Το θέατρο, η γενιά της Αντίστασης και το ΚΚΕ πενθούν από χτες για τον αιφνίδιο χαμό ενός από τους τελευταίους σπουδαίους ηθοποιούς μας. Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος χάθηκε τα χαράματα χτες (Τετάρτη, στις 02.45) από καρδιοαναπνευστική ανακοπή στη Γενική Κλινική Αθηνών, όπου εισήχθη προχτές (9.30μμ), λόγω υποκεφαλικού κατάγματος του αριστερού μηριαίου που υπέστη από πτώση. Οπως αναφέρει ανακοίνωση της κλινικής, ο Β. Διαμαντόπουλος έπασχε από χρόνια, βαριά καρδιοαναπνευστική ανεπάρκεια. Η κηδεία του δημοφιλούς ηθοποιού θα γίνει σήμερα στις 3.30μμ,από το Α Νεκροταφείο,με φροντίδα της οικογένειάς του (της συζύγου και ομοτέχνου του Μαρίνας Γεωργίου και του γιου του), η οποία σημειωτέον παρότι της προτάθηκε να γίνει η κηδεία δημόσια δαπάνη δε δέχτηκε,τονίζοντας ότι "η κηδεία του θα είναι λιτή και απέριττη, όπως ο ίδιος ήθελε".

Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος γεννήθηκε το 1920 στον Πειραιά. Σπούδασε αρχικά στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά αναζητώντας το καινούριο, μόλις ο Κάρολος Κουν δημιούργησε τη σχολή του εντάχθηκε από τους πρώτους στη νεοσύστατη σχολή του "Θεάτρου Τέχνης". Σε αυτό έκανε την πρώτη ερμηνεία, το 1942, παίζοντας μαζί με τον ΕΑΜίτη επίσης δάσκαλό του Κ. Κουν, στην "Αγριόπαπια" του Ιψεν, την "παρθενική" παράσταση του "ΘΤ", στο οποίο παρέμεινε μέχρι το 1949, ερμηνεύοντας περί τους τριάντα πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα των Πιραντέλλο, Ιψεν, Τσέχωφ, Πρίσλεϋ, Ο'Νηλ, Ξενόπουλου, Λόρκα, Ουίλλιαμς, Μύλλερ κ. ά. Ακολούθησε συνεργασία με το θίασο Κατερίνας ("Νίνα" του Ρουσέν) και το 1950 προσελήφθη στο Εθνικό, όπου μέχρι το 1953 πρωταγωνίστησε σε έργα των Πιραντέλλο, Τσέχωφ, Μπ. Σω κ. ά.

Την ίδια χρονιά συγκροτεί δικό του θίασο και ανεβάζει τους "Εκατομμυριούχους της Νάπολης" του Ντε Φίλιπο και το πιραντελλικό "Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή". Το 1954 παίζει στο σαιξπηρικό "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" με το θίασο Χατζήσκου.Το χειμώνα '54 - '55 επανακάμπτει στο "Θέατρο Τέχνης" με τα σολιστικά μονόπρακτα του Τσέχωφ "Αρκούδα" και "Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού" και του Πιραντέλλο "Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα", με τα οποία επέδειξε τη μεγάλη υποκριτική "στόφα" του. Επανέρχεται στο ΕΘ και παίζει Σαίξπηρ, Αριστοφάνη, Πιραντέλλο, Μεριμέ. Το 1958 ιδρύει με τη σύζυγό του Μαρία Αλκαίου,το "Νέο Θέατρο" και μέχρι το 1966 ανεβάζει θεατρικά ποιοτικό και θεματικά προοδευτικό ρεπερτόριο (Καμπανέλλη, Κασσόνα, Μπρεχτ, Ντε Φίλιπο, τα έργα για την ελληνική φτωχολογιά "Πέντε στρέμματα παράδεισο" των Γ. Σταύρου - Α. Φραγκιά, Κορομηλά κ. ά. ), αποσπώντας με τη δουλιά την κρατική διάκριση με το "Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α".

Με την επικράτηση της δικτατορίας αυτοεξορίζεται, μαζί με τη γυναίκα του, στο Παρίσι. Επιστρέφοντας στις αρχές της δεκαετίας του '70, χάρη στον Σωκράτη Καραντηνό προσλαμβάνεται στο ΚΘΒΕ, και πρωταγωνιστεί σε παραστάσεις του Μίνου Βολανάκη.Συμβάλλοντας στην ίδρυση του "Θεάτρου Σάτιρας" του Γ. Μιχαλακόπουλου, έπαιξε μαζί του το 1973 - 74 στην επίκαιρη πολιτική σάτιρα του Κ. Μουρσελά "Ω, τι κόσμος, μπαμπά", στο "Ας παίξουμε τους δολοφόνους" του Φάιφερ και το "Συνεργό" του Ντύρρενματ - η σκηνοθεσία δική του. Την ίδια εποχή μαζί με τον Γ. Μιχαλακόπουλο παίζει στην αξέχαστη, συμβολική τηλεοπτική σειρά "Εκείνος κι εκείνος".

Ακολουθούν πρωταγωνιστικές ερμηνείες του με διάφορους θιάσους ("Μιστέριο Μπούφο", "Σφήκες" "Αννα Καρένινα", "Φοίνισσες") και οι σπουδαίες ερμηνείες του στον μπρεχτικό "Κύκλο με την κιμωλία" και στο "Βολπόνε" του Τσόνσον. Το 1993 δημιουργεί το "Σύγχρονο Θέατρο",όπου ανεβάζει την αντιφασιστική "Ανάκριση" του Βάις.

