Από τη συνάντηση αντιπροσωπείας του ΚΚΕ (Στρ. Κόρακας και Ελ. Βαγενάς), πέρσι στις φυλακές του Βίλνιους, με τους φυλακισμένους ηγέτες του ΚΚ Λιθουανίας, Μ. Μπουρακιάβιτσιους, Α΄ Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΛ και Γ. Κουολιάλις, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΛ. Η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ συνοδευόταν από τον πρόεδρο του Σοσιαλιστικού Κόμματος Λιθουανίας Μ. Στακβιλιέβιτσιους

Τη μοίρα του με το Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα των μπολσεβίκων ο Μ. Μπουροκιάβιτσιους τη σύνδεσε στα πρώτα χρόνια μετά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, σε ηλικία 19 χρονών, όταν με τη βοήθεια των λαών της Σοβιετικής Ενωσης ο λαός της Λιθουανίας θεράπευε τις πληγές από τη γερμανο-φασιστική κατοχή κι έβαζε τις βάσεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας στη Δημοκρατία. Νέος κομμουνιστής που πέρασε την «εργατική σχολή» στα εργοστάσια της πολεμικής άμυνας στα Ουράλια στα χρόνια του πολέμου, με πείρα στη δουλιά της Κομσομόλ, καθημερινά ασχολιόταν με την οργάνωση της ιδεολογικής δουλιάς του κόμματος ανάμεσα στους κατοίκους της Λιθουανίας. Τελείωσε το παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο του Βίλνιους κι ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στην Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών της ΚΕ του ΚΚΣΕ. Υστερα από τις σπουδές του, επί δύο δεκαετίες δίδαξε θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού στους φοιτητές των ΑΕΙ του Βίλνιους.

Οταν στο τέλος της δεκαετίας του '80 οι εσωτερικές και εξωτερικές αντισοβιετικές δυνάμεις προώθησαν τη διάλυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Λιθουανίας, ο Μ. Μπουροκιάβιτσιους υπερασπίστηκε την κομματική οργάνωσή του, κι εκλέχτηκε Α΄ Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΛ στην πλατφόρμα του ΚΚΣΕ, και μαζί με τους συναγωνιστές του τέθηκε επικεφαλής του αγώνα για τη διάσωση της σοβιετικής εξουσίας στη Λιθουανία καθώς και της Σοβιετικής Ενωσης.

Για την ενεργητική υπεράσπιση της Σοβιετικής Ενωσης ο Μ. Μπουροκιάβιτσιους κι οι σύντροφοί του διώχτηκαν από αυτούς που διέλυσαν την ΕΣΣΔ. Τον Γενάρη του 1994 πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών της Λιθουανίας, με τη βοήθεια της CIA, συνέλαβαν παράνομα τον Μ. Μπουροκιάβιτσιους, που είχε καταφύγει στο Μινσκ της Λευκορωσίας κι επίσης παράνομα τον μετέφεραν στο Βίλνιους. Το γεγονός της ανενόχλητης δράσης πρακτόρων ξένων μυστικών υπηρεσιών στη Λευκορωσία οδήγησε σε κρίση την κυβέρνηση της Λευκορωσίας και στην απομάκρυνση από τα αξιώματά τους των αρχηγών των οργάνων εσωτερικών, ασφαλείας και τάξης καθώς και στην οριστική άρση της λαϊκής εμπιστοσύνης προς τον πρώην επικεφαλής της Λευκορωσίας, Σ. Σουσκέβιτς.

Επτά χρόνια κράτησε στη Λιθουανία η επονείδιστη δίκη, ο ηθικός και σωματικός εμπαιγμός σε βάρος του Μ. Μπουροκιάβιτσιους καθώς και των συντρόφων του. Επινοούσαν κατηγορίες, έδιναν νέες καταθέσεις οι ψευτομάρτυρες για να αποδείξουν την ενοχή των κατηγορουμένων που βέβαια δεν υπάρχει. Τελικά ο Μ. Μπουροκιάβιτσιους καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλάκιση.

Στη φυλακή του Βίλνιους ο σύντροφος Μικόλας έγινε αντικείμενο πολιτικών προβοκατσιών από τη μεριά των αρχών της Λιθουανίας. Ομως ο Μ. Μπουροκιάβιτσιους κρατάει ακλόνητος και ανδρείος, συνεχίζει τον αγώνα του κατά της αντιλαϊκής δράσης του κυρίαρχου καθεστώτος, αποκαλύπτει τα εγκλήματά του στα δημοσιεύματα, διατηρεί σχέσεις μέσω του τύπου με το κομμουνιστικό κίνημα.

Η ακλόνητη θέση του κομμουνιστή εκνευρίζει την αστική εξουσία της Λιθουανίας, η οποία απαγόρεψε τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος και διώκει τους ανθρώπους με βάση τα πολιτικά τους «πιστεύω». Για την ενεργητική δράση στις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος οι αρχές της Λιθουανίας απειλούσαν αρχικά με τη θανατική εκτέλεση, αλλά επειδή αυτή έχει καταργηθεί, τώρα απειλούν με τα ισόβια δεσμά. Οι παρόμοιες ενέργειες είναι η πειστική απόδειξη του εκφυλισμού της δημοκρατίας τους που είναι ανακατεμένη με τον αντικομμουνισμό, το ναζισμό και το φασισμό.

