Τους βλέπω να πανηγυρίζουν έξαλλα. Να φωνάζουν συνθήματα, να τραγουδούν, να χορεύουν, να ανεμίζουν σημαίες και λάβαρα. Λαός οι πανηγυρίζοντες. Απλοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Της δουλιάς και του μόχθου. Συμπολίτες και συγχωριανοί μας. Συνάδελφοι στη φάμπρικα, στο χωράφι, στο γραφείο. Συμμαθητές στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο. Σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, αλλά στο ίδιο ταξικό διάστρωμα μ' εμάς. Προσώρας, σε αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα, αλλά, εν δυνάμει, συνοδοιπόροι. Χαίρονται τη νίκη, που την περίμεναν χρόνια πολλά. Στο «μακρύ απέξω» ένιωθαν παρακατιανοί κι ήταν αδικημένοι. Τώρα, που οι «δικοί» τους ήρθαν στην εξουσία, πιστεύουν πως κάτι θ' αλλάξει στη ζωή τους προς το καλύτερο. Το ελπίζουν. Πολλοί γι' αυτό ψήφισαν τη ΝΔ κι όχι απλώς από συνήθεια, λόγω πολιτικής καταγωγής κι εκλογικής παράδοσης. Τους το έταξε ο Καραμανλής και τον πίστεψαν.

Ο φίλος, που βρίσκεται δίπλα μου, μου λέει: «Αφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Σκέφτομαι ότι οι πανηγυρίζοντες θ' απογοητευτούν, συνειδητοποιώντας τη διάψευση των ελπίδων τους για καλυτέρευση της ζωής τους. Γιατί η εναλλαγή των κομμάτων στην κυβερνητική εξουσία δε συνεπάγεται, αυτομάτως, την αλλαγή προς το καλύτερο στην κοινωνία. Μπορεί να έχουμε «μία από τα ίδια» και ακόμη χειρότερα. Οι ψηφοφόροι της ΝΔ θ' απογοητευτούν, όταν, συγκρίνοντας το «πριν» με το «μετά», διαπιστώσουν πως τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο. Και θα νιώσουν πάλι παρακατιανοί κι αδικημένοι, βλέποντας τους «δικούς» τους να γίνονται όλο και πιο απόμακροι από το λαό και να μοιάζουν σαν «διδυμάκια» με τους «άλλους». Και μπορεί ν' αργήσει λίγο αυτή η απογοήτευση, αλλά σίγουρα θα 'ρθει και θα 'ναι οικτρή.

Κοιτάζω πιο πέρα και βλέπω τους ηττημένους. Πενθούν. Ανθρωποι του λαού κι αυτοί. Πικραμένοι, που οι «δικοί» τους έφυγαν από την κυβέρνηση, αν και οι ίδιοι δεν είχαν μερίδιο στην εξουσία. Οι βολευθέντες φοβούνται, οι ονειροπόλοι πονούν. Οι παρασυρθέντες το ξανασκέφτονται, οι «εν γνώσει» ψάχνουν διεξόδους διαφυγής. Οι άδολοι ακούν τους υπεύθυνους για την ήττα ν' αλληλοκατηγορούνται για να σώσουν το τομάρι τους κι οι αθώοι βλέπουν τους ενόχους να δικτυώνονται για να κρατήσουν τα πόστα. Η ηγεσία πάει «να τη βγάλει καθαρή». Ο πρώην «μεγάλος τιμονιέρης» κρύβεται και δε μιλά. Κι ο αποτυχών «Μεσσίας» ετοιμάζει «νέα κόλπα» και πλάθει «νέα χίμαιρα» για ν' ανακόψει τη φυγή των απογοητευμένων και να εγκλωβίσει νέους υποψήφιους «κοψοχέρηδες».

Οσοι απλοί άνθρωποι του λαού πανηγυρίζουν για τη νίκη της ΝΔ κι όσοι πενθούν για την ήττα του ΠΑΣΟΚ, την ίδια τύχη θα 'χουν. Η κυβερνητική εναλλαγή δεν πρόκειται να λύσει κανένα από τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα. Η ελπίδα για καλυτέρευση της ζωής των απλών ανθρώπων του λαού μας βρίσκεται στη συνειδητοποίηση της ανάγκης για ένταση των κοινωνικών αγώνων, της οικοδόμησης της λαϊκής συμμαχίας, με στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων του δικομματισμού και τη λαϊκή εξουσία. Σ' αυτόν τον αγώνα έχουν θέση όλοι οι αγωνιστές, που πιστεύουν ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα, για προοδευτική πορεία και για κοινωνική αλλαγή στον τόπο μας. Και τέτοιοι αγωνιστές - ή εν δυνάμει αγωνιστές - υπάρχουν πολλοί στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και στη ΝΔ. Ολοι αυτοί θα 'χουν κι άλλες ευκαιρίες - σε λίγο έρχονται οι ευρωεκλογές - να κάνουν το αποφασιστικό βήμα προς την «άλλη μεριά». Προς τα κει, όπου στέκεται, αμετακίνητο, το ΚΚΕ, περιμένοντας κι άλλους συναγωνιστές και νέους συμμάχους...