Από τις 6 έως τις 10 Απρίλη πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το 16ο Συνέδριο της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας. Από 104 χώρες του κόσμου 828 αντιπρόσωποι, εκπροσωπώντας εκατομμύρια εργάτες, έσμιξαν στην Αθήνα και συζήτησαν τα καθήκοντα της παγκόσμιας εργατικής τάξης και των συνδικάτων της ΠΣΟ, σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.

Οπως κατέγραψε η συζήτηση, ειδική σημασία για την ενίσχυση των εργατικών αγώνων αποκτά η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, η δράση για την αποκάλυψη και την απομόνωσή τους. Επίσης, αναδείχτηκαν τα σημαντικά βήματα που έγιναν στη συσπείρωση νέων δυνάμεων μέσα από την ανάπτυξη πολύμορφης δράσης, με αιτήματα ανάλογα των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Χαρακτηριστικά είναι όσα αναφέρθηκαν και στην εισήγηση (η οποία υπερψηφίστηκε από τους συνέδρους) για τα θέματα αυτά, τα οποία και παρουσιάζει σήμερα ο «Ρ».

Η οργάνωσή μας, η ΠΣΟ, έγκαιρα συζήτησε τη Διεθνή Οικονομική Κρίση στην Παγκόσμια Συνδικαλιστική Συνδιάσκεψη που οργανώσαμε στη Λισαβόνα το Δεκέμβρη του 2008. Οπου αναλύσαμε τη νέα κατάσταση και καθορίσαμε τα νέα μας καθήκοντα. Στη Συνδιάσκεψη της Λισαβόνας είχαμε τονίσει ότι το 2009 εκδηλώθηκε η πιο συγχρονισμένη παγκόσμια κρίση την τελευταία 30ετία. Η μείωση της παραγωγής έφτασε το -5% σε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη, όπως η Γερμανία, η Ιαπωνία, η Βρετανία και νωρίτερα το 2008 οι ΗΠΑ (-2,5%). Η παγκόσμια οικονομία σημείωσε συρρίκνωση που υπολογίζεται μεταξύ -0,6% και -1,2%. Το ΑΕΠ της ΕΕ μειώθηκε κατά 4,6% στο πρώτο 9μηνο του 2009.

Σε όλες τις σχετικές εκθέσεις επισημαίνεται ότι η "εύθραυστη" ανάκαμψη, που αφορά κυρίως τις ΗΠΑ και πολύ λιγότερο την Ευρωζώνη, αποτελεί προσωρινό μόνο αποτέλεσμα μιας μεγάλης κρατικής στήριξης προς τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, στήριξης που δεν μπορεί να συνεχιστεί απρόσκοπτα για μεγάλο διάστημα. Οι αγωνίες αυτές της άρχουσας τάξης εξηγούν και τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της σχετικά με το μείγμα της οικονομικής πολιτικής που πρέπει να ακολουθηθεί (περιοριστική ή επεκτατική πολιτική). Από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης, οι όποιες τέτοιες διαφοροποιήσεις αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Καμιά διαχειριστική πολιτική στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορεί να τον απαλλάξει από τις εγγενείς αντιφάσεις του, δεν μπορεί να φέρει παραχωρήσεις και κατακτήσεις όπως συνέβαινε παλιότερα που οι συνθήκες ήταν διαφορετικές... Ολα τα προβλήματα παρουσιάζονται σαν "εθνικά προβλήματα", κρύβοντας έτσι τον ταξικό χαρακτήρα της κρίσης. Συσκοτίζουν το ποιες κοινωνικές τάξεις υφίστανται πραγματικά τα βάρη της κρίσης. Παρά τις συστηματικές προσπάθειες της άρχουσας τάξης να εμφανίσει την οικονομική κρίση ως ένα "εθνικό" πρόβλημα, ως κάτι που απαιτεί την "κοινή προσπάθεια όλων", και η τωρινή κρίση του καπιταλισμού αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι το κεφάλαιο προσπαθεί πάντα να βγει από την κρίση του φορτώνοντας τα βάρη της στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα.

