Κυριολεκτικά και μεταφορικά φωτιά έχουν πάρει τα σιτηρά όχι μόνον στη Ρωσία αλλά και διεθνώς...

Αυτές οι συνθήκες έχουν οδηγήσει σε πενταπλασιασμό των επιτρεπόμενων ανώτατων επιπέδων διοξειδίου του άνθρακα, ενώ οι αρχές προτείνουν τον περιορισμό των μετακινήσεων παραδεχόμενες την ύπαρξη επικίνδυνων σωματιδίων στην ατμόσφαιρα. Μπροστά σ' αυτά, οι Μοσχοβίτες αναζητούν μάταια λίγη ανακούφιση με μάσκες και βρεγμένα μαντήλια και τα κλιματιστικά, που είναι περίπου τόσο δυσεύρετα όσο οι οάσεις στις ερήμους. Η πνιγηρή κατάσταση φαίνεται μάλιστα πως προκαλεί στο 30% των Ρώσων, που ζουν κοντά σε καμένες φωτιές ή σε πύρινα μέτωπα, σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.

Μέσα σ' όλα αυτά, δε λείπουν από τα (ελεγχόμενα, ως επί το πλείστον, από τις αρχές και την αστική τάξη) ΜΜΕ κάθε είδους θεωρίες εξήγησης του σημερινού κακού. Πρώτη θέση παίρνουν οι θεωρίες πως για τον καύσωνα και τις πυρκαγιές φταίνε αμερικάνικα «όπλα κλιματικής αλλαγής» όπως το περιβόητο HAARP και το νέο, μη επανδρωμένο, διαστημόπλοιο με «ειδικά» όπλα λέιζερ, Χ-37Β. Μπορεί ακόμη να ακούσεις πως οι φωτιές προκαλούνται επειδή, λόγω ξηρασίας, πιάνουν φωτιά στρώματα τύρφης σε δασικές και καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Δε λείπουν, βέβαια, ακόμη και οι προσευχές, τα κηρύγματα ανώτερων ορθόδοξων ιερωμένων και οι λιτανείες, ώστε ο Θεός να κάνει ό,τι δεν μπόρεσε να κάνει η κυβέρνηση Πούτιν....

Ομως, η αλήθεια βρίσκεται πέρα από τις παραπάνω θεωρίες και τις προσευχές...

Οι αιτίες του πύρινου εφιάλτη φαίνεται πως σχετίζονται κυρίως με το δασοκτόνο κώδικα που ψήφισε η ρωσική Βουλή το 2006 υπό τις προτροπές του πρωθυπουργού Βλαντιμίρ Πούτιν και τις πιέσεις ρωσικών και πολυεθνικών εταιρειών υλοτόμησης.

Ο νόμος αυτός, παρέδωσε τα ρωσικά δάση - που ας μην ξεχνάμε αποτελούν το ένα τέταρτο των δασών του πλανήτη! - βορά στα οργανωμένα συμφέροντα και στις «επενδύσεις» μεγάλων εταιρειών ξυλείας και δασικής εκμετάλλευσης. Κατάργησε ουσιαστικά τη δράση μιας κεντρικής ομοσπονδιακής αρχής πυρόσβεσης που αφενός θα εντόπιζε έγκαιρα τις εστίες φωτιάς και αφετέρου θα συντόνιζε και θα έλεγχε το έργο της κατάσβεσης των πυρκαγιών με σύγχρονα εναέρια και χερσαία μέσα.

Επιπροσθέτως, ο νέος δασικός κώδικας που τέθηκε σε εφαρμογή πριν τρία χρόνια οδήγησε στο δρόμο της ανεργίας χιλιάδες δασοφύλακες και ειδικούς φρουρούς, που περιπολούσαν και επόπτευαν ανά ζώνες επί 24ώρου βάσεως τα δάση, έχοντας τη δυνατότητα (και τα μέσα) να εντοπίζουν σχεδόν αμέσως μια εστία φωτιάς και επομένως να την πολεμούν στο ξεκίνημά της, προτού ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Σήμερα, οι λεγόμενοι «φύλακες» των δασών είναι ελάχιστοι δίχως μέσα ή συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης. Σα να μην έφθαναν αυτά, μόνο φέτος τα κονδύλια του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού για την «προστασία» των δασών μειώθηκαν κατά τουλάχιστον 15%...

Πέρα, όμως, από το δασοκτόνο νόμο του 2006 καταγράφονται σημαντικές ελλείψεις ακόμη και σε απλά μέσα πυρόσβεσης, όπως οι αντλίες νερού, οι υδροφόρες, οι πυροσβέστες ακόμη και τα κράνη!

