Associated Press

Και «εντατικά μαθήματα» για την ψηφοφορία με τα ηλεκτρονικά μέσα...

Αγνωστο... Μπορεί τα χαμένα ψηφοδέλτια της Φλόριντα να θύμισαν μέρες του 2000, όμως το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών αναμένεται να κριθεί σε 15 πολιτείες - κλειδιά. Η εκλογική νίκη στις μεγάλες σε πληθυσμό πολιτείες είναι καθοριστικής σημασίας, καθώς οι ψήφοι στο σώμα των εκλεκτόρων προσδιορίζονται βάσει πληθυσμού και ο υποψήφιος που επικρατεί σε μια πολιτεία κερδίζει όλες τις ψήφους.

Από την άλλη πλευρά καθοριστικής σημασίας είναι και οι μάχες που διεξάγονται για την αναπλήρωση των μισών εδρών του Κογκρέσου με κύριο διακύβευμα την επιβίωση ή μη της ισχνής ρεπουμπλικανικής πλειοψηφίας στη Γερουσία. Οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν με το μέρος τους όλες τις πιθανότητες να διατηρήσουν την άνετη πλειοψηφία των 22 εδρών στη Βουλή των Αντιπροσώπων, εξαιτίας της εξαιρετικής σταθερότητας που χαρακτηρίζει το θεσμό. Ολοι οι αντιπρόσωποι ανανεώνουν κάθε δύο χρόνια τη θητεία τους και το ποσοστό επανεκλογής τοποθετείται στο 95%.

Associated Press

Οι γνωστές ματιούσκες έκαναν και πάλι την «καίρια εμφάνισή» τους

Στη Βουλή των Αντιπροσώπων το πολύ 30 από τις 435 έδρες είναι υπό διεκδίκηση και θα πρέπει 12 από αυτές να αλλάξουν χέρια ώστε να υπάρξει αλλαγή πλειοψηφίας, μία προοπτική εφικτή μόνο σε περίπτωση της πλημμυρίδας που θα προκαλούσε νίκη του Κέρι με 5 ή 6 ποσοστιαίες μονάδες.

Αντίθετα με αυτό που πιστεύεται, τα κόμματα είναι πολύ ισχυρά στις ΗΠΑ. Είναι εξαιρετικά σπάνιο οι ψηφοφόροι να επιλέγουν διαφορετικά κόμματα στις προεδρικές εκλογές και στις άλλες εκλογικές αναμετρήσεις.

Σε περίπτωση επανεκλογής ο Τζορτζ Μπους θα συνεχίσει να κυβερνά όπως τα δύο τελευταία χρόνια με τη σταθερή και ανεπιφύλακτη υποστήριξη της Βουλής των Αντιπροσώπων και τη λιγότερο σταθερή υποστήριξη της Γερουσίας. Εάν εκλεγεί ο Τζον Κέρι θα είναι υποχρεωμένος να συνυπάρξει με ρεπουμπλικανική πλειοψηφία σε τουλάχιστον ένα από τα δύο νομοθετικά σώματα.

Μπους: O πόλεμος στο Ιράκ έκανε τον πλανήτη πιο ασφαλή, ενώ η πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν, «ενός βάρβαρου δικτάτορα που γνώριζε πώς να κατασκευάζει όπλα μαζικής καταστροφής και που βοηθούσε τους τρομοκράτες», μπορεί να συμβάλει στον εκδημοκρατισμό της Μέσης Ανατολής.

Κέρι: Χαρακτηρίζει την «εισβολή στο Ιράκ κολοσσιαίο σφάλμα κρίσης» καθώς πιστεύει ότι αποπροσανατόλισε την κοινή γνώμη από τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας. Υπόσχεται την επιστροφή των Αμερικανών στρατιωτών στην πατρίδα τους σε τέσσερα χρόνια και την αντικατάστασή τους από Νατοϊκές δυνάμεις υπό αμερικανική διοίκηση.

Μπους: Δημιούργησε το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας. Τριπλασίασε τα κονδύλια για την ασφάλεια και θεσμοθέτησε τους Patriot Act I/II που αυξάνει τις δικαιοδοσίες των αρχών στην παρακολούθηση της ζωής των πολιτών και στην κράτηση υπόπτων για τρομοκρατία.

