- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Ανασκόπηση
- Από μέρα σε μέρα
- Σαν σήμερα
- Ιστορία
- Αρθρα
- Σχόλια
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Ο Δημήτρης Κανέλλος μάς μιλά για το νέο του άλμπουμ με ανέκδοτα ποιήματα του Α. Αλκαίου σε πρωτότυπη μουσική Θ. Μικρούτσικου, Θ. Παπαδόπουλου και Μ. Ανδρουλιδάκη, καθώς και επιλεγμένες επανεκτελέσεις πάντα σε ποίηση Αλκαίου
«Ο τίτλος της νέας μου δισκογραφικής δουλειάς είναι "Οσα ονειρευτήκαμε" και προέρχεται από το ομώνυμο τραγούδι που περιέχεται στο άλμπουμ. Ολα τα τραγούδια του δίσκου είναι σε ποίηση Αλκαίου, εκτός από ένα που είναι του αδερφού του, του Γρηγόρη Λιάρου. Συνολικά τα τραγούδια είναι δέκα. Τα πέντε είναι καινούρια σε μουσική του Θ. Μικρούτσικου, του Θ. Παπαδόπουλου, που έχει και την επιμέλεια της παραγωγής, και του Μ. Ανδρουλιδάκη. Τα άλλα πέντε είναι επανεκτελέσεις, το "Σταυρόλεξο", το "Ηπειρώτικο" και το "Βοριάς φυσάει τα λόγια μου" σε μουσική του Μίλτου Πασχαλίδη και "Οσο κρατάει ένας καφές" και "Μια παλιά φωτογραφία" σε μουσική του Θάνου», μας λέει ο Δ. Κανέλλος καθώς μας περιγράφει, περήφανος, τη νέα του δισκογραφική δουλειά.
Για να καταφέρει να την υλοποιήσει, στις δύσκολες σημερινές συνθήκες, δουλεύει και το πρωί ως τζαμάς.
«Δεν υπήρχε περίπτωση. Θα έκανα τα πάντα για να βγει αυτή η δουλειά. Δεν είναι εύκολο, αλλά προσπαθώ να κάνω αυτό που έχω ονειρευτεί, χωρίς εκπτώσεις, και να υπηρετώ, όσο καλύτερα γίνεται, το καλό λαϊκό τραγούδι».
Του ζητάμε να μας πει γιατί επέλεξε να ασχοληθεί με τον Αλκη Αλκαίο.
«Κοίτα, πριν από δύο χρόνια η ΚΝΕ είχε μια ιδέα, να κάνουμε ένα αφιέρωμα στα τραγούδια του Αλκαίου και μου ζήτησε να την υλοποιήσω. Αυτή, αν θέλεις, ήταν και η αφετηρία. Με τον Μανώλη το ξεκινήσαμε τότε. Τον Αλκαίο βέβαια τον γνώριζα. Αλλωστε, το ελληνικό τραγούδι τού χρωστά πολλά. Πόσα και πόσα τραγούδια του βρίσκονται καθημερινά στα χείλη μας. Μέσα από αυτήν όμως τη διαδικασία τον γνώρισα βαθύτερα. Ξεκίνησε μια πιο επισταμένη επαφή και προσήλωση με τους στίχους του. Και να που φτάσαμε να επισφραγίζεται και με νέα δισκογραφική δουλειά!».
Οσον αφορά το τι είναι αυτό που τον συγκινεί περισσότερο σε αυτόν τον ξεχωριστό δημιουργό, μας λέει χαρακτηριστικά:
«Να σου πω. Είναι ένας δημιουργός που σε όλη του τη διαδρομή αφουγκράζεται τον καιρό του, τον καιρό μας, δηλαδή. Ο στίχος του είναι αιχμηρός, διαθέτει "κρυμμένα" στοιχεία, που ο ακροατής χρειάζεται να κάνει αναγωγή στην κοινωνία, στην ιστορία, στους αγώνες για να μπορέσει να κατανοήσει. Και, από την άλλη, γράφει τόσο τρυφερά για την ομορφιά της ζωής, τις καθημερινές προσωπικές στιγμές μας και όπως τις βιώνουμε».
Δεν μπορούμε να μην του σχολιάσουμε ότι σε αυτόν τον δίσκο συνεργάζεται με σημαντικούς δημιουργούς και βέβαια τον πολύ μεγάλο Θάνο Μικρούτσικο.
«Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Ανθρωποι που έχουν μια σημαντική πορεία στο χώρο με εμπιστεύτηκαν, για να δώσω φωνή σε αυτά τα τραγούδια. Και ειδικά ο Θάνος, που όλοι ξέρουμε ότι η δημιουργική συμπόρευσή του με τον Αλκαίο κράτησε μια ζωή και μας έχει δώσει μερικά από τα πιο ωραία τραγούδια. Δύο είναι τα τραγούδια του. "Οσα ονειρευτήκαμε" και "Αλητάκι", που μου τα έστειλε ο Θάνος με τη φωνή του και το πιάνο να τον συνοδεύει.
