Ο Βιτόριο Ταβιάνι γεννήθηκε το 1929 στο Σαν Μινιάτο, ένα μικρό δήμο στα περίχωρα της Πίζας. Δύο χρόνια αργότερα γεννήθηκε ο αδελφός του, Πάολο. Παιδιά αστικής οικογένειας, διαπαιδαγωγήθηκαν άνετα. Μελέτησαν μουσική και παίζοντας διάφορα όργανα, ήρθαν σε επαφή με μουσικούς κύκλους, έμαθαν να αγαπούν την ιταλική μουσική παράδοση και όχι μόνο αυτή. Σπούδασαν στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, γρήγορα όμως, στις αρχές του '60, στράφηκαν στον πολιτικό κινηματογράφο. Πρώτα στην κριτική και τη δημιουργία κινηματογραφικών λεσχών στην περιοχή τους και στη συνέχεια στη σκηνοθεσία. Ασχολήθηκαν με το σενάριο και η επιθυμία για ένα δικό τους βλέμμα στην ιταλική πραγματικότητα τους οδήγησε, αρχικά, σε μια σειρά ντοκιμαντέρ. Το τέλος της δεκαετίας του '50 σημάδεψε οριστικά τον εκφραστικό δρόμο των δύο μαρξιστών κινηματογραφικών δημιουργών.

Πριν από δυο χρόνια, οι αδελφοί Ταβιάνι ανταποκρίθηκαν άμεσα στην πρωτοβουλία που είχε πάρει η «Δημοκρατική Ενότητα Σκηνοθετών», η οποία με σκοπό να αναδείξει τι πάει να πει προσφυγιά και πάμφθηνη εργατική δύναμη - βορά στους αχόρταγους για κέρδη καπιταλιστές και όντας αποφασισμένη να μην αφήσει να κυριαρχήσουν οι ρατσιστικές και ξενοφοβικές άναρθρες κραυγές, διοργάνωσε με επιτυχία «Διήμερο φεστιβάλ αλληλεγγύης» στις 21 και 22 Απρίλη 2016, στο θερινό Δημοτικό Σινεμά «Αιολία», με προβολή κινηματογραφικών ταινιών και στόχο μια ελάχιστη προσφορά στους πρόσφυγες, εν είδει υλικής βοήθειας. Τότε, η «Δημοκρατική Ενότητα Σκηνοθετών» κοινοποίησε την πρόθεσή της σε σκηνοθέτες γνωστούς και άγνωστους και ζήτησε την υποστήριξή τους. Μεταξύ των σκηνοθετών που ανταποκρίθηκαν στην πρωτοβουλία, οι αδελφοί Βιτόριο και Πάολο Ταβιάνι απάντησαν άμεσα και ζεστά: «Είμαστε δίπλα σε σας και τη δουλειά σας. Διεξάγετε μάχες που κι εμείς διεξήγαμε σε ολόκληρη τη ζωή μας... Σας είμαστε ευγνώμονες γι' αυτό που κάνετε... Να μας υπολογίζετε πνευματικά παρόντες στο έργο σας και δεχθείτε τον εναγκαλισμό μας!».

Εκτός των πολλών ταινιών μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ, οι αδελφοί Ταβιάνι έχουν γυρίσει 20 ταινίες μυθοπλασίας μεγάλου μήκους, συνολικά.

Απόλυτα αριστουργήματά τους το «Αλονζανφάν» (1974) και «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει» (2012).

Τιμήθηκαν με τον «Χρυσό Φοίνικα» του Φεστιβάλ Καννών το 1977 για την ταινία «Πατέρας αφέντης», ταινία που θεωρήθηκε μια από τις πιο σημαντικές ιταλικές δημιουργίες.

Αλλα έργα τους: «Σαν Μινιάτο» (1954), «Η Ιταλία δεν είναι μια φτωχή χώρα» (1960), «Ενας άνθρωπος για κάψιμο» (1962), «Οι παράνομοι του γάμου» (1963 - '64), «Ανατροπείς» (1967), «Κάτω από τον αστερισμό του σκορπιού» (1969). Το 1971 βγαίνει το φιλμ «Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκορα» και το 1974 το κορυφαίο και αξεπέραστο «Αλονζανφάν».

Το Μάη του 2015 αναγορεύτηκαν επίτιμοι διδάκτορες του Τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, για την προσφορά τους στις τέχνες, τα γράμματα και τον πολιτισμό, γιατί συνδύασαν με επιτυχία την τέχνη του κινηματογράφου με την παγκόσμια γραμματεία και, ιδιαίτερα, με την ιταλική και την αρχαία ελληνική λογοτεχνία.

Το έργο βασίζεται στο βιβλίο «Φαχισέ Τσίκα», του βραβευμένου συγγραφέα Θωμά Κοροβίνη. Πρόκειται για πραγματική καταγραφή γεγονότων και αποτελεί ένα θαυμάσιο δείγμα μυθιστορηματικής βιογραφίας.

