«Στην Ασία έχουμε έναν τεράστιο πληθυσμό ζώων, έναν τεράστιο αριθμό πτηνών και τα δύο τρίτα του πληθυσμού της Γης! Μόνον ο πληθυσμός της Κίνας είναι μεγαλύτερος από το συνολικό πληθυσμό της Αφρικής...», παρατηρούσε πριν λίγες μέρες ο Κλάους Στορ, επιφανής ιολόγος - στέλεχος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (ΠΟΥ). Δεν είχε άδικο... Ομως, οι ιοί της γρίπης δεν «ευδοκιμούν» μόνον στην Ασία. Ιδιαίτερα όσον αφορά στην «επίκαιρη» επιδημία της «γρίπης των πουλερικών», αυτή εκδηλώθηκε μέσα στα τελευταία είκοσι χρόνια, σε ΗΠΑ, Μεξικό, Ιταλία και Ολλανδία..

Γιατί, όμως, όλο και περισσότερο, τα τελευταία επτά χρόνια οι επιδημίες γρίπης ζώων και ανθρώπων (με προτελευταία την περίπτωση του SARS) εκδηλώνονται σε ασιατικές χώρες; Οχι μόνον λόγω κλίματος (που, ενδεχομένως, προϋπήρχε της... γρίπης). Αλλά και λόγω της ραγδαίας ανάπτυξης της βιομηχανίας παραγωγής και εκμετάλλευσης πουλερικών και των υποπροϊόντων τους (π.χ., η Ταϊλάνδη είναι η τέταρτη στον κόσμο χώρα με εξαγωγές πουλερικών και υποπροϊόντων!)... Μόνον που η τεράστια ανάπτυξη της πτηνοτροφικής «βιομηχανίας» στις χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας διαδραματίζεται δίχως εκσυγχρονισμό των μέσων ελέγχου της παραγωγής (π.χ. αρκετές πτηνοτροφικές μονάδες σε χώρες της Ασίας αναπτύσσονται υπό «παραδοσιακές» συνθήκες που θέλουν διαφορετικά είδη ζώων να σταβλίζονται όχι μόνον στον ίδιο χώρο, αλλά και σε απόσταση «αναπνοής» από τις οικίες των χωρικών...). Επιπλέον, σε πολλές ασιατικές χώρες τα πουλερικά δε διατίθενται στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Η αγοραπωλησία τους γίνεται σε ανοιχτές λαϊκές αγορές (παζάρια), με τη διαφορά πως η «τροφή» είναι ολοζώντανη και σφαγιάζεται (πολλές φορές υπό ύποπτες υγειονομικά και κτηνιατρικά συνθήκες) παρουσία... πελάτου.

Περιττό ίσως να αναφερθεί πως η τεράστια ανάπτυξη (μικρών και μεγάλων) πτηνοτροφικών μονάδων στην Ασία συνδέεται με την επίσης ραγδαία αστικοποίηση (έως πρότινος αγροτικών) περιοχών και στην απορρέουσα τεράστια (σε σχέση με το παρελθόν) ζήτηση κρέατος που οφείλεται στη βελτίωση (ή καλύτερα στην ανατροπή παραδοσιακών) διατροφικών συνηθειών...

Επομένως, η ολοένα και αυξανόμενη εκδήλωση επικίνδυνων επιδημιών γρίπης και λοιπών μεταδοτικών νόσων στην Ασία ίσως είναι λιγότερο αινιγματική από το γρίφο του εάν το αβγό έκανε την κότα... Με τη διαφορά πως σήμερα υπάρχουν επιστημονικοί τρόποι και μέσα για να μην επαναληφθούν παρελθούσες θανατηφόρες πανδημίες (όπως η ισπανική γρίπη του 1918 - '19 με 50 εκατ. νεκρούς!). Εντούτοις, η συνεργασία τεχνολογίας - επιστήμης ιδιαίτερα στην περίπτωση αναπτυσσόμενων χωρών της νοτιοανατολικής Ασίας (αλλά και αλλού...) δεν αρκεί για να δώσει παρηγοριά ή λύση στο πρόβλημα. Χρειάζονται πιο δραστικά μέτρα.

Τα περί «σύγχρονου κι ευέλικτου» στρατού είναι γνωστά από τις δηλωμένες κυβερνητικές ενέργειες αλλαγής του χαρακτήρα, της οργάνωση και του προσανατολισμού του που αποτελούν τη βάση του νέου αμυντικού δόγματος της Ελλάδας. Η σύνδεσή του με τον ευρωπαϊκό, δηλαδή ευρωενωσιακό προσανατολισμό των κυβερνήσεων των βαλκανικών κρατών που επισήμανε ο Κ. Καραμανλής επιβεβαιώνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που επιζητά η αστική Ελλάδα στα Βαλκάνια.

Είναι η συνέχεια από τις αρχές της δεκαετίας 1990 του ελληνικού δόγματος για τη διείσδυση στα Βαλκάνια ως της μόνης χώρας - μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ. Το δείγμα αυτό είχε στην αρχή οικονομικό και πολιτικό χαρακτήρα για να εξελιχθεί και σε στρατιωτικό με την αποστολή Ελλήνων μισθοφορικών στρατιωτικών μονάδων σε Βοσνία, Κοσσυφοπέδιο κι Αλβανία. Τώρα υλοποιείται είτε στο πλαίσιο ενός περίεργου χωρίς οριστικό στίγμα Ευρωστρατού είτε σε κατά περίπτωση διασυμμαχικές συμπράξεις.

Η δήλωση Κ. Καραμανλή περί «ευέλικτου σύγχρονου στρατού» κι ο «ευρωενωσιακός προσανατολισμός» των γειτονικών κρατών, υποδηλώνουν τη θέση της αστικής Ελλάδας να θεωρεί τα Βαλκάνια ως προνομιακό της χώρο. Το γεγονός αυτό σφραγίζεται με βούλα και υπογραφή από το ΝΑΤΟ. Ανεξαρτήτως της τελεσφόρησης ή μη των ελληνοαστικών επιδιώξεων, ανεξαρτήτως κι από τις τυχόν δραματικές συνέπειες του ελληνοαστικού εγχειρήματος της βαλκανικής διείσδυσης, βέβαιο είναι ότι όλος ο χώρος ΝΑΤΟκρατείται κι ότι η αστική Ελλάδα θα είναι σχετικά ανεκτή εφόσον ευθυγραμμίζεται με τη ΝΑΤΟική θέληση και κυρίως, τα κατά το δοκούν συμφέροντα των ισχυρών διοικούντων, κατ' ουσία, το ΝΑΤΟ. Τότε μόνο θα δύναται, έτσι ή αλλιώς, να κολλάει σε αυτά τα συμφέροντα τις επιδιώξεις σαν η ουρά τους.