Από το νεκρό οπαδό στη Β' Εθνική της οικοδέσποινας του επερχόμενου Μουντιάλ, Βραζιλίας, και τη Γερμανία με τις συγκρούσεις αστυνομίας - οπαδών του Αμβούργου μέχρι το «Απ. Νικολαΐδης» στην Αθήνα και τα όσα έγιναν στον αγώνα του Παναθηναϊκού με τον ΠΑΟΚ για τα πλέι οφ, για μια ακόμη φορά στο παζλ της βίας στα γήπεδα προστέθηκαν μερικά ακόμα κομμάτια. Και, βέβαια, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τα συγκεκριμένα γεγονότα - αν και ...ήρθαν μαζεμένα αυτήν τη φορά - είναι απλά τυχαία, συμπτωματικά ή αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά. Και φυσικά, παρά τα μέτρα προστασίας του προϊόντος από τον κίνδυνο της απαξίωσης που επιβάλλει η εμπορευματοποίηση, όπως π.χ. να μην τα δείχνουν οι κάμερες ή τους επιφανειακούς και εύκολους σχολιασμούς των συμβάντων ή και ακόμα την αυστηροποίηση των ποινών και των κατασταλτικών μέτρων, η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Αντίθετα τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν αποδεικνύουν για μια ακόμη φορά ότι όσο λαμπερό και να είναι το περιτύλιγμα του σημερινού εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου ως προϊόντος κερδοφορίας των πολυεθνικών και των επιχειρηματιών, όσο και να κρύβονται (για λόγους καλύτερης πώλησής του) οι ...σκοτεινές του πλευρές, αυτές πάντα θα υπάρχουν ως μέρος του όλου εποικοδομήματος. Αυτό είναι που τις αναπαράγει και τις συντηρεί μέσω των λογικών και των πρακτικών που επιτάσσει και συσχετίζονται με το ανελέητο κυνήγι του κέρδους.
Οπως για παράδειγμα η εκμετάλλευση του ...χρήσιμου φανατισμού των οπαδών σε αρκετές περιπτώσεις εξυπηρέτησης συμφερόντων πολλές φορές άσχετες και με το ποδόσφαιρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν, στα ...μεθεόρτια του τελικού της Ρώμης, οι αποκαλύψεις (για μια ακόμη φορά, αλήθεια) των διασυνδέσεων των «ultras» της Νάπολι με τη Μαφία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η οι αντίστοιχες αποκαλύψεις για το προφίλ του δράστη των πυροβολισμών, οπαδού της Ρόμα (έχουν χρόνια βεντέτα με αυτούς της Νάπολι), για τη δράση του στο χώρο της ακροδεξιάς στην Ιταλία και τη συμμετοχή του σε γεγονότα (κυρίως τραμπουκισμοί) άσχετα με το ποδόσφαιρο.
Παρά το γεγονός ότι η Αγγλία διαφημίζεται ως το πρότυπο στο θέμα της αντιμετώπισης της βίας μετά τα γεγονότα του Χέιζελ το 1985 και τους νόμους της κυβέρνησης Θάτσερ, ωστόσο ακόμα και σήμερα τα γεγονότα δείχνουν πως το φαινόμενο ζει και βασιλεύει. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 2013 υπήρξε αύξηση της τάξης του 4% στις συλλήψεις για οπαδική βία σε σχέση με την περίοδο 2011-'12. Τα περσινά επεισόδια στις εξέδρες του ιστορικού «Γουέμπλεϊ» μεταξύ των οπαδών της Γουίγκαν και της Μίλγουολ στον τελικό Κυπέλλου (που διαφημίζεται ανέκαθεν ως ποδοσφαιρική γιορτή για τη χώρα) ήταν ένα γερό χτύπημα στην εικόνα των «γηπέδων - εκκλησία» στη χώρα που προβάλλεται τα τελευταία 15 χρόνια και αποτέλεσε το καλύτερο... άλλοθι της εμπορευματοποίησης του αθλήματος.
Το πρόσωπο του αρχηγού των οπαδών της Νάπολι, Τόμας Ντι Τζενάρο, που φέρει το παρατσούκλι «το ψοφίμι», επισκίασε τα γεγονότα στον τελικό Κυπέλλου, ο οποίος ουσιαστικά διεξήχθη αφού έδωσε το οκέι ο συγκεκριμένος, που αποτελεί μέλος οικογένειας με διασυνδέσεις στην Καμόρα της πόλης. Ο ιταλικός Τύπος επέκρινε τη στάση των αρμοδίων που πήγαν σχεδόν παρακαλώντας να τον διαβεβαιώσουν πως ο οπαδός που πυροβολήθηκε δεν έχει πεθάνει ώστε να ηρεμήσει τους υπόλοιπους και τελικά να γίνει το παιχνίδι. Το ποια πραγματικά ήταν η δύναμή του δεν αποδεικνύεται όμως μόνο από το εν λόγω περιστατικό ούτε και από το γεγονός ότι βρέθηκε στις εξέδρες παρότι ήταν τιμωρημένος για παλιότερη συμμετοχή σε επεισόδια. Η απειλή του προς τον αρχηγό της Νάπολι, Μάρεκ Χάμσικ, πως «εάν υπάρχει νεκρός θα σε ψάξω...» δείχνει ξεκάθαρα την εικόνα που επικρατεί. Την ίδια ώρα, σύμφωνα με έρευνες, υπάρχει αύξηση των ακροδεξιών και φασιστικών στοιχείων στους κόλπους των οπαδών ακόμα και σε ομάδες που δεν ...φημίζονταν παραδοσιακά για κάτι τέτοιο (π.χ. Ρόμα).
