AΜΠΟΥ ΝΤΑΜΠΙ - ΤΕΧΕΡΑΝΗ - ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.--

Τον πολυσυζητημένο πετρελαιαγωγό που συνδέει πετρελαϊκά κοιτάσματα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων με τερματικούς σταθμούς μεταφόρτωσης πετρελαίου στο Ομάν, παρακάμπτοντας το πέρασμα των στενών του Ορμούζ, εγκαινίασαν την Κυριακή τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Οπως μεταδίδει το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων WAM των εμιράτων, ήδη διά μέσου του αγωγού μεταφέρθηκαν 500.000 βαρέλια πετρέλαιο από τις πετρελαιοπηγές της Χαμπεχάν του Αμπού Ντάμπι στον τερματικό σταθμό Φουτζαϊράχ, στο Ομάν, τα οποία, ήδη, ταξιδεύουν για το Πακιστάν.

Οι αρχές υποστήριξαν ότι εντός του Αυγούστου ο αγωγός θα λειτουργεί στην πλήρη δυναμικότητά του και άφησαν να εννοηθεί ότι σταδιακά θα μεταφέρει πετρέλαιο και από άλλες αραβικές χώρες προς το Ομάν, παρακάμπτοντας τα στενά που το Ιράν έχει απειλήσει ότι θα κλείσει σε περίπτωση κρίσης. Αν και η κατασκευή του αγωγού είχε προαναγγελθεί εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια, έντονη είναι η αίσθηση ότι η έναρξη λειτουργίας του και η επιτάχυνση της ολοκλήρωσής του συνδέεται με την κλιμακούμενη ένταση στην ευρύτερη περιοχή, με επίκεντρο τόσο τις εξελίξεις στη Συρία όσο και τις πιέσεις προς το Ιράν με αφορμή το πυρηνικό του πρόγραμμα, καθώς κλιμακώνονται οι ενδο-ιμπεριαλιστικοί διαγκωνισμοί για τον έλεγχο της πολύτιμης γεωστρατηγικά και ενεργειακά περιοχής.

Ανώτατος αξιωματικός των «Φρουρών της Επανάστασης» επαναλάμβανε ότι το Ιράν μπορεί να κλείσει τα στενά του Ορμούζ και να μην περνά ούτε σταγόνα πετρέλαιο (από εκεί περνά το 40% της παγκόσμιας πετρελαϊκής παραγωγής). Επίσης, ο Ιρανός Πρόεδρος Αχμαντινετζάντ φέρεται να χαρακτήρισε «μέρος ενός υπόγειου πολέμου κατά του Ιράν από τη Δύση» την παρατεταμένη ξηρασία που πλήττει το νότιο Ιράν τα τελευταία χρόνια, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για αποτέλεσμα «τεχνολογικής παρέμβασης».

Είναι τεράστιες οι ευθύνες της «Αυτόνομης Παρέμβασης» που πρόσφατα, στη συνεδρίαση της ΓΣΕΕ, μαζί με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ ομονοούσαν στην υπογραφή συμβάσεων με μειώσεις μισθών στο όνομα της πραγματικότητας και του ρεαλισμού... Το ΠΑΜΕ καλεί τα συνδικάτα και την εργατική τάξη να μην επιτρέψουν να εφαρμοστούν στους χώρους δουλειάς αυτές οι επαίσχυντες συμφωνίες. Να μην αποδεχτούν τη λογική να μάθουμε να ζούμε με όλο και λιγότερα. Να οργανωθούν στα σωματεία τους. Με την πάλη τους, με ενότητα και αλληλεγγύη να ανατρέψουν το ξεπούλημα και την παράδοση των συλλογικών συμβάσεων στις μυλόπετρες της ανταγωνιστικότητας και της λογικής να πληρώσουν την κρίση. Να πετάξουν από το σβέρκο τους τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό...

Αυτό το απόσπασμα από πρόσφατη ανακοίνωση του ΠΑΜΕ με αφορμή την στάση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ («Αυτόνομη Παρέμβαση»), του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στο συνδικαλιστικό κίνημα στο ζήτημα των Κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων και της συμφωνίας τους με την εργοδοσία για δραστική μείωση των μισθών, έρχεται να ικανοποιήσει την απαίτηση του κεφαλαίου για αύξηση της κερδοφορίας του (η μείωση των μισθών είναι ένα από τα μέτρα που συμβάλλει), σε συνθήκες βαθιάς κρίσης προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση σε βάρος της εργατικής τάξης και σε όφελός του. Και βεβαίως να δημιουργήσει συνθήκες μόνιμων τέτοιων συνθηκών αν και όταν ξεπεράσει την κρίση του.