...Βγάζοντας όμως συμπεράσματα από τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων και χαράσσοντας τα μελλοντικά μας καθήκοντα, δεν μπορούμε να μην υπογραμμίσουμε τις μεγάλες ευθύνες της ITUC (International Trade Union Confederation) και όλων των ρεφορμιστικών - κίτρινων συνδικάτων και στα θέματα της οικονομικής κρίσης.

Για χρόνια πριν το ξέσπασμα του νέου γύρου της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης τα συνδικάτα αυτά έπαιξαν ένα ρόλο υπονόμευσης και αδυνατίσματος της μαζικότητας του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με την καλλιέργεια των αντιλήψεων περί της συνεργασίας των συνδικάτων με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με την άρνηση συμμετοχής σε ουσιαστικές αγωνιστικές πρωτοβουλίες (απεργίες, διαδηλώσεις κλπ.), με τη μετατροπή των συνδικάτων σε γραφειοκρατικές δομές, με τη συμπόρευσή τους με τους εργοδότες στο χτύπημα κάθε αγωνιστικής φωνής στο πρωτοβάθμιο επίπεδο - στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις και τους χώρους δουλειάς.

Υπέγραψαν πολλές συμβάσεις/συμφωνίες, όχι μόνο κάτω από τις πραγματικές σημερινές ανάγκες της εργατικής τάξης, αλλά και κάτω από το επίπεδο του πληθωρισμού, συμβάλλοντας έτσι στην παραπέρα ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων που υποτίθεται εκπροσωπούν. Καλλιέργησαν με όλους αυτούς τους τρόπους ένα κλίμα μοιρολατρίας, αποδοχής του "μικρότερου κακού", π.χ. της μείωσης των μισθών ή των ωρών εργασίας προκειμένου να μη χαθούν οι θέσεις εργασίας. Ηταν λοιπόν φυσικό ότι με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης ένα σημαντικό κομμάτι των εργαζομένων, που ακολουθούσε από συνήθεια, από φόβο ή και από προλήψεις τέτοιες συνδικαλιστικές ηγεσίες, να βρεθεί παροπλισμένο, δίχως βέλη στη φαρέτρα του, ανίκανο να αντιδράσει στη σαρωτική επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματά του. Από τη μεριά τους, τα κίτρινα συνδικάτα ακολούθησαν, όπως ήταν αναμενόμενο, και στα χρόνια της κρίσης την πορεία τους, τη γραμμή των υποχωρήσεων.

Στην Ελλάδα, στη Βρετανία, στη Γερμανία, στην Ισπανία, τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά, και με αφορμή τη στάση των διαφόρων δυνάμεων απέναντι στην καπιταλιστική οικονομική κρίση, ότι η εργατική τάξη σε κάθε χώρα δεν μπορεί να δει προκοπή, δεν μπορεί να χαράξει τη δική της αυτοτελή και αυτάρκη πορεία για την ικανοποίηση των αναγκών της, δίχως αποφασιστική σύγκρουση και ρήξη με τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δε χωράνε σήμερα αυταπάτες ότι μπορούν οι ηγετικές κορυφές στα κίτρινα συνδικάτα να αλλάξουν ρότα, να πιεστούν από τις εργατικές μάζες σε θετική κατεύθυνση, να μπουν επικεφαλής στην ταξική πάλη. Χρειάζεται να πειστούν γι' αυτό όλοι οι τίμιοι εργαζόμενοι, που ακόμα τις ακολουθούν, να κάνουν το βήμα να έρθουν μαζί μας, να συμπαραταχθούν μέσα και πλάι στα ταξικά συνδικάτα σε ένα ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης, να έρθουν με την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, που έχει ανοιχτή την αγκαλιά της και την πόρτα της σε όλους όσοι θέλουν να αγωνιστούν. Να ενωθούν στη δράση μαζί μας, στους στόχους και τις αρχές μας.

