Ενα βήμα παραπέρα στην ευθυγράμμισή της με τις κατευθύνσεις και τις πολιτικές της ΕΕ για την ισότητα των φύλων πραγματοποίησε η κυβέρνηση, με την ψήφιση του νομοσχεδίου που ενσωματώνει στην ελληνική νομοθεσία την οδηγία 2006/54 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, για την «εφαρμογή της αρχής των ίσων ευκαιριών και της ίσης μεταχείρισης ανδρών - γυναικών σε θέματα εργασίας και απασχόλησης». Με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο συγχωνεύθηκαν σε ένα ενιαίο νομοθετικό κείμενο οδηγίες που είχαν ήδη ενσωματωθεί στην ελληνική νομοθεσία με προηγούμενους νόμους και προεδρικά διατάγματα.

Ο στόχος της κυβέρνησης, όπως και της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ. που στήριξαν το νομοσχέδιο, είναι η στοίχιση στην πολιτική και τους στόχους της ΕΕ. Τόσο η «νέα ευρωπαϊκή στρατηγική για την ισότητα των φύλων 2010-2015», όσο και η στρατηγική «ΕΕ 2020» αναφέρουν την «ισότητα» ανάμεσα στα δύο φύλα ως όρο για την έξοδο από την οικονομική κρίση, ως προϋπόθεση για την αειφόρο και βιώσιμη ανάπτυξη. Η «ισότητα» που προωθούν είναι ένα ακόμα εργαλείο για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, για την αύξηση των κερδών των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Για τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων η «ισότητα» αυτή είναι πολιορκητικός κριός που στρέφεται ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους.

Ο καπιταλισμός είναι μια κοινωνία θεμελιωμένη πάνω στην ανισότητα και την εκμετάλλευση, την οποία αναπόφευκτα συνοδεύει και η φυλετική καταπίεση. Το καπιταλιστικό σύστημα έχει συμφέρον από τη διατήρηση της ανισοτιμίας ανάμεσα στα δύο φύλα γιατί τη χρησιμοποιεί σε όφελος της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Επιδιώκει όμως παράλληλα να συγκαλύπτει την ανισοτιμία, να κάνει το μαύρο - άσπρο και να παρουσιάζει κάθε επιδείνωση της θέσης των γυναικών ως βήμα προς την προσέγγιση της ισότητας. Ειδικά σήμερα, την περίοδο της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, η «ίση μεταχείριση» και οι «ίσες ευκαιρίες» λειτουργούν ως οδοστρωτήρας: Ισοπεδώνουν και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα των γυναικών, αλλά και συνολικά των εργαζομένων, εξισώνουν προς τα κάτω και τα δύο φύλα.

Οι «ευκαιρίες για απασχόληση» έχουν αντικαταστήσει το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά και η «ίση μεταχείριση» χρησιμεύει ως πρόσχημα για την επιδείνωση των όρων εργασίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο όνομα της αρχής αυτής πάρθηκαν μια σειρά από αντιδραστικά μέτρα στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της ΕΕ. Για παράδειγμα, μέτρα όπως η εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης και η άρση της απαγόρευσης της νυχτερινής εργασίας στη βιομηχανία, που παραγνωρίζουν τις ιδιαίτερες ανάγκες του γυναικείου οργανισμού και την ανάγκη για ειδικά θετικά μέτρα προστασίας του στο χώρο δουλειάς και γενικότερα. Ταυτόχρονα παραβλέπουν τις κοινωνικές συνθήκες που αναγκάζουν τις γυναίκες να μοιράζονται ανάμεσα στη δουλειά και την οικογένεια, για να αναπληρώνουν την ανεπάρκεια των απαραίτητων υποδομών και υπηρεσιών.

Ο στόχος της ανταγωνιστικότητας, που υιοθετεί η ΕΕ και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, επιφυλάσσει στις γυναίκες «ευέλικτα και εύκαμπτα» μοντέλα εργασίας, μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις πείνας, συνεχή κατάρτιση και επανακατάρτιση, εργασιακή περιπλάνηση και εναλλαγή διαστημάτων ανεργίας και διαστημάτων απασχόλησης με ημερομηνία λήξης, δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, σύμφωνα με τα πρότυπα της «ενεργούς γήρανσης». Αυτή η πορεία επιταχύνεται με τα μέτρα που παίρνουν με πρόσχημα την κρίση, με την κατάργηση των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και την αντικατάστασή τους από ατομικές - επιχειρησιακές, εξέλιξη που θα πλήξει ιδιαίτερα τις εργαζόμενες.

Με το νόμο όμως εισάγεται και ένα νέο στοιχείο, καθώς περιλαμβάνει μια σειρά άρθρων που αναφέρονται στην «ίση μεταχείριση στα επαγγελματικά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης». Τα ταμεία επαγγελματικής ασφάλισης χρησιμοποιούνται ως μοχλός για τη συρρίκνωση της δημόσιας ασφάλισης. Η λειτουργία τους ακολουθεί καθαρά ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια, αφού στην ουσία αποτελούν μεγάλους χρηματοπιστωτικούς και ασφαλιστικούς ομίλους. Αξίζει να σημειωθεί ότι η αναγνώριση της ασφάλισης των δημοσίων υπαλλήλων ως επαγγελματικής αποτέλεσε τη θεωρητική βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να αποφασίσει την εξίσωση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης γυναικών και ανδρών. Η παράταση του εργάσιμου βίου για τις γυναίκες δημοσίους υπαλλήλους από 5 έως 17 χρόνια αποτελεί την πρώτη, αλλά σίγουρα όχι τη μόνη επίπτωση της επαγγελματικής ασφάλισης. Ανοίγει πλέον ο δρόμος για να επιβληθούν στους εργαζόμενους πρόσθετες εισφορές και παράλληλα να τους παρέχεται όλο και πιο επισφαλής ασφαλιστική κάλυψη. Η ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος θα έχει σημαντική επίπτωση στις γυναίκες, οι οποίες λόγω του αναπαραγωγικού τους ρόλου έχουν πρόσθετες και εξειδικευμένες ανάγκες υγείας, πρόληψης και περίθαλψης. Με τη νομοθετική ρύθμιση για τα επαγγελματικά ταμεία ανοίγουν πολλές πόρτες που μπορεί να οδηγήσουν στην επιβολή αυξημένων εισφορών και ασφαλίστρων και στη μείωση των ασφαλιστικών παροχών.