Η διεθνής κοινότητα, τα κομμουνιστικά κόμματα πολλές φορές απαίτησαν την απελευθέρωση του Μ. Μπουροκιάβιτσιους. Υπό την πίεσή τους το γραφείο του Προέδρου της Λιθουανίας πρότεινε στο Μ. Μπουροκιάβιτσιους να αρνηθεί τις πεποιθήσεις του, ως βασικό όρο για την αμνήστευση. Ομως ο σύντροφος Μικόλας δεν έσκυψε το κεφάλι του μπροστά στους εχθρούς του λαού του. Δε σκοπεύει να παρακαλέσει τη φασιστική εξουσία για την απελευθέρωσή του, παρόλο που είναι 77 χρόνων και οι συνθήκες φυλάκισης σοβαρά κλόνισαν την υγεία του. Η ζωή του διατρέχει κίνδυνο.

Το κυρίαρχο καθεστώς της Λιθουανίας, βλέποντας την αυξανόμενη δυσαρέσκεια των λαϊκών μαζών, έσπρωξε τη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία με τη βοήθεια του ΝΑΤΟ κι εξακολουθεί να θεωρεί βασικό εχθρό του το κομμουνιστικό κίνημα. Ο Μ. Μπουροκιάβιτσιους, που ανοιχτά δήλωσε πως ήταν και θα παραμείνει Α΄ γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΛ, είναι λαμπρό παράδειγμα ιδεολογικής πίστης και προσήλωσης στις αρχές, αντρείας κι ηρωισμού για όλους όσοι αγωνίζονται για τα συμφέροντα των εργαζομένων, για τη σοβιετική εξουσία και το σοσιαλισμό. Η εποχή μας και η σύγχρονη πραγματικότητα επιβεβαιώνουν την ορθότητα των κομμουνιστικών ιδανικών, την ιστορική προοπτική τους. Γι' αυτό είναι τόσο υψηλός ο τίτλος του κομμουνιστή. Καθήκον κάθε τίμιου ανθρώπου να απαιτήσει την απελευθέρωση του Μ. Μπουροκιάβιτσιους!

1) Πρόκειται για την εμμονή της ελληνικής κυβέρνησης να γίνει μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, έστω και μη μόνιμο. 2) Πρόκειται για την ανάληψη αστυνομικής και στρατιωτικής εκπαίδευσης, από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, του νέου ιρακινού στρατού της αμερικανοκίνητης κυβέρνησης του Ιράκ. 3) Πρόκειται για την εμμονή της ελληνικής κυβέρνησης να αντικαθιστά σταδιακά τον ελληνικό στρατό κληρωτών από μισθοφορικά σώματα.

Για το πρώτο ζήτημα, ίσως πλασαριστεί ξανά η σοφιστεία περί ισχυρής και αναγνωρίσιμης διεθνώς Ελλάδας. Ισως ακόμη ειπωθεί ότι της δίνεται η δυνατότητα επιρροής στις διεθνείς εξελίξεις. Ισως επίσης, στην αμετροέπειά τους, οι καινούριοι «γιες μεν» την πλασάρουν ως περίπου εφάμιλλη δύναμη του ευρω-ατλαντισμού.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τη βύθιση της Ελλάδας στα βαθύτερα νερά της Συμμαχίας με ό,τι υποχρεώσεις συνεπάγεται αυτό. Εδώ, ακριβώς, παρουσιάζεται μια πρώτη συνάφεια με την εκπαίδευση αμερικανοκίνητων ιρακινών ενόπλων δυνάμεων, κόντρα στην ιρακινή λαϊκή αντίσταση.

Αυτή η προοπτική βρίσκεται σε συνάφεια με το ζήτημα του χαρακτήρα του ελληνικού στρατού. Προϋποθέτει τη νόθευση του αποκλειστικά αμυντικού εθνικού φρονήματος «περί υπεράσπισης βωμών και εστιών» με ένα κοσμοπολίτικο φρόνημα πέρα από τα σύνορα και σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η πραγματοποίηση αυτού του φρονήματος γίνεται με τη σταδιακή αντικατάσταση, περιορισμό και υποταγή των κληρωτών, από σώματα μισθοφόρων που θα εμπνέονται από κοσμοπολίτικες μιλιταριστικές αντιλήψεις. Ετσι, ενώ η επιφανειακή όψη του στρατού φαίνεται ίδια, της δίνεται νέο περιεχόμενο. Αυτό σημαίνει τη συμμετοχή σε πολυεθνικά πολεμικά σχήματα για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων του ισχυρού διεθνούς κεφαλαίου, στο απατηλό όνομα του εκδημοκρατισμού της διεθνούς ζωής. Πρόκειται, δηλαδή, για μια επαίσχυντη πολεμική βία ή απειλή βίας πάνω σε έθνη και λαούς.