Μία ακόμη απώλεια είχε φέτος η εικαστική οικογένεια. Ο Μ. Βατζιάς «έφυγε» το περασμένο Σάββατο, προδομένος από την καρδιά του. Συγγενείς, συνάδελφοι, συναγωνιστές και φίλοι είπαν χτες το μεσημέρι, στο Α΄ Νεκροταφείο, το ύστατο «χαίρε». Στο κριτικό πνεύμα του, στην έντιμη στάση που κράτησε σε όλη του τη ζωή, στην πλούσια εικαστική του δραστηριότητα, αλλά και στους αγώνες του μέσα από το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών, στάθηκε, αποχαιρετώντας τον, εκ μέρους του ΕΕΤΕ, η ζωγράφος Ντιάνα Αντωνακάτου. Παρευρέθηκαν η βουλευτής του ΚΚΕ, Εύα Μελά, ο Γιάννης Σκαρπερός από το Πολιτιστικό Τμήμα της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ στεφάνια έστειλαν: Η ΚΕ του ΚΚΕ, η Αχτίδα Καλλιτεχνών του ΚΚΕ, το ΕΕΤΕ, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Μεταξοχωρίου κ.ά.

Ο θάνατος του Μ. Βατζιά είναι βαρύ πλήγμα για τους εικαστικούς, για όσους συνοδοιπόρησαν μαζί του στους αγώνες του Επιμελητηρίου. Για όσους μοιράστηκε μαζί τους αξίες, ιδέες, οράματα για μια δίκαιη κοινωνία. Ζωγράφος, αγιογράφος, ποιητής, «άνθρωπος της Αριστεράς» όπως έλεγε, στο πλάι του Κόμματος, πάντα, ο Μ. Βατζιάς υπήρξε πνεύμα ανήσυχο, με σπάνιο ήθος και σεμνότητα.

Γεννημένος το 1926 στο Μεταξοχώρι Αγιάς Λάρισας, σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (1948-1953), με δάσκαλο τον Α. Γεωργιάδη. Αγωνιστής του ΕΑΜ (οργάνωση Παγκρατίου), πολέμησε στη «μάχη της Αθήνας». Φυλακίστηκε στις φυλακές Αβέρωφ το 1944 και στάλθηκε από τους «συμμάχους» Εγγλέζους, μαζί με άλλους αγωνιστές, στο στρατόπεδο «Ελ Τάμπα».

Η πρώτη του ατομική έκθεση έγινε (1958) στην αίθουσα «Κούρος». Ακολούθησαν η «Αρχιτεκτονική» (1962), «Αστορ» (1966), «Νέες Μορφές» (1974, 1977, 1984), «Τιτάνιουμ» (1998) κ.ά. Συμμετείχε σε διεθνείς εκθέσεις εθνικής εκπροσώπησης, σε κρατικές πανελλήνιες και πενήντα ομαδικές οργανωμένες από φορείς (Μόσχα, παγκόσμια έκθεση, Α΄ Μπιενάλε Παρισιού, VII Μπιενάλε Αλεξάνδρειας, ΧΙΙΙ Μπιενάλε Σάο Πάολο κ.ά.).

Σημαντική ήταν η προσφορά του Μ. Βατζιά στους αγώνες του συλλογικού φορέα των εικαστικών καλλιτεχνών, του ΕΕΤΕ. Ιδρυτικό μέλος της Ενωσης Πτυχιούχων της ΑΣΚΤ (1964), συμμετείχε στην οργάνωση του 1ου Συνεδρίου Εικαστικών Τεχνών (1966, συνέδριο - οδηγός για τις μετέπειτα εξελίξεις στο χώρο των εικαστικών τεχνών). Μέλος της «Ομάδας πρωτοβουλίας για την τροποποίηση του ιδρυτικού νόμου του ΕΕΤΕ» (1974) και της Επιτροπής Αγώνα για την τροποποίηση του ιδρυτικού νόμου του ΚΕΕ (σήμερα ΕΕΤΕ). Από τη θέση του προέδρου του Επιμελητηρίου (1981-1984), ο Μ. Βατζιάς βοήθησε με όλες του τις δυνάμεις στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εικαστικών καλλιτεχνών.

Η ζωγραφική του συνδυάζει μορφολογικά δεδομένα της μεταβυζαντινής ζωγραφικής και του σουρεαλισμού. Η θεματολογία του, εμπνευσμένη κυρίως από το διαστημικό χώρο - σε σχέση με τον άνθρωπο και την αποξένωσή του - αλλά και από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, είναι εμφανής και στους τίτλους των κύκλων δουλειάς του: «Τα διαστημικά», «Αστροναυτικά και άλλα», «Η παρουσία του ήρωα», αλλά και στη μεγάλη ενότητα «Ανθρωποι στο δρόμο». Το 2001, το βιβλίο του «Συνεργούντος του καιρού», αποκάλυψε μία ακόμη δημιουργική πτυχή του, εκείνη της ποίησης.

