H πιο ...«πολιτική» (!) περίοδος της δράσης της «17 Ν», ήταν η πρώτη δεκαετία της ύπαρξής της... Ετσι λένε οι Αρχές... Μετά - όπως λένε οι Αρχές πάντα - κυριάρχησε μια συμπεριφορά (ληστείες, «συμβόλαια θανάτου» κλπ.), που αρμόζει περισσότερο στο «κοινό ποινικό έγκλημα», χωρίς, βέβαια, να λείπουν τα «πολιτικά εγκλήματα»...

Επειδή εμείς έχουμε μια δυσκολία να παρακολουθήσουμε αυτού του είδους τις «αναλύσεις» γι' αυτό ακολουθώντας το χρονικό «τεμαχισμό» που επιχειρούν οι Αρχές, θα αναφερθούμε στο βασικό χαρακτηριστικό της δράσης της πρώτης περιόδου της «17 Ν» (που είναι βασικό της χαρακτηριστικό για κάθε της βήμα στα 27 χρόνια ύπαρξής της). Και ποιο είναι το βασικό της χαρακτηριστικό; Ενα και μόνο: Η προβοκατόρικη δράση!

Προσέξτε:

α) Στις 23/12/1975 δολοφονούν τον Γουέλς. Κατά ...τύχη, είναι η περίοδος που το λαϊκό κίνημα απαιτεί την αποχουντοποίηση του αμερικανόδουλου κρατικού μηχανισμού. Ο δεξιός Τύπος της εποχής βρίσκει την ευκαιρία για να προβοκάρει το ΚΚΕ σαν ...«ηθικό αυτουργό» της δολοφονίας και να σπιλώσει το αντιαμερικανικό κίνημα...

β) Στις 14/12/1976 δολοφονείται ο Μάλλιος. Κατά ...τύχη, την ίδια περίοδο, γίνονται οι δίκες των βασανιστών της χούντας. Η δολοφονία δίνει την ευκαιρία σε «αγανακτισμένους χουντικούς» να προβούν σε σοβαρά επεισόδια και να εμφανιστούν ως «κατήγοροι»...

γ) Στις 16/1/1980 δολοφονούνται οι Πέτρου και Σταμούλης. Είναι ...κατά τύχη, η περίοδος μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων (ΟΤΕ, τράπεζες κλπ.). Η δολοφονία δίνει την ευκαιρία στον Μπάλκο, υπουργό Δημόσιας Τάξης, τότε, να δηλώσει: «Το έγκλημα διεπράχθη κατά 99% από κομμουνιστάς»...

δ) Στις 15/11/1983 δολοφονείται ο Αμερικανός Τσάντες. Κατά ...τύχη, το έγκλημα γίνεται δυο μέρες πριν το Πολυτεχνείο και ενώ η ατμόσφαιρα δονείται για την απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων, που τελικά έμειναν...

ε) Στις 3/4/1984 γίνεται απόπειρα κατά του Αμερικανού Τσαντ. Κατά ...τύχη, λίγο πριν, είχε προηγηθεί η επίσκεψη στην Ελλάδα του υπουργού Αμυνας των ΗΠΑ Ουαϊνμπέργκερ με θέμα την «αγορά του αιώνα» που είχε προκαλέσει πλατιές αντιαμερικανικές διαδηλώσεις...

στ) Στις 21/2/1985 δολοφονείται ο εκδότης της «Απογευματινής», Ν. Μομφεράτος. Κατά ...τύχη, την ίδια περίοδο, οι Αμερικάνοι πιέζουν για την εγκατάσταση των πυραύλων «Κρουζ» στην Ελλάδα και μόλις έχει επιστρέψει ο πρωθυπουργός από επίσημη επίσκεψη στη Μόσχα...

ζ) Στις 27/11/1985 τινάζεται το λεωφορείο των ΜΑΤ στον αέρα με ένα νεκρό. Κατά ...τύχη, την ίδια περίοδο, η Ελλάδα δονείται από τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις κατά του δίχρονου «σταθεροποιητικού» πακέτου λιτότητας...