Κέρι: Προτίθεται να μεταρρυθμίσει τις εσωτερικές υπηρεσίες πληροφοριών θέτοντας την Εθνική Φρουρά υπεύθυνη της εσωτερικής ασφάλειας. Επιθυμεί τροποποιήσεις στους νόμους Patriot Act I/II με στόχο την αύξηση των δικαιωμάτων των κρατουμένων.

Μπους: Υπό τον Μπους διογκώθηκε ο προϋπολογισμός για τις αμυντικές δαπάνες, έχει γίνει ο μεγαλύτερος, σε πραγματικούς όρους, από την εποχή του πολέμου στην Κορεατική χερσόνησο. Επιδίωξη να είναι έτοιμο ως το τέλος του 2004 το πρώτο μέρος του συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας, ή «υιός του πολέμου των άστρων».

Κέρι: Λέει πως θα στρατολογήσει περισσότερους στρατιώτες, θα αυξήσει τους μισθούς και θα επενδύσει σε νέο υλικό, αλλά δε δεσμεύεται να αυξήσει τον αμυντικό προϋπολογισμό. Λεκτικά έχει εκφράσει αντιρρήσεις στον «υιό του πολέμου των άστρων».

Μπους: Από τον πλεονασματικό προϋπολογισμό του 2000 οι επόμενοι κλείνουν το οικονομικό έτος με τεράστιο έλλειμμα. Ο Μπους προτείνει τη σταδιακή μείωση του ελλείμματος στο μισό έως το 2010 υπό την προϋπόθεση το Κογκρέσο να εγκρίνει ως μόνιμες τις περικοπές φόρων της περιόδου 2001-2003.

Κέρι: Υπόσχεται να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού ακυρώνοντας τις φοροαπαλλαγές του Μπους προς υψηλούς εισοδηματίες και «δένοντας» τις αυξήσεις των ομοσπονδιακών δαπανών στο ρυθμό πληθωρισμού, εκτός από τους τομείς της άμυνας, της ασφάλειας και της εκπαίδευσης.

Μπους: Υπόσχεται να θέσει σε ισχύ εμπορικές συμφωνίες, ώστε οι Αμερικανοί παραγωγοί να αντιμετωπίζουν τους ανταγωνιστές τους επί ίσοις όροις. Προτείνει τη μεγαλύτερη χρηματοδότηση της εκπαίδευσης νέων επιχειρηματιών σε κρατικά κολέγια και επαγγελματικές σχολές.

Κέρι: Υπόσχεται να δημιουργήσει 10 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας μέχρι το 2009. Θα εξετάσει όλες τις εμπορικές συμφωνίες τις πρώτες 120 ημέρες στο αξίωμά του, για να ελέγξει αν οι χώρες που εξάγουν πληρούν τα εργατικά και περιβαλλοντικά κριτήρια.

Μπους: Ο γνωστός ως «Κανένα Παιδί Δε Μένει Πίσω» νόμος που προώθησε, συναρτά την ομοσπονδιακή χρηματοδότηση των σχολείων προς τις επιδόσεις των μαθητών στα διαγωνίσματα. Υποστηρίζει επίσης την έκδοση ομοσπονδιακά χρηματοδοτούμενων κουπονιών, ώστε να μπορούν οι γονείς να καλύπτουν τα έξοδα ιδιωτικών σχολείων.

Κέρι: Το πρόγραμμά του περιλαμβάνει την «ολική χρηματοδότηση» του προγράμματος «Κανένα Παιδί Δε Μένει Πίσω» με πρόσθετα κονδύλια ύψους 27 δισ. δολαρίων. Προτίθεται να προσλάβει περισσότερους δασκάλους και να βελτιώσει τις μισθολογικές απολαβές των πιο αποδοτικών εξ αυτών. Διαφωνεί με τα κουπόνια ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Πηγή: BBC

Η στρατηγική των δύο μονομάχων για το Λευκό Οίκο κοινή. Ο αγώνας για τη συνέχιση της κυριαρχίας των ΗΠΑ. Ο τρόπος άσκησής της «διαφοροποιείται». Ανάλυση στο τι υπάρχει ανάμεσα στις γραμμές των δηλώσεων και των δύο για τον πόλεμο είναι παρακινδυνευμένη. Ειδικά όσον αφορά τους Δημοκρατικούς και τον Τζον Φορμπς Κέρι.

Η πρόσφατη ιστορία αποτελεί ίσως καλύτερο οδηγό ανάλυσης.

Στην περίπτωση που οι πηγές του μαύρου χρυσού της ευρύτερης περιοχής βρίσκονταν στα χέρια «εχθρικής δύναμης», τότε οι πρώτοι που θα υπέφεραν θα ήταν οι Δυτικοί σύμμαχοι των ΗΠΑ και η ενεργειακή κρίση του '70 είναι το πιο τρανό παράδειγμα. Εντούτοις, η στρατηγική και τα σχέδια των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή ελάχιστα αφορούν την προστασία των συμφερόντων των «συμμάχων».

Από τη δεκαετία του '20 το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ασκούσε αφόρητες πιέσεις προς τη Βρετανία ώστε αμερικανικές εταιρίες να λάβουν μεγάλο μερίδιο από την εκμετάλλευση του πλούτου του μαύρου χρυσού. Με το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και όταν πια είχαν γίνει γνωστά τα αποθέματα του πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας, ο υπουργός Πολεμικού Ναυτικού Τζέιμς Φόρεσταλ τόνιζε εμφατικά προς τον υπουργό Εξωτερικών Μπερνς: «Δε με ενδιαφέρει ποια αμερικανική πετρελαιοβιομηχανία θα εκμεταλλευτεί τα αποθέματα της αραβικής χερσονήσου, αλλά πρέπει να είναι αμερικανικές». Και δεν ήταν η ΕΣΣΔ ο «πονοκέφαλος» του Φόρεσταλ. Ο κύριος ανταγωνιστής των ΗΠΑ δεν ήταν άλλος από τον πιο στενό της σύμμαχο σήμερα. Τη Βρετανία.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50 το πετρέλαιο χρησιμοποιείται για πρώτη φορά ως πολιτικό όπλο εκ μέρους των ΗΠΑ και της Βρετανίας εναντίον του Ιράν. Το Ιράν είχε διαπράξει θανάσιμο «αμάρτημα»: Η κυβέρνηση Μοσαντέκ είχε εθνικοποιήσει τη μέχρι τότε βρετανικής ιδιοκτησίας πετρελαϊκή εταιρία, μετά την άρνησή της να καταβάλει μέρος των αστρονομικών της κερδών από την εκμετάλλευση του ιρανικού πετρελαίου. Ως αντίδραση από κοινού αυτή τη φορά, ΗΠΑ και Βρετανία επέβαλαν εμπάργκο, ενώ η CIA διοργάνωσε το πραξικόπημα που ανέτρεψε την κυβέρνηση Μοσαντέκ και έφερε το Σάχη στην εξουσία, που αποεθνικοποίησε αμέσως την πετρελαϊκή εταιρία, με τις αμερικανικές εταιρίες να απολαμβάνουν για πρώτη φορά το 40% της μέχρι πρότινος αμιγώς βρετανικής εταιρίας!

«Αυτό είναι ένα αντικειμενικό μάθημα με πολύ υψηλό κόστος που οφείλει να καταβληθεί όταν ένα έθνος του Τρίτου Κόσμου βγει εκτός εαυτού με τον φανατικό εθνικισμό του», ήταν η άποψη που διατύπωνε στο κύριο άρθρο της η έγκριτη εφημερίδα «New York Times» πενήντα χρόνια πριν. Αν ακούγεται οδυνηρά και επικίνδυνα επίκαιρο είναι απλά γιατί μπορεί ο χάρτης της οικουμένης να έχει διαφοροποιηθεί ριζικά, επ' ουδενί όμως η φύση του ιμπεριαλισμού. Εντούτοις, ούτε η υποτελής στάση του Σάχη ήταν αρκετή για να διατηρήσει ντε φάκτο και επ' αόριστο την προνομιακή σχέση με τις ΗΠΑ.

Το 1969 ο Σάχης ζητά από τις ΗΠΑ να προμηθευτούν περισσότερο πετρέλαιο από το Ιράν, ούτως ώστε να αυξήσει τις προσόδους και να χρηματοδοτήσει το σύστημα εξουσίας του... Η απάντηση ήταν κοφτή και αρνητική. Οπως απλά του εξήγησε ο σύμβουλος του Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον «σημαντικό τμήμα των κερδών από την αγορά του ιρανικού πετρελαίου θα πάει σε εταιρίες μη αμερικανικών συμφερόντων εν αντιθέσει με αυτό που συμβαίνει με την αγορά του σαουδαραβικού πετρελαίου»...

