Associated Press

Οι αιματηρές συγκρούσεις των τελευταίων ημερών, μεταξύ ενόπλων υποστηρικτών της αντιπολίτευσης και του φιλοαμερικανικού κυβερνητικού συνασπισμού, επανέφεραν τις οδυνηρές μνήμες του πολύχρονου εμφυλίου

Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν καθημερινά όσες μέρες διήρκεσαν οι συνομιλίες και είχαν αρκετά σημαντικό αντίκτυπο στην εξέλιξή τους. Διόλου τυχαία, η ηγεσία του εμιράτου εισήγαγε την ανακοίνωση επίτευξης συμφωνίας με τη φράση «θα γυρίσουν πίσω, γιατί βρήκαν λύση».

Κατά πολλούς αναλυτές, η συμφωνία που καταλήχθηκε στην Ντόχα, αντανακλά το συσχετισμό δύναμης που διαμορφώθηκε με τα όπλα στους δρόμους, τα τελευταία 24ωρα πριν τη διαμεσολάβηση του Αραβικού Συνδέσμου. Η αντιπολίτευση, υπό τη σιιτική «Χεζμπολάχ», από τον τερματισμό της ισραηλινής εισβολής το καλοκαίρι του 2006, μέχρι σήμερα, έθετε ένα βασικό αίτημα: να εκφραστεί σε επίπεδο εξουσίας ο συσχετισμός δύναμης που προέκυψε με τα χρόνια, μέσα από την αλλαγή στις ποσοστώσεις των διαφόρων θρησκευτικών σεκτών επί του συνόλου του πληθυσμού και ενισχύθηκε κατακόρυφα με την επιτυχή αντίσταση κατά του ισραηλινού στρατού, της οποίας ραχοκοκαλιά υπήρξαν οι μαχητές της «Χεζμπολάχ».

Το αίτημα συγκεκριμενοποιούνταν σε δύο θέσεις: αλλαγή της σύνθεσης της κυβέρνησης εθνικής ενότητας και αλλαγή του εκλογικού νόμου. Και τα δύο ικανοποιήθηκαν. Στη νέα κυβέρνηση εθνικής ενότητας, που θα οδηγήσει τη χώρα στις εκλογές το 2009, η αντιπολίτευση διαθέτει 11 μέλη, (16 ο κυβερνητικός συνασπισμός και τρεις διορισμένοι από τον Πρόεδρο) γεγονός που της δίνει δικαίωμα βέτο στις αποφάσεις.

Επίσης, συμφωνήθηκε να διαχωριστεί η χώρα σε μικρότερες εκλογικές περιφέρειες, κάτι που θα βοηθήσει στην καλύτερη αντιπροσώπευση της αντιπολίτευσης, που, όμως, εξακολουθεί να ζητά νέα δημογραφική καταγραφή του λιβανικού πληθυσμού. Τέλος, η «Χεζμπολάχ» κατάφερε να μην ληφθεί καμία απόφαση περί αφοπλισμού της, κάτι που ζητά τόσο ο ΟΗΕ (προβαίνοντας υπό αμερικανική πίεση σε παρεμβάσεις στα εσωτερικά της χώρας) όσο και ο κυβερνητικός συνασπισμός. Το θέμα παραπέμφθηκε σε εσωτερικές διαβουλεύσεις υπό τον νέο Πρόεδρο.

Μετά από αυτά, η εκλογή του νυν αρχηγού ΓΕΣ, στρατηγού Μισέλ Σουλεϊμάν, στην Προεδρία, πιθανότατα σήμερα, θεωρείται βέβαιη, για πρώτη φορά μετά από 19 αποτυχημένες κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις. Και μάλιστα, με το κύρος του νέου Προέδρου ιδιαίτερα ενισχυμένο χάρη στη σωτήρια, όπως αποδείχτηκε, στάση ουδετερότητας που τήρησε ο στρατός στις πρόσφατες αιματηρές ένοπλες συγκρούσεις.

Είναι κοινώς αποδεκτό, ακόμη και από τις ίδιες τις πολιτικές δυνάμεις του Λιβάνου, ότι η χώρα των Κέδρων είναι πρόσφορο «έδαφος» αντιπαράθεσης ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ξένων παραγόντων, λόγω της θρησκευτικής ποικιλομορφίας του, που αντανακλά σε μικρογραφία τη θρησκευτική γεωγραφία όλης της Μέσης Ανατολής. Είναι, επίσης, κοινώς αποδεκτό ότι η όποια εξέλιξη στο Λίβανο, λειτουργεί ως «τσουνάμι» για την περιοχή.

Η τωρινή κρίση δεν αποτελεί εξαίρεση. Η Ουάσιγκτον, όπως και η ΕΕ ως σύνολο ή ως ξεχωριστές δυνάμεις, απροκάλυπτα εκφράζουν την υποστήριξή τους στον κυβερνητικό συνασπισμό ως Δούρειο Ιππο για να καταστείλουν τη δράση της «Χεζμπολάχ» και των συμμάχων της, με απώτερο στόχο τον περιορισμό της επιρροής της Τεχεράνης, η οποία, επίσης, ουδέποτε έκρυψε ότι ρίχνει το βάρος της πίσω από τη σιιτική οργάνωση.