Ο Θωμάς Κοροβίνης μεταφέρει μέσα από τα πάθη της Ευθαλίας τον πόνο, την κραυγή, την αμαρτία και τον έρωτα, ντυμένα με παραδοσιακή μουσική και ιδιαίτερα τραγούδια της ελληνικής Ανατολής. Η Ευθαλία είναι το κορίτσι από την Κερασούντα, το ορφανό του πολέμου που κατάφερε να επιβιώσει, μέσα στην προσφυγιά, τη γενοκτονία, με την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Μια περιπέτεια, μια ζωή που καθρεφτίζει την ταραγμένη εποχή, του Ελληνισμού, της Μαύρης Θάλασσας και της Κωνσταντινούπολης.

Η Ευθαλία της Πόλης ξεδιπλώνει το νήμα της ταραγμένης μνήμης της και καταλήγει να αφηγείται το χτες, ενώνοντας κομμάτια της ζωής της. Οδηγεί με συναισθηματική ένταση τον θεατή, μέσα στα δαιδαλώδη σοκάκια του Γαλατά, όπου όλες οι φυλές σμίγουν, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό από γεύσεις, χρώματα, αρώματα, μουσικές και τραγούδια.

Κείμενο και μουσική επιμέλεια: Θωμάς Κοροβίνης. Σκηνοθεσία: Ρέινα Εσκενάζυ. Θεατρική διασκευή: Νικολέττα Βλαβιανού. Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Παπαδοπούλου. Σκηνικός Χώρος: Αναστασία Αμβράζη. Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Κοστούμια: (σχεδιασμός - εκτέλεση) Δάφνη Τσακώτα. Κινησιολογία - Χορογραφία: Μόνικα Κολοκοτρώνη. Στο ρόλο της Ευθαλίας η Νικολέττα Βλαβιανού. Αφήγηση, μουσική και τραγούδι: Ελένη Καρβέλη, Ελεάννα Φινοκαλιώτη

Διάρκεια: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα). Παραστάσεις κάθε Τετάρτη στις 20.00 και Πέμπτη στις 21.00 μέχρι τις 31 Μάη.

Γεννήθηκε το 1930. Υπήρξε μέλος του ΚΚΕ από τα νεανικά της χρόνια.

Ακούραστη, σεμνή και αποφασιστική, συνέβαλε με σταθερή προσήλωση, μέχρι το τέλος της ζωής της, στις αξίες και τους στόχους του ΚΚΕ για ένα ανώτερο επίπεδο ζωής και δικαιωμάτων, για ισότητα, για ολόπλευρη κοινωνική πρόοδο.

Μέλος της Κομματικής Οργάνωσης Λογοτεχνών, υπερασπίστηκε με συνέπεια και σταθερότητα τον ελληνικό πολιτισμό.

Ηταν τραπεζική υπάλληλος, με βαθμό διευθύντριας στο τέλος της καριέρας της, και ταυτόχρονα συγγραφέας και μεταφράστρια. Μετέφρασε έργα όπως «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς», «Κάτια» του Λ. Τολστόι κ.ά.

Διετέλεσε Γραμματέας της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Ηταν υπεύθυνη του Μουσείου «Αλεξίου» και δούλεψε αποφασιστικά ώστε να διασωθούν όλα όσα είχαν σχέση με το έργο και την πνευματική - πολιτιστική - κοινωνική ζωή της οικογένειας Αλεξίου: Ελλης Αλεξίου, Γαλάτειας Καζαντζάκη, Λευτέρη Αλεξίου, Μάρκου Αυγέρη και Βάσου Δασκαλάκη.

Οπως η ίδια έλεγε: «Σκοπός μου: Η προβολή του έργου των Αλεξίου, αλλά και κυρίως αυτό, η συνεχής προσπάθεια, με όλους τους τρόπους, να παραμείνει άσβηστη η μνήμη, το έργο και τα οράματα της Ελλης, του Αυγέρη, της Γαλάτειας...».

Η πολιτική κηδεία της Ευγενίας Ζήκου θα γίνει στο Νεκροταφείο Καισαριανής, σήμερα Τρίτη στις 3 μ.μ.

Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ για την ΕΑΜική Αντίσταση την περίοδο της Κατοχής στην Αθήνα (1941 - '44). 14 αφηγήσεις. 14 ιστορίες. Ενας λαός ενάντια στους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές και στους ντόπιους συνεργάτες τους. Ενα ντοκιμαντέρ για τη συλλογική μνήμη...

Σκηνοθεσία: Ξενοφώντας Βαρδαρός, Γιάννης Ξυδάς. Ερευνα - Σενάριο: Γιάννης Ξυδάς. Αφήγηση: Ρήγας Αξελός. Διεύθυνση φωτογραφίας - Μοντάζ: Ξενοφώντας Βαρδαρός. Ηχοληψία - Μιξάζ: Ανδρέας Γκόβας. Πρωτότυπη μουσική: drog_A_tek. Κάμερα: Ξενοφώντας Βαρδαρός, Χρήστος Πανάγος. Απομαγνητοφώνηση: Σέβη Σαλαγιάννη. Μετάφραση - Υποτιτλισμός: Ηλίας Διάμεσης. Γραφιστική επιμέλεια: Κώστας Μηναΐδης. Παραγωγή: Ομάδα Συλλογική Μνήμη.