Προσυνεδριακός Διάλογος - 18ο Συνέδριο ΚΚΕ

Για το δεύτερο θέμα

Μελετώντας τις Θέσεις της ΚΕ για το 18ο Συνέδριο, σίγουρα, δεν θα καταλήξουμε σε δύο συμπεράσματα.

α. Δεν μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι γίνεται προσπάθεια εξωραϊσμού της εποχής ΣΤΑΛΙΝ.

β. Δεν μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι «προχωράμε» σε μια Σταλινοποίηση του ΚΚΕ.

Και τα δύο ζητήματα που τίθενται από σ/φους στον προσυνεδριακό διάλογο, φανερώνουν αδυναμία προσέγγισης σε μια κατασυκοφαντημένη εποχή του κομμουνιστικού κινήματος. Και το χειρότερο, όσοι τα ανακαλύπτουν καταλήγουν, όχι σε μια αντικειμενική θεώρηση της ιστορίας, αλλά σε προσωπικές απόψεις - θέσεις, χωρίς να έχουν το κουράγιο να επανατοποθετηθούν, κάτι που κάνει το ίδιο το ΚΚΕ. Να επανατοποθετηθεί δηλαδή σε ζητήματα της λεγόμενης περιόδου ΣΤΑΛΙΝ, που κάθε άλλο παρά κοντά στις σημερινές προσεγγίσεις ήταν. Και η επανατοποθέτηση αυτή νομίζω ότι βάζει τα πράγματα στην σωστή τους θέση.

Ακόμα χειρότερο βέβαια είναι ότι οι σ/φοι που θέτουν τέτοια ζητήματα τα θέτουν με αφοριστική διάθεση όπως: «Ο σοσιαλισμός που δεν γνωρίσαμε», ή για «όνειρα που θα χαθούν» ή με παράθεση τσιτάτων, την ίδια στιγμή που η δομή της άποψής τους στηρίζεται στον αφορισμό και στην «τσιτατολογία».

Η επαναφορά «στο τραπέζι» των «δικών της Μόσχας», ή η «εκτέλεση πρώην κομματικών στελεχών», στηρίζεται στην όχι επαναστατική αντίληψη της ταξικής πάλης.

Δεν στηρίζεται στις επαναστατικές συνθήκες που δημιουργούνται με την κατάληψη και την διατήρηση της εργατικής εξουσίας, και το αποκορύφωμα της ταξικής σύγκρουσης.

Απλά μεταφέρουν την κυρίαρχη άποψη από το 20ό Συνέδριο και μετά, (άποψη που άνθισε στους οπορτουνιστικούς χώρους του ευρωκομουνισμού), που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ο μικροαστισμός του επαναστάτη την ώρα της σύγκρουσης, διανθισμένος με ολίγη επανάσταση, των... Γαρυφάλλων.

Ακόμα - ακόμα, οι θιασώτες της άποψης περί δήθεν σταλινοποίησης του ΚΚΕ, ξεχνούν τα παραδείγματα της παρισινής κομμούνας, και την προσπάθειά της να διατηρήσει την εξουσία.

Η ουσία, όμως, δε βρίσκεται στο ότι ξεχνούν. Βρίσκεται στο ότι δεν μπορούν να ερμηνεύσουν τις επαναστατικές διαδικασίες που συντελούνται στη συγκεκριμένη περίοδο.

Βρίσκεται στο ότι δεν μπορούν να ερμηνεύσουν, ότι ο ΣΤΑΛΙΝ όχι ως πρόσωπο, αλλά ως κομμουνιστής, δέχθηκε την πιο λυσσαλέα επίθεση από την παγκόσμια αντίδραση και τον διεθνή οπορτουνισμό, με γνωστή βέβαια την κατάληξη του τελευταίου.

Αλήθεια, μήπως θυμούνται κάποιοι πώς αποκαλούσε η ντόπια αντίδραση τον ΧΑΡΙΛΑΟ ΦΛΩΡΑΚΗ, και τι επίθετα έβαζε δίπλα στο «Καπετάν Γιώτης»;

Οι απόψεις αυτές ξεκινάνε από την μη κατανόηση περί δημοκρατίας, ελευθερίας κ.λ.π. στο Σοσιαλισμό, στον καπιταλισμό, και σε περιόδους επαναστατικής πάλης.

