«Διάφανη αγάπη» είναι ο τίτλος της ποιητικής συλλογής εκδόσεις «Ιδμων» του Θάνου Ασίκη. Στίχοι και σκίτσα του ίδιου απευθύνονται στη Γυναίκα. Τη γυναίκα ερωτική σύντροφο, αλλά και σύντροφο στους αγώνες της ζωής:

Να γελάς/ Γυρίζοντας από την παραλία/ Περπατώντας με βαριές σκέψεις/ κουρασμένη και θρυμματισμένη/ Να γελάς/ Είναι το μόνο που μας έχει απομείνει/ Στα βαθιά ρίξε την απογοήτευση/ Να γελάς, κάποια μέρα θα δικαιωθούμε.

Ο Θάνος Ασίκης «επιμένει να λέει» μέσα από την ποίηση «πως η αγάπη αποκτιέται/ με τον κίνδυνο στα σπλάχνα της» και οι στίχοι του ανοίγουν δρόμους προς το μέλλον. Ενα πανανθρώπινο μέλλον, όπου τα άτομα δεν είναι κλεισμένα στο μικρόκοσμό τους:

«Κρύψου πίσω από το σύννεφο/ γίνε σημαία του Ηλιου/ Κι ακολούθησε την πορεία των χαμένων πουλιών/ Οπου κι αν βρεθείς/ θυμήσου πως πάνω στη γη/ θα υπάρχουν πάντα/ Ανθρωποι που θα προξενούν πληγές/ Κι άνθρωποι που θα τις θεραπεύουν/ Γιατί μερικοί τρελοί/ Πρέπει να μπαίνουν μπροστά/ Για ν' ανασάνει βαθιά ο κόσμος».

Τις υπέροχες, θαυμαστές ανακαλύψεις των παιδικών μας χρόνων έρχεται να μας ξαναθυμίσει η Βάσω Ψαράκη με το «Μικρό Λεύκωμα της Φύσης» (εκδόσεις «Πατάκη»). Ταξιδεύοντας με μορφή ημερολογίου από μέρα σε μέρα, από μήνα σε μήνα, στον κήπο της και αλλού, η ζωγράφος και συγγραφέας αποκαλύπτει ξανά στα μάτια μας τα λουλούδια, τα δέντρα, τη γη, την αλλαγή των εποχών, τη βροχή, τον ορίζοντα... αλλά και τους αμείλικτους νόμους της φύσης. Στιγμές εφήμερες κι ωστόσο πολύτιμες, που κάποτε διαρκούν μόνο μια νύχτα, όσο η ανθοφορία ενός λουλουδιού...

Κείμενα, φωτογραφίες (225) και σκίτσα της ίδιας αποτυπώνουν την ευαίσθητη ματιά της πάνω στη φύση - μια φύση που εξελίσσεται συνεχώς από μέρα σε μέρα. Ενα βιβλίο συναρπαστικό για όλες τις ηλικίες, που μας ξαναστέλνει στην αυγή της ζωής μας. Τώρα τον Αύγουστο έχουν την τιμητική τους στο λεύκωμα της φύσης, η ακρίδα, τα χελιδόνια που έγιναν γονείς και αγωνίζονται να θρέψουν τα παιδιά τους, τα άνθη των «δειλινών» που ανοίγουν για δώδεκα ώρες βραδινές, οι πεταλούδες, οι καρακάξες, τα μυρμήγκια, ο μπαλωματής, οι πανέμορφες πεταλούδες, τα τζιτζίκια, οι λιμπελούλες, οι βρωμούσες, τα κόκκινα «χωνάκια», τα μικρά σαμιαμιδάκια, οι χρυσόμυγες - «Χρυσομπούρες» (θυμάστε που τους δέναμε στην άκρη μιας μακριάς κλωστής, παίζαμε για λίγο μαζί τους και μετά τους αφήναμε ελεύθερους;)...

Τα αγκάθια είναι κι αυτά πρωταγωνιστές του Αυγούστου στο θέατρο της φύσης. Γράφει γι' αυτά η Βάσω Ψαράκη, που ξέρει τόσο όμορφα να διηγείται, με εικόνες παραμύθια και ιστορίες: «Αγκάθια... άμυνα των φυτών... Πόσο διαφορετικά το ένα από το άλλο... Απειλητικά αλλά γοητευτικά του τριαντάφυλλου. Κρυφά της μπουκαμβίλιας, της νερατζιάς, της γαζίας, του πυράκανθου... Υπουλα του φοίνικα... Αποτρεπτικά της φραγκοσυκιάς, του πουρναριού, των βάτων, των κάκτων... Αγκάθια... της κάππαρης, της τσουκνίδας, του γαϊδουράγκαθου, της αγριοαγκινάρας, του σκόλιαντρου, του κουφάγκαθου, των σπάρτων...».

