Ως τον «υποψήφιο της Αριστεράς» προβάλλει η εφημερίδα «Κυριακάτικη Αυγή» τον υποψήφιο του ΣΥΝ για την υπερνομαρχία Αθήνας-Πειραιά, Μανώλη Γλέζο. Σε δισέλιδη συνέντευξη που φιλοξενεί στο φύλλο της περασμένης Κυριακής 26 του Μάη, με τίτλο «Μόνο η συνεργασία της Αριστεράς θα δώσει ελπίδα στο λαό», ο Μ. Γλέζος αναφέρει μεταξύ άλλων πως «στόχος του είναι να θέσει τα κόμματα της Αριστεράς μπροστά στην υποχρέωση να συνεργαστούν, όχι να συγκροτήσει ένα ακόμη πολιτικό μόρφωμα», πως είναι διατεθειμένος να αποχωρήσει «αν τα κόμματα θεωρούν ότι κάποιο άλλο πρόσωπο μπορεί να εκφράσει τη συμπόρευση της Αριστεράς», ενώ «αν επιμένουν στη μοναχική πορεία τους προς τα αδιέξοδα» ο ίδιος καλεί τους ψηφοφόρους αυτών των κομμάτων «να καταδείξουν τη βούληση του κόσμου της Αριστεράς για ενότητα στη δράση στις νομαρχιακές εκλογές» ψηφίζοντας το συνδυασμό του οποίου ηγείται. Απαντώντας δε στην ερώτηση «πώς αντιμετωπίζει την πρωτοβουλία του ΚΚΕ και του ΔΗΚΚΙ να υποστηρίξουν τον Θ. Παφίλη», ο Μ. Γλέζος ισχυρίζεται ότι «τα κόμματα δεν πρέπει να ομφαλοσκοπούν, να διακατέχονται από το σύνδρομο της εσωστρέφειας και να πιστεύουν ότι είναι οι κάτοχοι της αυθεντικής αλήθειας». Ακόμη ότι «μόνο η συνεργασία της Αριστεράς θα δώσει ελπίδα στο λαό και θα δημιουργήσει αρθρωμένο πολιτικό λόγο».

Απαντώντας χτες σε ερώτηση δημοσιογράφου του «902 ΤV» σχετικά με τη συνέντευξη του Μ. Γλέζου «για την ενότητα της Αριστεράς», ο Θ. Παφίλης απάντησε:

«Είναι γεγονός ότι ιδιαίτερα σε περιόδους όξυνσης της κατάστασης και γενικευμένης αγανάκτησης από την πολιτική του δικομματισμού η θέση για μια αφηρημένη ενότητα της Αριστεράς προβάλλεται κατά κόρον. Οι στόχοι είναι πολλαπλοί. Επιχειρείται ο εγκλωβισμός δυνάμεων που έχουν διάθεση να αντισταθούν και αναζητούν διέξοδο στην κατεύθυνση ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής, σε σχήματα που ουσιαστικά επιδιώκουν την καλύτερη διαχείρισή της. Αλλωστε, και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ μπροστά στον κίνδυνο να χάσει την κυβερνητική εξουσία προβάλλει την ενότητα του αριστερού χώρου. Ακόμη και η ΝΔ αναζητεί αριστερούς, εντός και εκτός εισαγωγικών, για να εμφανίσει ένα δήθεν φιλολαϊκό πρόσωπο.

Ωστόσο πρέπει να απαντηθούν δύο βασικά ερωτήματα που αφορούν στην ενότητα της Αριστεράς. Το πρώτο αφορά στο σκοπό: Ενότητα για τι; Για τη διαχείριση ή την αναδιαχείριση της αντιλαϊκής πολιτικής ή για την ανατροπή της; Θα ενωθούμε δηλαδή σε ποια βάση; Για να εφαρμόσουμε στους δήμους και στις νομαρχίες την πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης ή για να απειθαρχήσουμε, να κινητοποιήσουμε το λαό και να την ανατρέψουμε; Αν λοιπόν συμφωνήσουμε σε αυτή την κατεύθυνση, για την οποία, παρεμπιπτόντως, ο Μ. Γλέζος δε λέει κουβέντα, το επόμενο ερώτημα είναι: Με ποιες δυνάμεις και ποια Αριστερά; Θα ενωθούμε με αυτούς που πήραν μέρος στον ονομαζόμενο κοινωνικό διάλογο, που είχε στόχο την κατακρεούργηση των εργατικών δικαιωμάτων; Με αυτούς που θεωρούν κοινωνικούς εταίρους τους εργάτες και τους κεφαλαιοκράτες; Θα κάνουμε, π.χ., "ενότητα της Αριστεράς" με τους νομάρχες του ΣΥΝ, που ήταν πρωτοπόροι στην εφαρμογή της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ; Με αυτούς που στήριξαν όλες τις αποφάσεις του ΠΑΣΟΚ στην ΤΑ; Εκτός βέβαια αν κάνουμε μια πλασματική ενότητα για να πάρουμε ψήφους και να στείλουμε και κανέναν "ενωτικό υποψήφιο" να γίνει υπουργός του ΠΑΣΟΚ!

