Σήμερα πραγματοποιείται στην Ουκρανία ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών, ανάμεσα στους Β. Γιούσενκο, εκπρόσωπο του δεξιού συνασπισμού «Η Ουκρανία μας» και Β. Γιανουκόβιτς, μεγαλοεπιχειρηματία, νυν πρωθυπουργό της Ουκρανίας κι εκπρόσωπο των κεντρώων δυνάμεων. Και οι δυο μαζί συγκέντρωσαν στον πρώτο γύρο περίπου το 80% των ψήφων (39,87% ο Γιούσενκο και 39,32% ο Γιανουκόβιτς), δηλαδή η διαφορά τους ήταν μόλις 0,55%.

Στο μεταξύ, η διάταξη των πολιτικών δυνάμεων μπροστά στο δεύτερο γύρο έχει ως εξής:

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ουκρανίας (ΣΚΟ), ο πρόεδρος του οποίου, Α. Μορόζ, συγκέντρωσε το 5,5%, θα στηρίξει στο δεύτερο γύρο τον Β. Γιούσενκο, ως «εκπρόσωπο της αντιπολίτευσης», με την αιτιολογία ότι αυτός μπορεί να εγγυηθεί «μια τίμια εξουσία». Αντίθετα, η Ν. Βιτρένκο, πρόεδρος του Προοδευτικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ουκρανίας (ΠΣΚΟ), που συγκέντρωσε το 1,5%, τάχθηκε υπέρ του σημερινού πρωθυπουργού, Β. Γιανουκόβιτς, με το σκεπτικό ότι η νίκη του θα αποτρέψει την άνοδο στην εξουσία των «εθνικιστικών-φασιστικών δυνάμεων».

Να σημειωθεί ότι παρέμβαση υπέρ του Γιανουκόβιτς έκανε με ανοιχτή του επιστολή και ο Γκ. Ζιουγκάνοφ, πρόεδρος της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ), ο οποίος θεωρεί πως η νίκη του σημερινού πρωθυπουργού θα ενισχύσει τους δεσμούς Ρωσίας-Ουκρανίας, σε αντίθεση με την επικράτηση του Γιούσενκο, που θα στρέψει την Ουκρανία μακρύτερα από τη Ρωσία, στην ενσωμάτωση με τις ευρωατλαντικές δομές.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας (ΚΚΟ), ο Α΄ Γραμματέας του οποίου, Π. Σιμονιένκο, συγκέντρωσε στον πρώτο γύρο ποσοστό 5%, αποφάσισε να μη στηρίξει κανέναν υποψήφιο στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Κι αυτό γιατί θεωρεί πως η επιλογή είναι ανάμεσα σε εκπροσώπους δύο φατριών της αστικής τάξης, από την οποία δε θα έχουν κανένα όφελος η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της χώρας.

Εξαίρεση αποτελεί η ΚΟ του ΚΚΟ στην αυτόνομη περιοχή της Κριμαίας (τη μόνη αυτόνομη περιοχή της Ουκρανίας), η ηγεσία της οποίας τάχθηκε υπέρ του Β. Γιανουκόβιτς.

Σήμερα δημοσιεύουμε εκτενή αποσπάσματα άρθρου του Πιοτρ Σιμονιένκο, Α΄ Γραμματέα της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας (ΚΚΟ), που αναφέρεται στο αποτέλεσμα του πρώτου γύρου και στη στάση του ΚΚΟ στο δεύτερο γύρο.

Ο Π. Σιμονιένκο

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας, με συνεπή αγώνα και από θέσεις αρχών, δήλωσε ότι το κύριο στη δράση του είναι τα εθνικά συμφέροντα του κράτους, τα συνταγματικά δικαιώματα, καθώς και τα θεμελιακά συμφέροντα του εργαζόμενου λαού. Συγκεκριμένα, στο προεκλογικό μας πρόγραμμα με τον τίτλο «Με τους ανθρώπους και για τους ανθρώπους!», που βρήκε ενεργό υποστήριξη σε διάφορα στρώματα του πληθυσμού, αναπτύσσεται η αντίληψη της ανοικοδόμησης μιας κοινωνίας κοινωνικού δικαίου και κοινωνικής ευθύνης, κρατικής ρύθμισης στην οικονομία, υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων.