Με τη σημερινή παράσταση της «Ζιζέλ» (9μμ), στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ολοκληρώνονται οι δεκατέσσερις παραστάσεις του σπουδαίου Εθνικού Μπαλέτου Κούβας στη χώρα μας. Πολιτιστικό επίτευγμα υψηλού επιπέδου της σοσιαλιστικής Κούβας, το Μπαλέτο, υπό την καθοδήγηση της ιδρύτριάς του, ιδιοφυούς χορογράφου και άλλοτε θρυλικής μπαλαρίνας, Αλίσια Αλόνσο, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα σχήματα κλασικού χορού, παγκοσμίως. Η «Ζιζέλ» κατέχει ξεχωριστή θέση στο ρεπερτόριο του Εθνικού Μπαλέτου Κούβας, αλλά και στην καρδιά της χορογράφου, για την οποία, όταν χόρεψε το ρόλο αυτό στις ΗΠΑ, ο Τύπος έγραψε: «Μια ψυχή που χορεύει». Αυτήν ακριβώς τη διάσταση έδωσε η Αλόνσο στη δική της χορογραφική εκδοχή της «Ζιζέλ», εισάγοντας καινοτομίες που τονίζουν το ποιητικά μεταφυσικό στοιχείο του λιμπρέτου. Η «Ζιζέλ» της Αλόνσο αποτελεί μία από τις δημοφιλέστερες χορογραφικές εκδοχές του μύθου, που έχει ενταχθεί στα ρεπερτόρια μεγάλων θεάτρων του κόσμου.

Παραμονή των Χριστουγέννων, υπέκυψε στον καρκίνο, μια τολμηρή, δίκαια και προοδευτική «φωνή». Ο κορυφαίος Αγγλος δραματουργός, ποιητής, σκηνοθέτης Χάρολντ Πίντερ. Ενας δημιουργός, ο οποίος απέσπασε (2005) το βραβείο «Νόμπελ» χωρίς να υποστείλει το χρέος του διανοούμενου απέναντι στην αλήθεια. Ο Πίντερ, παίρνοντας το βραβείο, βροντοφώναξε την αλήθεια για τον αμερικανοΝΑΤΟικό ιμπεριαλισμό: «Τα εγκλήματα των ΗΠΑ μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν καταγραφεί πολύ επιλεκτικά, για να μην ερευνήσουμε το κατά πόσον έχει γίνει τεκμηρίωση, παραδοχή ή αναγνώρισή τους ως εγκλημάτων (...) Ο Μπους και ο Μπλερ γυρίζουν την πλάτη τους στο θάνατο. Ο θάνατος 2.000 Αμερικανών είναι ντροπή. Οδηγήθηκαν στους τάφους τους μέσα στο σκοτάδι. Οι κηδείες είναι ήσυχες, δεν ενοχλούν κανέναν. Οι ακρωτηριασμένοι σαπίζουν στα κρεβάτια τους, μερικοί για το υπόλοιπο της ζωής τους». Ο Πίντερ τόνιζε: «Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν. Δεν ξεχνούν το θάνατο των συντρόφων τους, τα βασανιστήρια και τους ακρωτηριασμούς, δεν ξεχνούν την αδικία, δεν ξεχνούν την καταπίεση, δεν ξεχνούν την τρομοκρατία των μεγάλων δυνάμεων. Και όχι μόνο δεν ξεχνούν. Ανταποδίδουν το χτύπημα».

Γεννημένος σε εργατογειτονιά του Λονδίνου, γιος φτωχού πορτογαλικής καταγωγής ράφτη, «ψημένος» από παιδί στη βιοπάλη, ο Πίντερ αναζητούσε και ήθελε να υπηρετεί ως άνθρωπος και δημιουργός την αλήθεια. Γι' αυτό εναντιώθηκε στην ιμπεριαλιστική πολιτική των Ρήγκαν, Θάτσερ, Κλίντον, Μπους, Μπλερ και όλους τους βρώμικους πολέμους τους εναντίον διαφόρων λαών, ενώ αρνήθηκε να χριστεί «ιππότης» από τη βασίλισσα. «Πιστεύω ότι παρά τα τεράστια εμπόδια, υψίστης σημασίας υποχρέωση που μας αφορά όλους, εμάς τους πολίτες, είναι να έχουμε ατρόμητη, απαρέγκλιτη, άγρια πνευματική αποφασιστικότητα για να ορίσουμε την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και της κοινωνίας μας. Είναι επιτακτική ανάγκη. Εάν μια τέτοια στάση δεν ενσωματωθεί στο πολιτικό μας όραμα, δεν έχουμε καμιά ελπίδα να αποκαταστήσουμε ό,τι σχεδόν έχουμε χάσει: Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια», έλεγε ο Πίντερ.

Ο Χ. Πίντερ γεννήθηκε το 1930. Το 1949, δηλώνοντας αντιρρησίας συνείδησης, αρνήθηκε να καταταγεί στον εισβολέα σε ανεξάρτητες χώρες αγγλικό στρατό και συμμετέχοντας σε κινητοποίηση κατά του αγγλικού εθνικισμού ξυλοκοπήθηκε άγρια. Την ίδια χρονιά εγκατέλειψε τη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης, όπου είχε εισαχθεί το 1948. Φοίτησε στην Κεντρική Σχολή Λόγου και Τέχνης και το 1950 άρχισε να δουλεύει σαν ηθοποιός σε περιοδεύοντες θιάσους, με το ψευδώνυμο Ντέιβιντ Μπάιρον, ενώ παράλληλα έγραφε ποίηση. Ως δραματουργός εμφανίστηκε το 1957, με το μονόπρακτο «Το δωμάτιο» και το 1958 έγινε ευρύτατα γνωστός με το δίπρακτο «Πάρτι γενεθλίων». Το 1960 καταξιώθηκε διεθνώς με το έργο «Επιστάτης». Στο ενεργητικό του είχε συνολικά 30 θεατρικά έργα (μερικά μεταφέρθηκαν και στον κινηματογράφο), σενάρια φημισμένων ταινιών («Ο υπηρέτης», «Το δυστύχημα», «Ο μεσάζων», «Ο τελευταίος μεγιστάνας», «Η ερωμένη του Γάλλου υπολοχαγού» κ.ά.), πολλές σκηνοθεσίες, θεατρικές ερμηνείες και ποιητικά βιβλία.