Πρώτον, οι μετανάστες είναι άνθρωποι. Κάθε πολιτική πράξη, κάθε πολιτική τοποθέτηση, κάθε πολιτική πρόταση γύρω από το ζήτημα του μεταναστευτικού προβλήματος κρίνεται και αποκαλύπτεται, κατ' αρχάς, από αυτό: Από το αν προσεγγίζει το πρόβλημα με αφετηρία ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους (με ό,τι αυτό σημαίνει για τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους) ή από το αν, τελικά, εισηγείται - όποιον μανδύα κι αν μετέρχεται ο λόγος της - την αντιμετώπιση των μεταναστών σαν να ήταν «ζώα», «υπάνθρωποι», «εγκληματίες» και ως εκ τούτου παρείσακτοι.

Στη δεύτερη περίπτωση, οι μετανάστες χρησιμοποιούνται για τη διάχυση στην κοινωνία του δηλητηρίου της απανθρωπιάς, του ρατσισμού και της πατριδοκαπηλίας.

*

Δεύτερον, όποιος κάνει ασκήσεις απανθρωπιάς πάνω στο σώμα του μετανάστη, στην πραγματικότητα «εκπαιδεύει» την κοινωνία να φέρεται απάνθρωπα, να αποδέχεται την απανθρωπιά ή να μην αντιδρά στην απανθρωπιά του ισχυρού, του δυνατού, του καταπιεστή, όταν αυτή εκδηλώνεται απέναντι στον κάθε ανίσχυρο, στον κάθε αδύναμο, στον κάθε ανήμπορο, στον κάθε καταπιεζόμενο.

Η απανθρωπιά απέναντι στο μετανάστη - άνθρωπο παραμένει απανθρωπιά όταν έχει απέναντί της τον εργάτη - άνθρωπο, τον συνταξιούχο - άνθρωπο, τον απεργό - άνθρωπο, τον διαδηλωτή - άνθρωπο, τον απολυμένο - άνθρωπο, τον βιοπαλαιστή - άνθρωπο που βάζει λουκέτο στο μαγαζί του, τον αγρότη - άνθρωπο που εξανδραποδίζεται, τον δημόσιο υπάλληλο - άνθρωπο που τον βαφτίζουν «κοπρίτη», τον νέο - άνθρωπο που τον οδηγούν στην ανεργία. Η απανθρωπιά, όταν πάρει το πάνω χέρι, δεν σταματά μπροστά σε χρώμα, σε φυλή, σε αλλοδαπό ή σε γηγενή.

*

Τρίτον, αν το κριτήριο για να «απαλλαγούμε» από τους μετανάστες είναι ότι είναι πολλοί, τότε «νομιμοποιώντας» αυτό το κριτήριο, αύριο θα μας καλέσουν να «απαλλαγούμε» από τους συνταξιούχους γιατί κατά ορισμένους είναι «πολλοί» και ζουν «πολύ», θα μας καλέσουν να «απαλλαγούμε» από τους δημόσιους υπαλλήλους γιατί είναι «πολλοί», να «απαλλαγούμε» από τους έχοντες ανάγκη την κοινωνική φροντίδα, την κοινωνική πρόνοια, την κοινωνική συμπαράσταση γιατί είναι «πολλοί».

Το θέμα δεν είναι να «απαλλαγούμε» από τους ανθρώπους επειδή είναι «πολλοί», αλλά να λυθούν τα προβλήματα των ανθρώπων που είναι πολλά.

*

Τέταρτον, σε μια χώρα με τα τεράστια κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας που βεβαίως και δεν τα προκάλεσαν οι μετανάστες, και που αντίθετα επιτάσσουν την εκδήλωση αλληλεγγύης και κατανόησης των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στους φτωχούς μετανάστες. Με δεδομένη τη γεωγραφική θέση της χώρας που την καθιστά πέρασμα των προσφύγων και των κυνηγημένων, αλλά και του ρόλου της ΕΕ που χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως τόπο «εγκλωβισμού» και τη μετατρέπει σε «στρατόπεδο συγκέντρωσης» των μεταναστών. Με πρόδηλη την τακτική του εγχώριου κεφαλαίου και του κράτους από τη μια να ευνοεί τη μαζική είσοδο και εκμετάλλευση των μεταναστών ως φτηνή εργατική δύναμη και από την άλλη να πρωτοστατεί διά των πολιτικών του εκπροσώπων στα «πογκρόμ» εναντίον τους. Με καταφανή τη μετατροπή της Ελλάδας λόγω της συμμετοχής της σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, σε θύτη και ταυτόχρονα σε θύμα των πολιτικών του ιμπεριαλισμού που δημιουργούν τα αίτια της μεταναστευτικής έκρηξης. Και με αδιαπραγμάτευτη την αρχή ότι οι μετανάστες είναι άνθρωποι, πρέπει, εδώ και τώρα, να παρθούν μέτρα ανθρώπινα, που δεν θα έχουν καμία σχέση με «φράχτες», με τρομοκρατικές επιχειρήσεις - «σκούπα», με «Σπιναλόγκες» ή με προσχηματική αξιοποίηση των μεταναστών για την κατάλυση ελευθεριών όπως το άσυλο, και συγκεκριμένα:

*

α) Ανυπακοή στην ΕΕ, παροχή ταξιδιωτικών εγγράφων στους μετανάστες, για να μπορούν να μετακινηθούν εκτός Ελλάδας, όπως ζητούν.

