Το δραστήριο ρόλο που έπαιξε η ελληνική κυβέρνηση συνολικότερα για λογαριασμό των ευρωενωσιακών μονοπωλίων ανέπτυξε χτες ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς σε ομιλία του στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, για τον απολογισμό της Ελληνικής Προεδρίας στο Συμβούλιο της ΕΕ το α' εξάμηνο του 2014. Παραπέρα, παρείχε διαβεβαιώσεις στο ντόπιο και το ευρωενωσιακό μεγάλο κεφάλαιο ότι οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που χρειάζεται για να διευρύνει την κερδοφορία του στην Ελλάδα θα συνεχιστούν. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν παρέλειψε να επιτεθεί στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Συγκεκριμένα, αναφερόμενος στα «επιτεύγματα» της Ελληνικής Προεδρίας για λογαριασμό του κεφαλαίου, ο Αντ. Σαμαράς εστίασε στην προώθηση της τραπεζικής ένωσης (θέμα όπου εκδηλώνονται σοβαρές ενδοαστικές αντιθέσεις), στις αλλαγές στην αγορά εργασίας (βλ. παραπέρα φτήνεμα της εργατικής δύναμης) για τη «βελτίωση της ανταγωνιστικότητας» και της «οικονομικής δραστηριότητας», στην αύξηση της «απασχόλησης» με μοντέλα ανακύκλωσης της ανεργίας, στα νέα αντιμεταναστευτικά μέτρα με διαχείριση των μεταναστευτικών ροών καταπώς συμφέρει το μεγάλο κεφάλαιο, στην υιοθέτηση της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής Θαλάσσιας Ασφάλειας«που θα έχει ως αποτέλεσμα την καλύτερη προστασία και προώθηση της ασφάλειας και των οικονομικών συμφερόντων της ΕΕ και των κρατών - μελών στη θάλασσα. Προσδιορίζει στρατηγικά συμφέροντα και απειλές στο παγκόσμιο θαλάσσιο περιβάλλον», απλώνοντας την ιμπεριαλιστική δράση της ΕΕ παντού στον πλανήτη.

Παρακάτω, χύνοντας χολή ενάντια στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, στο οργανωμένο ταξικό κίνημα που αντιπαλεύει τη στρατηγική του κεφαλαίου σημείωσε: «Μερικοί άνθρωποι δεν θέλουν τίποτα να αλλάξει στην Ελλάδα. Μερικοί άνθρωποι εξακολουθούν να κάνουν ό,τι μπορούν για να μπλοκάρουν τις αλλαγές. Για να μπλοκάρουν τα σχέδια ιδιωτικοποίησης. Για να διώξουν τους επενδυτές. Για να κρατήσουν τη χώρα στην παγίδα δυστυχίας από την οποία προσπαθούμε να βγούμε»! Στην πραγματικότητα, βέβαια, η προσπάθεια στην οποία αναφέρεται ο πρωθυπουργός είναι αυτή για την έξοδο από την κρίση υπέρ του κεφαλαίου και είναι ακριβώς αυτή που βυθίζει το λαό σε ακόμα μεγαλύτερη δυστυχία, με το μπαράζ αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων, τα οποία συναποφασίζονται στην ΕΕ από όλες τις δυνάμεις του καπιταλιστικού ευρωμονόδρομου.

Αργότερα, σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε μαζί με τον επανεκλεγέντα πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Μ. Σουλτς, ο Αντ. Σαμαράς επανέλαβε την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να επιταχύνει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το μεγάλο κεφάλαιο για την «ανταγωνιστικότητά» του. Χαρακτηριστικά, μίλησε για «ανάγκες που πρέπει να καλύψει (σ.σ. η κυβέρνηση) σε ό,τι αφορά τα διαρθρωτικά έργα και τις διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία μας. Και πιστέψτε με, ένα μεγάλο,ένα πολύ μεγάλο μέρος των εν λόγω διαρθρωτικών αλλαγών θα έπρεπε να έχουν πραγματοποιηθεί ούτως ή άλλως, είτε ήμασταν σε ένα πρόγραμμα ή όχι. Επειδή αυτές οι αλλαγές, οι διαρθρωτικές αλλαγές μας παρέχουν μια απαραίτητη ανταγωνιστικότητα, η οποία αποτελεί προϋπόθεση για την Ελλάδα (βλ. τα ντόπια και όσα άλλα μονοπώλια δραστηριοποιούνται στη χώρα) να είναι σε θέση να συμμετάσχει σε αυτό το δύσκολο διεθνή κόσμο, όπου οι πάντες είναι σε ανταγωνισμό μεταξύ τους».

Αργότερα χτες, ο Ιταλός πρωθυπουργός, Μ. Ρέντσι, παρουσίασε τις «προτεραιότητες» της ιταλικής προεδρίας της ΕΕ που άρχισε την 1η Ιούλη, ιεραρχώντας υψηλά την ανάγκη αλλαγής στο αντιλαϊκό μείγμα διαχείρισης, ώστε να απελευθερωθούν κονδύλια για ενίσχυση των μονοπωλιακών ομίλων: «Δεν ζητάμε να αλλάξουν οι κανόνες, αλλά θέλουμε να υπενθυμίσουμε ότι έχουμε υπογράψει ένα Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά και Ανάπτυξης, και ότι χωρίς ανάπτυξη δεν υπάρχει μέλλον» είπε, παραπέμποντας στη θέση υπέρ της χαλάρωσης του αυστηρού δημοσιονομικού πλαισίου. Υποστήριξε ότι μόνο έτσι μπορεί να καλύψει η ΕΕ τη διαφορά στο ρυθμό ανάπτυξης, έναντι των ανταγωνιστών της. Κατά τ' άλλα, αντιτάχθηκε στο ενδεχόμενο εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ, προδιέγραψε ένταση των αντιμεταναστευτικών μέτρων, ενώ, την ίδια ώρα που οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, προανήγγειλε κινήσεις για επίτευξη συμβιβασμού με τη Ρωσία στο ζήτημα της Ουκρανίας.