδιο τρόπο, οι εμπορικές σχέσεις με βάση τη λεγόμενη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου με τις ΗΠΑ είναι εγγυημένες από τον Σάντος με τη λεγόμενη «επενδυτική ασφάλεια». Που έχει να κάνει με τη δυνατότητα των πολυεθνικών που εκμεταλλεύονται τον φυσικό πλούτο της Κολομβίας, όπως την πλούσια βιοποικιλότητα, το υδάτινο δυναμικό, τους υδρογονάνθρακες ή τους πολύτιμους λίθους. Η βασική επιδίωξή τους είναι να καταληστεύουν τις πρώτες ύλες, να τις εξάγουν από τη χώρα για να μετασχηματιστούν σε άλλο προϊόν, που μετά εισάγεται.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Ενωτικής Συνομοσπονδίας Εργαζομένων, το ποσοστό της ανεργίας ξεπερνάει το 23%, ενώ πάνω από 5 εκατομμύρια διαβιούν σε συνθήκες πλήρους εξαθλίωσης. Αυξάνει η λεγόμενη άτυπη οικονομία, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, το χτύπημα των συλλογικών συμβάσεων. Στην Κολομβία υπάρχουν οι πιο χαμηλοί μισθοί στη Λατινική Αμερική, ενώ και στο επίπεδο της Κοινωνικής Ασφάλισης υπάρχει μεγάλη καθυστέρηση. Εδώ εφαρμόστηκε από τη δεκαετία του '70 το μοντέλο της Χιλής. Μπορούμε να πούμε ότι επιστρέφουμε 50 χρόνια πίσω, αφού δεν κατοχυρώνεται το δικαίωμα στη σύνταξη, στην κατοικία, στην υγεία, στην αναψυχή και, ταυτόχρονα, αυξάνει η μόλυνση σε περιοχές που εκμεταλλεύονται οι πολυεθνικές. Αυτές θησαυρίζουν από τις Συμφωνίες Ελεύθερου Εμπορίου με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη.

-- Ομως, η πλουτοκρατία της Κολομβίας κερδίζει από τη συνεργασία και αλληλεξάρτηση με το διεθνές κεφάλαιο. Ετσι δεν είναι;

-- Η αστική τάξη της Κολομβίας είναι μαριονέτα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Η εθνική βιομηχανία έχει βρει ως διέξοδο, για να αυξήσει τα κέρδη της, τη δημιουργία στρατών, ενέργεια που στηρίζει το κράτος, ώστε να τρομοκρατούνται οι εργαζόμενοι, να δολοφονούνται αγωνιστές συνδικαλιστές, να περιορίζεται γενικά το δικαίωμα στην οργάνωση των εργατών.

Στην Κολομβία είναι δύο οι βασικοί πυλώνες. Η εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που συνεχίζεται με τις Συμφωνίες Ελεύθερου Εμπορίου, με την ιδιωτικοποίηση βασικών επιχειρήσεων και από την άλλη οι στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ που έχουν τοποθετηθεί γεωστρατηγικά ακριβώς στα σημεία που υπάρχει ο φυσικός πλούτος της χώρας, ορυκτός, υδάτινος. Επίσης είναι τοποθετημένες κοντά στα σύνορα με χώρες που τα τελευταία χρόνια έκαναν σημαντικές προόδους (Βολιβία, Βενεζουέλα), με εθνικοποίηση των υδρογονανθράκων - δε μιλάμε για κανένα σοσιαλιστικό μέτρο - για να αποτρέψουν το κλέψιμο του πλούτου. Αυτό είναι το όριο που έβαλαν τόσο ο Εβο Μοράλες ή ο Τσάβες και ο Λούλα (παρόλο που δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στο ίδιο σχήμα), ο Κόρεα στο Εκουαδόρ επίσης είχε πρόοδο στο ζήτημα της εθνικοποίησης των υδρογοναθράκων. Αυτές οι κινήσεις δίνουν κάποιο φως στις κοινωνικές, συνδικαλιστικές οργανώσεις, σε διεθνές επίπεδο.

Και στην Κολομβία μπορούμε να δούμε ότι αυτό που «παίζεται» είναι ο ίδιος ο πλούτος που παράγεται, που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός θέλει να έχει ως ρεζέρβα. Το ίδιο συμβαίνει και με το ισπανικό κεφάλαιο και αυτό άλλων χωρών. Για παράδειγμα, σήμερα έντονη παρουσία έχουν στη χώρα μας τα ισπανικά μονοπώλια REPSOL, Νερά της Βαρκελώνης, Φυσικό αέριο Ισπανίας, Τράπεζα Σανταντέρ, Τελεφόνικα. Αυτές οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις διαπλέκονται και με ντόπιους καπιταλιστές και άλλους Ευρωπαίους.

Αυτήν την κατάσταση θέλουμε να την κάνουμε γνωστή σε όλο τον κόσμο, και να μιλήσουμε για την πραγματική αιτία της σύγκρουσης στην Κολομβία. Το πρόβλημα δεν είναι το ναρκεμπόριο, αυτό αν ήθελαν οι ΗΠΑ το έλυναν εξαλείφοντας τη ζήτηση. Το χρησιμοποιούν, όμως, ως πρόσχημα για να κρύψουν το βασικό που είναι η συνεχιζόμενη αφαίμαξη του πλούτου της χώρας, το χτύπημα του λαού που αντιστέκεται, για να συγκεντρώνουν αμύθητο πλούτο με τη συμβολή και διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα. Ετσι η πολιτική που εφαρμόζεται στην οικονομία δένεται άρρηκτα με την επίθεση στο λαϊκό κίνημα, μέσω του περιβόητου «Σχεδίου Κολομβία».