β) Νομιμοποίηση, δικαίωση και απόδοση όλων των κοινωνικών - ασφαλιστικών - εργασιακών δικαιωμάτων στους μετανάστες που ζουν χρόνια στην Ελλάδα, που γίνονται θύματα ανείπωτης εκμετάλλευσης και αυθαιρεσίας εκ μέρους του κεφαλαίου, το οποίο κατ' αυτό τον τρόπο καταβαραθρώνει ακόμα περισσότερο το βιοτικό επίπεδο και των Ελλήνων εργαζομένων.

γ) Δημιουργία δημόσιων, οργανωμένων, ανθρώπινων χώρων υποδοχής και όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης, σεβασμός των πολιτιστικών τους παραδόσεων.

δ) «Φραγμός» στους δουλέμπορους και τσάκισμα των κυκλωμάτων που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες.

ε) Απαίτηση η επίσημη Ελλάδα να μη γίνεται συνεργός, αλλά να υψώσει φωνή κατά των εγκλημάτων που διαπράττονται στις χώρες τους.

Το Πανεπιστημιακό Ασυλο δεν τους ενοχλεί γιατί κάποιοι το αξιοποιούν για «αλλότριες» επιδιώξεις. Αλλωστε, ανάμεσα σε αυτούς τους «κάποιους», πρώτο και καλύτερο είναι το καθεστώς τους. Το καθεστώς που υπό οποιασδήποτε απόχρωσης κυβερνητική εξουσία, σπρώχνει δεκαετίες τώρα μέσα στα Πανεπιστήμια τους συμπαίχτες του στο παιχνίδι μεταξύ «κλεφτών και αστυνόμων», ώστε μετά να καταγγέλλει το... Ασυλο.

*

Το Ασυλο τους ενοχλεί, γιατί αποτελεί ένα αξιακό ιστορικό, πολιτικό και κοινωνικό σύμβολο. Ενα σύμβολο μέσω του οποίου ο λαός επέβαλε ως όριο απέναντι στην εξουσία του κνούτου τη συλλογικά κατοχυρωμένη αλήθεια των αγώνων του: ότι, δηλαδή, οι ελπίδες του, τα όνειρά του, το δίκιο του, αποτελούν τελικά ένα «άβατο» για τους δυνάστες του. Ενα «άβατο» που δεν μπορούν να το παραβιάσουν όση πυγμή κι αν επιδείξουν οι εκμεταλλευτές του, όποια μορφή κι αν πάρουν τα «τανκς» της καταστολής, της αυθαιρεσίας, των διώξεων και της συκοφαντίας.

*

Αυτός είναι ο λόγος που για χρόνια, για δεκαετίες, πασχίζουν να διασύρουν, να ποινικοποιήσουν, να προβοκάρουν την έννοια του Ασύλου. Για να στείλουν το δικό τους συμβολικό μήνυμα στην κοινωνία. Για να διακηρύξουν, με το συμβολισμό της κατεδάφισης του Ασύλου, ότι για την καθεστωτική τους βαρβαρότητα δεν υπάρχουν «άβατα», δεν υπάρχουν όρια.

*

Αυτός είναι και ο λόγος που η κατάλυση του Ασύλου δεν πρέπει να περάσει. Γιατί δεν αφορά μόνο στις Πανεπιστημιακές αίθουσες, στις ακαδημαϊκές ελευθερίες, στην επιστημονική έρευνα. Γιατί η κατάλυσή του στοχεύει ευθέως στη συνείδηση μιας κοινωνίας που τη θέλουν καθυποταγμένη, να μην μπορεί να αρθρώσει απέναντι στην κεφαλαιο-τρομοκρατία το «ως εδώ» ούτε στο εργοστάσιο, ούτε στο γραφείο, ούτε στο σχολείο, ούτε στο σπίτι, ούτε στο δρόμο, ούτε πουθενά.

Μέσα στο διαρκές του παραλήρημα, ο Γεωργιάδης (πρόκειται για τον «κύριο» που διαφήμιζε από τηλεοράσεως το βιβλίο - ύμνο στους ναζί του αρχιφασίστα Πλεύρη) άφρισε προχτές κατά των «κομμουνιστο-συμμοριτών», τους οποίους, όπως είπε, τους «νικήσαμε στο Γράμμο».

Την επόμενη φορά που το εν λόγω φαιόπραμα «κοσμίσει» τα δημόσια θεάματα με τα οποία ταΐζουν οι καναλάρχες ένα λαό που γνώρισε και τους ναζί και τις χούντες της πλουτοκρατίας, ας βγει στην οθόνη με τη στολή που «φορούσε» στο Γράμμο.

Αλήθεια, τι «φορούσε»; Τη στολή του «Χίτη», του ταγματασφαλίτη, του γερμανοτσολιά ή τη στολή του αμερικανοτσολιά;