Από τις κινητοποιήσεις των εργολαβικών εργαζόμενων στα νοσοκομεία

Ο σχεδιασμός αυτός δίνει συνέχεια στην προσπάθεια που εξελίσσεται εδώ και μέρες, με σημαντικούς σταθμούς το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ την Τρίτη 22/2, τη συγκέντρωση έξω από το «Χίλτον» την Τετάρτη 1/3, αλλά και τη σύσκεψη που οργάνωσε το ΠΑΜΕ την Πέμπτη 23/2 στο ξενοδοχείο «Athens Ledra».

Οι κινητοποιήσεις με όλες τις μορφές που οργανώνονται κάτω από την πίεση των οξυμένων προβλημάτων στους χώρους δουλειάς και με καθοριστική συμβολή των σωματείων, Επιτροπών Αγώνα και συνδικαλιστών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, τσαλακώνουν την προπαγάνδα της κυβέρνησης περί «συναίνεσης» στα αντιλαϊκά της μέτρα, το κλίμα που επιχειρεί να καλλιεργήσει, εμφανίζοντας την εργατική τάξη να συμφωνεί μαζί της, ή να «καταλαβαίνει» ότι η πολιτική της είναι η πιο «φιλολαϊκή» που μπορεί να υπάρξει με τα σημερινά δεδομένα στην οικονομία της Ελλάδας και της ΕΕ.

Η πραγματικότητα είναι όμως ότι οι εργαζόμενοι στενάζουν από παλιά και νέα μέτρα, από την πολιτική της συγκυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Την καλύτερη απάντηση στο κλίμα «ανοχής» που επιχειρείται να στηθεί, αλλά και στην εργοδοτική τρομοκρατία, στο δηλητήριο του «δεν αλλάζει τίποτα», του «δεν αξίζει η οργανωμένη πάλη», τη δίνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που με τις κινητοποιήσεις τους δείχνουν την κατεύθυνση και αποτελούν παράδειγμα.

Τέτοιους αγώνες δίνουν οι καθαρίστριες του ΕΜΠ, με τις επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες τους, ενάντια στη μείωση του μεροκάματου. Οι εργαζόμενοι της επιχείρησης «Καρυπίδης», που συνεχίζουν την πάλη για τα δεδουλευμένα και τη δουλειά τους. Οι μεταλλεργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης στο Πέραμα, που μετά τις στάσεις εργασίας από ναυπηγείο σε ναυπηγείο, πραγματοποίησαν 24ωρη απεργία για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης.

Ακόμη, οι εργολαβικοί εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, που κινητοποιούνται για μόνιμη και σταθερή δουλειά. Οι νοσοκομειακοί γιατροί, που με την 24ωρη απεργία και την πανελλαδική κινητοποίηση, απαίτησαν σύγχρονα ασφαλιστικά δικαιώματα, δωρεάν Υγεία - Πρόνοια για όλους και άλλοι. Αυτές και άλλες κινητοποιήσεις, αποτελούν πολύτιμη συμβολή στο δυνάμωμα και στη γενίκευση της πάλης ενάντια στην πολιτική και τη συμφωνία κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ, που φέρνει τα επόμενα βάρβαρα μέτρα σε φορολογικό, Ασφαλιστικό και Εργασιακά.

Αν εκπέμπουν ένα μήνυμα όλες αυτές οι πρωτοβουλίες, είναι αυτό της αποφασιστικότητας των ταξικών δυνάμεων να μπουν μπροστά και να οργανώσουν την απάντηση των εργαζομένων στην επίθεση που κλιμακώνεται, να πολλαπλασιάσουν τις προσπάθειες για οργάνωση της πάλης παντού, για τη συσπείρωση περισσότερων εργατικών - λαϊκών δυνάμεων στον αγώνα για ανάκτηση των απωλειών, για δικαιώματα με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Οσο δυναμώνουν και αυξάνονται αυτές οι εστίες αντίστασης, όσο στηρίζονται έμπρακτα με την αλληλεγγύη συνδικάτων και φορέων, τόσο θα πληθαίνουν οι δυνάμεις που βρίσκονται σε εγρήγορση και θα δυναμώνουν οι αντιστάσεις τους στην τρομοκρατία, τον εκφοβισμό, τις αυταπάτες και την παρελκυστική τακτική της κυβέρνησης. Τόσο θα απαρνιούνται το ρόλο του θεατή στο σίριαλ των διαπραγματεύσεων και δεν θα υιοθετούν την αγωνία του κεφαλαίου και των κομμάτων του για το αν και πότε θα κλείσει η «αξιολόγηση».