Ο νόμος περιλαμβάνει μια σειρά διατάξεων που λειτουργούν ως προπέτασμα καπνού, πίσω από το οποίο προσπαθούν να κρύψουν την ανισοτιμία των γυναικών και την αιτία που τη γεννά. Προβλέπεται, για παράδειγμα, η παροχή ίσης αμοιβής για ίσης αξίας δουλειά, ανεξάρτητα από το φύλο του εργαζόμενου, απαγορεύεται στον εργοδότη να απολύσει εργαζόμενη λόγω εγκυμοσύνης, όπως και να της αρνηθεί την πρόσληψη για τον ίδιο λόγο. Ομως τα όποια θετικά μέτρα περιλαμβάνει ο νόμος δεν είναι παρά απλά και ανέξοδα ευχολόγια. Δεν είναι εξάλλου καινούρια, μιας και μέχρι σήμερα υπήρχαν νόμοι που τα προέβλεπαν, νόμοι που έμειναν μόνο στα χαρτιά και συστηματικά παραβιάστηκαν από την εργοδοσία χωρίς κανένα υπουργείο και καμία κυβέρνηση να δείξει ενδιαφέρον για την επιβολή της τήρησής τους.

Η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση με τη βοήθεια των στηριγμάτων της, κομμένη και ραμμένη στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, αποθρασύνει την εργοδοσία, που δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να απολύει εγκύους και μητέρες γιατί η μητρότητα δε συμφέρει τα κέρδη της. 'Η να χρησιμοποιεί πρακτικές που στερούνται κάθε νομιμοποίησης, όπως η σύναψη ιδιωτικών συμφωνητικών με τα οποία ζητά από τις εργαζόμενες τη δέσμευση πως για ορισμένο διάστημα δε θα δημιουργήσουν οικογένεια, ως προϋπόθεση για την πρόσληψή τους. Στο φόντο αυτής της πραγματικότητας, αν δεν ήταν τόσο σοβαρή, θα λέγαμε ότι φαντάζουν αστείες οι διατάξεις που προβλέπουν κυρώσεις για τους εργοδότες. Τα χρηματικά πρόστιμα και οι ποινές φυλάκισης ηχούν περισσότερο σαν κοροϊδία στα αυτιά των εργαζομένων παρά σαν απειλή στα αυτιά των εργοδοτών.

Το νομοσχέδιο τονίζει τη σημασία του «κοινωνικού διαλόγου» και της συνεργασίας «των αρμόδιων θεσμικών μηχανισμών της Πολιτείας με τους κοινωνικούς εταίρους, τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και τις επιχειρήσεις», με στόχο να εξασφαλίσει συναίνεση στην αντιλαϊκή πολιτική, να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα διαλόγου και να της δώσει δημοκρατική επίφαση. Προσπαθεί να καλλιεργήσει αυταπάτες, προβάλλοντας το ρόλο του Συνηγόρου του Πολίτη ως ανεξάρτητης αρχής με αρμοδιότητα «την παρακολούθηση και την προώθηση της αρχής της ίσης μεταχείρισης». Ομως, για το πρόβλημα της γυναικείας ανισοτιμίας δεν ευθύνεται η έλλειψη φορέων και θεσμών, αλλά η ταξική πολιτική που αναγκαστικά βαθαίνει και τη φυλετική ανισότητα.

Οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων γνωρίζουν από την ίδια τους την πείρα πως στο όνομα της «ισότητας» το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές φορτώνουν ακόμα μεγαλύτερα βάρη στην πλάτη τους και τις καταδικάζουν στην πιο βαθιά ανισοτιμία. Βλέπουν καθημερινά πως ακόμα και οι όποιες θετικές νομοθετικές ρυθμίσεις υπάρχουν κουρελιάζονται προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα κέρδη των μονοπωλίων. Για όλα αυτά πρέπει να μπει τέρμα στους «διαλόγους» και τα παζάρια, στα υπομνήματα και τις συστάσεις. Εχει έρθει η ώρα να παλέψουν ανυποχώρητα για τα σύγχρονα δικαιώματά τους, για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για δημόσιο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και σύνταξη στα 55 με πενταετή διαφορά από τους άνδρες, για ουσιαστική προστασία της μητρότητας. Εχει έρθει σήμερα η ώρα να απαντήσουν οι εργαζόμενες, οι αυτοαπασχολούμενες, οι αγρότισσες, οι άνεργες, οι νέες γυναίκες με τη δράση τους να ισχυροποιήσουν την κοινωνική συμμαχία ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ -ΠΑΣΥ - ΟΓΕ - ΜΑΣ και να συμβάλουν ώστε να αλλάξει χέρια η εξουσία. Να βγουν στο προσκήνιο ώστε να γίνει νόμος το δίκιο και οι ανάγκες τους, να εξασφαλιστεί η ισοτιμία των δύο φύλων στην ουσία και στη ζωή και όχι στους τύπους και τις εξαγγελίες.