Ο ρόλος της Δικαιοσύνης σε ένα κοινωνικο-οικονομικό σύστημα είναι τόσο «ελεύθερος» και «ανεξάρτητος» όση ακριβώς είναι η «ελευθερία» και η «ανεξαρτησία» της μαγνητικής βελόνας. Ως γνωστόν, σε όποιο σημείο κι αν βρεθεί η μαγνητική βελόνα, είναι καταδικασμένη να δείχνει πάντα προς μία και μόνο κατεύθυνση, προς το βορρά...

*

«Πυξίδα», επομένως, του Δικαίου είναι ο χαρακτήρας των ταξικών συμφερόντων εκείνης της κοινωνικής τάξης που «κάνει κουμάντο». Συμφέροντα τα οποία περιφρουρούνται από το σύνολο των εξουσιών, εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική, μέσα σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό περιβάλλον.

*

Από την άποψη αυτή, δεν είναι ακόμα και φωτεινές στιγμές, όπως εκείνες του Τερτσέτη ή του Πολυζωίδη, που αποτελούν κριτήριο για να προσδιοριστεί ο χαρακτήρας της Δικαιοσύνης. Τα πρόσωπα, ακόμα και ως εξαίρεση, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τον κανόνα. Και ο κανόνας είναι ότι το κυρίαρχο Δίκαιο, μιας και - για να μην ξεχνιόμαστε - βρισκόμαστε στον καπιταλισμό, αντανακλά την κυριαρχία των εκμεταλλευτών εις βάρος των εκμεταλλευομένων.

***

Για να μην πάμε πιο πίσω, σε εποχές στρατοδικείων και δοσιλόγων που καταδίκαζαν αγωνιστές, ας περιοριστούμε στην «ανεξαρτησία» της Δικαιοσύνης από τη μεταπολίτευση.

*

Τη δεκαετία του '70 το «Δίκαιο» οριζόταν από τον αντεργατικό νόμο 330, με τον οποίο τα δικαστήρια επικύρωναν χιλιάδες διώξεις εργατών και συνδικαλιστών που απολύονταν από τους εργοδότες στη σκέψη ακόμα και της κήρυξης απεργίας.

*

Τη δεκαετία του '80 σαν «Δίκαιο» θεσπίστηκε το άνευ προηγουμένου πραξικόπημα, με το οποίο τα δικαστήρια επικύρωσαν την εκπαραθύρωση της νόμιμης πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ, σε εφαρμογή εκείνου του περίφημου «άρθρου 4».

*

Τη δεκαετία του '90 το «Δίκαιο» εμπλουτίστηκε με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, βάσει των οποίων οι μαθητές σέρνονται στα «μαθητοδικεία» και στα εισαγγελικά γραφεία.

*

Τη δεκαετία που διανύουμε, το «Δίκαιο» που διαμορφώνεται από τα νομοθετικά Σώματα του δικομματισμού οδηγεί σε καταδικαστικές αποφάσεις για το 95% (!) των «παράνομων» και «καταχρηστικών» απεργιακών κινητοποιήσεων, σε γαλάζιες και σε πράσινες επιστρατεύσεις ναυτεργατών, σε «αγροτοδικεία» κατά των αγροτών και σε Πρωτοδικεία, όπως αυτό στην Αργολίδα, που φτάνουν στο σημείο να απαγορεύουν τη σύσταση αγροτικών συλλόγων, με το αιτιολογικό ότι οι σύλλογοι στοχεύουν στην «ταξική συνειδητοποίηση των αγροτών»!

*

Ως συνέχεια των παραπάνω, η ενέργεια του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, του κ. Σανιδά, η έγγραφη δηλαδή εντολή του (!) προς τις εισαγγελίες της χώρας να θεωρήσουν τις κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ κατά της εργοδοτικής αυθαιρεσίας του «JUMBO» σαν «τελεσθέντα... εγκλήματα» (!!!) και να ζητήσει την «ταχεία» εφαρμογή της «αυτόφωρης διαδικασίας» κατά των «πρωταιτίων» της «εκνόμου δραστηριότητας», είναι μια κίνηση τόσο επικίνδυνη που αποδεικνύεται διπλά χρήσιμη:

Πρώτον, γιατί μεταξύ εργατών και «JUMBO» το να επιλέγεις «JUMBO» δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας ότι η εισαγγελία επιλέγει να είναι «ανεξάρτητη», αλλά μόνο έναντι των δικαίων των εργατών.