...Η οικονομική κρίση, με τα οξυμένα βάσανα που φέρνει για τις εργαζόμενες μάζες, είναι μια μεγάλη, σύνθετη ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι τη δύναμή τους, να οργανώσουν το δικό τους αγώνα, να βάλουν μπροστά τις δικές τους προτεραιότητες και τις δικές τους ανάγκες, για το δικό τους δρόμο κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης. Είναι μια ευκαιρία, μια σοβαρή δυνατότητα να κατανοηθούν τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος, η αναρχία της παραγωγής, η αντίθεση μεταξύ της κοινωνικής παραγωγής και της κατανάλωσης που οξύνεται καθώς μειώνεται το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης και περιορίζεται η καταναλωτική της δύναμη. Είναι ευκαιρία να συνειδητοποιηθεί η ζωτική ανάγκη της κοινωνικοποίησης, του κεντρικού σχεδιασμού, του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου. Η κρίση είναι πράγματι μια πολύ καλή ευκαιρία για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, ώστε αποφασιστικά και μαχητικά να προβάλει, να διεκδικήσει και να επιβάλει μέτρα και πολιτικές που θα είναι κόντρα στη διαχειριστική λογική και στην αριθμητική των ιδιοκτητών των κοινωνικών μέσων παραγωγής, παλεύοντας για την εξουσία των εργαζομένων. Το εργατικό κίνημα να γίνει κινητήρας της ανατροπής και όχι πυροσβέστης. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να αλλάξει η κατάσταση στο εργατικό κίνημα, να ηττηθούν αυτές οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού, του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού, που μέχρι τώρα δεν έχουν σταματήσει να αγωνίζονται για να εξασφαλιστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου και να ενισχύεται η δύναμη των επιχειρηματικών ομίλων.

Σύντροφοι και φίλοι, στο 16ο Παγκόσμιο Συνδικαλιστικό Συνέδριο κεντρικό καθήκον μας είναι να συζητήσουμε και να κρίνουμε την πορεία από το 15ο Συνέδριό μας που είχε γίνει 4-5 Δεκέμβρη 2005 στην Αβάνα της Κούβας. Να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε για την τακτική και τη στρατηγική μας στα πέντε επόμενα χρόνια. Να ιεραρχήσουμε τις προτεραιότητές μας και να συμφωνήσουμε για τους βασικούς στόχους σε κάθε ήπειρο, περιοχή και στους βασικούς κλάδους. Στην Αβάνα η νέα ηγεσία που εκλέχθηκε είχε σαφή εντολή από το Συνέδριο να:

• Ανασυγκροτήσει οργανωτικά την WFTU σε κλαδικό και περιφερειακό επίπεδο και να δυναμώσει η συλλογικότητα και η εσωτερική δημοκρατία.
• Να ενισχύσει τα αγωνιστικά της χαρακτηριστικά σαν μια συνδικαλιστική οργάνωση με ταξικό προσανατολισμό που να μπορεί να ενώσει τους εργαζόμενους στον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο.
• Να βοηθήσει με συγκεκριμένους πρακτικούς τρόπους τους αγώνες των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο για τα καθημερινά τους αιτήματα.
• Να αναπτύξει δράση και να κάνει αισθητή την παρουσία της παντού σε κλαδικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο.
• Να σταθεί στο πλευρό των λαών που αγωνίζονται ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στην κατοχή, ενισχύοντας τα διεθνιστικά χαρακτηριστικά της.

Τα καθήκοντα αυτά ήταν σύνθετα και δύσκολα. Οι δυσκολίες ξεκινούσαν από τους αρνητικούς διεθνείς συσχετισμούς, αλλά και από την περίοδο στασιμότητας που πέρασε η οργάνωση μετά τις ανατροπές του 1991. Η νέα ηγεσία της WFTU δούλεψε σε συνθήκες περίπλοκες. Σε συνθήκες δύσκολες. Σήμερα, κρίνοντας αυτήν τη νέα πορεία των πέντε τελευταίων χρόνων, εκτιμούμε ότι κάναμε πολλά θετικά βήματα. Μιλάνε τα έργα. Μιλάει η δράση. Μιλάνε τα αποτελέσματα.

