Τσουχτερό εισιτήριο καλούνται να πληρώσουν οι λουόμενοι

Στην καλύτερη περίπτωση, για μία τετραμελή οικογένεια απαιτούνται, το λιγότερο, 40 ευρώ! Ανάλογα βέβαια με την παραλία η ταρίφα ανεβαίνει, αφού μόνο η τιμή της εισόδου ξεκινά από 4 ευρώ και φτάνει ακόμα και τα 12! Από εκεί και πέρα η αισχροκέρδεια των επιχειρηματιών ποικίλλει από πλαζ σε πλαζ, αφού ένα μικρό μπουκάλι νερό μπορεί να το βρει κανείς από 2-4 ευρώ. Αυτά είναι τα καλά της ιδιωτικοποίησης των ακτών... Ο «Ρ» μίλησε με ορισμένους από τους νέους διαχειριστές των παραλιών. Επιχειρηματική γλώσσα και άκρως αποκαλυπτική...

Ο Δ. Ράντος, διευθυντής στην Α΄ πλαζ Βούλας, που εκμεταλλεύεται η εταιρία «Απολλώνιες Ακτές», μας ανέλυσε τα «facilities» ή αλλιώς υπηρεσίες, που προσφέρονται στην παραλία. Μία παραλία με... κοινωνικό και λαϊκό χαρακτήρα, όπως τη χαρακτήρισε, αφού έχει τη χαμηλότερη τιμή εισόδου, «μόλις 4 ευρώ, τη στιγμή που οι άλλες κυμαίνονται από 5 έως και 12 ή και περισσότερο».

Η Α΄ παραλία της Βούλας

Αν σκεφτούμε, λοιπόν, ότι κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν αυτό το αντίτιμο, πόσο μάλλον στις ακριβότερες πλαζ, όπως αυτή του «Αστέρα» στη Βουλιαγμένη ή αλλιώς «την Ακρόπολη του τουρισμού», όπως τη χαρακτήρισε ο Α. Μήτρου, προϊστάμενος της επιχείρησης. Προσφέρει λίγο - πολύ ό,τι και οι άλλες οργανωμένες παραλίες, καθαριότητα, διευκολύνσεις, ασφάλεια, χώρους υγιεινής, αλλά «δουλεύει κυρίως με επωνύμους. Οι μισοί εδώ είναι άνθρωποι του καλού κόσμου», όπως τόνισε ο Α. Μήτρου, «γι' αυτό και το εισιτήριο είναι στα 12 ευρώ τα Σαββατοκύριακα και στα 8 τις καθημερινές, έτσι αποφεύγουμε τον όχλο και τους ξένους, προσφέροντας ηρεμία και γαλήνη στους επισκέπτες μας».

Η παραλία του Φαλήρου

Ετσι, ο κόσμος επιλέγει τις οργανωμένες και επί πληρωμή πλαζ, γιατί: «Θέλουμε ασφάλεια για τα παιδιά, να μπορούν να παίξουν και να κάνουν μπάνιο άφοβα», όπως λέει ο κ. Γιώργος.

«Δεν είναι δυνατόν να πας σε ελεύθερη παραλία ούτε μόνος σου. Πες ό,τι συμβαίνει κάτι, χρειάζεσαι πρώτες βοήθειες, τι θα κάνεις στη μέση του πουθενά; Τα παιδιά ζητάνε στην καλύτερη περίπτωση νερό, πού θα το βρεις; Για να μη μιλήσουμε για σπασμένα μπουκάλια, τα σκουπίδια και κάθε είδους "θησαυρό", που μπορείς να βρεις στις ελεύθερες πλαζ», σημειώνει η κ. Ζωή.

Ενώ οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες δεν μπορούν ούτε για αστείο να επιβιώσουν σε μη οργανωμένη παραλία. «Πληρώνουμε για να μπορούμε να έχουμε ασφάλεια, καθαριότητα, υγιεινή και κάποιες στοιχειώδεις παροχές, μια που δε θα πάμε και διακοπές. Δεν είναι δυνατόν να κάνεις μπάνιο εκεί που αράζουν σκάφη, που δεν καθαρίζουν ποτέ, δεν ξέρεις τι θα βρεις στο επόμενο βήμα σου και αν χρειαστείς κάτι, δεν υπάρχει κανείς να στο προσφέρει», λέει ο Δημήτρης. «Περιορίζουμε τα μπάνια μας, ανάλογα με το μισθό μας, προκειμένου να είμαστε σίγουροι για την υγεία μας», λέει χαρακτηριστικά η Μαρία.

Η πλαζ του Αγίου Κοσμά

Η πλαζ του «Αστέρα» Βουλιαγμένης

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η οργάνωση σε μία παραλία είναι απαραίτητη για την ασφάλεια, την καθαριότητα και την υγιεινή των λουομένων. Το βασικό θέμα που τίθεται όμως είναι το γιατί να δίνονται οι παραλίες σε ιδιώτες, από τη στιγμή που οι δήμοι θα μπορούσαν να τις διαχειρίζονται, αφήνοντας την είσοδο ελεύθερη, ώστε να μπορεί ο καθένας να την απολαύσει, χωρίς να σκέφτεται τα χρήματα και να έχει κέρδη από προσφορά άλλων υπηρεσιών.

Η εξέλιξη που έχει η υπόθεση, παραλίες της Αττικής, ήταν δεδομένη. Την προδιέγραφε ο νόμος 2971/2001 του υπουργείου Οικονομικών, με βάση τον οποίο η κυβέρνηση επιχείρησε να αναδιανείμει τον αιγιαλό και τις παραλίες της χώρας στο μεγάλο κεφάλαιο και μάλιστα με πρόσχημα (τι ειρωνεία!) την... προστασία και την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στη θάλασσα. Υπενθυμίζεται ότι μόνο το ΚΚΕ είχε αντιδράσει εντονότατα κατά τη συζήτηση του σχετικού νομοσχεδίου στη Βουλή και μάλιστα από την πρώτη στιγμή.

Μέσα από μια σειρά διατάξεων του νόμου αυτού, η κυβέρνηση επιδίωξε και επιδιώκει με ταχείες διαδικασίες τον επανακαθορισμό του αιγιαλού, της παραλίας, των λιμενικών και παρόχθιων ζωνών, ώστε να τις απαλλάξει από τυχόν «ενοχλητικές» δραστηριότητες (εμπορικές, βιομηχανικές, μεταλλευτικές) και να παραδώσει στη συνέχεια τη διαχείριση και εκμετάλλευσή τους σε συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα. Με το νόμο δίνεται το δικαίωμα στους ιδιώτες να αναπτύσσουν μια σειρά από δραστηριότητες πάνω στον αιγιαλό, στις παραλίες και τις βραχονησίδες, προσφέροντας ελάχιστα οικονομικά ανταλλάγματα.

Μεταξύ των άλλων προβλέπεται ρητά και η δυνατότητα παραχώρησης τμημάτων του αιγιαλού, της παραλίας και των λιμενικών ζωνών σε ιδιώτες έναντι ενοικίου. Ετσι, αντί να υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στις ακτές, αυτοί πλέον σκοντάφτουν σε καρέκλες, ξαπλώστρες, ομπρέλες, αλλά και σε ταβέρνες και μπαρ που βρίσκονται στην κυριολεξία πάνω στο κύμα, πληρώνοντας πανάκριβα αυτή τη νέα... εκσυγχρονιστική ιδέα της κυβέρνησης.

Ολα αυτά πλέον γίνονται πολύ πιο εύκολα μέσω της «Εταιρείας Τουριστικά Ακίνητα ΑΕ» (θυγατρική του ΕΟΤ), η οποία έχει αναλάβει το έργο της εκποίησης των παραλιών της χώρας, διεξάγοντας διαγωνισμούς.

Στην περίπτωση της παραλίας του Σαρωνικού, το ξεπούλημα έχει δρομολογηθεί εδώ και δύο χρόνια. Με πρόσχημα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, αλλά με κύριο στόχο τον αποκλεισμό των κατοίκων του Λεκανοπεδίου από την ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές, η ΕΤΑ προκήρυξε διαγωνισμούς για τις πλαζ Αλίμου, Βούλας, Βουλιαγμένης και Βάρκιζας. Αν και τότε, οι διαγωνισμοί είχαν καταγγελθεί ως παράνομοι, η κυβέρνηση, με το νόμο που προαναφέραμε, φρόντισε να νομιμοποιήσει το ξεπούλημα. Τα αποτελέσματα αυτής της μεθόδευσης είναι τώρα ορατά. Η πανάκεια της ιδιωτικοποίησης, για να σωθούν οι ακτές, όπως έλεγαν κυβερνητικά στελέχη, έχει καταντήσει σε ένα τεράστιο επιχειρηματικό κερδοσκοπικό πανηγύρι... Θύματα αυτής της υπόθεσης είναι οι εργαζόμενοι.