ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Κανείς νεοδημοκράτης βουλευτής δεν είναι με τον Μπερλουσκόνι! Ούτε ο Γεωργιάδης! Και γιατί να είναι; Μήπως τους ξινίζει ο Πρόντι; Οπως ΠΑΣΟΚ... Το θέμα είναι μόνον η καρέκλα...

***

Κινδυνεύει η Αγγελική Χατζηδημητρίου! Από σεκιουριτάδες! Τους βαλτούς απ' τη ΔΕΗ! Δημοκρατία!!!

***

Κόλπα κάνει ο Βιλπέν! Δηλαδή το κεφάλαιο! Αν, τηλέπαθοι, δεν τους γκρεμίσετε, θα σας λιώσουν τελείως!..

***

Παζάρι μικροπωλητών στη μονή Αγάθωνα; Οχι, θα κάτσουν να σκάσουν!..

***

Αυτοί το ψωμί τους πάνε να βγάλουν. Οι άλλοι, γιατί πηγαίνουν; Για την ψυχή τους;

***

Γιατί δε βγαίνουν καλύτερα στους δρόμους; Τόσα και τόσα γίνονται!..

***

Ρωμανιά: Εξυπνα προπαγανδίζεις υπέρ του κεφαλαίου (ΝΕΤ)!...

***

Χαρά σου, που οι κάτοικοι διαφόρων χωρών «σέβονται το κράτος»!.. Γιατί πρέπει να το σεβόμαστε το αστικό κράτος;

***

Μέχρι και τα κλειδιά των κατοίκων της Στοκχόλμης ανακάλυψες, που τα έχουν παραδώσει στο Δήμο!!!

***

Το Ευαγγέλιο του Ιούδα είναι ψεύτικο, είπαν! Γιατί τα άλλα (τα αληθινά) τι είναι;

***

Ολα τους γράφτηκαν 150-200 χρόνια μετά τον Χριστό!.. Οπότε...

***

TV: Μας ζαλίσατε με τον Ιούδα! Δε μας αφήνετε ήσυχους (κι αυτόν μαζί)!;

***

Αρκετά τράβηξε τόσα χρόνια! Εστω κι αδίκως, δηλαδή ως μη υπάρξας!..

***

Ακου Πρόντι!..

***

Παπαγεωργίου Βασίλης

Associated Press

ΝΕΠΑΛ

O λαός στην πάλη για δημοκρατία

Τους πέντε έφθασαν χτες οι νεκροί διαδηλωτές από τα πραγματικά πυρά που χρησιμοποιεί ο βασιλικός στρατός και η αστυνομία εναντίον των υποστηρικτών των 7 κομμάτων - με προεξάρχον το ΚΚ Νεπάλ/Ενωμένο Μαρξιστικό Λενινιστικό - που απαιτούν δημοκρατικές ελευθερίες. Στη φωτογραφία, αστυνομικοί επιτίθενται σε διαδηλωτές που συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν τα θύματα της κρατικής τρομοκρατίας.

Τοις μετρητοίς

Είχα πάντα την επιθυμία να παίρνω αυτά που μου λένε οι άλλοι «τοις μετρητοίς». Ιδιαίτερα όταν οι άλλοι ήταν νέοι. Δηλωμένη υπέρ των νέων, της διεκδικητικής νεολαίας, στο μορφωτικό επίπεδο, στο επαγγελματικό, στο κοινωνικό και βέβαια το πολιτικό, σαν αναπόσπαστο συστατικό της ανθρώπινης διαβίωσης. Τους θεωρώ ειλικρινείς, απαλλαγμένους από παλιές προκαταλήψεις και μαχητικούς, για την ανέλιξη της ζωής.