Οι Διεθνείς Μέρες Δράσης, που οργάνωσε η WFTU το 2009 και το 2010, ήταν δύο νέα ποιοτικά και ποσοτικά βήματα γιατί ήταν ανεβασμένες μορφές ταξικού αγώνα με διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, πορείες και απεργίες. Η συμμετοχή το 2009 Συνδικάτων από 49 χώρες και το 2010 σε 56 χώρες δείχνει και τις δυνατότητες και τις αδυναμίες.

Απευθύνουμε έκκληση σε όλα τα μέλη και τους φίλους της WFTU να κατανοήσουν ότι η στήριξη όλων των κεντρικών πρωτοβουλιών μας, η συμμετοχή στις δράσεις μας, στις διαδηλώσεις μας, είναι καθήκον για όλα τα συνδικάτα που θέλουν ένα πραγματικά ταξικό κίνημα και που αντιπαλεύουν το μεγάλο κεφάλαιο και την αντίληψη του "ο καθένας για τον εαυτό του".

Προσπαθήσαμε να ανεβάσουμε το συνδικαλιστικό και ιδεολογικό επίπεδο των μελών και των φίλων μας μέσα από δεκάδες εκπαιδευτικά Συνδικαλιστικά Σεμινάρια που οργανώσαμε σε όλες τις ηπείρους. Τα σεμινάρια της WFTU, των Περιφερειακών μας Γραφείων και των TUI's μας δεν είναι τουρισμός και εκδρομή, αλλά μια πρόσθετη γνώση, ένας επιπλέον εξοπλισμός για νέα και παλιά προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η Παγκόσμια Εργατική Τάξη. Οργανώσαμε συνολικά 40 Σεμινάρια με πολλά και ενδιαφέροντα θέματα όπως: Ο ρόλος των ΜΜΕ, ο ρόλος της Τηλεόρασης, η αξιοπρεπής εργασία, η ίδρυση Σωματείων, Συνδικαλιστικές Ελευθερίες, Εργασιακές Σχέσεις, τα χρέη των χωρών του Τρίτου κόσμου, το διατροφικό πρόβλημα, το Νερό, ο ρόλος των Διεθνών Οργανισμών, 110 χρόνια Πρωτομαγιάς, οι κλιματικές αλλαγές, συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας κλπ. Η ανάγκη εκπαίδευσης των συνδικαλιστικών μας στελεχών είναι μεγάλη και έχουμε καθήκον να πολλαπλασιάσουμε και να δυναμώσουμε τις προσπάθειές μας.

Διοργανώσαμε 10 πολύ σημαντικές Διεθνείς - Παγκόσμιες Συνδικαλιστικές Συνδιασκέψεις με πολύ σοβαρά θέματα. Αναφέρουμε κάποιες από αυτές:

-- Για την Διεθνή Οικονομική Κρίση και το ρόλο των Συνδικάτων, στις 15-16 Νοέμβρη 2008 στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας, όπου έγκαιρα συζητήσαμε για την κρίση, τις συνέπειές της για τους εργαζόμενους και τις δικές μας προτάσεις.

-- Για το ρόλο της Εργαζόμενης Γυναίκας και τις θέσεις της ΠΣΟ, στις Βρυξέλλες, στο Βέλγιο στις 13-14 Σεπτέμβρη 2007, με πλούσια και ζωντανή συζήτηση και σωστές αποφάσεις.

-- Για τους Οικονομικούς Μετανάστες, στις Βρυξέλλες 29 Μάη του 2006, όπου διαμορφώσαμε τις θέσεις μας.

-- Συναντήσεις κοινές ICATU (Συνομοσπονδία Αραβικών Συνδικάτων) - WFTU που έδωσαν και δίνουν τη δυνατότητα για σύσφιξη των σχέσεων με τους Αραβες εργαζόμενους και ταυτόχρονα την έκφραση έμπρακτης διεθνιστικής αλληλεγγύης προς τους λαούς της Παλαιστίνης, της Συρίας και του Λιβάνου.