Αυτές οι δυνάμεις, στη θέση του σάπιου καπιταλισμού, προβάλλουν την ιδέα ενός σύγχρονου και υγιούς καπιταλισμού και σ' αυτό υποτάσσουν την εργατική τάξη και τις ανάγκες της. Η κρίση του καπιταλισμού αποκαλύπτει πως αυτό είναι ακατόρθωτο. Η στρατηγική που καλεί τους εργαζόμενους να υποταχτούν στις ανάγκες ανόρθωσης της οικονομίας, δηλαδή ενίσχυσης των καπιταλιστών είναι γραμμή που ωθεί συνεχώς και σε μεγαλύτερη εξαθλίωση.

Είναι η ίδια η γραμμή της αστικής πολιτικής που ενοχοποιεί τους μισθούς για την κρίση, την ανεργία, την πτώση της παραγωγής κλπ. Να τι λένε: οι μεγάλοι μισθοί κάνουν την παραγωγή στην Ελλάδα μη ανταγωνιστική, επομένως εμπορεύματα που μπορούν να παραχθούν τα εισάγουμε γιατί είναι πιο φτηνά («Καθημερινή»)...

Θέλουν δηλαδή μισθούς - ψίχουλα και εργάτες να δουλεύουν εξαθλιωμένοι και να λένε κι από πάνω «σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω».

Ταυτόχρονα το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους να μην αποδεχτούν τέτοιες συμβάσεις με τον αγώνα τους, να οργανωθούν στα σωματεία, να αλλάξουν το συσχετισμό δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα τσακίζοντας αυτές τις δυνάμεις, δυνάμεις του κεφαλαίου στα συνδικάτα. Είναι σημαντικά καθήκοντα, μαζί με τη γραμμή πάλης ενάντια στους μεγαλοεπιχειρηματίες και την πολιτική τους, για την εξασφάλιση της ικανότητας του εργατικού κινήματος, να βάλει φρένο στα αντεργατικά μέτρα, να μπορεί να έχει και κάποιες κατακτήσεις. Η μαζικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος και η αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων στις γραμμές του, όπου είναι ισχυρή η δύναμη και η επιρροή των ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων, δηλαδή η οργάνωση των εργαζομένων στα συνδικάτα και η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης σε βάρος των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομης Παρέμβασης», είναι όρος για να αναπτυχθεί η ταξική πάλη σε συνδυασμό βεβαίως με την πάλη ενάντια στο ρεφορμισμό. Η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων θα προέλθει με δουλειά από τα κάτω, μέσω της απόκτησης πλατιών άμεσων δεσμών με τη βάση, με τους εργαζόμενους στους τόπους δουλειάς, στα πρωτοβάθμια σωματεία κυρίως με την οργάνωση και ενεργοποίηση νέων δυνάμεων στην ταξική πάλη και την ισχυροποίηση του ταξικού πόλου.

Απ' αυτήν την άποψη, η δράση και για τις συμβάσεις και για το φορολογικό και για την υγεία και το φάρμακο και για την ανεργία πρέπει να συνδέεται με τη δράση για εγγραφές στα σωματεία. Πρέπει να συνδέεται με τράβηγμα στην πάλη. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να θεωρούν εργαζόμενοι πως θα μπει μπροστά μια διοίκηση ενός σωματείου, ή μια λαϊκή επιτροπή, για να λυθούν προβλήματα, όπως π.χ. η σύνδεση του ρεύματος, η εξασφάλιση παροχής υπηρεσιών υγείας, αν οι ίδιοι δεν οργανωθούν, δε συμμετέχουν μαζί με τη λαϊκή επιτροπή εκεί που θα διεκδικηθεί η επανασύνδεση, η παροχή υπηρεσιών υγείας. Διαφορετικά ενισχύεται η συνείδηση ότι πάντα κάποιοι άλλοι υπάρχουν που μπορούν να του λύσουν προβλήματα. Είναι μια πλευρά που σε συνδυασμό με τη μείωση των απαιτήσεων για κάλυψη των αναγκών και του «εδώ και τώρα λύση» ενισχύει αστικές και ρεφορμιστικές - οπορτουνιστικές δυνάμεις. Το ζήτημα της οργάνωσης και της συμμετοχής στη δράση έχει άμεση σχέση με την επίδραση στη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης.