Ηταν αρχή της δεκαετίας του 1980 όταν οι Γάλλοι επιζητούσαν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα διεθνή πράγματα. Σ' αυτό τούς βοηθούσε η πολιτική παρακαταθήκη του στρατηγού Ντε Γκολ και ο ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ. Εχοντας μια ανεξάρτητη από το ΝΑΤΟ πυρηνική δύναμη απέβλεπαν να ηγηθούν μιας ανεξάρτητης, από τις ΗΠΑ, Ευρώπης με προνομιακή συνεννόηση με την ΕΣΣΔ. Το σχέδιό τους ΕΥΡΗΚΑ ήταν η πρακτική απόδειξη των προθέσεών τους. Σε συνεννόηση με την τότε Δυτική Γερμανία δημιούργησαν μια γαλλογερμανική ταξιαρχία πέντε χιλιάδων ανδρών που έδρευε στη Γερμανία κι ήταν ανεξάρτητη από το ΝΑΤΟ ως πρώτο ξεκίνημα.

Η αμέριστη συμμετοχή της σε όλες τις πολεμικές ενέργειες του ΝΑΤΟ για λογαριασμό της νέας τάξης αποδεικνύει ότι, από κινητήρια δύναμη μιας ανεξάρτητης ευρωπαϊκής αυταπάτης μεταβλήθηκε σε κινητήρια δύναμη νεοταξίτικης πολεμικής επιβολής. Οι όποιες ιδιαιτερότητές της ανήκουν στο γενικό πλαίσιο των ενδοσυμμαχικών ανταγωνισμών που δε θίγουν τον πυρήνα της διασυμμαχικής κυριαρχίας. Απλά εντάσσονται στις περίφημες ενδοσυμμαχικές αγκωνιές στην εξεύρεση των κάθε φορά εσωτερικών ισορροπιών για το μοίρασμα της λείας.

Η μακρά αυτή ιστορία καταδείχνει ότι ο λεγόμενος Ευρωστρατός υπήρξε ανέκαθεν επιδίωξη των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και πέρασε μέσα από τη διελκυστίνδα διεθνών εναλλαγών. Η ταφόπλακα ενός ανεξάρτητου Ευρωστρατού μπήκε από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 όταν σε σύσκεψη της συμμαχίας θεωρήθηκε η ΔΕΕ ως ο ευρωπαϊκός πυλώνας του ΝΑΤΟ, διαλύοντας και την ελάχιστη αυταπάτη. Πίσω της βρίσκεται η ακόμη μεγαλύτερη αυταπάτη περί ανεξαρτησίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Ολη η φιλολογία περί δημιουργίας ενιαίας ευρω-ενωσίτικης εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής άμυνας και ασφάλειας ταιριάζει στους ευρωτρόφιμους. Αυτή ήδη διαμορφώνεται στην πράξη μετά, κυρίως, από το περίεργο δολοφονικό χτύπημα στους ουρανοξύστες των ΗΠΑ. Αυτό υποδηλώνει η δημιουργία του λεγόμενου Ευρωστρατού, Ευρω-αστυνομίας, Ευρωτρομονόμων κι έπεται η συνέχεια υπό την αμερικανική πάντα έμπνευση.