Βασικοί μοχλοί της μετατροπής των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε απόλυτο παράρτημα των πολυεθνικών αποσπασμάτων επιβολής της «νέας τάξης», είναι η δημιουργία επαγγελματικού στρατού από μισθοφόρους οπλίτες και η προώθηση της λεγόμενης Αμυντικής Στρατηγικής Αναθεώρησης, δηλαδή του νέου στρατιωτικού (και όχι αμυντικού) δόγματος, με το οποίο προωθείται η πλήρης αλλοτρίωση του υποτιθέμενου εθνικού χαρακτήρα των Ενόπλων Δυνάμεων.

Οσον αφορά τον επαγγελματικό στρατό, στη Βουλή ήδη συζητείται το σχετικό νομοσχέδιο του υπουργείου Εθνικής Αμυνας περί «Επαγγελματία Οπλίτη» και αναμένεται να ψηφιστεί από το πρώτο Θερινό Τμήμα. Στο νομοσχέδιο προβλέπεται η σταδιακή δημιουργία, μέχρι το 2006, μισθοφορικού σώματος από 25.000 οπλίτες. Οσον αφορά το δεύτερο, δηλαδή την Αμυντική Στρατηγική Αναθεώρηση, παρόλο που τυπικά δεν έχει ακόμα στο σύνολό της διατυπωθεί και δεν έχει περάσει από τη Βουλή για ψήφιση, σύμφωνα με τη δέσμευση του υπουργού Αμυνας, έχει ήδη ξεκινήσει η εφαρμογή της. Εξάλλου, στο πλαίσιο αυτού του δόγματος, γίνεται και η συγκρότηση του μισθοφορικού στρατού. Ισως, βέβαια, θα είναι περιττό να μπουν στον κόπο να διατυπώσουν και να αναπτύξουν επίσημα αυτό το δόγμα, καθώς το ΝΑΤΟ έχει ήδη μεριμνήσει. Οπότε δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αναπαράγουν τις ΝΑΤΟικές κατευθύνσεις.

Μέρος αυτής της διαδικασίας της αποεθνικοποίησης των Ενόπλων Δυνάμεων και της εγκατάλειψης του δόγματος της εθνικής άμυνας, είναι η ίδια η συμμετοχή της Ελλάδας στη νέα δομή του ΝΑΤΟ. Η υπόθεση της άμυνας του ελληνικού χώρου περνάει πλέον σε ΝΑΤΟικά χέρια. Με βάση τη νέα δομή, που καταργεί τα εθνικά όρια επιχειρησιακής ευθύνης και επιβάλλει ενιαίο αμυντικό χώρο για όλη τη νότια πτέρυγα του ΝΑΤΟ, δηλαδή το Αιγαίο γίνεται ενιαίος αμυντικός χώρος Ελλάδας - Τουρκίας, πράγμα που στην πράξη σημαίνει διχοτόμηση του Αιγαίου. Ετσι, τον πρώτο λόγο για το Αιγαίο δεν τον έχουν τα ελληνικά επιτελεία, αλλά κατευθείαν το στρατηγείο της νότιας πτέρυγας του ΝΑΤΟ, στη Νάπολη της Ιταλίας, όπου ο Αμερικανός διοικητής έχει τη διακριτική ευχέρεια να αναθέτει σε Τούρκο ή Ελληνα διοικητή την επιχειρησιακή ευθύνη για το Αιγαίο, περιοχές που είτε καλύπτονται από το ελληνικό FIR είτε είναι ακόμα και καθαρά ελληνικός εθνικός θαλάσσιος και εναέριος χώρος.