«Αφιερώνεται στους τρεις άνδρες μου, σύζυγο και γιους, που με εμπνέουν και με στηρίζουν» γράφει η Αγγελική Βαλεόντη - Δεμερτζή, εκπαιδευτικός, αγωνίστρια του γυναικείου κινήματος και αυτοδίδακτη καλλιτέχνης, στην ποιητική συλλογή που κυκλοφόρησε πρόσφατα (εκδόσεις «Υπερόριος»). Στον πρόλογό της αναφέρεται στην καταστροφική φωτιά του 2000, που «γέμισε τη Σάμο με πληγές, που χρειάζεται πολλές δεκαετίες, αλλά και πολλή αγάπη και δουλιά από τον καθένα μας για να επουλωθούν... Το δικό μου σπαραγμό, την ντροπή και την οργή γι' αυτή την καταστροφή, αλλά και την αγωνία για το μέλλον της πατρίδας μας, σας καταθέτω σήμερα».

«Σπαράγματα» είναι ο τίτλος της συλλογής, που δίπλα σε κάθε ποίημα έχει μια φωτογραφία - κορμούς καμένους από τη φωτιά σε παράξενα σχήματα, συχνά ανθρωπόμορφα που ενέπνευσαν τη δημιουργό. Κουφάρια από ελιές σε τοπία καταστροφής, απομεινάρια ζωής συγκλονιστικά, σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Ομως, μέσα από το σπαραγμό, από το χαμό, από το θάνατο, νάτη και πάλι ξεπηδά η ζωή! Συμβολικοί οι στίχοι, παραπέμπουν συχνά στην κληρονομιά που αφήνει η παλιά γενιά στην καινούρια:

«Εμείς μόνο κι ορφανό/ μα την ευχή μου πάρε/ πριν γύρω το κεφάλι μου/ για πάντα εδώ στο χώμα/ Τράβα μπροστά και πέταξε/ κλωνιά γεμάτα νιότη,/ ν' ανθίσουν να καρπίσουνε/ σαν τη ζωή την πρώτη».

Αλλού η ποιήτρια «βλέπει» δυο δράκους που αγωνίστηκαν τη Γη να κυβερνήσουν και αφού εξολόθρεψαν τα πάντα, αφήνοντας γύρω τους ερημιά και κάρβουνα «και τώρα, να όρθιοι/ και σφιχταγκαλιασμένοι,/ αναζητούν βασίλεια/ τιμές και υπηκόους!».

Δίπλα σε μια καταπληκτική φωτογραφία, που μοιάζει με ανθρώπινο γερμένο στέρνο, διαβάζουμε: «Στέρνο μου εσύ.../ που γεύτηκες τον έρωτα/ Ανοιξη, Καλοκαίρι,/ κόρφος ζεστός στην παγωνιά,/ στον πόνο φως κι αστέρι/ που χώρεσες ολόκληρη/ την αγωνία του κόσμου/ και χάρισες απλόχερα/ κάθε ικμάδα ζωής/ πως χάσκεις, τώρα πια γυμνό/ από σάρκα και ελπίδα,/ το ανάθεμα συγχώρεση να κάνεις πώς μπορείς;».

Δίπλα σ' έναν κορμό που απόμεινε όρθιος, στητός, χωρίς κλαδιά: «Ρωτάς.../ Πώς χάθηκε η ζωή σου,/ Πώς κάηκαν πλάι σου/ Φίλοι και γείτονες;/ Πώς αγγίζουν οι ρίζες/ την τέφρα τους/ και πονάει η ψυχή σου;/ Πώς αντέχεις/ ν' αγναντεύεις γύρω το θάνατο/ Μόνος Περήφανος, Ορθός, μα πεθαμένος!».

Και δυο κορμοί που ο ένας μιλά στον άλλο:

«Μη φεύγεις.../ δεν τελείωσαν όλα/ ψηλά το κεφάλι σήκωσε/ μη μοιρολογάς τους πεθαμένους./ Μέγα μνημόσυνο/ η μη αποδοχή του τέλους!/ Μη φεύγεις/ δεν τελείωσαν όλα./ Είμαι εδώ... Είμαστε εδώ.../ Ναι ορθοί.../ Κι ο δουλευτής περιμένει/ πέρα μακριά/ της ρίζας μας την αναγέννηση!»

Το βιβλίο της Αγγελικής Βαλεόντη - Δεμερτζή παρουσιάστηκε πρόσφατα από τις Σαμιώτισσες λογοτέχνιδες Κούλα Καραμηνά - Πόθου και Ελσα Χίου, στα εγκαίνια της έκθεσης «Πέτρας και Ξύλου», της ίδιας της ποιήτριας.

Η Α. Δεμερτζή είναι πρόεδρος της Προοδευτικής Κίνησης Γυναικών Σάμου και πρόεδρος του Συλλόγου Κυριών και Δεσποινίδων Παγώνδα «Η Ομόνοια».