Στα χρόνια της δικτατορίας 1967 - 1974, είχα εκφράσει τις ανησυχίες μου για την εξέλιξη του χαρακτήρα των Ελλήνων, που ζούσαν κάτω από το χουντικό καθεστώς, μέσα από την επιφυλλίδα μου στο εβδομαδιαίο περιοδοκό «Ελληνικός Ταχυδρόμος», του Μόντρεαλ, Καναδά. Οταν επέστρεψα στην Αθήνα, συντροφιά με τη μητέρα μου καθόμασταν συχνά μπροστά στην τηλεόραση παίρνοντας το τσάι μας. Σε ένα πρόγραμμα που ο παρουσιαστής, πάρα πολύ γνωστός αδιαλείπτως μέχρι σήμερα, κρατούσε στα χέρια του ένα μάτσο χιλιάρικα και τα μοίραζε, λεφτά, λεφτά, λεφτά, φώναζε. «Καταστραφήκαμε», είπα της μητέρας μου, από την πρώτη φορά και αλλάξαμε κανάλι. «Μη λες έτσι, παιδί μου», είπε η μαμά μου. «Μερικοί άνθρωποι μπορεί να μη σκέφτονται».

Η δίψα για λεφτά, ή μάλλον για τα λεφτά που κερδίζονται βλακωδώς με ενοχλούσε πάντα. Πριν από μερικές βδομάδες, παρουσιάστηκαν σ' ένα παρόμοιο πρόγραμμα τρεις φοιτητές μιας σχολής του Πολυτεχνείου. Είχαν έρθει, είπαν, για να κερδίσουν μερικά ευρώ και να πάνε να διασκεδάσουν... Μια από τις πρώτες ερωτήσεις ήταν: «Ποιο ήταν το μικρό όνομα του Μακρυγιάννη». Ο παρουσιαστής έδινε τέσσερα ή πέντε ονόματα όπως: Νίκος, Γιώργος και άλλα. «Κλίνω προς το Γιώργο», είπε ο πρώτος, και σ' αυτό έκλιναν και οι άλλοι δυο. Είναι άγνωστο αν το «κλίνω» γραπτά και όχι προφορικά το έγραφαν με ι ή με ει. Οταν μιλάμε οι δίφθογγοι δε φαίνονται.

Καθόμουν με μια παρέα αντιστασιακών ασπρομάλληδων, σ' ένα πολύ μικρό καφενεδάκι στο χωριό «Μπελογιάννης», στην Ουγγαρία, και ντράπηκα. Οι πιο πολλοί από αυτούς είχαν ανέβει στα βουνά από τα χωριά τους, εξήντα χρόνια πριν, μόλις που είχαν τελειώσει το Δημοτικό ή μερικές τάξεις πιο πάνω, αλλά τον Μακρυγιάννη τον ήξεραν όλοι. Τον είχαν διαβάσει, τον είχαν συζητήσει, αναλύσει.

«Ποτέ δεν τραγουδήσατε το "Μπάρμπα Γιάννη, Μακρυγιάννη"», τους ρώτησε ο παρουσιαστής. Ντράπηκα για δεύτερη φορά. Καλά δεν είχαν διαβάσει τον Μακρυγιάννη, αλλά δεν ήξεραν ούτε τους ύμνους που του είχε πλέξει ο Γιώργος Σεφέρης, ο νομπελίστας.

Είμαι σίγουρη - ή σχεδόν σίγουρη - ότι μερικές δεκαετίες προηγούμενα, ελάχιστοι φοιτητές δε γνώριζαν το μικρό όνομα του Μακρυγιάννη. Οπως, ελάχιστοι Γάλλοι φοιτητές δε θα ήξεραν το μικρό όνομα του Ουγκώ, Ρώσοι του Τολστόι, ή του Ντοστογιέφσκι, Αμερικανοί του Ουίτμαν, Γερμανοί του Γκαίτε, Ισπανοί που δε θα ήξεραν ποιος έγραψε τον Δον Κιχώτη, Αγγλοι που θα αγνοούσαν το όνομα του Τσόρτσιλ, Κινέζοι που αναγνώριζαν μόνο τον Μάο, και ούτε μπορώ να φανταστώ έναν αναλφάβητο Τούρκο, που να μην ξέρει ολόκληρο το όνομα του Ατατούρκ.

Ολοι λέμε: Φταίει το σύστημα και το γεγονός, πως βαδίζουμε από το κακό στο χειρότερο. Μόνο; Εμείς όλοι και ο καθένας χωριστά; Αναρωτιέμαι. Στο κάτω κάτω της γραφής, όπως στρώνουμε κοιμόμαστε...

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