Τώρα, για τον Θάνο... Μια λέξη μόνο. Μου συμπεριφέρθηκε με μεγάλη στοργή και γενναιοδωρία. Δυστυχώς, δεν προλάβαμε να κυκλοφορήσει το άλμπουμ πριν φύγει από τη ζωή, γνώριζε, όμως, για το καλό αποτέλεσμα και χαιρόταν πολύ γι' αυτό».
Οσο για το ποιο είναι το τραγούδι που τον συγκινεί ιδιαίτερα, ξεχωρίζει το «Αλητάκι».
«Μιλά για τις ναζιστικές θηριωδίες. Σαν αλητάκι παρομοιάζει ο Αλκαίος ένα αγέρι που περνά από το χωριό Λίντιτσε, στην τότε Τσεχοσλοβακία, που εξαφάνισαν στην κυριολεξία οι ναζί από το χάρτη δολοφονώντας όλους τους κατοίκους, γκρεμίζοντας όλα τα σπίτια και σπέρνοντας σιτάρι στο σημείο που βρισκόταν το χωριό, στη συνέχεια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπίρκεναου στο Αουσβιτς και καταλήγει στην Καισαριανή. "Στην Καισαριανή σα φτάνει Κόκκινο κρατά στεφάνι", γράφει ο Αλκαίος...».
Εμείς να ευχηθούμε στον Δημήτρη Κανέλλο να είναι η καινούρια του δουλειά καλοτάξιδη!
- Η πρώτη παρουσίαση του άλμπουμ θα γίνει τις Κυριακές 16 και 23 Φλεβάρη στις 21.00 στη μουσική σκηνή «Σφίγγα» (Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής). Τα τηλέφωνα κρατήσεων είναι 211.4096.149 και 6987.844.845.
«Οι Λαντζέρηδες» είναι ένα κοινωνικό, φιλοσοφικό κείμενο, που αγγίζει το παράλογο, με την έννοια της αέναης επαναληπτικότητας της ζωής και της κοινωνικής συνθήκης που αναγκάζονται να ζουν οι ήρωες. Στοιχείο που αναδεικνύεται από τη σκηνοθετικά συγχρονισμένη κίνηση των ηθοποιών και τον σκηνικό διάκοσμο. Ο Ντρέσλερ, ο Εμετ, ο Μος και ο Μπαρόουζ αντιλαμβάνονται την εργασία τους και τη συνθήκη στην οποία εργάζονται, μέσα από τη δική τους ανάγκη, προσδοκία, αφύπνιση, μορφωτική και πνευματική κατάσταση ο καθένας. Ηρωες, καθημερινοί, συμβιβασμένοι και απόλυτα μηχανοποιημένοι, σε ένα σύστημα τέτοιο, όπου καταργείται η εργασία ως το κύριο μέσο για την απελευθέρωση του ανθρώπου. Ανθρωποι που μέσα από την ταξική ανισότητα αναγάγουν τη «δουλειά» τους σε μια φιλοσοφημένη θέση για την αναγκαιότητα της ύπαρξής τους. Μέσα από ένα γλυκόπικρο χιούμορ και με κρυφή αίσθηση σαρκασμού, οι ήρωες προσπαθούν να κατανικήσουν το ακατανίκητο «Εγώ», που όλα τα θέλει, όλα τα επιθυμεί, όλα τα ονειρεύεται, αλλά που ρεαλιστικά μέσα σε ένα διεφθαρμένο σύστημα, όπου το καθήκον και η ανάγκη για πραγματική επιβίωση οδηγούν, από τη μια, στην υποτακτική καθήλωση απέναντι στην εξουσία και, από την άλλη, στη μοναδική σωτήρια διέξοδο, την απελευθέρωση από ένα καπιταλιστικό σύστημα ιδεών, τρόπου ζωής, στο ριζοσπαστικό «σπάσιμο των αλυσίδων».