Δεύτερο, γιατί επιβεβαιώνει ότι συνολικά το είδος του Δικαίου αλλά και η κλίση που θα πάρει η ζυγαριά της «Θέμιδος» κάθε στιγμή είναι μια υπόθεση που, τελικά, αφορά στην εξέλιξη που θα έχει η πάλη ανάμεσα στους εργάτες και στις πολυεθνικές τύπου «JUMBO». Ως γνωστόν, δε, η Ιστορία δεν τέλειωσε ακόμα. Ως εκ τούτου, ούτε η πάλη των τάξεων.

Ποιο είναι καλύτερο, το σχέδιο της ΝΔ ή το σχέδιο του ΠΑΣΟΚ για τη διέξοδο από την κρίση; Πριν καταλήξουμε αβασάνιστα σε κάποια απάντηση, ας υπενθυμίσουμε τα δύο σχέδια:

Η μεν ΝΔ δίνει 28 δισ. ευρώ στους τραπεζίτες, για να τα διαθέσουν στις επιχειρήσεις και ως εκ τούτου να σωθεί η οικονομία.

Το δε ΠΑΣΟΚ αντιπροτείνει και λέει: «Γιατί να τα δώσει στις τράπεζες για να ενισχύουν τις επιχειρήσεις και δεν τα δίνει απευθείας στις επιχειρήσεις;» (Πάγκαλος, ρ/σ «City», 13/2/2009).

Οπως γίνεται φανερό, και στο θέμα της κρίσης, μια ...«άβυσσος» είναι αυτή που χωρίζει τη ΝΔ από το ΠΑΣΟΚ.

Οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης καταρρέουν. Οι οικονομίες τους έχουν οδηγηθεί στο χάος, τα νομίσματά τους στην ανυποληψία. Κι όμως, έχουν περάσει μόλις είκοσι χρόνια από τότε που οι χώρες αυτές «σώθηκαν» από το «σιδηρούν παραπέτασμα». Μόλις είκοσι χρόνια, δηλαδή, από τότε που στους λαούς των χωρών αυτών έταζαν «δημοκρατία», αλλά εκείνο που προέκυψε ήταν διώξεις, κυνήγι μαγισσών, μειονοτικά πογκρόμ, διαφθορά, οργανωμένο έγκλημα, αναβίωση του φασισμού και πρωτόγονος αντικομμουνισμός. Τους έταζαν «ελευθερία», αλλά αυτό που εννοούσαν ήταν η μετατροπή τους σε μια «νέα Ευρώπη των προθύμων» υπηρετών των ΗΠΑ, κατά την κυνική ρήση του Ράμσφελντ. Μαζί, δε, με όλα τα άλλα, τους έταζαν και ...«αιώνια οικονομική ευμάρεια». Τώρα πια, στο φόντο της οικονομικής κατάρρευσης και της δυστυχίας εκατομμυρίων πολιτών σε αυτές τις χώρες, είναι φανερό τι προϋπαντούσαν το 1989 οι διώκτες του «υπαρκτού σοσιαλισμού»: Την επελαύνουσα βαρβαρότητα του ...υπαρκτού καπιταλισμού.

Καταπληκτικό. Χτες και προχτές ανακοινώθηκαν τα οικονομικά αποτελέσματα για το 2008 δύο τραπεζών, της «Αλφα» και της «Μαρφίν». Η πρώτη είδε τα καθαρά της κέρδη να εκτοξεύονται σε πάνω από 500 εκατομμύρια ευρώ και η δεύτερη στα 400 εκατομμύρια ευρώ. Κι όμως, εκείνο που απέσπασε την προσοχή των «αναλυτών» και της πλειοψηφίας των οικονομικών στηλών στις εφημερίδες είναι η ...μείωση κατά 30% των καθαρών (πάντα) κερδών που σημείωσαν οι δύο τράπεζες έναντι του 2007.

Το γεγονός, δηλαδή, ότι δύο και μόνο τράπεζες, σε μια χρονιά που σφραγίστηκε από μια ενεργειακή, μια διατροφική και από την απαρχή μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, πέτυχαν τόσα καθαρά κέρδη που ισοδυναμούν με ποσό διπλάσιο (!) από εκείνα τα «ψίχουλα» που έταξε η κυβέρνηση σε ένα ολόκληρο κοινωνικό στρώμα, στους αγρότες, δεν τους απασχολεί καθόλου!

Ομοίως, παντελώς αδιάφορο για τους «αναλυτές» μας είναι ότι τα εν λόγω καθαρά κέρδη των δύο και μόνο τραπεζών ισούνται με ποσό 4 φορές μεγαλύτερο από εκείνο το οποίο διέθεσε η κυβέρνηση ως επίδομα θέρμανσης σε πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες...