Εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι άνθρωποι που λιμοκτονούν, στην πλούσια και γεωστρατηγικά σημαντική περιοχή της Σομαλίας

Με τη νέα του θέση ο Ρόντος, όπως φαίνεται, επιβραβεύεται από τα μεγάλα αφεντικά για τις πολύτιμες υπηρεσίες που πρόσφερε: α) Πριν δύο δεκαετίες σαν στέλεχος και ιδρυτής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης από τον τότε αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική. β) Σε διάφορες οργανώσεις «αρωγής» στην ανατολική Αφρική (όπου και η γενέτειρά του Τανζανία) και στη Μέση Ανατολή. γ) Στα δυτικά Βαλκάνια, πριν μιάμιση δεκαετία, συμβάλλοντας μεταξύ άλλων στην ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς στην πρώην ΟΔ Γιουγκοσλαβία. δ) Στην προώθηση «πολύχρωμων επαναστάσεων» σε χώρες όπως η Γεωργία και ε) τη συνεργασία του με θεσμικά όργανα του διεθνούς κεφαλαίου όπως η Παγκόσμια Τράπεζα.

Τι σημαίνει, όμως, πρακτικά η νεοπαγής θέση του Ειδικού Εκπροσώπου της ΕΕ για το Κέρας της Αφρικής που συγκροτείται με απόφαση του Συμβουλίου των υπουργών Εξωτερικών της 14ης Νοέμβρη και εντολή της επικεφαλής της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική, Κάθριν Αστον, στις 9 Δεκέμβρη;

Σύμφωνα με τους Στόχους του Στρατηγικού Πλαισίου της ΕΕ για το Κέρας της Αφρικής, όπως αυτοί αναφέρονται στην παραπάνω απόφαση του Συμβουλίου των υπουργών, το νέο πόστο σημαίνει πρώτα απ' όλα διαχείριση και πρόσβαση σε σημαντικά κονδύλια - ύψους περίπου 2,5 δισ. ευρώ - τα οποία θα διατεθούν φαινομενικά για την ανακούφιση εκατομμυρίων ανθρώπων στο Κέρας της Αφρικής που πλήττονται από λιμοκτονία, ξηρασία, συρράξεις και δράση ένοπλων ισλαμικών οργανώσεων (όπως η οργάνωση «Αλ Σαμπάμπ» στη Σομαλία) ή εγκληματικών οργανώσεων (όπως ο LRA σε Ουγκάντα, Νότιο Σουδάν, ΛΔ Κονγκό). Στην ουσία, τα κεφάλαια αυτά θα χρησιμοποιηθούν από την ΕΕ σαν μοχλός πίεσης (πότε με τη μορφή του «μαστίγιου», πότε με τη μορφή «καρότου») σε Τζιμπουτί, Κένυα, Σομαλία, Ουγκάντα, Νότιο Σουδάν, Αιθιοπία, Ερυθραία, ώστε με τα προσχήματα των ανθρωπιστικών κρίσεων, των συρράξεων, της πειρατείας ή της λιμοκτονίας να προωθηθούν τα συμφέροντα των Ευρωπαίων καπιταλιστών σε πέντε - έξι βασικούς τομείς:

α) Στον τομέα της αγροτικής και της κτηνοτροφικής παραγωγής, ώστε να ελεγχθούν οι εκεί αγορές τροφίμων τάχα για να μειωθούν οι λιμοί στην περιοχή και στην πραγματικότητα να διευρυνθεί το φαινόμενο της αρπαγής καλλιεργήσιμων εκτάσεων έναντι πινακίου φακής από πλούσιες χώρες της ΕΕ, όπως, π.χ., σε Αιθιοπία και Νότιο Σουδάν, που επιδιώκουν την παραγωγή τροφίμων όχι για τους φτωχούς λαούς της περιοχής αλλά για τους πλούσιους πολίτες ανεπτυγμένων χωρών.

β) Στη διαχείριση και εκμετάλλευση φυσικών πόρων (με ιδιαίτερη έμφαση στο «χρυσό» του μέλλοντος, δηλαδή τους υπόγειους και επίγειους υδροφόρους ορίζοντες...).