Τόσο θα ενισχύεται το ρεύμα εκείνο στο κίνημα που δεν περιμένει πότε η κυβέρνηση θα νομοθετήσει τα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά κλιμακώνει επιθετικά τον αγώνα και διεκδικεί, απορρίπτει την απάτη περί «μέτρων και αντιμέτρων», «ουδέτερου δημοσιονομικού αποτελέσματος» των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων. Απάτη που είναι πιο χυδαία και από αυτή του «παράλληλου προγράμματος».

Η πάλη για όλα τα προβλήματα που ζει η εργατική λαϊκή οικογένεια, για την οργάνωση της αλληλεγγύης στους απολυμένους, τους απλήρωτους, τους ανέργους, χρειάζεται να αναδεικνύει και να προωθεί την ανάγκη συνολικής αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, να συμβάλλει στην ανασύνταξη του κινήματος, να ακυρώνει την προπαγάνδα της κυβέρνησης περί «δίκαιης ανάπτυξης» και «παραγωγικής ανασυγκρότησης», περί «τέλους της λιτότητας» κ.λπ.

Το σχέδιο της κυβέρνησης για επαναφορά της καπιταλιστικής οικονομίας σε σταθερούς και ορμητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, δεν αφορά τους εργαζόμενους, αλλά την πλουτοκρατία και τα κέρδη της. Αλλωστε, δεν υπάρχει ανάπτυξη του καπιταλισμού, «ξεπέρασμα» της κρίσης χωρίς ένταση της εκμετάλλευσης, μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, απαξίωση κεφαλαίου και καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.

Απ' αυτή τη σκοπιά, η πείρα που έχει συσσωρευθεί είναι μεγάλη για το πού οδηγεί ο συμβιβασμός, η μοιρολατρία, η απαισιοδοξία στις γραμμές του εργατικού κινήματος. Αλλά και για τους δρόμους που ανοίγει η ανυποχώρητη στάση, η σύγκρουση με την εργοδοσία, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις της. Αυτή η πείρα πρέπει μέσα στους αγώνες να συζητιέται, να γενικεύεται, να μεταδίδεται από εργάτη σε εργάτη, από τόπο σε τόπο δουλειάς, να μαχητικοποιεί νέες δυνάμεις, να ανατροφοδοτεί αγώνες και πρωτοβουλίες.

Γι' αυτό χρειάζεται να δυναμώσει η προσπάθεια για μαζικές Γενικές Συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων και των κλαδικών συνδικάτων. Με ευθύνη κάθε συνδικαλιστικής οργάνωσης, να αποτελέσει ο μήνας Μάρτης μήνας πλατιάς συζήτησης και οργάνωσης, που θα σηματοδοτηθεί από την είσοδο νέων δυνάμεων στην πάλη, που θα αφήσει παρακαταθήκη και θα δημιουργήσει προϋποθέσεις για ακόμα πιο δυναμικούς αγώνες.

Στόχος είναι να κλιμακωθεί ο αγώνας με όλες τις μορφές, και με απεργία, και η κλιμάκωση αυτή να στηρίζεται σε μαζικές συλλογικές διαδικασίες στα εργοστάσια, τα μεγάλα εργοτάξια, τις υπηρεσίες, σε κάθε χώρο δουλειάς. Να γίνει δηλαδή η οργάνωση του αγώνα πραγματικά υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων, ώστε να δυναμώνει ταυτόχρονα το κίνημα και να προετοιμάζεται για πιο μεγάλες και αποφασιστικές συγκρούσεις και ανατροπές.

