Αύριο συζητείται στη Βουλή το νομοσχέδιο (άρθρ. 1) που στην ουσία «καταργεί» τις «τιμητικές συντάξεις» των καλλιτεχνών και λογοτεχνών, μετατρέποντάς τες σε συντάξεις «ελεημοσύνης» προς απόρους καλλιτέχνες, με τον (ψευδή) ισχυρισμό ότι «η τιμητική σύνταξη είναι τουλάχιστον η δεύτερη ή και η τρίτη», ότι ήταν μάλλον μια «χαριστική ρύθμιση», ότι δινόταν ασύδοτα κλπ. Ετσι τις περιορίζει, αποπέμπει ΑΕΙ, ιδρύματα και φορείς (Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, Εθνική Πινακοθήκη, Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας, Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος κ.ά.) από τις επιτροπές κρίσης όπου πλέον ορίζει «προσωπικότητες» (γενικώς). Το κυριότερο όμως είναι ότι μέσα από το νέο σχέδιο νόμου «τακτοποιεί» το χρόνια άλυτο πρόβλημα των καλλιτεχνών (χωρίς σχέση εξαρτημένης εργασίας) με την «αυτασφάλιση» (εμμέσως βάζει τους δημιουργούς αναγκαστικά στο ΤΕΒΕ) και ορίζει ημερομηνία λήξης και σ' αυτό το νόμο «για να αποκτήσουν οι καλλιτέχνες ασφαλιστική συνείδηση»!! (όπως ανέφερε χωρίς αιδώ στην εισηγητική έκθεση!!).

Το υπουργείο Οικονομικών, ο κ. Χριστοδουλάκης, ο κ. Φλωρίδης, δεν άκουσαν στιγμή, δε συζήτησαν ποτέ με τους καλλιτέχνες, κάνουν πως δεν ξέρουν τι είναι η Τέχνη, πώς λειτουργεί, πώς διακινείται... Φαίνεται μάλιστα ότι δε γνωρίζουν ούτε τι ακριβώς ισχύει νομικά ως σήμερα, γι' αυτό και υπογράφουν σχέδια νόμου ανυπόστατα, που δεν αναφέρονται στην πραγματικότητα.

Φαίνεται να μη γνωρίζουν ότι υπάρχουν καλλιτεχνικοί κλάδοι ανασφάλιστοι και που εδώ και σαράντα χρόνια οι κυβερνήσεις τούς προτείνουν την ΑΥΤΑΣΦΑΛΙΣΗ (όπως και οι νόμοι της χούντας ή οι μεταγενέστεροι που επικαλούνται στην εισηγητική έκθεση).

Γιατί σαράντα χρόνια τώρα η πολιτεία δε δίνει λύση στο πρόβλημα της ασφάλισης των καλλιτεχνών; Μελέτες και προτάσεις έχουν κατατεθεί από τους καλλιτεχνικούς φορείς.

Δε δικαιούται ο δημιουργός, ο ζωγράφος, ο γλύπτης, ο συγγραφέας, ο μουσικοσυνθέτης (όποιος δεν έχει σχέση «εξαρτημένης» εργασίας) να βιώνει το καθεστώς που ισχύει για τους άλλους εργαζόμενους, πληρώνοντας ό,τι του αναλογεί, και μόνον αυτό;

Δεν είναι (άτυπα) «εργοδότης» του δημιουργού το κράτος, που τον χρησιμοποιεί, που κερδίζει οικονομικά και ευρύτερα από την καλλιτεχνική δημιουργία, όταν χρησιμοποιεί την καλλιτεχνική δημιουργία σε εκδηλώσεις, σε εκθέσεις; Οταν τα εικαστικά έργα και τα βιβλία βρίσκονται σε Πινακοθήκες και Μουσεία και μάλιστα με υψηλό εισιτήριο για τους πολίτες; Δεν κερδίζει το κράτος από την «εκμετάλλευση» της Τέχνης;

Δεν είναι (άτυπα) «εργοδότης» των καλλιτεχνών όλος εκείνος ο χώρος που κερδίζει -κερδοσκοπεί - από την εκμετάλλευση του έργου τέχνης; Οι έμποροι τέχνης, οι «ντίλερς», οι πράκτορες; Οταν μάλιστα το ποσοστό του κέρδους τους από την εκμετάλλευση της καλλιτεχνικής δημιουργίας ξεπερνά στις περισσότερες περιπτώσεις το 150% των μεικτών εσόδων του δημιουργού, ο οποίος επωμίζεται ΚΑΙ τα έξοδα παραγωγής και διακίνησης;

Δεν πρέπει και η πολιτεία να φέρει μέρος του βάρους της ασφάλισης των καλλιτεχνικών κλάδων, για τα οφέλη της κοινωνίας (την οποία η πολιτεία εκπροσωπεί) από το καλλιτεχνικό έργο με τη μορφή της «αγωγής» ή της «επικοινωνίας», του έργου εκείνου που δε διακινείται, αλλά μένει αδιάθετο ως παρακαταθήκη και προϋπόθεση για την εξέλιξη, για το πολιτιστικό πρόσωπο της χώρας;

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η «Τιμητική σύνταξη, είναι "τουλάχιστον" η δεύτερη ή και τρίτη». Θέλει να ξεχνάει ότι οι συνταξιοδοτούμενοι από αλλού καλλιτέχνες (ΙΚΑ ή ΤΕΒΕ, πάντως όχι του Δημοσίου, οι οποίοι εξαιρούνταν από το δικαίωμα στην τιμητική σύνταξη), όπως λ.χ. οι ηθοποιοί, οι μουσικοί κλπ., μέσα στις συνθήκες των τελευταίων 50 χρόνων (υποαπασχόληση, ανεργία κλπ.) δε συμπληρώνουν ασφαλιστικό δικαίωμα για μια αξιοπρεπή σύνταξη. Κρύβει από τη Βουλή - και από την κοινωνία - ο κ. Χριστοδουλάκης ότι οι ήδη ασφαλισμένοι καλλιτέχνες δικαιούνται (με το καθεστώς που ίσχυε ως σήμερα) ένα μόνο μέρος της «τιμητικής σύνταξης» και όχι όλη, έτσι ώστε και οι δυο συντάξεις μαζί να αγγίζουν ένα ελάχιστο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης, σαφώς καθορισμένο, και εφ' όσον έχει κριθεί από δυο επιτροπές «ειδικών» ότι έχει προσφέρει «διακεκριμένες υπηρεσίες», στην Τέχνη, με το έργο του.

Το νομοσχέδιο αυτό, ήρθε στη Βουλή στα μέσα του καλοκαιριού από το υπουργείο Οικονομικών. Βέβαια, δεν τόλμησε να το φέρει ο κ. Βενιζέλος ο οποίος κατά νόμο είναι αρμόδιος για τα θέματα Τέχνης και Πολιτισμού.

Πού είναι τώρα οι υποσχέσεις ότι πρώτα θα αντιμετωπιζόταν το πρόβλημα της ασφάλισης, της σύνταξης των καλλιτεχνών, που έδωσε ο υπουργός Πολιτισμού; Ζητάμε να αποσυρθεί το άρθρο 1 που τροποποιεί τον ισχύοντα Ν. 2435/96. Ζητάμε να αντιμετωπίσει το κράτος το πρόβλημα της ασφάλισης των καλλιτεχνών. Μετά τη λύση του ασφαλιστικού - συνταξιοδοτικού, η συζήτηση για τις «τιμητικές» συντάξεις θα μπει σε άλλη βάση.

Ομως ο Ε. Βενιζέλος, ένας υπουργός Πολιτισμού ή συμφωνεί με την κυβερνητική πολιτική ή παραιτείται.

Εμείς πάντως δε θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια!

Μια επίκληση για ειρήνη αποτελεί το έργο του Μπετόβεν «Misa Solemnis», που θα παρουσιαστεί στις 10 Σεπτέμβρη στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ. Το έργο θα ερμηνεύσουν η Ορχήστρα και η Χορωδία του Ευρωπαϊκού Φεστιβάλ Μουσικής της Στουτγάρδης, υπό τη διεύθυνση του Χέλμουτ Ρίλινγκ. Θα συμμετέχουν ως σολίστες η υψίφωνος Καμίλα Νίλουντ, η μεσόφωνος Ιρις Βερμιγιόν, ο τενόρος Κλάους Φλόριαν Βογκτ και ο βαθύφωνος Φραντς Γιόζεφ Ζέλιγκ. Το «Misa Solemnis» είναι ένα έργο που διαθέτει αξιοθαύμαστη εσωτερική συνοχή και συνέπεια.

Οπως χαρακτηριστικά έχει αναφέρει ο Ρομάν Ρολάντ το έργο «ξεπερνά τα όρια της προσωπικής ύπαρξης του δημιουργού και της εποχής του, για να λειτουργήσει ως μήνυμα αιωνιότητας προς ολόκληρη την ανθρωπότητα».

Τα έσοδα της παράστασης θα διατεθούν στην «Action Aid» για προγράμματα σε χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου.

Ελληνες και ξένοι αριστοτέχνες της Ενατης Τέχνης δίνουν ραντεβού στο Πάρκο Στρατού (οδός Κατεχάκη, απέναντι από το νοσοκομείο της Αεροπορίας) από σήμερα έως τις 15 του Σεπτέμβρη στο πλαίσιο του 7ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κόμικς, με κεντρικό θέμα «Το άλλο μισό του ουρανού». Στη γυναίκα θα αφιερώσουν το ταλέντο τους οι Ελληνες σχεδιαστές, που θα παρουσιάσουν πρωτότυπα και αδημοσίευτα έργα τους. Η φετινή μεγάλη ατομική έκθεση είναι αφιερωμένη στον σημαντικό Αργεντίνο δημιουργό Χοσέ Μουνιόζ, ενώ ενδιαφέρουσες παρουσίες θα υπάρχουν στην κεντρική ομαδική έκθεση. Μεταξύ άλλων, στην ομαδική έκθεση θα παρουσιαστούν και έργα της Ιρανής, Μαργιανέ Σατραπί, η οποία, με ένα έργο αυτοβιογραφικό (στο οποίο ξεχωρίζει η σειρά «Περσέπολις») μιλά για τη θέση της γυναίκας σε ένα θεοκρατούμενο καθεστώς, χωρίς τους δυτικούς «παραμορφωτικούς φακούς» του «φολκλόρ». Το φεστιβάλ, όπως πάντα, πλαισιώνεται από πολύμορφα δρώμενα, προβολές ταινιών και συναυλίες. Στο πλαίσιο της διοργάνωσης, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παρουσιάζει το «VideoDance 2002», προβολές ταινιών βίντεο από σημαντικές παραστάσεις χορού. Η είσοδος στις εκδηλώσεις είναι ελεύθερη.