η) Στις 8/4/1986 δολοφονείται ο βιομήχανος Δ. Αγγελόπουλος. Κατά ...τύχη, την ίδια περίοδο, το λαϊκό κίνημα διαμαρτύρεται έντονα για το πέρασμα των χρεών των προβληματικών επιχειρήσεων στις πλάτες των εργαζομένων...

Αυτή είναι η πρώτη «πολιτική περίοδος» (!) της «17 Ν». Εξίσου δολοφονική και προβοκατόρικη με όλες τις περιόδους της δράσης της. Μια δράση, που πάντα (μα πάντα) λειτουργούσε ως εμπόδιο στην περαιτέρω ανάπτυξη των λαϊκών αγώνων και έδινε το «άλλοθι» για μεγαλύτερη πρόσδεση της Ελλάδας στο φιλοϊμπεριαλιστικό άρμα.

Είναι προφανές: Αυτοί που καθοδηγούσαν τις δολοφονικές επιχειρήσεις και έδιναν τις υψίστης ασφαλείας πληροφορίες για την ευόδωση τόσο «λεπτών» χτυπημάτων (αλλά οι ανακριτές που ανακρίνουν τους κατηγορούμενους φαίνεται να υποτιμούν το θέμα και δεν τους ρωτούν τίποτα γι' αυτές τις ...λεπτομέρειες) ήξεραν πολλά από προβοκάτσιες...

ΚΑΛΑ οι συλλήψεις, οι αυθόρμητες προσαγωγές και οι ομολογίες εν ριπή οφθαλμού. Αλλά κάτι απουσιάζει από το σκηνικό. Εκτός κι αν δεχτεί κανείς ότι ο Γιωτόπουλος (που αρνείται τα πάντα)είναι ο σούπερμαν...

***

ΑΣ ΤΟ σκεφτούμε: Είναι, άραγε, δυνατόν ένας άνθρωπος, ο οποιοσδήποτε, να φέρει μόνος σε πέρας το έργο της «λογιστικής υποστήριξης» των κατηγορουμένων ως μελών της «17 Ν», που, από όσα μαθαίνουμε από τις ομολογίες τους, «απλώς εκτελούσαν εντολές», βγαλμένες μέσα από ένα καλά επεξεργασμένο επιχειρησιακό σχέδιο; Ποιος, άραγε, επεξεργαζόταν αυτό το σχέδιο;

***

ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ, λοιπόν, στη «σκηνή»: Εναν, τον Γιωτόπουλο, ο οποίος εμφανίζεται από τις αρχές ως αρχηγός και ηγέτης, ο οποίος προς το παρόν είναι ο μόνος που δεν έχει ομολογήσει το παραμικρό. Εχουμε 11 ομολογίες ανθρώπων, οι οποίοι τον «αναγνωρίζουν» ως εντολέα τους. Και έναν καταζητούμενο, τον Κουφοντίνα, τον μόνο που πράγματι ζούσε σύμφωνα με τους απαραίτητους συνωμοτικούς κανόνες (και είναι και ο μόνος που, κατά ...σύμπτωση, έχει ακουστεί ότι είχε σχέση με την ΕΥΠ...).

***

ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ έντεκα «άνθρωποι της διπλανής πόρτας» μοιάζουν ξαφνικά γυμνοί, σαν κάποιος μηχανισμός ξαφνικά να τράβηξε την κουρτίνα. Ποιος είναι αυτός ο μηχανισμός, άραγε;..

***

ΜΗΠΩΣ ο ίδιος μηχανισμός, που τράβηξε την κουρτίνα, έχει να μας πει κάτι για τον άλλο «μηχανισμό», που ...διέφευγε επί 27 χρόνια; Αλήθεια, γιατί αυτοί οι δυο μηχανισμοί μάς φαίνονται τόσο «συγγενικοί»;...

***

ΚΑΙ, ΤΕΛΟΣ: Αλήθεια, γιατί από το προανακριτικό υλικό που εντέχνως διέρρευσε στον Τύπο δεν υπάρχει ούτε μια νύξη (!) γι' αυτόν τον «επιχειρησιακό μηχανισμό», που πρόσφερε πληροφορίες, οργάνωση και επέλεγε στόχους, έχοντας αξιοπερίεργη πρόσβαση σε στοιχεία για τον τρόπο με τον οποίο κινούντο αυτοί οι στόχοι;