-- Για την 1η Παγκόσμια Εργατική Συνδιάσκεψη Νεολαίας, στη Λίμα του Περού στις 18- 20 Νοέμβρη 2009, που μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού και αγωνιστικού πνεύματος νέοι εργαζόμενοι από τις πέντε ηπείρους συζήτησαν, τραγούδησαν, αποφάσισαν και δρουν.

-- Αξίζουν συγχαρητήρια στην Γραμματεία Νέων της ΠΣΟ για την νέα Περιφερειακή Πρωτοβουλία της που πήρε για τους αυτοαπασχολούμενους νέους στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής και σε συνεργασία με το Περιφερειακό Γραφείο διοργάνωσαν στις 9-11 Δεκέμβρη 2010 Σεμινάριο στον Παναμά.

-- Συγχαρητήρια ακόμα αξίζουν για τη συμμετοχή 120 νέων συνδικαλιστών στην εκδήλωσή μας που οργανώσαμε στις 15 Ιούνη στη Γενεύη, για τον εορτασμό των 65 χρόνων από την ίδρυση της ΠΣΟ.

-- Η Διεθνής Συνάντηση στο Ανόι του Βιετνάμ στις 26-29 Ιούλη 2009, που οργανώθηκε από κοινού από την VGCL και την WFTU, δίνοντας τη δυνατότητα για ανάλυση της διεθνούς και των συνεπειών της παγκοσμιοποίησης.

Η ΠΣΟ μαζί με τη Γενική Συνομοσπονδία Κίνας (ACFTU), την Ομοσπονδία Αφρικανικών Συνδικάτων (OATUU) και την Ομοσπονδία Αραβικών Συνδικάτων (ICATU) διοργανώνουμε κάθε χρόνο το Συνδικαλιστικό Φόρουμ του Πεκίνου που δίνει την ευκαιρία να ανταλλάσσουμε σκέψεις, εμπειρίες και προτάσεις. Οι διαφορετικές θέσεις και η παρουσία τα τελευταία χρόνια μεγάλου αριθμού εθνικών Συνδικαλιστικών Οργανώσεων δίνουν ευκαιρία σημαντικών διεθνών επαφών.

Ολη αυτή η πλούσια εμπειρία είχε και σημαντικά οργανωτικά αποτελέσματα. Στην περίοδο 2006-2010 ιδρύσαμε 4 νέα TUI's στους κλάδους: α) του Μετάλλου, β) Μεταφορών, γ) Τραπεζών και Χρηματοπιστωτικού, δ) Ξενοδοχείων - Τουρισμού. Η ίδρυση των 4 νέων αυτών Διεθνών Κλαδικών Οργανώσεων δίνει νέες δυνατότητες για την παρουσία της WFTU στους αντίστοιχους κλάδους και στις πολυεθνικές. Υπάρχει ανάγκη μετά το Συνέδριο να ξανασυζητήσουμε για την οργανωτική παρουσία μας και σε άλλους σημαντικούς κλάδους όπως είναι ο τομέας των Υπηρεσιών, των ΜΜΕ κλπ. Σαν αποτέλεσμα επίσης της δράσης, της ιδεολογίας και συνδικαλιστικής παρουσίας της WFTU στην πενταετία ήρθαν οι 89 νέες εγγραφές μελών στην οργανωτική μας δύναμη. Καλωσορίζουμε για μια ακόμη φορά τα νέα μέλη στην οικογένεια της ΠΣΟ. Γνωρίζουμε όλοι ότι οι λόγοι που έφεραν μέσα στην ΠΣΟ τα 89 νέα μέλη είναι η αγωνιστικότητα της ΠΣΟ, οι αρχές, ο προσανατολισμός, η πλούσια δράση και ο διεθνιστικός μας χαρακτήρας. Είναι η δυναμική που έδειξε η οργάνωσή μας στην πενταετία. Είναι η δημοκρατική λειτουργία και η συλλογική προσπάθεια. Εκφράσαμε την εργατική αλληλεγγύη, τη συμπαράσταση και τη διεθνιστική μας βοήθεια σε όλους όσοι τη χρειάστηκαν. Bρεθήκαμε κοντά στους εργαζόμενους που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους».