(Της απεσταλμένης μας ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ)

Η «μαύρη» ήπειρος έχει βρεθεί στο επίκεντρο αυτού του 15ου Φεστιβάλ. Εξάλλου, αυτός ήταν και ο κύριος στόχος των διοργανωτών που επέλεξαν την Αλγερία, μία αφρικανική χώρα, για να φιλοξενηθεί ο θεσμός. Για πρώτη φορά, λοιπόν, στην ακόμα ανεξερεύνητη ήπειρο. Τι πιο φυσικό, λοιπόν, η πρώτη μέρα των εργασιών να είναι αφιερωμένη σε αυτήν.

Οι προσπάθειες συνέχισης της εκμετάλλευσης, με διαφορετικό τρόπο, με έναν νέο αποικιακό τρόπο, από τις ΗΠΑ και τα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη, αλλά και οι πολύμορφες και ποικιλότροπες επεμβάσεις, που ενίοτε λαμβάνουν χώρα σε διάφορα αφρικανικά κράτη, ήρθαν στο φως σε όλη τους την έκταση και καταδικάστηκαν σε όλα τα κέντρα συζήτησης, όπου διεξάγονταν οι εργασίες για την «Ανάπτυξη και Δημοκρατία στην Αφρική», τους «Εμφύλιους πολέμους και την επίλυση των τοπικών συγκρούσεων», καθώς και τα Φόρουμ Αλληλεγγύης για τους λαούς, της Δυτικής Σαχάρας, περιοχή που το Μέτωπο Πολισάριο μετά από αγώνες έχει απελευθερώσει και που ωστόσο συνεχίζονται από το 1976 μέχρι σήμερα στα σύνορα Αλγερίας, Μαρόκου και Μαυριτανίας και που με απόφαση των Ηνωμένων Εθνών το 1991 έχει αναγνωριστεί ως Δημοκρατία του Σαχράουι, του Σουδάν, της Περιοχής των Μεγάλων Λιμνών, και της Σομαλίας. Οπως αποκαλύφθηκε, ο λόγος των επεμβάσεων «υπό τη μορφή της ανάπτυξης» δεν είναι άλλος από την εκμετάλλευση των πλούσιων φυσικών πόρων και του πλούτου των χωρών της Αφρικής. Ειδικά στην περίπτωση της Δυτικής Σαχάρας ο λόγος της συνέχισης της ρευστότητας αλλά και της έκρυθμης κατάστασης που συνεχίζει να επικρατεί δεν είναι άλλος από τον πλούτο που κρύβει στα σπλάχνα της η έρημος Σαχάρα, όπως πετρέλαιο, ορυκτά και ουράνιο.

Στο προσκήνιο ένα απ' τα θερμότερα σημεία του πλανήτη. Η Κολομβία και οι επίμονες και εξαιρετικά φονικές προσπάθειες επέμβασης εκ μέρους των Ηνωμένων Πολιτειών διά μέσου του «Σχεδίου Κολομβία», που εκπονήθηκε και τέθηκε σε εφαρμογή με προσχηματικό τρόπο, ο οποίος δεν είναι άλλος απ' τον διακηρυγμένο «πόλεμο κατά των ναρκωτικών», όπως ακριβώς τόνισε και στο άνοιγμα της ημερίδας στη Νομική Σχολή ο Λούκας, εκ μέρους των Ενοπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας - «Λαϊκός Στρατός FARC-EP», κατά τη διάρκεια της ημερίδας όπου μίλησαν αντιπρόσωποι απ' όλες σχεδόν τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και τόνισαν ότι όλη η ήπειρος είναι ένα καζάνι που βράζει. Εξέφρασαν την πεποίθηση ότι ο μοναδικός δρόμος είναι ο συντονισμός της δράσης των πολύμορφων κινημάτων (αντάρτικων, εργατικών, φοιτητικών) και η έμπρακτη συμπαράσταση και αλληλεγγύη στο λαό της Κολομβίας.

Ανάλογο ήταν το κλίμα που επικράτησε κατά τη διάρκεια του Φόρουμ Αλληλεγγύης προς τους λαούς της Κούβας, του Πουέρτο Ρίκο και της Βενεζουέλας, όπου ξεχωριστή παρουσία ήταν αυτή της κόρης του Τσε Γκεβάρα, Αλέιδα, που έδωσε το δικό της στίγμα λέγοντας: «Υπάρχουν άνθρωποι σκλάβοι που έχουν χρήματα, ανέσεις και πολυτέλειες και άνθρωποι ελεύθεροι που παλεύουν και αγωνίζονται. Εμείς διαλέξαμε τον δεύτερο δρόμο που είναι δύσκολος αλλά ξέρουμε όμως ότι τελικά θα νικήσουμε».

Παράλληλα, τις δύο πρώτες μέρες έλαβαν χώρα οι συζητήσεις πάνω στα δύο μεγαλύτερα προβλήματα που αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Οσον αφορά στην «ειρήνη και ασφάλεια», όπου τέθηκαν τα ζητήματα χειροτέρευσης της παγκόσμιας στρατηγικής ισορροπίας ειδικά μετά τα σχέδια της αμερικανικής ηγεσίας για την ανάπτυξη της αντιπυραυλικής ασπίδας. «Μονόδρομος για την ανατροπή των σχεδίων αυτών είναι η πάλη μέσα από τις γραμμές του παγκόσμιου ειρηνικού κινήματος», τόνισε ο Θανάσης Παφίλης, πρόεδρος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης κατά την πρώτη μέρα της διημερίδας.

Επίσης, κατά τη διάρκεια της διημερίδας για την «Παγκοσμιοποίηση και ανάπτυξη» η συντριπτική πλειοψηφία των ομιλιών των εκπροσώπων των κρατών αποκάλυψε τα σχέδια των πολυεθνικών, που διά μέσου των χρηματοπιστωτικών οργανισμών, όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΠΟΕ, με το πρόσχημα της ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού της οικονομίας, επιχειρούν να καταληστεύσουν τις χώρες απογυμνώνοντάς τες τόσο από το άψυχο όσο και από το έμψυχο δυναμικό τους.

Τετάρτη 8 του Αυγούστου. Οι πύλες του 15ου Παγκόσμιου Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών άνοιξαν, υποδεχόμενες χιλιάδες νέους και νέες από τις πέντε ηπείρους, με μία σχετικά δωρική τελετή, στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο του Αλγερίου, της 5ης Ιούλη, όπως λέγεται, μέρας της ανεξαρτησίας της χώρας. Κυριάρχησαν με τη δυναμική τους παρουσία και τα συνθήματά τους οι κομμουνιστικές νεολαίες, σφραγίζοντας μαχητικά εν τη γενέσει τους τις εργασίες καθώς καταγράφτηκε στη συνείδηση όλων η αποφασιστικότητα και η θέλησή τους να «παγκοσμιοποιήσουν τον αγώνα για ειρήνη, αδελφοσύνη, ενάντια στον ιμπεριαλισμό», όπως ακριβώς και το σύνθημα- κάλεσμα της Διεθνούς Οργανωτικής Επιτροπής αυτού του Φεστιβάλ.

Μία θέληση και μία αποφασιστικότητα που πηγάζουν από πίστη σε ένα καλύτερο και δικαιότερο μέλλον, ένα σοσιαλιστικό μέλλον, και είναι σε θέση να ξεπερνούν τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, όποιοι κι αν είναι αυτοί, όσο ισχυροί κι αν είναι. Εξάλλου, οι νεολαίες που συμμετέχουν σε αυτό το Φεστιβάλ γνώριζαν εξ αρχής ότι η πραγματοποίησή του δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη υπόθεση. Οι προσπάθειες υπονόμευσης, τόσο του θεσμού όσο και των συμμετοχών, ούτε λίγες ήταν, ούτε ορατές διά γυμνού οφθαλμού τις περισσότερες φορές. Ακόμα και για να φτάσουν πολλές αντιπροσωπείες είχαν να διανύσουν έναν «δρόμο μετ' εμποδίων», είτε με τις παρεμβάσεις των χωρών που αντιμάχονται το Φεστιβάλ αλλά και την ίδια τη χώρα, την Αλγερία, είτε με τις εν γένει δυσκολίες που κυοφορούσε αυτό καθ' εαυτό το εγχείρημα.

Κύριο όμως μέλημα της πλειοψηφίας των συμμετεχόντων ήταν και παραμένει η επιτυχής διεξαγωγή και ολοκλήρωση αυτού του Φεστιβάλ. Μία επιπρόσθετη δυσκολία ήταν για τους διοργανωτές το γεγονός της απόλυτης επιτυχίας των εργασιών του προηγούμενου 14ου Φεστιβάλ, που έγινε στην Αβάνα, και μάλιστα μετά το πέρας μιας ολόκληρης οκταετίας όπου ο θεσμός «σιωπούσε». Φυσικά ουδείς μπορεί να εξαιρέσει το γεγονός των εξαιρετικά δύσκολων συνθηκών που επικρατούν στην Αλγερία, η οποία τρεκλίζοντας προσπαθεί να επιστρέψει σε μία σχετική ηρεμία μετά τον πολυετή αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. Τίποτα από όλα αυτά, όμως, δεν είναι ικανό να σταματήσει τους νεολαίους που βρέθηκαν στους δρόμους του Σιάτλ, της Πράγας, της Μελβούρνης, της Γένοβας, που πήραν μέρος στις εργασίες του Κοινωνικού Φόρουμ στο Πόρτο Αλέγκρε αλλά και όσους δεν μπόρεσαν να βρεθούν εκεί. Τώρα όλοι βρίσκονται εδώ, μόνο και μόνο για να έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν άμεσα και εμπράκτως τη διεθνιστική τους αλληλεγγύη απέναντι στους καταπιεζόμενους λαούς αλλά και όλους όσοι αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Και το κυριότερο, για να μπορέσουν να ανταλλάξουν εμπειρίες και να συντονίσουν τον αγώνα τους τόσο σε περιφερειακό όσο και παγκόσμιο επίπεδο.

Ηδη οι εργασίες που διεξάγονται ταυτοχρόνως στα διάφορα κέντρα συζήτησης στο Πανεπιστήμιο και στο Πολυτεχνείο του Αλγερίου, αλλά και οι καθημερινές και πολυπληθείς εκδηλώσεις που διοργανώνονται τόσο στο πλαίσιο των εργασιών του Φεστιβάλ κατά τη διάρκεια της μέρας, όσο και αυτών που λαμβάνουν χώρα τα βράδια στα οικοτροφεία (συναντήσεις, μουσικές βραδιές, βραδιές ηπείρων, χωρών), όπου διαμένουν οι αντιπροσωπείες, μετά τις πρώτες 48 ώρες του Φεστιβάλ, το έχουν προσανατολίσει αγωνιστικά και δυναμικά. Ομως, είναι ακόμα η αρχή, καθώς μέρα με τη μέρα, λεπτό το λεπτό, ο παλμός με γεωμετρική πρόοδο ανεβαίνει και θα κορυφωθεί στις 16 του Αυγούστου, όταν η αυλαία του 15ου Φεστιβάλ θα πέσει μόνο και μόνο για να δοθούν τα επόμενα ραντεβού. Στις κινητοποιήσεις των κρατών και των ηπείρων, ενάντια στον ιμπεριαλισμό αλλά και για το επόμενο Φεστιβάλ.