Ακούγεται παράξενα, για καθηγητές, σχολιογράφους, Μαρξιστές, να μην αντιλαμβάνονται την διαφορετικότητα των ιστορικών περιόδων, και τις παραδόσεις - εμπειρίες του κάθε λαού.

Πέραν αυτών, υπάρχει και η κουτοπονηρίστικη άποψη που λέει: «μα καλά μετά το 20ό Συνέδριο το ΚΚΣΕ έγινε αυτόματα οπορτουνιστικό»;

Οχι βέβαια. Ο οπορτουνισμός αποδείχτηκε ότι ήταν μέσα στο κόμμα με συγκεκριμένους εκφραστές που βρήκαν την ευκαιρία με τον θάνατο του ΣΤΑΛΙΝ να βγουν στην επιφάνεια.

Μέσα στο «παλιό» με βάση τον διαλεκτικό υλισμό υπάρχει πάντα το «καινούργιο» που σε πρώτη ευκαιρία, και όταν οι συνθήκες είναι ώριμες, θα βγει στην επιφάνεια. (Εδώ το «παλιό» και το «καινούργιο» δεν χρησιμοποιούνται ως ποιοτικά στοιχεία, ή με το νόημα που έχουν).

Μήπως το ίδιο δεν έχει συμβεί και στο ΚΚΕ με την οπορτουνιστική ομάδα ΦΑΡΑΚΟΥ κ.λπ. το 1987- 1991; Γιατί είχαμε ξεχάσει, ότι «καλή η εμπιστοσύνη αλλά καλύτερος ο έλεγχος»;

Από το 1937 ακόμα με την «έκθεση και κλείσιμο στην Ολομέλεια της ΚΕ του ΠΚΚ(μπ) για τις ελλείψεις της κομματικής δουλειάς» Ο ΣΤΑΛΙΝ προειδοποιούσε: «...Δεν είναι παράξενο ότι μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα παραζάλης, ξιπασιάς και αυταρέσκειας, την ατμόσφαιρα των θριαμβολογιών και των θορυβωδών αλληλοεγκωμιασμών οι άνθρωποι ξεχνούν ορισμένα ουσιώδη γεγονότα, που έχουν πρωταρχική σημασία για τις τύχες της χώρας μας, οι άνθρωποι αρχίζουν να μην προσέχουν τέτοια δυσάρεστα γεγονότα, όπως είναι η καπιταλιστική περικύκλωση, οι νέες μορφές δολιοφθοράς ... Τι σημασία έχουν (λένε) όλα αυτά όταν εμείς υπερεκπληρώνουμε τα οικονομικά μας σχέδια; ...Καταστατικό του κόμματος, αιρετότητα των κομματικών οργάνων, λογοδοσία των κομματικών καθοδηγητών ενώπιον της κομματικής μάζας; Μα χρειάζονται όλα αυτά;.... Να ένα χειροπιαστό παράδειγμα του πόσο εύκολα και απλά κολλούν πολιτική τύφλωση ορισμένοι έμπειροι σ/φοι...»

Αυτή είναι μια από τις πολλές προειδοποιήσεις-διαπιστώσεις για του τι θα επακολουθούσε και θα φτάναμε στο 20ό συνέδριο.

Η κυρίαρχη θέση στο κείμενο των Θέσεων βέβαια είναι οι ανατροπές και πώς αυτές έγιναν, και όχι η περίοδος ΣΤΑΛΙΝ.

Μπορούμε να απαντήσουμε με δεκάδες επιχειρήματα και απόψεις. Να δούμε «την αξία του εμπορεύματος», να δούμε «το κοινωνικό προϊόν» κ.λπ. Να δούμε, τελικά, ζητήματα που τα ξέρουμε, και ακόμα ότι όλα αυτά έπρεπε να εφαρμοσθούν, αντί να τα αναμασάμε. Εδώ τα πράγματα είναι απλά.