Το πετρέλαιο ως πολιτικό όπλο χρησιμοποιήθηκε ξανά εκ μέρους των ΗΠΑ το 1956, όχι ενάντια σε κάποια αραβική χώρα, αλλά ενάντια στη Βρετανία και τη Γαλλία, όταν από κοινού με το Ισραήλ εισέβαλαν στην Αίγυπτο. Η Ουάσιγκτον ξεκαθάρισε ότι το πετρέλαιο των ΗΠΑ δε θα έφτανε ποτέ στη Δυτική Ευρώπη έως ότου οι εισβολείς αποσύρονταν. Φυσικά, οι ΗΠΑ δεν εναντιώνονταν στην ανατροπή του Νάσερ... «Εάν το έκαναν γρήγορα και αποτελεσματικά θα ήταν καλοδεχούμενο» θα δήλωνε αργότερα ο τότε Πρόεδρος Αϊζενχάουερ, «αλλά η αδέξια αγγλογαλλική επιχείρηση έθετε σε κίνδυνο τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή».

Αρχές δεκαετίας του '70 και η αγορά του πετρελαίου ήταν σαφώς διαφοροποιημένη από ό,τι ήταν δύο δεκαετίες πριν. Ετσι το 1972, η κυβέρνηση Νίξον προκαλεί την πρώτη μπονάτσα του πετρελαίου επιδιώκοντας την αύξηση της τιμής του μαύρου χρυσού, συνομιλώντας κυρίως με τη Λιβύη. Σύμφωνα με έρευνα του Β. Χ. Οπενχάιμ, στηριζόμενη σε συνεντεύξεις Αμερικανών αξιωματούχων και αρχεία, «ο κύριος λόγος αυτής της "επιεικούς στάσης" των ΗΠΑ έναντι της δραματικής αύξησης της τιμής του πετρελαίου ήταν η θεώρηση ότι η οικονομία των Ηνωμένων Πολιτειών θα έχει σημαντικά οικονομικά οφέλη εν αντιθέσει με τις οικονομίες των υπολοίπων βιομηχανικών κρατών. Δηλαδή της Δυτικής Ευρώπης, της Ιαπωνίας και των χωρών-κλειδιά της Μέσης Ανατολής, όπως η Σαουδική Αραβία και το Ιράν». Ο Χένρι Κίσινγκερ θα επιβεβαιώσει αργότερα: «Η αύξηση της τιμής του πετρελαίου θα επηρεάσει δραματικά κυρίως τη Δυτική Ευρώπη και την Ιαπωνία και πιθανώς θα ενισχύσει τη θέση των ΗΠΑ ως ανταγωνίστριας δύναμης».

Πριν το ξέσπασμα του πολέμου το 1973 και το εμπάργκο των αραβικών κρατών προς τις ΗΠΑ και την Ολλανδία, εξαιτίας της στήριξης του Ισραήλ, στελέχη των αμερικανικών πετρελαιοβιομηχανιών προειδοποιούσαν την κυβέρνηση Νίξον ότι «η θέση των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή επιδεινώνεται ενόσω τα ευρωπαϊκά, τα ιαπωνικά και ίσως τα σοβιετικά συμφέροντα προωθούνται και αντικαθιστούν τα αμερικανικά, γεγονός που θα είναι πιθανώς επιβλαβές τόσο για την οικονομία μας όσο και για την εθνική ασφάλειά μας»... Πρέπει να σημειωθεί ότι στις προειδοποιήσεις αυτές η «σοβιετική απειλή» ήταν μία πιθανότητα, ενώ η απειλή των συμμάχων βεβαιότητα.

Τέλη του '73 και αρχές του '74 οι εικόνες των ουρών με τα μπιτόνια στα διάφορα βενζινάδικα και η ατμόσφαιρα κρίσης έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Ωστόσο, η πραγματικότητα ήταν ριζικά διαφορετική.

Μέχρι το Μάρτη του 1974 η κατανάλωση στις ΗΠΑ είχε μειωθεί μόνο κατά 5%, ενώ στις υπόλοιπες βιομηχανικές χώρες μέχρι 15%. Στον απολογισμό του εμπάργκο των αραβικών χωρών θα πρέπει όμως να προστεθεί ότι οι σύμμαχοι των ΗΠΑ συναλλάχτηκαν κατά μόνας με τις παραγωγές χώρες και όχι διά μέσου των πετρελαϊκών κολοσσών. Εννοείται ότι οι ΗΠΑ όχι μόνο αντιτάχθηκαν στις κινήσεις των συμμάχων, αλλά και προσπάθησαν να τις αποτρέψουν με κάθε τρόπο. Αυτά... για την «προάσπιση των συμφερόντων των συμμάχων».