Η ενότητα που επιδιώκουμε εμείς και που εκφράζεται στο ψηφοδέλτιο της ΝΑΣ βασίζεται στους κοινούς και μεγάλους αγώνες που αναπτύχθηκαν στο προηγούμενο διάστημα σε όλα τα μέτωπα, που εκείνοι που στηρίζουν το ψηφοδέλτιο του Μ. Γλέζου μάς κατηγορούσαν για επαναστατική γυμναστική και τους υπονόμευαν τους αγώνες με κάθε τρόπο. Στηρίζεται σε δυνάμεις που αντιτάχθηκαν στη διαχειριστική λογική, που αντιστάθηκαν στις επιλογές της κυβέρνησης και διαμορφώνουν μια άλλη πολιτική πρόταση. Εμείς επιδιώκουμε ενότητα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και όχι για τη διαχείρισή της».

Απαντώντας σε άλλη ερώτηση σχετικά με τα περί κομμάτων-«κατόχων της αυθεντικής αλήθειας», που «δεν πρέπει να ομφαλοσκοπούν», κλπ. ο Θ. Παφίλης απάντησε ως εξής:

«Αν αυτό ισχύει για τα κόμματα -- και πρέπει να αποδεικνύεται και να μην τίθεται αυθαίρετα -- τότε πολύ περισσότερο ισχύει για τα πρόσωπα. Η αυτογνωσία και το μέτρο χρειάζεται για όλους και ιδιαίτερα για όσους έχουν μεγάλο και ποικίλο πολιτικό παρελθόν. Το να προσπαθείς με λογοπαίγνια να αποφύγεις τα ερωτήματα και τα διλήμματα που θέτει η ίδια η ζωή είναι ένας προσφιλής τρόπος αποπροσανατολισμού.

Οι δυνάμεις που συμμετέχουν στη ΝΑΣ τα προηγούμενα χρόνια και σε πολύ δύσκολες συνθήκες επέλεξαν το δρόμο της σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική μέσα από τη ζωντανή δράση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Δεν κρύφτηκαν, δεν υποτάχθηκαν, δεν υποχώρησαν, είπαν την αλήθεια, δε συμβιβάστηκαν, δεν έδωσαν άλλοθι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ούτε προσπάθησαν να την εξωραΐσουν. Το ίδιο κάνουν και σήμερα, αρθρώνουν λόγο ανατρεπτικό, πολιτική πρόταση που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα του λαού, δρουν στην πρώτη γραμμή ανάπτυξης των αγώνων. Οι δυνάμεις που στηρίζουν την υποτιθέμενη συνεργασία της Αριστεράς είναι κυρίως εκείνες που εγκατέλειψαν αυτή την πορεία, είναι εκείνες που αποστάτησαν από την ταξική πάλη στο όνομα ενός εκσυγχρονισμού.

Οι κατηγορίες που διατυπώνονται για ομφαλοσκόπηση αφορούν εκείνους που προσπαθούν να βρουν χώρο στην κυρίαρχη πολιτική και όχι σε εκείνους που δρουν με τις ζωντανές λαϊκές δυνάμεις. Εξάλλου, η υπόθεση της συγκρότησης ενός μεγάλου λαϊκού ρεύματος αντίστασης και ανατροπής, η δημιουργία ενός λαϊκού μετώπου, προϋποθέτει πρώτ' απ' όλα πολιτική γραμμή σύγκρουσης, που θα δοκιμάζεται καθημερινά στους αγώνες και θα συσπειρώνει κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτή θα είναι και η καλύτερη εγγύηση και όχι κάποιοι υποτιθέμενοι σωτήρες με θολούς και ασαφείς προσανατολισμούς».

Μιλώντας για το ίδιο θέμα, επίσης στον «902», ο υποψήφιος νομάρχης Αθήνας της ΝΑΣ, Ηλίας Νικολόπουλος, είπε:

«Οταν υπάρχουν κοινές απόψεις γίνεται ακριβώς και μία συμμαχία. Με ποια έννοια: Ο σύντροφος ο Γλέζος είχε μια θέση εναντίον των καποδιστριακών δήμων. Αυτοί που τον στηρίζουν ήταν υπέρ αυτής της πολιτικής. Δηλαδή, βλέπουμε εδώ μια ανακολουθία. Γιατί η Ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα που όταν έγιναν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες συνενώσεις έπρεπε να ρωτηθούν οι πολίτες. Η ίδια η Ελλάδα είχε την εξαίρεση της εφαρμογής του δημοψηφίσματος και τη δυνατότητα να συμμετάσχουν οι πολίτες. Και ενώ το καταδίκασαν (σ.σ. οι πολίτες), ο Συνασπισμός είπε "όχι" και ήταν υπέρ του "Καποδίστρια" χωρίς να ερωτηθούν οι πολίτες.

Για να υπάρχει μια κοινή τοποθέτηση πρέπει να υπάρχει ένας κοινός στόχος. Αν υπάρχει αυτός, μπορούμε να μιλάμε για ενότητα της Αριστεράς, αν δεν υπάρχει κοινός στόχος δεν μπορεί να υπάρχει τέτοια ενότητα. Οσοι θέλουν μια άλλη, ουσιαστική Αυτοδιοίκηση είναι από τη μία πλευρά, όσοι θέλουν μια Αυτοδιοίκηση καταγραφής των κυβερνητικών αποφάσεων είναι από την άλλη. Το βλέπουμε και με την αναθεώρηση του Συντάγματος. Ποιοι αντέδρασαν, ένα κόμμα μέσα στη Βουλή (σ.σ. ΚΚΕ) και ένα κόμμα εκτός Βουλής (σ.σ. ΔΗΚΚΙ). Ολοι οι άλλοι άλλαξαν τα άρθρα περί Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης χειρότερα απ' ό,τι ήταν στο Σύνταγμα του 1975».