Είναι απλά γιατί ο Μ/Λ δίνει απαντήσεις, και ταυτόχρονα είναι και ο μπούσουλας για την διαχείριση της εξουσίας στον Σοσιαλισμό, και γιατί η οικονομική θεωρία του Σοσιαλισμού δεν επιδέχεται παρεκκλίσεις ή παρεκτροπές. Δεν μπαίνει με την έννοια του δόγματος βέβαια, αλλά με την προϋπόθεση ότι οι όποιες συμπληρώσεις, αλλά και απορρίψεις σε ορισμένα ζητήματα, θα έχουν να κάνουν, όχι με την είσοδο από το παράθυρο του καπιταλισμού, αλλά με την θωράκιση του σοσιαλισμού.

Αντί, λοιπόν, να θεωρητικολογούμε για τις ανατροπές δεν έχουμε παρά να τις δούμε πάλι, με βάση το διαλεχτικό υλισμό.

Τα σκουλήκια στο τραπέζι δεν εμφανίζονται από τον Θεό, όταν δεν τα φέρνει κάποιο χέρι. Είναι αποτέλεσμα του σάπιου μήλου που είναι στην φρουτιέρα αλλά και των συνθηκών που επικρατούν γύρω γύρω. Εδώ το σάπιο μήλο είναι το κόμμα.

Προκύπτει λοιπόν άλλο ένα ερώτημα κάθε άλλο παρά απλό. Η ηγεσία του κόμματος ήταν σε θέση να παρακολουθήσει και να παρέμβει έτσι ώστε να αποφευχθούν οι παρεκκλίσεις;

Νομίζω ότι μέχρι το θάνατο του ΣΤΑΛΙΝ είχε αυτή την δυνατότητα, που μετά όχι μόνο την έχασε, αλλά και πρωτοστάτησαν στελέχη του ΚΚΣΕ στο να υπάρξουν οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις βοηθούμενοι βέβαια και από την εκατόμβη θυμάτων του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου μεταξύ των οποίων και χιλιάδες κομματικά στελέχη πρώτης γραμμής.

Πέρα από αυτά όμως, εμείς σαν κόμμα πρέπει να σταθούμε και σε μερικά άλλα ζητήματα που έχουν να κάνουν και με την λειτουργία του ΚΚΣΕ, έτσι ώστε να τα έχουμε ως «παραδείγματα προς αποφυγήν» σήμερα αλλά και στο μέλλον.

Σε ποιο βαθμό λειτούργησε ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός;

Τα κομματικά στελέχη ήταν κάτω από τον διαρκή έλεγχο της εργατικής τάξης και των μελών;

Πώς γινόταν η ανάδειξη των στελεχών; Επρεπε τα διευθυντικά στελέχη να είναι ταυτόχρονα στελέχη του κόμματος, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τη δυνατότητα άσκησης ελέγχου στους διευθυντές τους;

Το «αναγκαίο κακό» κατά τον ΛΕΝΙΝ, οι επαγγελματίες επαναστάτες, (επαγγελματικά στελέχη) ήταν σε τέτοιο επίπεδο ώστε να θυσιάσουν την θέση τους στον κρατικό και τον κομματικό μηχανισμό ασκώντας κριτική στις παρεκκλίσεις που έβλεπαν;

Στις Θέσεις της ΚΕ δεν μπαίνει ξεκάθαρα, για του τι κόμμα ήταν το ΚΚΣΕ μετά το 20ό Συνέδριο. Γιατί κομμουνιστικό δεν μπορεί να ήταν μέχρι την τελική ανατροπή. Αυτό το ζήτημα πρέπει να ξεκαθαρίσει γιατί έτσι απαλλαγμένοι από τις οποιεσδήποτε συναισθηματικές καταστάσεις θα μπορέσουμε να δούμε καλύτερα τα πράγματα.

Συμπερασματικά λοιπόν, και αφού ξεκαθαρίσουμε με την αμοιβή στον σοσιαλισμό, ή τις εμπορευματικές σχέσεις, ή με την αξία του προϊόντος, θα πρέπει να δούμε εκείνες τις ασφαλιστικές δικλίδες που να προστατεύουν το καταστατικό του κόμματος από τις παραβιάσεις του.

