«Οι κομμουνιστές απαντάμε στο ερώτημα "γιατί ανατράπηκε ο σοσιαλισμός". Βάζουμε ένα λιθαράκι στο να ξαναστηθεί όρθιο το όραμα του σοσιαλισμού, όχι σαν εικόνισμα που θα το προσκυνάμε κάθε Πρωτομαγιά, αλλά ως οδηγό της καθημερινής μας δράσης και πάλης και πολύ περισσότερο στη διαμόρφωση των όρων και των προϋποθέσεων για να ξαναπραγματοποιηθεί η έφοδος στον ουρανό. Είμαστε περήφανοι οι Ελληνες κομμουνιστές που υπερασπιστήκαμε και συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε το σοσιαλισμό. Είμαστε περήφανοι που δεν τα διπλώσαμε, δεν υιοθετήσαμε την αστική προπαγάνδα, δε διολισθήσαμε σε οπορτουνιστικές ερμηνείες. Υπάρχει μια κόκκινη γραμμή που δεν την περνάμε. Είμαστε οι πιο αυστηροί κριτές του εαυτού μας, γιατί θέλουμε το σοσιαλισμό να έρθει και στη χώρα μας».

Απάντηση σε όσους ...«πρόβλεψαν» το τέλος της Ιστορίας, όσους θυμήθηκαν πάλι το σοσιαλισμό για να τον διαστρεβλώσουν και να τον λασπώσουν, δόθηκε χτες στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Χημικού. Αναπτύσσοντας τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό, ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ και βουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Πρωτούλης, απάντησε σε αγωνίες και προβληματισμούς των φοιτητών, αναδεικνύοντας την επικαιρότητα και την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού στο σήμερα.

«Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού αναδύεται από την όξυνση των αντιθέσεων του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Απορρέει από το γεγονός ότι στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού που χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία των μονοπωλίων, έχουν ωριμάσει πλήρως οι υλικές προϋποθέσεις που κάνουν αναγκαίο το πέρασμα σε ένα ανώτερο κοινωνικό οικονομικό σύστημα, που είναι ο σοσιαλισμός. Ο καπιταλισμός έχει κοινωνικοποιήσει την παραγωγή σε πρωτοφανή κλίμακα, όμως τα μέσα παραγωγής, τα προϊόντα της κοινωνικής εργασίας αποτελούν ιδιωτική, καπιταλιστική ιδιοκτησία που συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια», σημείωσε ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ.

«Αυτή η αντίφαση είναι η μήτρα όλων των φαινόμενων της κρίσης των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών που βλέπουμε σήμερα. Η κρίση που ζούμε δεν είναι μια κρίση διαχείρισης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ή η κρίση του ακραίου καπιταλισμού. Είναι η κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Η καπιταλιστική κρίση δίνει: Ανεργία και φτώχεια που παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις, μεγάλο ημερήσιο εργάσιμο χρόνο παρά τη μεγάλη αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, μη ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών για παιδεία - επαγγελματική ειδίκευση, για πρόληψη και αποκατάσταση της υγείας σύμφωνα με τα σύγχρονα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα, προκλητική καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος με συνέπειες στη δημόσια υγεία, μη προστασία από φυσικά φαινόμενα παρά τις σύγχρονες τεχνολογικές δυνατότητες, καταστροφές από ιμπεριαλιστικούς πολέμους, εμπόριο ναρκωτικών και ανθρώπινων οργάνων».

Αναφερόμενος στη διέξοδο απ' την καπιταλιστική αντίφαση μίλησε για την ανάγκη «αντιστοίχισης των σχέσεων παραγωγής με το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Να καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία σε όλα τα μέσα παραγωγής, αρχίζοντας από τα συγκεντρωμένα (λιμάνια, αεροδρόμια κλπ.) και κοινωνικοποίησή τους, σχεδιασμένη χρησιμοποίησή τους στην κοινωνική παραγωγή με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας από την επαναστατική εργατική σοσιαλιστική εξουσία, εργατικός έλεγχος. Ο σοσιαλισμός δεν είναι μόνο αναγκαίος αλλά και ρεαλιστικός, γιατί θεμελιώνεται στην ίδια την καπιταλιστική εξέλιξη. Ο καθορισμός του δεν εξαρτάται από το συσχετισμό δυνάμεων, δηλαδή από τις συνθήκες μέσα στις οποίες εξελίσσεται η επαναστατική δράση και οι οποίες μπορούν να επιταχύνουν ή να επιβραδύνουν τις εξελίξεις».

Σχετικά με την αντιστοίχιση που επιχειρείται σήμερα της καπιταλιστικής κρίσης με εκείνη του 1929 σημείωσε: «Συνειδητά κρύβουν μια μεγάλη αλήθεια. Τότε υπήρχε μια χώρα που βρισκόταν σε εντυπωσιακή ανάπτυξη όχι κερδών, αλλά του βιοτικού επιπέδου των λαών της, η Σοβιετική Ενωση. Οταν οι καπιταλιστικές χώρες το 1929 έσπερναν ανεργία, καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, η Σοβιετική Ενωση είχε άνοδο σε όλους τους τομείς».

Απαντώντας σε ερώτηση για το πότε εντοπίζεται η συνειδητή αντεπαναστατική στροφή, αναφέρθηκε στα τρία σημεία στροφής απ' όπου σταδιακά, βαθμιαία, αρχίζει η θεωρητική διολίσθηση στη βάση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης. Το σημείο στροφής βρίσκεται στο 20ό Συνέδριο του 1956, όπου έχουμε την πρώτη ουσιαστική διολίσθηση προς «αγοραίες απόψεις», το δεύτερο χτύπημα δίνεται στα μέσα της δεκαετίας του '60 με τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις εκείνης της περιόδου, όπου συνεχίζονται και επαυξάνονται οι λαθεμένες επιλογές του 20ού Συνεδρίου, όπου αποδυναμώνονται οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής. Αποκορύφωμα η δεκαετία του '80, με τη γνωστή πλατφόρμα της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο 28ο Συνέδριο, όπου έχουμε τη λεγόμενη οικονομία της αγοράς, που δεν ήταν τίποτα άλλο από το εναρκτήριο λάκτισμα της συνειδητής, οργανωμένης αντεπανάστασης και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.