γ) Στην αντιμετώπιση παραγόντων αποσταθεροποίησης, όπως «η πειρατεία, η τρομοκρατία και η μαζική μετανάστευση» και «περιορισμό της ανασφάλειας εντός ορίων της περιοχής και όχι διάχυσής της σε χώρες της ΕΕ».

δ) Στην παροχή «βοήθειας» σε χώρες της περιοχής για την οικοδόμηση «σθεναρών πολιτικών δομών και διοίκησης» προσαρμοσμένων στα καπιταλιστικά συμφέροντα μέσω της δημιουργίας του Ευρωπαϊκού Αναπτυξιακού Ταμείου (EDF).

ε) «Καπέλωμα» του εμπορίου της όποιας παραγωγής των ανατολικοαφρικανικών χωρών μέσω της φαινομενικά ελκυστικής προώθησης εξαγωγών αδασμολόγητων προϊόντων σε χώρες της ΕΕ.

στ) Ελεγχο των νευραλγικών οδών διεθνούς ναυτιλίας ανοιχτά του Κόλπου Αντεν, όπου με πρόσχημα την πειρατεία δρα τα τελευταία χρόνια η «αντιπειρατική» ναυτική αποστολή της ΕΕ, γνωστή με την κωδική ονομασία «Αταλάντη» (EUNAVFOR), με τη συμμετοχή και ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων.

Ο Αλεξ Ρόντος, λοιπόν, θα προσπαθήσει να συντονίσει την ιμπεριαλιστική επέμβαση του ευρωενωσιακού κεφαλαίου στο Κέρας της Αφρικής, ως επικεφαλής των γραφείων της ΕΕ στο Ναϊρόμπι της Κένυας, στο Χαρτούμ του Σουδάν και στην Τζούμπα του Νοτίου Σουδάν, αλλά και να εναρμονίσει ή να προωθήσει αυτά τα σχέδια με τις επιδιώξεις και άλλων δυνάμεων όπως οι ΗΠΑ.

Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι οι ανισότητες, η φτώχεια και η βαρβαρότητα που δημιουργεί ο καπιταλισμός, και στην περίπτωση της ανατολικής Αφρικής, θα οξυνθούν περαιτέρω, καθώς οι «ύαινες» στοχεύουν στην εκμετάλλευση του πλούτου της περιοχής και τον έλεγχο των εκεί οδών και πηγών Ενέργειας, σε μία περίοδο έντασης της καπιταλιστικής κρίσης και κορύφωσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Στην παρούσα χρονική περίοδο ο καπιταλισμός προσπαθεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανάκαμψης με διασφαλισμένο κατώτατο επίπεδο αξίας της εργατικής δύναμης. Είναι η προσπάθεια να δημιουργήσει ένα νέο κύκλο μακροβιότητας της εξουσίας του. Γνωρίζει ότι το έσχατο επίπεδο αξίας της εργατικής δύναμης του εξασφαλίζει δύο πράγματα: α) Τις μεγαλύτερες δυνατές επενδύσεις κεφαλαίων, β) Το μέγιστο περιθώριο ρεφορμιστικής συναλλαγής με τα αιτήματα των εργατών που θα προκύψουν στη γνωστή μέθοδο «τι ζητάς, τι σου δίνω». Για μια ακόμη φορά διαπιστώνεται ότι η πολλαπλών πλευρών απώλεια της Σοβιετικής Ενωσης και του σοσιαλιστικού στρατοπέδου άλλαξε και θα συνεχίζει να επηρεάζει τόσο την πορεία του εργατικού κινήματος, όσο και τις επικίνδυνες αντιφάσεις του καπιταλισμού. Ωστόσο, ο «νεκρός» (όπως θέλουν να θεωρούν τη σοσιαλιστική προοπτική) «φωνάζει» ακόμη πιο δυνατά γιατί προβάλλει μέσα από τα αδιέξοδα του συστήματος ως η νέα κοινωνική οργάνωση που καταργώντας την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής μπορεί να απογειώσει τις ανθρώπινες δυνατότητες.