Οι ανατροπές και η μη αντίσταση σε αυτές, ήταν καθαρά θέμα καταστατικού και λειτουργίας του κόμματος. Μιας λειτουργίας που κατά τα φαινόμενα και τα αποτελέσματα είχε προσαρμοσθεί στα μέτρα της λειτουργίας του κράτους, όταν αυτό είχε οδηγηθεί σε Σοσιαλιστική καρικατούρα μετά το 20ό συνέδριο, με συνεχείς διολισθήσεις.

Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν φτάνει στο να αποφευχθούν παραβιάσεις στη λειτουργία του κόμματος, γιατί μπορεί σε κάποια χρονική στιγμή, η ίδια η πλειοψηφία, να είναι αντικομματική, όταν έχουν δημιουργηθεί από τα πριν εκείνες οι συνθήκες που θα έχουν αναδείξει μια τέτοια πλειοψηφία. Και αυτό θα γίνει, όταν οι μειοψηφούσες απόψεις, δεν μπαίνουν στην βάσανο της αξιολόγησης με καταστατικά και ιδεολογικά κριτήρια, αλλά αξιολογούνται με βάση την αντίθεση στην κυρίαρχη άποψη που μπορεί να είναι και οπορτουνιστική.

Ελπίζω σ/φοι να συνέβαλα στον διάλογο του 18ουΣυνέδριου του ΚΚΕ και επίσης ελπίζω, ότι κάποια μέρα θα δικαιωθούν οι σ/φοι εκείνοι που δεν τα κατάφεραν να γίνουν μέλη του κόμματος, γιατί ανοιχτά είχαν εκφράσει την αντίθεσή τους στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, και στη διάλυση των ΚΟ του ΚΚΕ που ήταν κι αυτή συνέπεια του 20ού Συνεδρίου.

Σταματόπουλος Γιώργος
Δυτική Αχτίδα της ΚΟΑ

Για τη δικτατορία του προλεταριάτου

Σύντροφοι, η συζήτηση για το σοσιαλισμό είναι αφ' εαυτού ένα πολύ θετικό γεγονός. Πρόκειται για θεμελιακό ζήτημα και αν δε δοθούν πειστικές επιστημονικές απαντήσεις στα ζητήματα του σοσιαλισμού και της επαναστατικής προοπτικής της εργατικής τάξης, ούτε βήμα δεν πρόκειται να κάνει το εργατικό κίνημα στην αντεπίθεσή του ενάντια στην αστική τάξη και τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό.

Κατ' αρχήν, είμαι σύμφωνος με αυτό που γράφεται στη θέση 2, ότι «ο σοσιαλισμός είναι η πρώτη βαθμίδα του κομμουνιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, δεν είναι αυτόνομος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός. Είναι ο ανώριμος πρώιμος κομμουνισμός». Θα προτιμούσα φυσικά την ορολογία του Λένιν, που μιλούσε για «ανολοκλήρωτο» κομμουνισμό και όχι τον όρο «πρώιμος» που τον χρησιμοποιούν κάποιοι ξεπεσμένοι καθηγητάδες της πρώην ΕΣΣΔ και της πρώην Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας για να δώσουν τον δικό τους χαρακτηρισμό του υπαρκτού σοσιαλισμού ως πρώιμου σοσιαλισμού, κλπ.

Οι Θέσεις όμως στη συνέχεια παρουσιάζουν το σοσιαλισμό - πρώτη φάση του κομμουνισμού ως μια κοινωνία όπου «συνεχίζεται η ταξική πάλη της εργατικής τάξης», υπάρχουν δηλαδή τάξεις, και όπου «είναι αναγκαία η ύπαρξη κράτους, που είναι η επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης, η δικτατορία του προλεταριάτου» (Θ. 2). Αυτό είναι βέβαια σύμφωνο με τη θεωρία του Στάλιν, αποτελεί όμως ωμή διαστρέβλωση του μαρξισμού - λενινισμού.