Μπορεί στη Γερμανία και ιδιαίτερα στην Μπουντεσλίγκα τα τελευταία χρόνια να έχουν εφαρμοστεί αρκετά μέτρα που στοχεύουν στην καταστολή και αυστηρότερες ποινές για τη βία, ωστόσο αυτό δεν έλυσε το πρόβλημα. Τα επεισόδια στο Λονδίνο πριν τον περσινό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ της Μπάγερν Μονάχου και της Ντόρτμουντ, μεταξύ των Γερμανών οπαδών, τα αντίστοιχα της περασμένης βδομάδας των οπαδών του Αμβούργου με την αστυνομία όπως και τα περσινά μεταξύ οπαδών της Ντόρτμουντ και της Σάλκε δείχνουν μια άλλη εικόνα απ' αυτή που προβάλλουν οι υπεύθυνοι του γερμανικού πρωταθλήματος. Μάλιστα, ακόμα πιο συχνό είναι το φαινόμενο στις μικρότερες κατηγορίες. Παράλληλα και εδώ στις τάξεις των χούλιγκανς υπάρχει αύξηση των νεοναζιστικών στοιχείων, με το γερμανικό περιοδικό «Spiegel» να αποκαλύπτει πρόσφατα παγγερμανική συνεργασία των ακροδεξιών χούλιγκανς, με στόχους πολιτικούς που καμιά σχέση δεν έχουν με το ποδόσφαιρο.
Αν και διαφημίζεται ως το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης, ωστόσο μια σίγουρη πρωτιά της Πριμέρα Ντεβιζιόν είναι αυτή στα κρούσματα ρατσισμού. Καθ' όλη τη διάρκεια της φετινής σεζόν μάλιστα υπήρξε αύξηση στις ρατσιστικές συμπεριφορές από οπαδούς προς παίκτες, με τα δύο τελευταία περιστατικά να έχουν διαφορά μόλις μια βδομάδα και να αφορούν τον Ντάνι Αλβεζ της Μπαρτσελόνα (στον αγώνα με τη Βιγιαρεάλ) και τον Ντιόπ της Λεβάντε (στον αγώνα με την Ατλέτικο Μαδρίτης). Επίσης φέτος... θύματα ρατσιστικών συμπεριφορών είχαν ξαναπέσει ο Αλβεζ και ο συμπαίκτης του στην Μπαρτσελόνα Νεϊμάρ από οπαδούς της Ρεάλ Μαδρίτης. Παλιότερα στην ίδια θέση είχε βρεθεί ένας ακόμη παίκτης της «Μπάρτσα», ο Σαμουέλ Ετό. Οι δηλώσεις του Αλβεζ ότι υπάρχει ρατσισμός απέναντι στους ξένους στην Ισπανία καθώς και οι αντίστοιχες του Γάλλου Τουράμ, που σχολιάζοντας το πρόστιμο των 12 χιλιάδων ευρώ στη Βιγιαρεάλ για το περιστατικό με τον Αλβεζ είπε ότι οι αρχές δεν θέλουν να βάλουν τέλος, δείχνουν μια πτυχή της πραγματικότητας.
Μπορεί η διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ της ΟΥΕΦΑ να αποτελεί τη ναυαρχίδα των άκρατων αγοραίων λογικών που έχουν επιβληθεί στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο την τελευταία δεκαπενταετία, με αρωγό και την ίδια την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου, ωστόσο όμως και εδώ τα περιστατικά βίας δεν είναι και λίγα. Ιδιαίτερα μάλιστα την τελευταία δεκαετία, η όξυνση του ανταγωνισμού για το κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους συμβαδίζει και με την έξαρση των κρουσμάτων. Μάλιστα, σε πολλά από αυτά πρωταγωνιστές γίνονται ακόμα και οι ίδιοι οι παίκτες, όπως π.χ. συνέβη στον αγώνα της Μίλαν με την Ιντερ στο στάδιο «Μεάτσα» το 2005, με το άγριο ξύλο στη φυσούνα των αποδυτηρίων.
Παράλληλα κάθε χρονιά στιγματίζεται και από τη βία μεταξύ οπαδών και αστυνομίας με τα περιστατικά να πληθαίνουν. Πέρσι, οπαδοί των δυο γερμανικών ομάδων που έφθασαν στον τελικό, Ντόρτμουντ και Μπάγερν Μονάχου, τα έκαναν γυαλιά-καρφιά στους κεντρικούς δρόμους του Λονδίνου όπου θα διεξαγόταν το παιχνίδι. Σε πολεμική ατμόσφαιρα διεξήχθη τον περασμένο Οκτώβρη ο αγώνας Μαρσέιγ - Νάπολι στην Ιταλία όταν τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια στιγματίστηκε από συγκρούσεις μεταξύ οπαδών των αντίπαλων ομάδων αλλά και αστυνομικών δυνάμεων. Το Φλεβάρη του 2013 δυο οπαδοί της Τσέλσι μαχαιρώθηκαν στην Κωνσταντινούπολη λίγες ώρες πριν την αναμέτρηση των «μπλε» με τη Γαλατασεράι. Το Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς οπαδοί της Ζενίτ Αγ. Πετρούπολης διέλυσαν τα πάντα στη Βιέννη όπου είχαν μεταβεί για τον αγώνα με την Αούστρια, ενώ έβαλαν και φωτιά στις εξέδρες του γηπέδου.