Παρά την απόφαση της κυβέρνησης Πούτιν να ρίξει στη μάχη με τις φλόγες και το ρωσικό στρατό, οι δεκάδες χιλιάδες πυροσβέστες δεν αρκούν για να αντιμετωπίσουν το σημερινό εφιάλτη. Την Τετάρτη, μάλιστα, ο Πούτιν αναγκάστηκε να δώσει δίκαιο σε Ρώσο μπλόγκερ, κάτοικο του Τβερ, ο οποίος βρίζοντας θεούς και υπουργεία, διαμαρτυρόταν για το ότι είδε ιδίοις όμμασι στην περιοχή Σκόλκοβο δύο πυροσβέστες, δίχως καν κράνη, να προσπαθούν να σβήσουν μια τεράστια εστία φωτιάς αναζητώντας επί ώρα μια αντλία νερού!

Είναι μάλλον πρόδηλο πως ο πύρινος εφιάλτης είναι κυρίως ένας συνδυασμός ελλείψεων και ανυπαρξίας μιας κεντρικά οργανωμένης παρέμβασης για τον (ομολογουμένως παρατεταμένο) καύσωνα στη Ρωσία. Αντικειμενικό επίσης είναι το γεγονός ότι η καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ οδήγησε στην αποδιοργάνωση των σημαντικών υποδομών που υπήρχαν την περίοδο του σοσιαλισμού, για να προστατεύεται ο φυσικός πλούτος της Ρωσίας και όλης της Σοβιετικής Ενωσης.

Μπροστά στις επικρίσεις και την έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια, η κυβέρνηση Πούτιν αρκείται σε εκδηλώσεις παρηγοριάς των πυρόπληκτων μπροστά σε τηλεοπτικούς φακούς, σε αποπομπές στρατιωτικών και πολιτικών (κυρίως περιφερειακών) αξιωματούχων και σε μεγαλόστομες υποσχέσεις για παχυλά επιδόματα αρωγής και για αντικατάσταση των καμένων σπιτιών με νέα «πριν την 1η Σεπτέμβρη».

Η κυβέρνηση Πούτιν αποφάσισε ακόμη απαγόρευση των εξαγωγών σιτηρών από τον Δεκαπενταύγουστο έως το τέλος Δεκέμβρη αλλά και τη θέσπιση πλαφόν στις τιμές μερικών βασικών τροφίμων, για να «περιοριστεί» το επερχόμενο κύμα ακρίβειας. Εντούτοις, διεθνείς κερδοσκόποι ήδη εκμεταλλευόμενοι τις ρωσικές φωτιές προκάλεσαν αύξηση κατά 75% στις διεθνείς τιμές σιτηρών. Πράγμα που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην αύξηση της φτώχειας ακόμη και των θανάτων από πείνα σε δεκάδες αναπτυσσόμενες χώρες. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο δράμα...

Υπάρχουν πολλά κράτη - μέλη των Ηνωμένων Εθνών, έτοιμα να στηρίξουν την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου στη Γενική Συνέλευση του οργανισμού το Σεπτέμβρη διατυμπάνιζε προχτές ο υπουργός Εξωτερικών των Κοσσοβάρων Αλβανών Σκεντέρ Χισένι. Ομως, ο Χισένι αμέσως μετά έκανε ένα βήμα πίσω, προσθέτοντας ότι δεν ήθελε να αποκαλύψει τους «υποστηριχτές» γιατί ήταν εν τέλει αβέβαιος για το εάν οι χώρες αυτές θα αναγνωρίσουν και στην πράξη το φθινόπωρο το Κοσσυφοπέδιο, ώστε να μαζευτούν οι απαραίτητες 100 «αναγνωρίσεις» ώστε να καταστεί εφικτή η ένταξη του προτεκτοράτου στον ΟΗΕ.

Ωστόσο, οι φιλοδοξίες του Χισένι φαίνεται ότι θα παραμείνουν φιλοδοξίες...Ο σημερινός ενδοϊμπεριαλιστικός συσχετισμός δυνάμεων που έχει διαμορφωθεί όσον αφορά στο Κοσσυφοπέδιο εξακολουθεί να διαμορφώνει δύο μέτωπα. Το ένα (κυρίως αμερικανο-ευρωπαϊκό) τίθεται υπέρ της διεθνούς αναγνώρισης και της πλήρους ένταξης του προτεκτοράτου σε όλους τους οργανισμούς. Το άλλο (ρωσο-κινεζικό ως επί το πλείστον) εμφανίζεται να υπερασπίζεται τα σερβικά κυριαρχικά και εδαφικά δικαιώματα στο Κοσσυφοπέδιο και να αντιδρά πεισματικά σε οποιαδήποτε προσπάθεια νομιμοποίησης του προτεκτοράτου επιδιώκοντας σαν λύση την επανάληψη των συνομιλιών Βελιγραδίου-Πρίστινας με σκοπό την εξεύρεση μίας λύσης «αμοιβαία αποδεκτής».