Οι κλασικοί διέκριναν τρία στάδια ανάπτυξης της κοινωνικής εξέλιξης μετά το τσάκισμα του αστικού κράτους και την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας: 1) Την περίοδο μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, το κράτος της οποίας είναι η δικτατορία του προλεταριάτου. 2) Το σοσιαλισμό - πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, όπου οι τάξεις έχουν καταργηθεί, το πολιτικό κράτος έχει απονεκρωθεί και όπου έχουν καταργηθεί οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις και ο νόμος της αξίας και η διανομή γίνεται ανάλογα με την παρεχόμενη εργασία και 3) τον ολοκληρωμένο κομμουνισμό, όπου υπάρχει αφθονία αγαθών που επιτρέπει τη διανομή τους ανάλογα με τις ανάγκες^1.

Ο Μαρξ στην «Κριτική του προγράμματος της Γκότα» μιλάει για τα «μακρόχρονα κοιλοπονήματα», ύστερα από τα οποία προκύπτει η κομμουνιστική κοινωνία στην πρώτη της φάση. Δεν προκύπτει δηλαδή αμέσως μετά την ανατροπή της αστικής τάξης, αλλά ύστερα από μια μακρά μεταβατική περίοδο. Η μεταβατική περίοδος είναι αναγκαία και δεν εξαρτάται καθόλου από το επίπεδο ανάπτυξης τούτης ή της άλλης χώρας, είναι αναγκαία γιατί η εξάλειψη της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και η απονέκρωση του κράτους δεν μπορεί να γίνει μεμιάς, ούτε με διαταγές, αλλά μόνο βαθμιαία.

Η μεταβατική περίοδος, που αρχίζει με το τσάκισμα του αστικού κράτους και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, δεν τελειώνει όταν τα βασικά μέσα παραγωγής περάσουν στα χέρια του εργατικού κράτους και επιτευχθεί η συνεταιριστικοποίηση της μικρής αγροτικής και αστικής ιδιοκτησίας, όπως λαθεμένα νόμισε ο σ. Στάλιν, διαστρεβλώνοντας βάναυσα τους κλασικούς του επιστημονικού σοσιαλισμού. Η μεταβατική περίοδος τελειώνει εκεί που η κοινωνία δε χρειάζεται πλέον την ύπαρξη κράτους. Οταν όλα τα μέσα παραγωγής και ανταλλαγής περάσουν στα χέρια του προλεταριακού κράτους, τότε η ύπαρξη του κράτους γίνεται στον έναν τομέα μετά τον άλλο περιττή και το κράτος απονεκρώνεται. Σύμφωνα με τον Ενγκελς, το πέρασμα όλων των μέσων παραγωγής και ανταλλαγής στα χέρια του κράτους αποτελεί την τελευταία πράξη του κράτους σαν κράτος.

Ο Μαρξ κάνει διαφορισμό ανάμεσα στο κράτος της μεταβατικής περιόδου και στο κράτος στην πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας. Στην «Κριτική του προγράμματος της Γκότα», κατηγορεί τους συντάκτες του σχεδίου προγράμματος²γιατί δεν ασχολούνται ούτε με το κράτος της περιόδου αυτής, που είναι η δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά ούτε και με το μελλοντικό κράτος στο σοσιαλισμό - πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, που είναι το απονεκρωμένο πολιτικό κράτος.

