Associated Press

Σύμφωνα με στοιχεία των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα», υπάρχουν περιοχές στην Αφρική όπου η πλειονότητα των θυμάτων βιασμού είναι ηλικίας 13-25 χρόνων. Περίπου το 45% των γυναικών στις περιοχές αυτές έχει υποστεί ομαδικό βιασμό και το 53% έχει βιαστεί πάνω από μία φορά.

Σκουπιδότοπος του «πολιτισμένου κόσμου» η Αφρική, βλέπει τις νεότερες γενιές της να φυλλορροούν. «Αν η χολέρα σκότωνε καθημερινά τόσους ανθρώπους όσους το ΕΪΤΖ, η ανθρωπιστική βοήθεια θα προσγειωνόταν την άλλη μέρα», επισημαίνει η Ελένη Κακάλου, γιατρός και συντονίστρια αποστολής στη Ζάμπια. «Κρυφό, σιωπηλό, επείγον είναι το AIDS. Οι άνθρωποι πεθαίνουν σπίτι τους κρυμμένοι κι έτσι δεν τους βλέπουμε. Ακόμη κι αν τα ποσοστά λοίμωξης σταθεροποιηθούν σ' αυτά τα επίπεδα, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν για χρόνια. Αφήνοντας πίσω τους ορφανά, φτώχεια, απόγνωση. Ολο και περισσότερη φτώχεια, καθώς η παραγωγική βάση αποδεκατίζεται. Κι όσοι γλιτώσουν θα έχουν ένα δυσανάλογο αριθμό ορφανών και γέρων να φροντίσουν».

Το 1975 ο μέσος όρος ζωής στη Ζάμπια ήταν τα 55 χρόνια. Σήμερα αγγίζει σχεδόν τα 36. «Ο εγγονός ενός δούλου παππού αναμένεται να ζήσει περίπου 20 χρόνια λιγότερα» σημειώνει η γιατρός. «Το αποτύπωμα της επιδημίας στη μοίρα των μωρών που γεννιούνται...». Είναι και αυτή μια από τις συνέπειες της εκπολιτισμένης βαρβαρότητας του ιμπεριαλισμού.

Βέβαια, ο στιγματισμός και η απόγνωση δεν έχουν φύλο και το πρόβλημα είναι γενικότερο: Γιατί αν και το ΕΪΤΖ στις αναπτυγμένες χώρες, π.χ., στη Δυτική Ευρώπη είναι ακόμα υπό έλεγχο (αφού οι φορείς έχουν πρόσβαση στα φάρμακα), δε συμβαίνει το ίδιο στις φτωχές χώρες. Το 95% των φορέων σ' όλο τον πλανήτη δεν έχει πρόσβαση στα απαραίτητα φάρμακα που θα τους κρατήσουν στη ζωή. Κι αυτό γιατί οι πανίσχυρες φαρμακοβιομηχανίες, ιδιαίτερα οι αμερικανικές, με τη στήριξη των κυβερνήσεών τους, θέλουν αφ' ενός να διαφυλάξουν τα κέρδη τους, αφ' ετέρου λαούς χωρίς δύναμη αντίστασης στις «κατακτητικές τους επιδιώξεις». Η Αφρική καταρρέει κάτω από το βάρος της ασθένειας, από τα 42 εκατομμύρια των φορέων τα έξι εκατομμύρια χρειάζονται επείγουσα θεραπεία για να σωθούν, αλλά αυτό που προέχει είναι να μη ζημιωθούν οι φαρμακοβιομηχανίες! Ενα ακόμα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας αφού και σήμερα όπως και κάθε μέρα 8.000 άνθρωποι θα πεθάνουν από ΕΪΤΖ! Μόνο το 2002 έσβησαν 610.000 παιδιά σ' όλο τον κόσμο!

Κι όμως, όπως είναι γνωστό, υπάρχει λύση: Τα αντίγραφα φάρμακα. Η Ινδία αλλά και η Βραζιλία, χώρες με παράδοση στην παραγωγή αντιγράφων φαρμάκων (φαρμάκων δηλαδή που σπάνε την πατέντα, την προστασία των εταιριών που πρώτες τα ανακάλυψαν), άρχισαν να παράγουν ποσότητες αντιρετροϊκών φαρμάκων (φάρμακα για την προστασία από τη μόλυνση με τον ιό), και να τα πουλούν κατά 95% φθηνότερα από τα «πατενταρισμένα». Από 10.000 δολάρια κατά ασθενή το χρόνο, οι τιμές των αντιγράφων φαρμάκων κατεβάζουν το κόστος της θεραπείας σε περίπου 300 δολάρια κατά ασθενή ετησίως.

Ωστόσο, η εγκληματική αδιαφορία των δυτικών κρατών συμβαδίζει με την υποκρισία: Η αμερικανική κυβέρνηση, λ.χ., συνδέει τα προγράμματα κατά του ΕΪΤΖ με τη διδαχή της ...«σεξουαλικής αποχής», ενώ η Καθολική Εκκλησία θεωρεί αμαρτία τη χρήση προφυλακτικών!

Κι όμως, οι κοινωνίες της Βόρειας Αμερικής και της Δυτικής Ευρώπης θα βρουν μπροστά τους το πρόβλημα. Με τις εκρηκτικές διαστάσεις που έχει πάρει στον Τρίτο Κόσμο δεν μπορεί να περιχαρακωθεί έξω από τα σύνορά τους... Και στην Ελλάδα; Οι επιπτώσεις είναι ακόμα μικρότερες από το μέσο όρο των άλλων χωρών της ΕΕ. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Κέντρου Ειδικών Λοιμώξεων (ΚΕΕΛ), από το 1983 έχουν μολυνθεί 6.521 Ελληνες από τον ιό (5.241 άντρες και 1.245 γυναίκες) και από αυτούς 2.394 έχουν νοσήσει.

Το ζητούμενο είναι τι κάνει το κράτος για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Και λέμε τι κάνει γιατί δε φροντίζει για τα απαιτούμενα μέτρα, τόσο για την πρόληψη όσο και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των φορέων ή των νοσούντων. Συνέπεια και αυτή του ολοένα και περισσότερο εμπορευματοποιημένου τομέα της Υγείας. Και τα κενά; Γι' αυτά φροντίζουν οι λεγόμενες μη κυβερνητικές, «μη κερδοσκοπικές» οργανώσεις και ο «εθελοντισμός» και προς αυτή την κατεύθυνση «σπρώχνει» και το κράτος, αφού τέτοιες οργανώσεις συνήθως χρηματοδοτούνται από διάφορα δημόσια κονδύλια. Είναι επομένως απαραίτητη η ανάληψη από το κράτος, στα πλαίσια ενός αποκλειστικά δημόσιου δωρεάν για όλους συστήματος Υγείας, της φροντίδας για την αντιμετώπιση του ΕΪΤΖ.