Οι εκλογές ακόμα μια φορά έδειξαν πως οι κομμουνιστές είναι πραγματικά η μοναδική αντιπολιτευτική και μοναδική λαϊκή δύναμη. Δυστυχώς, όλες μας οι επίμονες προσπάθειες να δημιουργηθεί ένα συσπειρωμένο αριστερό μέτωπο αντίστασης στις ολιγαρχικές κλίκες έμειναν χωρίς αποτέλεσμα. Εκείνοι που στα λόγια δήλωναν «αριστεροί», πρακτικά αντιπαλέψανε το ΚΚ Ουκρανίας, δουλεύοντας κρυφά για τους εκπροσώπους της ολιγαρχίας.

Ηδη, από τις πρώτες μέρες της προεκλογικής εκστρατείας κατά των κομμουνιστών, καθώς και εναντίον μου ως υποψήφιου προέδρου, διεξάχθηκε ένας αληθινός πόλεμος, με τη χρησιμοποίηση της πιο επιθετικής και ψευδούς προπαγάνδας, της μοχθηρής έντασης των παθών, των μαζικών πολιτικών τρικ, της αχαλίνωτης χειραγώγησης της κοινής γνώμης, καθώς και των πρωτοφανών νοθειών. Ολόκληρα εικοσιτετράωρα κράτησε η απονάρκωση του μυαλού και του υποσυνείδητου των ανθρώπων, διαδόθηκαν διάφορα μυθεύματα και προσβλητικές συκοφαντίες για μένα.

Associated Press

Από την πρόσφατη επίσκεψη του Ντ. Ράμσφελντ στην Ουκρανία

Αυτό έγινε, πρώτα απ' όλα, επειδή οι εκλογές του 2004, όπως και όλες των προηγούμενων χρόνων της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας, δεν είναι μια ελεύθερη και συνειδητή εκλογή του λαού, δεν είναι μια καθαρή και ανοιχτή δημοκρατική διαδικασία, δεν είναι ένας συναγωνισμός των προγραμμάτων των υποψήφιων, αλλά είναι μια βρώμικη πολιτικο-τεχνολογική πάλη, σκληρή συμπλοκή των κλικών μεταξύ τους, καθώς κι ανελέητος αγώνας κατά του λαού τους. Ο αγώνας αυτός μεταξύ της εργασίας και του κεφαλαίου γίνεται στο φόντο της καταστροφικής πτώσης του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων, της συνεχούς αύξησης των τιμών, καθώς και της πλήρους καταστολής των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των πολιτών.

Φυσικά, σε τέτοιες συνθήκες, η εγκληματικο-ολιγαρχική ελίτ από την αρχή καταλάβαινε πως με ελεύθερες και τίμιες εκλογές δε θα κατάφερνε να βγάλει τον «ενιαίο» διάδοχο του αντιλαϊκού καθεστώτος του Κούτσμα. Τον διάδοχο, ο οποίος θα εξασφάλιζε την τελική μεταμόρφωση των «κλεφτών που δεν τους αγγίζει ο νόμος» σε «νόμιμους κλέφτες».

Βασιζόμενη σ' αυτό, η εξουσία χρησιμοποίησε την τακτική του «διπλού υποψήφιου». Οι δύο ομάδες της εγκληματικής αστικής τάξης: Η μία, που ανοιχτά υποστηρίζει την εξουσία και η άλλη, που είναι συμβατικά αντιπολιτευτική, επέβαλαν τους υποψηφίους τους, Β. Γιανουκόβιτς και Β. Γιούσενκο, για να εξασφαλίσουν την απόλυτη νίκη μ' έναν απ' αυτούς και να προχωρήσουν στην πορεία στις λεγόμενες φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, που στην πραγματικότητα είναι η εγκληματική πορεία της μεταμόρφωσης των εργαζομένων σε δούλους του κεφαλαίου, χωρίς δικαιώματα.

Σ' αυτό το διαβολικό σχέδιο, οι ψεύτικα διαλεγμένες και «φουσκωμένες» από τους πληρωμένους κοινωνιολόγους δημοτικότητες των δύο λεγόμενων αρχηγών, διαμόρφωσαν στη συνείδηση των ψηφοφόρων το εξωτερικό σχήμα των προεδρικών εκλογών: «Γιανουκόβιτς ή Γιούσενκο», ένα σύμφορο «μονόδρομο» για το καθεστώς. Δηλαδή, έβαλαν τους ανθρώπους σε αδιέξοδο επιλογής μεταξύ «του κακού και του δήθεν μικρότερου κακού». Και η πλειοψηφία των ψηφοφόρων τυφλά ακολούθησε τους «πολιτικούς τεχνολόγους».

Εκτός από αυτό, ένα μέρος των ψηφοφόρων, που ζει σε συνθήκες φτώχειας κι αθλιότητας, ψήφισε υποκύπτοντας στις γλυκές υποσχέσεις των εκπροσώπων της ολιγαρχίας, που έκλεψαν κοινωνικές ιδέες από τους κομμουνιστές, πιστεύοντας έτσι το χυδαίο λαϊκισμό και τις ψεύτικες υποσχέσεις των πολιτικών τυχοδιωκτών. Δυστυχώς, «εξαγοράστηκαν» οι ευκολόπιστοι βετεράνοι μας από την ελεημοσύνη με τη μορφή των συμπληρωματικών πληρωμών στις συντάξεις. Δε θα θέλαμε να τους απογοητεύσουμε, όμως η θηριώδης φύση του καπιταλιστικού καθεστώτος είναι η εξής: Μετά τις εκλογές όλες οι υποσχέσεις να ξεχνιούνται.

Ηδη, τώρα, οι κλίκες χώρισαν τους ανθρώπους σε «δικούς» μας και «ξένους», σε «ανατολικούς» και «δυτικούς» και σπρώχνουν τη νεολαία προς τη λεγόμενη «επανάσταση των καστανιών» με βάση το γιουγκοσλαβικό και γεωργιανό σενάριο, καθώς και σε άλλες εξτρεμιστικές πράξεις. Στην κοινωνία οξύνεται εκρηκτικά η επικίνδυνη ατμόσφαιρα της αμοιβαίας αδιαλλαξίας και της υστερικής αντιπαράθεσης. Τα πολιτικά αποτελέσματα της προεδρικής εκστρατείας επιβεβαιώνουν ότι στη χώρα ολοκληρώθηκε η διαδικασία της ιδιωτικοποίησης της λαϊκής ιδιοκτησίας, της παλινόρθωσης του εκμεταλλευτικού αστικού καθεστώτος και της σύστασης, στη βάση του, ενός εγκληματικο-ολιγαρχικού συστήματος εξουσίας: Η εγκληματικότητα πολιτικοποιήθηκε και η πολιτική συνδέθηκε με το έγκλημα.

Και επιπλέον, μετά την κατάληψη του Κοινοβουλίου της Ουκρανίας, με το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών του 2002, τώρα το εγκληματικό κεφάλαιο άρχισε σε ευρεία κλίμακα την κατάληψη και των άλλων πλευρών της εξουσίας. Και τώρα μετά τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, με την υποστήριξη των «καλοταϊσμένων» δουλοπρεπών συνδικαλιστικών ηγεσιών, ήδη πρακτικά καταλαμβάνει την ανώτατη θέση στο κράτος, τη θέση του Προέδρου. Από αυτήν την άποψη, οι προεδρικές εκλογές ολοκληρώνουν τη διαδικασία του σφετερισμού από την ολιγαρχία ολόκληρης της κρατικής εξουσίας, προεδρικής, νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής, καθώς και την εγκαθίδρυση ενός ολοκληρωτικού ελέγχου των οργάνων ασφαλείας και των ΜΜΕ. Στην Ουκρανία εγκαθιδρύεται μια δικτατορία του εγκληματικού κεφαλαίου.

Ταυτόχρονα, μπαίνουν οι βάσεις για τη δημιουργία του λεγόμενου ελεγχόμενου δικομματικού πολιτικού μοντέλου, κατά το αμερικανικό, όταν το ένα κόμμα εκπροσωπεί τα δεξιά εθνικιστικά συμφέροντα, επί της ουσίας τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των πολυεθνικών εταιριών και, από την άλλη, ένα κόμμα που παίζει το ρόλο της κεντρώας δύναμης. Στην πράξη, αυτό σημαίνει πως, ανεξάρτητα από το ποια δύναμη θα βρίσκεται στην κυβέρνηση, η κρατική εξουσία και, βέβαια, η ιδιοκτησία θα βρίσκεται στα ίδια χέρια του μεγάλου κεφαλαίου.