-- Το εργατικό συνδικαλιστικό και λαϊκό κίνημα πώς αντιμετωπίζει αυτήν την κατάσταση;

-- Δυστυχώς, το συνδικαλιστικό κίνημα είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες. Υπάρχουν συνδικαλιστές εξαγορασμένοι από το κεφάλαιο που ισχυρίζονται χωρίς να ντρέπονται ότι στην Κολομβία έχει γίνει σημαντική πρόοδος και πρέπει να βγει από τη λίστα των χωρών όπου διώκονται και δολοφονούνται συνδικαλιστές. Είναι ντροπή να υπάρχουν τέτοιοι, υποτίθεται, εκπρόσωποι και κάποιοι από αυτούς υπήρξαν και στελέχη της Ενωτικής Συνομοσπονδίας Εργαζομένων, όπως ο Ανχελίνο Γκαρσόν, που σήμερα είναι αντιπρόεδρος στην αντιδραστική κυβέρνηση Σάντος. Είναι ντροπή για εμάς να το λέμε αυτό, αλλά είναι η πραγματικότητα.

Το συνδικαλιστικό κίνημα, σήμερα, χρειάζεται ταξική αγωνιστική ανασυγκρότηση. Και το Συνέδριο της ΠΣΟ μας δίνει αισιοδοξία και ξέρουμε ότι μέσα από την οργάνωση, την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη θα ξαναγεννηθεί η ελπίδα της ταξικής ενότητας και αλληλεγγύης της εργατικής τάξης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Η ΠΣΟ έχει εκφράσει αυτήν την αλληλεγγύη και συμπαράσταση για τους λαϊκούς αγώνες σε κάθε ήπειρο. Νομίζουμε ότι μετά από αυτό το συνέδριο χρειάζεται να δυναμώσει η συζήτηση και στη χώρα μας, την Κολομβία, για τον προσανατολισμό του κινήματος και να υπάρξει επανεκτίμηση για τη στάση πολλών εθνικών και διεθνών οργανώσεων που προωθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, του ΔΝΤ και της ΠΤ.

Είμαστε σίγουροι ότι θα έχουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη πολλών αδελφών οργανώσεων και εμπνεόμαστε και από τη δική σας εμπειρία του ΠΑΜΕ στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης για να δυναμώσει το ταξικό συνδικαλιστικό σύστημα.

Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός (νεοφιλελεύθερος και σοσιαλδημοκρατικός) έχει τελειώσει στη χώρα μας, έχει απαξιωθεί στα μάτια των εργαζομένων και εμείς με το παράδειγμά μας πρέπει να δείξουμε στους εργαζόμενους ότι υπάρχει άλλος δρόμος, ο δρόμος του ταξικού αγώνα, της ταξικής οργάνωσης, κόντρα και στους συμβιβασμένους και εξαγορασμένους από το κεφάλαιο συνδικαλιστές.

Θα λέγαμε ότι έχουμε μια καλή παρουσία σε 5 βασικούς τομείς: Στον ενεργειακό τομέα, τομέα με στρατηγική σημασία. Στον τομέα των τηλεπικοινωνιών, που σήμερα προσπαθούν να ιδιωτικοποιήσουν και να ξεπουλήσουν στο κεφάλαιο. Στη βιοτεχνολογία, σε μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους που εκμεταλλεύονται τις καλλιέργειες του ζαχαροκάλαμου για την παραγωγή εθανόλης, ή την περίπτωση του αφρικανικού φοίνικα που παράγουν βιοκαύσιμα, πράγμα που οδηγεί σε μονοκαλλιέργειες, ξεσπίτωμα χιλιάδων αγροτών και έλειψη διατροφικών προϊόντων. Στην επαρχία του Βάγιε ντελ Κάουκα, ήδη το 76% είναι μονοκαλλιέργεια για βιοκαύσιμα. Ο άλλος είναι ο τραπεζικός τομέας.

Οι πέντε αυτοί τομείς είναι πολύ σημαντικοί. Εκεί και εμείς σημειώνουμε θετικά βήματα, όπως επίσης και στην οργάνωση των ανέργων. Ομως, δυστυχώς, είναι μια πραγματικότητα ότι με τον πόλεμο και όλες τις πιέσεις από το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, και το κράτος τους το ποσοστό των συνδικαλισμένων εργατών διατηρείται πολύ χαμηλό, μόλις στο 3%. Οι διώξεις, οι δολοφονίες (από το 1986 έχουν δολοφονηθεί 2.700 συνδικαλιστές της Ενωτικής Συνομοσπονδίας), η ποινικοποίηση του αγώνα (σήμερα πάνω από 700 μέλη των συνδικάτων μας είναι στη φυλακή με την κατηγορία της «εξέγερσης και της τρομοκρατίας ή της βοήθειας της τρομοκρατίας, π.χ. σε αντάρτικες οργανώσεις ή ακόμα και του ναρκεμπορίου με στημένες προβοκάτσιες), επίσης οι εκτοπισμένοι από τις εστίες τους εργαζόμενοι ξεπερνούν τις 400.000 (πολλοί από αυτούς αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό ως πολιτικοί πρόσφυγες), όλα αυτά δημιουργούν συνθήκες φόβου.

Γι' αυτό χρειαζόμαστε τη διεθνιστική αλληλεγγύη των εργατών όλου του κόσμου, για να γίνει γνωστή η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε. Επίσης είναι σημαντικό να γνωρίζουν ότι η οποιαδήποτε βοήθεια πρέπει να κατευθύνεται προς τις αδελφές οργανώσεις, συνδικαλιστικές, κοινωνικές και όχι γενικά στο κράτος, γιατί έτσι καταλήγουν να ενισχύουν τον πόλεμο της αστικής τάξης κατά του λαού.