Αυτή ακριβώς η κατάσταση αποτυπώθηκε την περασμένη βδομάδα κατά τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) του ΟΗΕ για το Κοσσυφοπέδιο, όπου ο Σέρβος υπουργός Εξωτερικών Βουκ Γέρεμιτς ξεκαθάρισε ότι το Βελιγράδι δεν πρόκειται να αναγνωρίσει το Κοσσυφοπέδιο «υπό καμία συνθήκη» ούτε καν και μετά την τελευταία απόφαση της Χάγης.

Από κει και πέρα, ακολούθησε η τοποθέτηση των διπλωματικών αντιπροσώπων των χωρών-μελών του 15μελούς ΣΑ.

Ο Ρώσος πρέσβης στον ΟΗΕ, Βιτάλι Τσούρκιν, υποστήριξε τις σερβικές θέσεις υπογραμμίζοντας ότι σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να αναγνωρίσει το Κοσσυφοπέδιο ή να αλλάξει η απόφαση 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που αναγνωρίζει σαφώς τα εδαφικά και κυριαρχικά δικαιώματα της Σερβίας στο προτεκτοράτο. Χαρακτήρισε «πηγή ανησυχίας» την κατάσταση, ιδιαίτερα στην Κοσόβσκα Μιτρόβιτσα και σημείωσε ότι η πρόσφατη απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης δεν αλλάζει τίποτε γιατί το δικαστήριο προτίμησε να αποφανθεί επί τεχνικών ζητημάτων και όχι επί της ουσίας...

Η αναπληρώτρια πρέσβειρα των ΗΠΑ, Ρόζμαρι Ντι Κάπριο, υποστήριξε ότι η απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης «είναι βάση για τις μελλοντικές σχέσεις» Σέρβων και Κοσσοβάρων Αλβανών και ότι το Κοσσυφοπέδιο είναι για την Ουάσιγκτον «ανεξάρτητη, πολυεθνοτική δημοκρατία». Ενθάρρυνε, ως εκ τούτου, την αναγνώριση του προτεκτοράτου από όσες χώρες δεν το έχουν ακόμη πράξει.

Ο εκπρόσωπος της Ιαπωνίας υποστήριξε την ιδέα «εποικοδομητικού» διαλόγου μεταξύ Βελιγραδίου-Πρίστινας, ενώ ο Βραζιλιάνος ομόλογός του ζήτησε επίσης από τους Σέρβους και τους Κοσσοβάρους Αλβανούς να ξαναρχίσουν τις συνομιλίες, σημειώνοντας πως η απόφαση 1244 του ΣΑ του ΟΗΕ παραμένει «το πλαίσιο που καθορίζει τους όρους της διαπραγμάτευσης με σκοπό την εξεύρεση λύσης».

Ο Αυστριακός πρέσβης σχολίασε τα «επιτεύγματα» της αστυνομικο-δικαστικής αποστολής της ΕΕ στο Κοσσυφοπέδιο (EULEX). Ο Τούρκος πρέσβης καλωσόρισε την έκθεση του διοικητή της UNMIK, ζητώντας από τον ΟΗΕ να πάρει «όλα τα μέτρα» για τη συμφιλίωση Βελιγραδίου - Πρίστινας και την «πλήρη σταθεροποίηση» της περιοχής. Ο πρέσβης της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης υποστήριξε τη διατήρηση και εφαρμογή της απόφασης 1244, ενώ οι πρέσβεις της Ουγκάντας και της Νιγηρίας υπογράμμισαν ως απαραίτητη τη συμμετοχή των δύο πλευρών για μία λύση «αποδεκτή σε όλες τις πλευρές».

Ως εκ τούτου, η παραπάνω καταγραφή θέσεων καταδεικνύει με τον πιο σαφή τρόπο πως η απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης όχι μόνον δεν βοήθησε στην εξομάλυνση της κοσσοβάρικης κρίσης αλλά στην περαιτέρω περιπλοκή της...