Η μεταβατική περίοδος είναι, λοιπόν, μια ταξική ακόμα κοινωνία, μια κοινωνία όπου πραγματοποιούνται οι επαναστατικοί μετασχηματισμοί, με κυριότερο το μετασχηματισμό της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και τη μετατροπή της σε κοινή ιδιοκτησία των ισότιμων συνεταιρισμένων παραγωγών. Η κρατική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής αποτελεί το βασικότερο μέτρο μετάβασης από την ατομική στην κοινή ιδιοκτησία. Είναι μια κοινωνία με κράτος, το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Η πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας (ο σοσιαλισμός), είναι ήδη κομμουνισμός, ανολοκλήρωτος κομμουνισμός. Είναι ήδη μια αταξική κοινωνία («ο καθένας είναι μόνο εργάτης, όπως κι ο άλλος»)³, μια κοινωνία χωρίς πολιτικό κράτος και γι' αυτό αυτή η κοινωνία δεν μπορεί να επιτευχθεί σε μία χώρα ή ομάδα χωρών, επιτυγχάνεται μόνο παγκόσμια και αυτό αποτελεί την τελική νίκη της προλεταριακής επανάστασης. Μόνο τότε η κοινωνική εξέλιξη γίνεται ανεπίστρεπτη και όχι στη μεταβατική περίοδο, όπως πιστέψαμε, βαφτίζοντάς τη σοσιαλισμό. Γιατί ακριβώς, μόνο τότε δε θα υπάρχουν πλέον κοινωνικές δυνάμεις στον πλανήτη που να ενδιαφέρονται για ένα πισωγύρισμα. Το ότι ο σοσιαλισμός - πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας είναι μια αταξική και ακρατική κοινωνία ήταν ακλόνητη αλήθεια της Γ΄ Διεθνούς και των κομμάτων της, όσο ζούσε ακόμα ο Λένιν. Ο ίδιος ο Στάλιν υπερασπιζόταν ως τα μέσα της δεκαετίας του 1920 αυτή τη μαρξιστικολενινιστική θέση. Το 1925 σε μια ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Σβερντλόφ έλεγε: «Η δικτατορία του προλεταριάτου δεν είναι αυτοσκοπός. Η δικτατορία είναι το μέσο, ο δρόμος προς το σοσιαλισμό. Και τι είναι σοσιαλισμός; Σοσιαλισμός είναι το πέρασμα από την κοινωνία με δικτατορία του προλεταριάτου, στην κοινωνία χωρίς κράτος»⁴. Και το Γενάρη του 1926 μιλάει για «χρησιμοποίηση της εξουσίας του προλεταριάτου για την οργάνωση του σοσιαλισμού, για την εξάλειψη των τάξεων, για το πέρασμα στην αταξική κοινωνία, στη σοσιαλιστική κοινωνία»^5.Οταν ο Στάλιν μιλούσε ακόμα την μπολσεβίκικη γλώσσα, ήξερε ότι ο σοσιαλισμός είναι μια αταξική και ακρατική κοινωνία. Οταν όμως μετατράπηκε σε πολιτικό και θεωρητικό εκφραστή των διοικητικών και διευθυντικών στρωμάτων, της γνωστής μας γραφειοκρατίας, τότε όχι μόνο ο σοσιαλισμός, αλλά και ο ολοκληρωμένος κομμουνισμός είναι μια κοινωνία με κράτος!!!⁶

Το να αποδίδει κανείς στον Μαρξ, τον Ενγκελς και τον Λένιν την ιδέα ότι μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός - πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας με τάξεις και ταξική πάλη, με κατασταλτικούς μηχανισμούς και πολιτικό κράτος, με εμπορευματοχρηματικές σχέσεις και το νόμο της αξίας, δεν αποτελεί απλά μια χονδροειδή διαστρέβλωση του μαρξισμού - λενινισμού, αλλά μια γενική ακύρωση της επαναστατικής μας θεωρίας και υποβιβασμό της σε μια ανόητη μικροαστική κενολογία.

Σημειώσεις:

1. Βλ. α. Κ. Μαρξ: «Κριτική του προγράμματος της Γκότα», ΔΙΑΛΕΧΤΑ ΕΡΓΑ τ. II, σ. 24, βλ. Λένιν: «Ο μαρξισμός για το κράτος», Απαντα τ. 33, σ. 185

2. Κ. Μαρξ: «Κριτική του προγράμματος της Γκότα» ό.π. σ. 24

3. Κ. Μαρξ: «Κριτική του προγράμματος της Γκότα», ό.π. σ. 14

4. Στάλιν: Απαντα τ.7 σ. 175 - 176

5. Στάλιν: Απαντα τ. 8 σ. 36

6. Στάλιν: Απαντα τ. 14 σ. 441

Φώτης Τσίντζας
μεταπτυχιακός φοιτητής

Για το πρώτο θέμα

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Τα κομμουνιστικά κόμματα σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως και το Κόμμα μας, στην πορεία της δράσης τους είναι πολλές φορές αναπόφευκτο να κάνουν και λάθη. Και πράγματι λάθη έχουν γίνει και στο δικό μας. Το βασικό χαρακτηριστικό όμως όλων των κομμουνιστικών κομμάτων πέρα από τις επιμέρους διαφορές τους είναι ότι έχουν μια κοινή βάση το Μαρξισμό- Λενινισμό. Αν αυτά πάψουν να υπάρχουν και χάσει την επαναστατικότητά του ένα κομμουνιστικό κόμμα, τότε γίνεται ρεφορμιστικό με άσπρα κολάρα, θυμόμαστε όλοι το πλήγμα που δέχτηκε το Κόμμα μας το 1989-1991. Παρ' όλα αυτά ούτε τότε χάσαμε την επαναστατικότητά μας.

