Ετσι θέλει να αποφύγει και τις ευθύνες, που έχει η ίδια για την πολιτική της, κατά των δικαιωμάτων των εργαζομένων και να τις φορτώσει στην Κοινότητα, απέναντι στην οποία, δήθεν, δεν μπορεί να γίνει τίποτα.

Η κυβέρνηση, λοιπόν, όπως και όλες οι πολιτικές δυνάμεις, που θέλουν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι ο δρόμος του Μάαστριχτ είναι μονόδρομος, προσπαθούν να καλύψουν τη δική τους υποτέλεια πίσω από τη θέση ότι είναι αδύνατη ή μάταιη η αντίσταση στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Λένε, μάλιστα, ότι οι συνέπειες για όποια απόπειρα αντίστασης θα είναι σκληρές από τους "εταίρους" μας.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο ραγιαδισμός "ανταμείβεται" απ' τους κυρίαρχους με ακόμη περισσότερες απαιτήσεις. Αυτό φανερώνει, όχι μόνο η παλιότερη, αλλά και η τελείως πρόσφατη ιστορία και πείρα. Αντίθετα, μόνο η αντίσταση μπορεί να φέρει κάποιο αποτέλεσμα υπέρ της χώρας και του λαού. Τουλάχιστον αυτό δείχνει η περίπτωση της Δανίας ή της Νορβηγίας, όπου οι λαοί είπαν "όχι στο Μάαστριχτ" και όχι μόνο δεν "καταστράφηκαν", αλλά η μεν Δανία πέτυχε σημαντικές εξαιρέσεις από τις δεσμεύσεις της "σύγκλισης", ενώ η Νορβηγία έμεινε εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης, χωρίς να χάσει τίποτα.

Αν, πάντως, η κυβέρνηση και όσοι συμφωνούν με αυτήν θέλουν να μάθουν αν μπορούμε ή όχι να τα βάλουμε με την Κοινότητα, δεν έχουν παρά να ρωτήσουν τον ίδιο τον ελληνικό λαό, στο όνομα του οποίου, εξάλλου, κυβερνούν. Και αν θέλουν να μάθουν τι λέει ο ελληνικός λαός, δεν έχουν παρά να υιοθετήσουν την πρόταση του ΚΚΕ για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη Διακυβερνητική. Οσο αρνούνται το Δημοψήφισμα, τόσο θα επιβεβαιώνουν ότι δε θέλουν (και όχι δεν μπορούν) να τα βάλουν με την Κοινότητα.