Ειδικότερα, όσον αφορά το θέμα του μισθοφορικού στρατού, που τις μέρες αυτές συζητείται στη Βουλή, αυτό αποτελεί κομβικό σημείο για τη μετεξέλιξη των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε τμήμα του ΝΑΤΟικών δυνάμεων με οργανική σχέση και όχι απλά με σχέση εξάρτησης. Η στρατολόγηση μισθοφόρων, σε καμία περίπτωση, δεν μπορεί να σχετίζεται με τις ανάγκες της εθνικής άμυνας, αλλά υπαγορεύεται από τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών. Η δημιουργία Σώματος Επαγγελματιών Οπλιτών (ΕΠΟΠ) επιβάλλεται από τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, του νέου ρόλου του, που απαιτεί πολυεθνικές, ευέλικτες και ταχυκίνητες δυνάμεις, οι οποίες θα στελεχώνονται από προσωπικό με σχέση επαγγελματικής εξάρτησης, από την οποία και μόνο θα εκπορεύεται η πειθαρχία του, ώστε να μπορεί να φέρει σε πέρας αποστολές επιβολής της «νέας τάξης», αποστολές διεθνούς κατασταλτικού μηχανισμού.

Με τη συγκρότηση του επαγγελματικού στρατού, ανοίγει η προοπτική και της πλήρους κατάργησης της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Πρόκειται για μια αντιδραστική μεταρρύθμιση, που περιβάλλεται με το «φιλολαϊκό» περιτύλιγμα της μείωσης έως κατάργησης (σε αρκετές ΝΑΤΟικές χώρες έχει ήδη γίνει) της θητείας των στρατευσίμων νέων. Με την αλλαγή αυτή, ο στρατός ξεκόβει πλήρως από το λαό, απομονώνεται και μετατρέπεται σε ένα μηχανισμό απόλυτα κλειστό, έναν ξεκάθαρα επιθετικό για τις ανάγκες της ολιγαρχίας μηχανισμό. Εναν τέτοιο ρόλο δεν μπορούν, από τη φύση τους, να τον παίξουν στρατεύσιμοι νέοι, αυτοί, δηλαδή, που υποτίθεται πως καλούνται να υπηρετήσουν την πατρίδα.

Το θέμα της συγκρότησης μισθοφορικού στρατού και η συζήτηση που ξεκίνησε στη Βουλή, έδωσε την ευκαιρία να επιβεβαιωθεί, σε επίπεδο πολιτικών δυνάμεων, το ευρωΝΑΤΟικό «τόξο». Μόνο το ΚΚΕ εξέφρασε ξεκάθαρες θέσεις, που βάζουν το όλο ζήτημα στα πραγματικά του πλαίσια, επισημαίνοντας τους κινδύνους, τόσο για την εθνική άμυνα, όσο και για την υπόθεση της ειρήνης στα Βαλκάνια. Από την πλευρά της ΝΔ, δόθηκε «ψήφος ανοχής» και η κριτική επικεντρώθηκε στο ποιοι θα είναι αυτοί που θα προσληφθούν ως μισθοφόροι, επισημαίνοντας ότι δημιουργείται κομματική πελατεία. Από τη δε πλευρά του ΣΥΝ, επισημάνθηκε η αντίθεση στο νομοσχέδιο, επειδή οι επαγγελματίες στρατιώτες προσλαμβάνονται χωρίς σχεδιασμό και χωρίς συγκεκριμένο στρατιωτικό δόγμα. Η πραγματικότητα είναι ότι δε λείπουν ούτε ο σχεδιασμός ούτε το στρατιωτικό δόγμα και είναι αυτά της «νέας τάξης» του ΝΑΤΟ.

Αυτός δε που ξεπέρασε κάθε όριο υποκρισίας, διαστρεβλώνοντας συστηματικά την αλήθεια, είναι ο υπουργός Αμυνας Α. Τσοχατζόπουλος, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι δεν αλλάζει ο χαρακτήρας των Ενόπλων Δυνάμεων και ότι οι μισθοφόροι δε θα χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, αλλά για τη φύλαξη των ελληνικών συνόρων και, μάλιστα, ανέφερε ότι όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο αποδίδει στις ένοπλες δυνάμεις «απαράδεκτη μομφή». Η πραγματικότητα, ωστόσο, βοά, αλλά και ο ίδιος διέψευσε τον εαυτό του. Παραδέχτηκε ότι με την αναθεώρηση της αμυντικής πολιτικής πρέπει «να έχουμε την ικανότητα συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας», δηλαδή στις απανταχού ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.