Στα 90 χρόνια που πέρασαν, χωρίς αμφιβολία και αδυναμίες είχαμε και λάθη κάναμε. Σήμερα όμως δε μας επιτρέπεται να μη διδασκόμαστε από τα λάθη του παρελθόντος. Ο οπορτουνισμός, αριστερός και δεξιός, αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά μόνο με σωστή επαναστατική πολιτική και ιδεολογία που δεν μπορεί να αποκτήσει κανείς πάρα μόνο μέσα από τις γραμμές του Κόμματος. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μόνο μέσα από δραστήριες και καλά οργανωμένες ΚΟΒ, που θα έρχονται σε άμεση επαφή με τον κόσμο, θα τον ενημερώνουν και θα παλεύουν από κοινού στο χώρο ευθύνης τους για τα προβλήματά τους.

Εκτιμώ, και βάσει της πείρας μου ως μέλος του Κόμματος 33 χρόνια τώρα, ότι κάνουμε σοβαρό λάθος αν πιστεύουμε ότι είμαστε οι μόνοι που γνωρίζουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο λαός μας σήμερα. Ολοι εμείς που ερχόμαστε σε άμεση επαφή καθημερινά με τον κόσμο οφείλουμε να αφουγκραζόμαστε τα προβλήματά τους, να τα επεξεργαζόμαστε και με τη σειρά μας να τα μεταφέρουμε στα κομματικά μας στελέχη με στόχο τη λύση τους.

Εσωκομματικά πρέπει να αναπτύξουμε ακόμα περισσότερο τη συντροφικότητα, τη συνέπεια, τη συνειδητή πειθαρχία, την αυταπάρνηση, το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και την κριτική -αυτοκριτική, βασικά χαρακτηριστικά τα οποία πρέπει να έχει σήμερα ο κομμουνιστής. Με αυτά τα χαρακτηριστικά παλεύουμε με στόχο - εκτός των άλλων - να μεταλαμπαδεύσουμε τη γνώση και δράση του Κόμματος και μέσα στις γραμμές μας, αλλά και προς τα έξω. Ο στόχος αυτός αφορά τόσο τα κομματικά μέλη όσο και τα στελέχη και τα όργανα του Κόμματός μας.

Ακόμα θα ήθελα να τονίσω ότι πρέπει να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο μαζικό λαϊκό κίνημα με πρώτο το Εργατικό, δεύτερο το κίνημα γυναικών, την ΤΑ, τη Νεολαία-παιδί και τους αγρότες.

Τελευταίο άφησα το κίνημα ειρήνης γιατί κατά τη γνώμη μου η ειρήνη αποτελεί ζήτημα ζωτικό για όλο τον κόσμο και ο αγώνας για την επίτευξή της δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφορά μόνο εμάς τους κομμουνιστές. Η πάλη μας για την ειρήνη δε σημαίνει μόνο εναντίωση στον πόλεμο, αλλά αγώνας για ζωή, ανάπτυξη, πολιτισμό, παιδεία, υγεία, εργασία. Είναι ξεκάθαρο ότι ειρήνη δεν μπορεί να υφίσταται σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Διαρκή και μόνιμη ειρήνη σε όλο τον κόσμο μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την εξάλειψη του ιμπεριαλισμού. Αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας και να παλεύουμε να το περάσουμε και σε όλο τον κόσμο.

Κλείνω με την πεποίθηση ότι το Κόμμα μας μετά το 18ο Συνέδριό του θα βγει πιο ατσαλωμένο.

Μιχάλης Λεγάκης
ΚΟΒ Κέντρου - Περιστερίου