Από το Νοέμβρη του 1945 στο Λονδίνο, όπου πάνω στα αποκαΐδια και στα εκατομμύρια πτώματα που άφησε πίσω του ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος «γεννιέται» η ιδέα για την ίδρυση του Παγκόσμιου Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών (ΠΦΝΦ), μέχρι και το τελευταίο φεστιβάλ φέτος στο Καράκας, οι ιδέες, οι αξίες και τα αιτήματα αυτού του κορυφαίου διεθνιστικού νεανικού θεσμού δεν έχουν αλλάξει. Διότι η αδικία, οι πόλεμοι και η εκμετάλλευση εξακολουθούν να ταλανίζουν ολάκερη την ανθρωπότητα. Ειρήνη ζητούν και σήμερα οι λαοί του κόσμου. Αλληλεγγύη εκφράζουν από κάθε γωνιά της Γης στους λαούς που αγωνίζονται με ψηλά το κεφάλι. Φιλία, ενότητα και συνεργασία των λαών δεν είναι απλά συνθήματα, αλλά μονόδρομος προκειμένου να ηττηθεί σύρριζα, μια για πάντα, ο εχθρός της ευημερίας και της προκοπής: ο ιμπεριαλισμός.
Χιλιάδες νέοι συγκεντρώθηκαν στο φετινό ΠΦΝΦ στο Καράκας. Ενας λόγος παραπάνω που γίνεται στη Βενεζουέλα - έλεγαν όλοι. Σε μια χώρα, όπου ο λαός της με πείσμα, αποφασιστικότητα, αλλά και τη ζωντάνια που χαρακτηρίζει το λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο, αγωνίζεται να απαλλαγεί από ντόπιους και ξένους χαραμοφάηδες. Γιατί στο πολύχρωμο αυτό ψηφιδωτό νεολαίων που σχηματίστηκε στο Καράκας, οι συζητήσεις, οι εκδηλώσεις, η ανταλλαγή εμπειριών, τα κοινά γλέντια κυριάρχησαν, ναι. Ομως με πολύ συγκεκριμένο αντιιμπεριαλιστικό και αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό. Κι εκεί έγκειται ο πλούτος αυτής της νεολαιίστικης συνάντησης. Σηκώθηκαν γροθιές, ενώθηκαν οι φωνές της αυριανής βάρδιας της εργατικής τάξης: «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός!». Ενας νέος κόσμος μας αρμόζει: ο σοσιαλισμός!
Η επέτειος από την ήττα του φασισμού και από τη νίκη του βιετναμέζικου λαού κατά του ιμπεριαλισμού, ο αγώνας των Κουβανέζων και των Βενεζουελανών, σπουδαίο μάθημα για όλους μας. Με την ενότητα και την πάλη των λαών, η ζωή μας δε θα πάει στράφι. Εχουμε καταφέρει πολλά, αλλά έχουμε ξεκάθαρο ότι ο σοσιαλισμός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε. Εχουμε την υποστήριξη του λαού. Θέλουμε την αλληλεγγύη σας και τη στήριξή σας. Στο τέλος θα νικήσουμε! Λένε οι νέοι από το Βιετνάμ. Οι Κουβανοί ξεσπούν σε χειροκροτήματα. Τραγουδάμε όλοι μαζί. Οι Βενεζουελανοί - νέοι, φοιτητές οι περισσότεροι - που σηκώνουν στις πλάτες τους τα βάρη και τις ευθύνες της μπολιβαριανής διαδικασίας συμμετέχοντας στα κοινωνικά προγράμματα της κυβέρνησης, «διψούν» να μάθουν από άλλους πρωτοπόρους λαούς. Αγωνιούν να διαφυλάξουν τις κατακτήσεις τους, να τις επεκτείνουν και να τις εδραιώσουν.
Αυτό ήταν το 16ο ΠΦΝΦ, όπως το βιώσαμε, όσοι είχαμε την τύχη να βρεθούμε εκεί. Πανσπερμία χρωμάτων και νεανικών φωνών, άλλοτε ξέγνοιαστων, άλλοτε οργισμένων. Μάθημα για τη ζωή μας και για τον όμορφο αγώνα που διεξάγει ο καθένας στη χώρα του: Απλωνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται. Ψηλά το κεφάλι. Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Η ώρα αυτή έχει έρθει. Στο χέρι μας είναι να μεταλαμπαδεύσουμε τη δική μας αλήθεια για τον κόσμο. Μπορεί εμείς που τώρα επιστρέψαμε, να σκεφτεί κάποιος, ότι είμαστε «συναισθηματικά φορτισμένοι». Ομως, η αλήθεια στέκεται μπροστά μας και δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε: Πότε έχασαν οι λαοί, τελικά, όταν ξεσηκώθηκαν; Ποτέ!
Ελένη ΜΑΪΛΗ