Μονοσήμαντα μπορεί κανείς να βεβαιώσει πως η ζωή του εργαζόμενου λαού θα χειροτερέψει μετά τις εκλογές και την Ουκρανία την περιμένουν σημαντικοί πολιτικοί και κοινωνικο-οικονομικοί κλυδωνισμοί, γιατί το μεγάλο κεφάλαιο πάντα και κατά αποκλειστικότητα θα υπερασπίζεται τα δικά του ταξικά συμφέροντα.

Στη χώρα θα γίνει αναδιανομή της ιδιοκτησίας, θα οξυνθεί η διαμάχη ανάμεσα στις φατρίες για το μοίρασμα των εργοστασίων, των εφημερίδων, των πλοίων κλπ., που θα οδηγήσει στην ενεργοποίηση των εγκληματικών ξεκαθαρισμάτων και στην πτώση της παραγωγής. Το λαό τον περιμένει νέα αύξηση της ανεργίας και των τιμών, μείωση του επιπέδου ζωής. Οι φτωχοί θα γίνουν φτωχότεροι. Η ζωή μας, όπως και προηγουμένως, θα συνοδεύεται από την πείνα και το κρύο, την εξαθλίωση, τις αρρώστιες, τη δυστυχία. Ιδιαίτερα δύσκολα θα είναι για τους συνταξιούχους, τους αναπήρους, αλλά και τη νεολαία, από την οποία στερούν το μέλλον.

Από την 1/1/2005 θα αρχίσει η πώληση της γης, που είναι η τελευταία παλλαϊκή, κρατική ιδιοκτησία.

Πάνω από την Ουκρανία κρέμεται πλέον σοβαρή η απειλή της φανερής εδαφικής διαίρεσης, από τη μια των δυτικών και κεντρικών περιοχών κι, από την άλλη, των νοτιο-ανατολικών. Η όξυνση των διεθνικών, κοινωνικών, θρησκευτικών αντιπαραθέσεων, ιδιαίτερα στην περιοχή της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας, αποτελεί άμεση απειλή για την εδαφική ακεραιότητα, την εθνική ασφάλεια, την πολιτική κυριαρχία και την οικονομική ανεξαρτησία της Ουκρανίας.

Είναι αναπόφευκτη η ανακατάταξη των πολιτικών δυνάμεων, η εμφάνιση νέων τάσεων στο συσχετισμό, που όμως θα είναι αποκλειστικά υπέρ των συμφερόντων της ολιγαρχίας και όχι του λαού. Αυτό αποφασιστικά επιβεβαιώνεται από την προώθηση της άμεσης αλλαγής του πολιτικού συστήματος, το νέο μοίρασμα των εξουσιών στο κράτος.

Εμείς οι κομμουνιστές πρέπει να είμαστε έτοιμοι απέναντι στην ενίσχυση των προσπαθειών της εξουσίας, να δυσφημίσει, να διασπάσει και να εξουδετερώσει το κομμουνιστικό κι αριστερό κίνημα.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας και οι υποστηρικτές του θα πρέπει να βρίσκονται μαζί με τον εργαζόμενο λαό. Ως ενιαία εναλλακτική αντιπολίτευση στο κυρίαρχο καθεστώς θα αντιδράσουμε άμεσα και ανάλογα σε κάθε πρόκληση της εποχής με συγκεκριμένη δράση, επιθετικά και προσηλωμένα θα αγωνιστούμε για τα συμφέροντα του λαού.

Η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΟ στις 4 Νοέμβρη 2004 καθόρισε την ξεκάθαρη στάση του κόμματος στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Θεωρούμε πως είναι απαράδεκτη η υποστήριξη στην ψηφοφορία της 21ης Νοέμβρη υποψηφίων που θα συνεχίσουν την πολιτική του σημερινού αντιλαϊκού καθεστώτος.

Εννοείται πως η ζωή δε σταματά στις εκλογές, η ζωή συνεχίζεται κάτω από οποιοδήποτε πολιτικό καιρό. Για καθέναν από εμάς έφτασε η ώρα της σκληρής δοκιμασίας κι όχι της απόγνωσης. Μπροστά μας έχουμε πολύ σημαντικές υποθέσεις. Είμαστε πεπεισμένοι για το ιστορικό δίκιο μας, είμαστε έτοιμοι για τον παραπέρα αγώνα και πιστεύουμε πως η εξέλιξη των γεγονότων θα ενισχύσει σημαντικά στις θέσεις μας. Πάντα θα είμαστε με το λαό μας, σε όλες τις σκληρές δοκιμασίες που περνά.

Εμείς οι κομμουνιστές μ' αισιοδοξία αντιμετωπίζουμε το μέλλον, γιατί γνωρίζουμε πως στις νέες συγκρούσεις θα προβάλουν νέοι αγωνιστές!

Ακόμη και παραδοσιακά συμμαχικά κράτη όπως π.χ. η Ελλάδα δέχονται πίεση θεωρούμενα ως δεδομένα. Αντίθετα άλλα, όπως π.χ. η Τουρκία δέχονται μια σκανδαλώδη εύνοια. Μπροστά σ' αυτό το αρνητικό και επικίνδυνο διεθνές πλέγμα προβάλλει φανερά και ξάστερα χωρίς ίχνος ντροπής η μορφή της ευρω-ατλαντικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Στηριζόμενο στην ισχυρή οικονομική μιλιταριστική μηχανή της ευρω-ατλαντικής σύμπραξης Ευρωπαϊκής Ενωσης και ΗΠΑ με επικυρίαρχο τη δεύτερη απλώνεται σε όλο τον πλανήτη ως η μόνη εξουσιαστική δύναμη. Θα μπορούσε, ίσως, να ειπωθεί ότι αυτό έχει ξανασυμβεί στην Ιστορία π.χ. στην αρχαία Ρώμη. Ομως, υπάρχουν δυο πλευρές που η τωρινή παγκόσμια εξουσία διαφοροποιείται επικινδυνότερα από κάθε προηγούμενη.

Η μία είναι η ύπαρξη πυρηνικών όπλων και αποβλήτων. Η σχετικά (μη;) ελεγχόμενη διάδοσή τους διά μέσου του διεθνούς εμπορίου των όπλων υποθηκεύει τον πλανήτη με τη συνεχή απειλή πυρηνικού ολοκαυτώματος. Ο κίνδυνος αυτός γίνεται πιο υπαρκτός από την κατακόρυφη αύξηση εθνικών και θρησκευτικών ανταγωνισμών. Η άλλη πλευρά, επίσης επικίνδυνη, είναι ότι στο βαθμό που τα νεοσύστατα προτεκτοράτα νιώθουν την εύνοια της αμερικανικής κυρίως αλλά κι ευρω-ενωσίτικης ιμπεριαλιστικής πολιτικής ντύνονται τη φορεσιά μιας αλαζονικής διεκδικητικής πολιτικής. Αυτό το φαινόμενο υποδαυλιζόμενο από τις ισχυρές δυτικο-συμμαχικές δυνάμεις γίνεται αφορμή πιθανών συγκρούσεων με ανεξέλεγκτα αποτελέσματα.

Είναι ένα παλιό ιμπεριαλιστικό παιχνίδι «διαίρει και βασίλευε» που η σημασία του δε βρίσκεται στο καθεαυτό αποτέλεσμα, αλλά στη συνέχειά του ως μόνιμη αποσταθεροποιητική κατάσταση, π.χ. μεγάλη Αλβανία, Μακεδονία του Αιγαίου, πρόσφατη αναγνώριση από τις ΗΠΑ, Κοσσυφοπέδιο κλπ. Εάν, όμως, η πολιτική αυτών των κρατών φαίνεται ανεπαρκής και πρωτόγονη, γεμάτη αυταπάτες, στην Ελλάδα συμβαίνει το εντελώς διαφορετικό. Η ελληνική αστική τάξη από την αρχή της κρίσης στα Βαλκάνια είδε και προγραμμάτισε την ευκαιρία διείσδυσής της σ' αυτά τα κράτη. Με τη βούλα του ευρω-ενωσίτη και ΝΑΤΟικού είδε να παίζει κυρίαρχο ρόλο για λογαριασμό των ισχυρών ευρω-ατλαντιστών, κολλώντας ως ουρά και τα δικά της συμφέροντα. Η παλιά δουλιά του μεταπράτη σε άλλα επίπεδα... Είναι επόμενο το κλίμα να οξύνεται υπόκωφα και να απλώνεται σε τμήματα των βαλκανικών λαών. Π.χ. συνυπάρχουν ως εκρηκτικό μείγμα οι κυρίαρχες ελληνικές επενδύσεις στη FYROM και την Αλβανία με τον ταυτόχρονο αλυτρωτισμό βλέψεων των δύο αυτών χωρών.