Ο συγγραφέας δεν τοποθετεί τυχαία τους ήρωές του στην υπόγεια κουζίνα ενός εστιατορίου και ούτε τυχαία τοποθετεί μια τεράστια σκάλα προς την πάνω ζωή. Η σκάλα οδηγεί στα ανώτερα στρώματα, τάξεις, επιθυμίες και όνειρα του καθενός. Οποιος αντιληφθεί γρήγορα το σχέδιο της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο, ίσως αγωνιστεί και καταφέρει να ξεφύγει. Το ζητούμενο είναι, όμως, πού θέλει να πάει ...θέλει να ονειρεύεται, να ενταχθεί απλώς στο σύστημα, να ενσωματωθεί σε αυτό; `Η επιθυμεί την ισότητα αυτή να την ζήσει μέσα από την κοινωνία της πραγματικής απελευθέρωσης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας;
Η Ελένη Σκότη απέδωσε ουσιαστικά το ζητούμενο του συγγραφέα, να δοθεί ρεαλιστικά η ιστορία των τεσσάρων ηρώων του. Με ανάσες καυστικού χιούμορ και έντονο το στοιχείο της απτής ζωντανής πραγματικότητας, «τρόπο» που η ίδια γνωρίζει πολύ καλά, και με τη σωστή υποκριτική καθοδήγηση στους ηθοποιούς, άφησε το περιθώριο στο κοινό να κάνει μόνο του τις αναγωγές στα θέματα που θέλει να προβάλει ο συγγραφέας. Χωρίς επιπρόσθετες επισημάνσεις και σκηνοθετικά τερτίπια, έδωσε ένα άρτιο αποτέλεσμα, που φαινόταν πόσο συλλογικό, υπεύθυνο και ευαίσθητο τρόπο διαθέτει η Ελένη Σκότη απέναντι στην τέχνη. Η μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου ήταν ζωντανή, ρέουσα και αποδοτική. Επίσης τα σκηνικά και τα κοστούμια του ιδίου αντιπροσωπευτικά, δίνοντας το κλίμα του έργου, αλλά και σημαντικοί αρωγοί της παράστασης. Πολύ καλοί οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου, καθώς και η μουσική επιμέλεια ήχου του Στέλιου Γιαννουλάκη.
Ο Τάσος Κωστής στο ρόλο του Ντρέσλερ, ο Γιάννης Σαρακατσάνης στο ρόλο του Εμετ, ο Κώστας Λάσκος στο ρόλο του Μος και ο Αλέξανδρος Μανωλίδης στο ρόλο του Μπάροουζ απέδωσαν ο καθένας με τον προσωπικό του τρόπο σε μεγάλο βαθμό τους τέσσερις εργάτες. Οι Τάσος Κωστής και Κώστας Λάσκος, ως εκπρόσωποι του παλιού τύπου εργαζόμενου, αντιλαμβάνονται εντέλει με αξιοπρέπεια και ήθος τη ζωή. Ο τελευταίος δε σε έπειθε, επί τη εμφανίσει, για τον ορισμό της «ταλαιπωρημένης» εργατικής τάξης. Ο Τάσος Κωστής ήταν σωστός, αλλά νομίζω θα μπορούσε να μας δώσει με πιο ανάγλυφο τρόπο τις κρυμμένες πτυχές του πολυσύνθετου, καταπιεσμένου, συμβιβασμένου εργαζόμενου. Ο Γιάννης Σαρακατσάνης ως άλλος «golden boy» ήταν αρκετά πειστικός, καθώς και ο Αλέξανδρος Μανωλίδης σε πολύ μικρότερο ρόλο βέβαια, αλλά πολύ χαρακτηριστικό.
Μια πολύ καλά δουλεμένη παράσταση που αξίζει να δείτε!
Σημειώνουν η Μαρία Παπαγιάννη και τα παιδιά του μεγάλου μας συνθέτη, Σεσίλ, Κωνσταντίνα, Αλεξάνδρα και Στέργιος:
«Παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις στο θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων αναρωτιόμαστε πώς τιμάει μια χώρα τους δημιουργούς της. Μετά από συνεχείς διαβεβαιώσεις ακόμα και του σημερινού πρωθυπουργού ότι θα στηρίξουν έναν ανεξάρτητο φορέα αυτοδιαχείρισης συλλογής των πνευματικών δικαιωμάτων πληροφορηθήκαμε ότι θα δοθεί άδεια σε ιδιώτη να κάνει Ανώνυμη εταιρεία δικαιωμάτων για να διαχειριστεί στην Ελλάδα τα δικαιώματα των συνθετών και στιχουργών, Ελλήνων και ξένων.
Σε μια χώρα που οι δημιουργοί δεν έχουν τη δυνατότητα διαχείρισης των πνευματικών τους δικαιωμάτων γιατί να κηδεύονται εκπρόσωποί τους δημοσία δαπάνη; Οι άνθρωποι που ένωσαν με τα τραγούδια τους αυτή τη χώρα, που απογείωσαν το λαό και τον έκαναν να τραγουδάει "πώς η Ιστορία γίνεται σιωπή" δεν έχουν ανάγκη από ενέργειες που περισσότερο με φιλανθρωπία ακούγονται και λιγότερο με τιμή. Συντασσόμαστε δίπλα στους υπόλοιπους δημιουργούς και στο δίκαιο αίτημά μας να δοθεί άμεσα άδεια στην ΕΔΕΜ και δεν αποδεχόμαστε την προσφορά για κηδεία δημοσία δαπάνη».