Αν και κατά ορισμένους αναλυτές, το περιεχόμενο της συμφωνίας αποτελεί «υποχώρηση» των φιλοαμερικανικών δυνάμεων, αυτό, φυσικά, δε σημαίνει ότι «ο πόλεμος» για τις σφαίρες επιρροής στην πολύτιμη, γεωστρατηγικά και ενεργειακά, περιοχή της ευρείας Μέσης Ανατολής και για την προώθηση των σχετικών σχεδίων υπό τον μανδύα του «εκδημοκρατισμού», έχει τελειώσει. Η αιφνίδια ανακοίνωση Ισραηλινών και Σύριων ότι διαπραγματεύονται «έμμεσα» για μια οριστική ειρηνευτική συμφωνία, που συνέπεσε με την επίτευξη της συμφωνίας της Ντόχα, δε θα πρέπει να θεωρείται εντελώς τυχαία.

Η ισραηλινή κυβέρνηση ουδέποτε έχει δεχτεί να διαπραγματευτεί αποχώρηση από τα υψώματα του Γκολάν, προϋπόθεση που θέτει η Συρία. Ομως, οι ισχυροί Αμερικανοί και άλλοι «προστάτες» του Τελ Αβίβ, φαίνεται ότι πίεσαν για μια κίνηση, που έστω και σε επίπεδο εντυπώσεων, θ' αλλάξει το αρνητικό σε βάρος του κλίμα στην περιοχή, ιδιαίτερα αν η Δαμασκός όντως πάρει αποστάσεις από Ιράν, «Χεζμπολάχ» και «Χαμάς», με αντάλλαγμα τα Γκολάν. Η όποια προοπτική επιτυχούς ολοκλήρωσης των ισραηλινο-συριακών συνομιλιών παραπέμπεται, ούτως ή άλλως, στο απώτερο μέλλον και δεν αφορά τα άμεσα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Το ζήτημα, όμως, παραμένει: οι ισορροπίες τόσο ευρύτερα στην περιοχή όσο και εντός Λιβάνου είναι εξαιρετικά εύθραυστες. Οπως χαρακτηριστικά έχει επισημάνει, εδώ και καιρό, το Λιβανικό ΚΚ, η χώρα δε θα απεγκλωβιστεί ποτέ οριστικά από το ρόλο του «πεδίου βολής ξένων δυνάμεων» και κατά συνέπεια από τον εφιάλτη ενός αιματηρού εμφυλίου και της πυριτιδαποθήκης της περιοχής, όσο το πολιτικό της σύστημα δεν αποσυνδέεται από τις πληθυσμιακές ποσοστώσεις των θρησκευτικών σεκτών. Αυτό, φυσικά, δεν αποτέλεσε αίτημα καμίας, από τις εμπλεκόμενες στις συζητήσεις στην Ντόχα, πλευρές. Κάτι που, δυστυχώς για το λιβανικό λαό, σημαίνει ότι η ανάπαυλα δεν μπορεί παρά να είναι πεπερασμένη.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πολυετή πορεία εκχώρησης του ΟΤΕ στο ιδιωτικό κεφάλαιο με τη μορφή μετοχών. Εδώ ας επισημανθεί ότι αιτιολογήσεις περί διαφορών μεταξύ μιας προσωπικής και μιας μετοχικής εταιρείας, δεν αλλάζουν το ουσιαστικό περιεχόμενο της μετατροπής μιας κρατικής επιχείρησης σε ιδιωτική κεφαλαιοκρατική.

Το κεφάλαιο στη μεγάλη και ταραχώδη ιστορική του πορεία μετέβαλε πολλές φορές τις μορφές παρουσίας του. Η εναλλαγή προσωπικών εταιρειών σε συλλογικές εταιρείες και τούμπαλιν, καθοριζόταν και καθορίζεται από τις εκάστοτε ανάγκες εσωτερικής λειτουργίας του κεφαλαίου, την κάλυψη εθνικών και διεθνικών γεωγραφικών χωρών αγορών και τις συγκεκριμένες πολιτικές κι οικονομικές συνθήκες της περιόδου. Το να λέει επομένως κανείς περί ουσιαστικής, ή ποιοτικής διαφοράς μεταξύ προσωπικών και συλλογικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων που μια τους μορφή είναι το μετοχικό κεφάλαιο, είναι σα να προσπαθεί να ανατρέψει βασικούς κανόνες πολιτικής οικονομίας. Εδώ τελειώνει αυτό το παραμύθι.

Ο συνεχιζόμενος ευνουχισμός του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, είναι κι αυτός μια συνέπεια αυτής της πορείας που πολιτικά κινήθηκε στο πλαίσιο του δογματικού ευρωμονόδρομου των ευρωενωσίτικων ελληνικών κομμάτων ποικίλων αποχρώσεων. Απέναντι στην ανυπόφορη φλυαρία περί ποσοστών και διαχειρίσεων, λειτούργησε και λειτουργεί ο αδυσώπητος νόμος του κεφαλαίου. Μέσα από παλινδρομήσεις προσωπικών πολιτικών και ομαδικών ανταγωνισμών, επικρατεί η καθολική επιβολή αυτού του νόμου, που προδικάζει την κρατούσα τελική μορφή λειτουργίας, με βαστάζο την εξουσιαστική δύναμη της κεφαλαιοκρατικής αγοράς. Προς τι λοιπόν η φλυαρία περί των σχέσεων μεταξύ ελληνικού και γερμανικού ΟΤΕ; Το δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι ένα και καταλυτικό. Η ελληνική αστική τάξη αποτελεί καρκίνωμα στο σώμα του ελληνικού έθνους. Η ανάληψη των εθνικών ευθυνών από την εργατική τάξη, στο όνομα του λαού, παραμένει στην ημερήσια διάταξη της ιστορίας.