Η προσπάθεια αυτή, που δεν ξεκινάει τώρα, απαιτεί καλό σχέδιο, κόπο και υπομονή. Δεν υπάρχουν εύκολες, «μαγικές» συνταγές. Απαιτεί επίμονη και εξαντλητική συζήτηση με τους εργαζόμενους για τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων και του στόχου της ανάκαμψης, που υπηρετούν η κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, οι εκπρόσωποί τους στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Απαιτεί τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση σε αιτήματα και στόχους που συνιστούν ένα συνεκτικό πλαίσιο πάλης, που θα εμπνέει και θα κινητοποιεί δυνάμεις, θα προωθεί τη συμμαχία των εργαζομένων με τα άλλα λαϊκά στρώματα, και θα συνδέει τον αγώνα ενάντια σε παλιά και νέα μέτρα με την ανάγκη να απαντηθεί επιθετικά στο σύνολό της η αντιλαϊκή πολιτική, η οποία για το κεφάλαιο σημαίνει ανάκαμψη της κερδοφορίας και για το λαό ένταση της εκμετάλλευσης, διεύρυνση της φτώχειας, μνημόνια διαρκείας, θυσίες δίχως τέλος και κίνδυνο εμπλοκής σε έναν γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Πάνω εκεί κρίνονται όλες οι δυνάμεις που παρεμβαίνουν και δρουν στο κίνημα. Και δεν μπορεί η ευθύνη τους απέναντι στους εργαζόμενους και στις εξελίξεις να κρύβεται πίσω από τετριμμένες διακηρύξεις για «ενότητα», «αγωνιστικό συντονισμό» και πολιτικές συνεννοήσεις «από τα πάνω», για «ενότητα της αριστεράς» και άλλα παρόμοια, όταν στο κίνημα, στα όργανα των συνδικαλιστικών οργανώσεων και στις συλλογικές διαδικασίες μέσα στους χώρους δουλειάς, υπάρχει «πεδίον δόξης λαμπρό» να τεθούν απόψεις, αιτήματα και γραμμές πάλης, να πάρουν θέση και ευθύνη οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με βάση και την πείρα τους από τους αγώνες όλου του προηγούμενου διαστήματος.

Ενα τέτοιο σχέδιο δεν προωθείται με εκκλήσεις, με διαβούλια, με μικροκομματικές πονηριές, σαν αυτές που κάθε τόσο σκαρφίζονται οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι συν αυτή. Δεν προωθείται με αντιλήψεις που αναζητούν μια «άλλη», «καλύτερη» αστική διαχείριση (με αλλαγή π.χ. νομίσματος και «παραγωγικού μοντέλου», με έξοδο από το Ευρώ ή την ΕΕ, χωρίς να θίγεται η εξουσία των μονοπωλίων) της ίδιας όμως βάρβαρης καπιταλιστικής οικονομίας, με σχέδια κυβερνητικής εναλλαγής.

Πολύ περισσότερο, αν αυτές οι εκκλήσεις και οι διακηρύξεις δεν συμβαδίζουν με μια συνεπή στάση και πράξη στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά από πίσω τους εκφράζονται κινήσεις που βάζουν εμπόδια στον όποιο αγωνιστικό σχεδιασμό, επιδιώκουν εκτονώσεις, αποπροσανατολίζουν στο περιεχόμενο, καλλιεργούν ρεφορμιστικές αυταπάτες, υπονομεύουν την ανάγκη η πάλη να κλιμακώνεται, να παίρνει πιο γενικευμένα χαρακτηριστικά.

Αλλά ούτε και στις αυταπάτες που σπέρνουν διάφορες δυνάμεις στο κίνημα ότι είναι δυνατόν μέσα στο πλαίσιο αυτού του βάρβαρου συστήματος να υπάρξει κάποια άλλη, φιλολαϊκή διαχείριση. Οτι είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες χωρίς ρήξη με την πολιτική του κεφαλαίου σε όλες τις εκφράσεις της, χωρίς σύγκρουση για την ανατροπή της εξουσίας του.