Σε πείσμα των εθνικιστικών οξύνσεων που καλλιεργούσε η διεθνής μεγαλο-αστική τάξη, πρόβαλλε ως στρατηγικό του σύνθημα τη φιλία των λαών. Στην αποξένωση κι απομόνωση αντέτεινε τη διεθνή λαϊκή επικοινωνία. Στην προσπάθειά του να γίνει πιο πραγματικό, αναζήτησε τη βασική αιτία των εξοπλιστικών ανταγωνισμών και των πολέμων. Αναζήτησε επίσης στις κοινωνικές δυνάμεις τον στρατηγικό του σύμμαχο που τον βρήκε στο πρόσωπο της εργατικής τάξης ως ιστορικό ηγήτορα των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων (αγρότες, μικροαστοί, άλλα κοινωνικά κινήματα κλπ.).

Απέναντι στους στρατιωτικούς εξοπλιστικούς ανταγωνισμούς των ΗΠΑ - ΕΣΣΔ πρόβαλλε τον στρατηγικό στόχο του ταυτόχρονα ελεγχόμενου διεθνούς αφοπλισμού κι υποστήριξε κάθε πρωτοβουλία προς αυτή την κατεύθυνση. Εγινε βασικός στρατηγικός σύμμαχος και συνεργάτης του ΟΗΕ από τον οποίο έχαιρε αναγνώρισης και συνεργασίας. Αγωνίστηκε για την αλλαγή της διεθνούς πολιτικής σκηνής απαιτώντας τη μετατόπιση των διεθνών σχέσεων από το στρατιωτικό στο πολιτικό πεδίο συνεννόησης κι επίλυσης των υπαρκτών διεθνών διαφορών. Ακόμη και στο πεδίο της παραγωγής έκανε αγώνα κατά του κρατικού και παρακρατικού, νόμιμου και παράνομου εμπορίου των όπλων.

Από τότε πέρασαν ήδη δεκατρία χρόνια κι ο πλανήτης μοιάζει σαν να αναποδογύρισε. Νέες αντιλήψεις εμφανίστηκαν που στην πραγματικότητα αναπαλαιώνουν παλιές αντιδραστικές θεωρίες. Το καινούριο και πιο επικίνδυνο είναι ότι πλασάρονται με προοδευτικάντικη φορεσιά. Αιχμή του δόρατος αυτής της μεταλλαγής που επιφέρει το διεθνές ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο στον πλανήτη, είναι μερικές γενικής έως αντιφατικής ερμηνείας λέξεις όπως «οικουμενισμός»...

Η διεθνής ιμπεριαλιστική μεγαλοαστική τάξη τις χρησιμοποιεί με τα «αριστερά» της φερέφωνα ως το άλλοθι για τη βίαιη καταστροφή εθνών, κρατών και λαών που δε συναινούν στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της. Με τη λέξη π.χ. «οικουμενισμός» δικαιολογεί τον εξανδραποδισμό λαών και τη συσσώρευσή τους σε μια πολυεθνική χαβούζα που στο όνομα ενός αγοραίου πολυπολιτισμού καταστρέφει κάθε έννοια λαϊκών πολιτισμικών παραδόσεων. Ετσι ο άνθρωπος μετατρέπεται σ' ένα αριθμό χωρίς παρελθόν και γι' αυτό χωρίς μέλλον, ως μια μετακινούμενη μάζα.

Αυτά ως κατάληξη οδηγούν στην ελεύθερη συνάντηση εθνών και λαών σ' ένα κοινό οικουμενικό τραπέζι που ο κάθε ένας καταθέτει τη δική του προέλευση, πολιτισμό, ήθη, έθιμα και συμβολή στη δημιουργία μιας νέας πανεθνικής πολιτισμικής σύνθεσης. Γίνεται αντιληπτό ότι η διάλυση, η καταστροφή κι ο εξανδραποδισμός εθνών και λαών που συμβαίνει στις μέρες μας, ουδεμία σχέση έχει με τις βασικές ιδέες του κινήματος ειρήνης. Πρόκειται για βίαιη επιβολή του διεθνούς ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου πάνω σε έθνη και λαούς. Πρόκειται δηλαδή για το υπόστρωμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων στον πλανήτη.