Στο ενεργητικό του είχε ακόμη: Τη θητεία του σαν δάσκαλος στις σχολές του Εθνικού Θεάτρου, του "Θεάτρου Τέχνης" και στο "Θεατρικό Εργαστήρι" του, το οποίο δημιούργησε παράλληλα με τον τελευταίο θίασο "Νέο Θέατρο". Το θεατρικό έργο "Καλικαντζαραίοι" που ο ίδιος το ανέβασε το 1979 στο Θέατρο Λυκαβηττού. Πολλές ταινίες ("Μαρίνος Κοντάρας", "Τελευταία αποστολή", "Νυχτερινή περιπέτεια" σε σενάριο - σκηνοθεσία Αγ. Τερζάκη, "Η αρπαγή της Περσεφόνης", "Το αμαξάκι", "Ερωτικές ιστορίες", "Μάθε παιδί μου γράμματα" κ. ά. ) και τηλεοπτικές σειρές ("Συμβολαιογράφος", "Χατζημανουήλ", "Αλέξανδρος Δελμούζος", "Κλειδαρότρυπα" σε δικό σενάριο και σκηνοθεσία κ. ά. ).

Πιστός στις κομμουνιστικές του ιδέες ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, στάθηκε πάντα ονειροπόλος. Οπως έλεγε σε συνέντευξή του στο "Ρ": "Εγώ ευτυχώς δεν έχω πάψει να ονειρεύομαι. Δεν έχω πάψει να θέλω. Βέβαια αυτό κοστίζει κόπους, διαψεύσεις. Ομως αυτό δε με πειράζει. Το να αγωνίζεται κανείς είναι κι αυτό μια ηδονή".Ο Β. Διαμαντόπουλος ήξερε ότι "πρέπει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας, γιατί το κεφάλαιο και ο καπιταλισμός ξέρει πολλά κόλπα",παρασύροντας λαούς, ακόμα και ανθρώπους με αριστερές ιδέες. Μιλώντας για τα χρόνια της Αντίστασης, έλεγε ότι αυτά "έβαλαν τα θεμέλια της σταθερότητάς μου στο ΚΚΕ. Κι επιπλέον πιστεύω ότι ο κομμουνισμός είναι στέρεος. Κυκλοφορεί μέσα στο ανθρώπινο αίμα. Ο Μαρξ δεν εφεύρε έτσι μια φιλοσοφία, αλλά την άντλησε από την ανθρώπινη πραγματικότητα. Είναι όνειρο ανθρώπινο, όνειρο δικό μας, το να υπάρξει μια κοινωνία ελεύθερη και οι άνθρωποι να ζουν με ισότητα και δικαιοσύνη".

Με ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ εκφράζει θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του Β. Διαμαντόπουλου. "Το ΚΚΕ", αναφέρεται στην ανακοίνωση, "εκφράζει τη βαθιά θλίψη του για το θάνατο του Βασίλη Διαμαντόπουλου, του μεγάλου εργάτη του θεάτρου και του κινηματογράφου, του ανήσυχου και αγωνιζόμενου ανθρώπου, του σεμνού κομμουνιστή".Προσωπικά συλλυπητήρια τηλεγραφήματα έστειλαν στους οικείους του και η ΓΓ του ΠΓ της ΚΕ Αλέκα Παπαρήγα και ο επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης.

• "Η θεατρική οικογένεια έχασε το πιο πολύτιμο μέλος της", αναφέρεται σε ανακοίνωση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών,στην οποία σημειώνεται ότι "σε αυτές τις περιπτώσεις τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν και να δώσουν ανάγλυφα το μέγεθος της απώλειας. Είναι όμως βέβαιο ότι ο Βασίλης, ο τόσο δυνατός, ο τόσο ζωντανός, που με την τέχνη του μεγάλωσαν αρκετές γενιές Ελλήνων θα συνεχίσει την προσφορά του για πολλές ακόμη δεκαετίες, ζώντας για πάντα στη σκέψη και στις καρδιές όλων μας. Το ΔΣ του ΣΕΗ, αλλά και όλος ο κλάδος συγκλονισμένος αποχαιρετά τον μεγάλο μας δάσκαλο και ηθοποιό. Βασίλη, αντίο. Η μεγάλη σου οικογένεια σου εύχεται καλό ταξίδι, έχοντάς σε πάντα στη σκέψη της και στην καρδιά της".
• Τη βαθιά τους θλίψη για την ξαφνική απώλεια του μεγάλου δασκάλου της υποκριτικής τέχνης, Β. Διαμαντόπουλου, εκφράζουν με ανακοίνωσή τους το ΔΣ, ο καλλιτεχνικός διευθυντής και οι εργαζόμενοι του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής,σημειώνοντας: "Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, εκτός από κορυφαίος ηθοποιός, υπήρξε και υπέροχος άνθρωπος. Υπήρξε ένας δάσκαλος, που μας δίδαξε ότι πέρα από την τέχνη, πρέπει να αγαπάμε και να υπηρετούμε τον άνθρωπο. Και αυτό το έκανε πράξη σ' όλη την πορεία της ζωής του. Στάθηκε δίπλα στους αγώνες του ελληνικού λαού για την πρόοδο και την ειρήνη. Εμείς θα θυμόμαστε πάντα με αγάπη την ασκητική μορφή του. Αντί στεφάνου καταθέτουμε το συμβολικό ποσό των 50.000 δραχμών στο Σπίτι του Ηθοποιού".

Ο Β. Διαμαντόπουλος ως "Βολπόνε", του Μπεν Τσόνσον