Ο κ. Λιάπης είναι υπουργός σε μια χώρα που τη λένε Ελλάδα. Σε αυτή τη χώρα, ο λαός της, έχει μια παροιμία: «Πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι». Το νόημα της παροιμίας δεν περιορίζεται αναγκαστικά στην ηθική απαξία των πεπραγμένων του τάδε ή του δείνα. Μπορεί να δηλώνει - και στην προκειμένη περίπτωση αυτό δηλώνει - κοινωνικές συναναστροφές που σηματοδοτούν πολιτικές προτεραιότητες, οι οποίες με τη σειρά τους προσδιορίζονται από συγκεκριμένες ταξικές αναφορές.

*

Αν οι φίλοι σου είναι μεγαλοεπιχειρηματίες, αν ο κοινωνικός σου περίγυρος απαρτίζεται από λεφτάδες με «λίαρ τζετ», αν ο κύκλος σου αποτελείται ή συμπεριλαμβάνει πολυεθνικάρχες, τότε ουδείς δικαιούται να συνάγει ότι «χρηματίζεσαι» ή ότι τους κάνεις «πλάτες» στις μπίζνες τους. Το ίδιο ισχύει για τον κ. Παπανδρέου και για τη φιλία του με τον κ. Τρεπεκλή, τον αμειφθέντα με 6,5 εκατομμύρια ευρώ (!) εκπρόσωπο της SAIC στην Ελλάδα.

Στις περιπτώσεις αυτές, όμως, μπορεί κανείς εύλογα να υποθέσει, και πάντα σε πολιτικό επίπεδο, ότι οι διακηρύξεις σου περί «νταβατζήδων», «εθνικών προμηθευτών» και «εθνικών εργολάβων» ή ότι τα διαγγέλματά σου (είτε τα «φιλελεύθερα], είτε τα «σοσιαλιστικά») για τους φτωχούς και τους κοινωνικά ασθενείς, γίνονται για το θεαθήναι.

*

Αυτός είναι ο ελληνικός λαός, αυτές είναι οι παροιμίες του. Αν δεν του αρέσει του κ. Λιάπη ή οποιουδήποτε άλλου, μπορεί να πάει και να γίνει υπουργός ή πρωθυπουργός σε άλλη χώρα, με άλλο λαό και άλλες παροιμίες. Εχει την επιλογή, επίσης, αν δεν του αρέσουν του κ. Λιάπη οι απόψεις ενός λαού που έχει ορκιστεί να τον «υπηρετεί», να πάψει να είναι υπουργός.

Πάντως, ο λαός επί του οποίου «υπουργεύει» ο κ. Λιάπης, πάει κι αυτός στο γήπεδο. Και ξέρει ότι είναι άλλο να βλέπεις μπάλα από τις σουίτες και άλλο από το «πέταλο». Είναι άλλο να βρίσκεσαι στριμωγμένος στο κάγκελο, κι άλλο να είσαι αραχτός με τους μπουρζουάδες στα «επίσημα». Η σουίτα και η πολυθρόνα στα «επίσημα» δε συνεπάγεται ντε και καλά συναλλαγή, διαφθορά, διαπλοκή. Συνεπάγεται, όμως, με απόλυτη ευκρίνεια το ταξικό πρόσημο εκείνων που ιδιωτικώς επιλέγουν να συναγελάζονται με τους «τζένεραλ μάνατζερ», αλλά δημοσίως θέλουν να το παίζουν «όλοι το ίδιο είμαστε, λαός και Κολωνάκι».

*

Με άλλα λόγια, ο κ. Λιάπης μπορεί ως πρόσωπο να μην έχει καμία υποχρέωση να δώσει αναφορά για τους φίλους του, για τις παρέες του, για τους ανθρώπους με τους οποίους πάει εκδρομές ή συνευρίσκεται στο γήπεδο. Ως υπουργός, όμως, κρίνεται για τα πάντα.

Στα λόγια, μάλιστα, υποτίθεται ότι με αυτόν τον «πήχη» κρίνεται και από τον πρωθυπουργό του. Αυτός άλλωστε, ο Κ. Καραμανλής, ήταν που το 2004 μίλησε για «σεμνότητα και ταπεινότητα», που κάλεσε τους υπουργούς να «μην προκαλούν» με τη δημόσια και ιδιωτική ζωή τους, να φροντίζουν ο ιδιωτικός τους βίος να μη δημιουργεί εντυπώσεις όσον αφορά την άσκηση των δημόσιων καθηκόντων τους.

Οσο ο κ. Λιάπης (ή ο πρωθυπουργός) κάνουν ότι δεν τα καταλαβαίνουν όλα αυτά, πολύ απλά υποκρίνονται. Υποκρίνονται στον ίδιο βαθμό που υποκρίνονται και οι άλλοι, που σε μια προσπάθεια αντιπερισπασμού και συμψηφισμού καμώνονται ότι στην περίπτωση του κ. Λιάπη «έπιασαν τη διαφθορά από τα κέρατα», αλλά που όπως όλα δείχνουν την ομολογία του Τσουκάτου για το 1 εκατομμύριο μάρκα την έχουν καταπιεί αμάσητη.

*

Η αλήθεια είναι πως ο κ. Λιάπης βρέθηκε μαζί με τον Χριστοφοράκο σε ένα ταξίδι. Το συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί από αυτό το γεγονός έχει να κάνει με το «φαίνεσθαι» του πολιτικού συστήματος, έχει να κάνει με το «φαίνεται» της γυναίκας του Καίσαρα. Η αλήθεια επίσης είναι ότι ο Χριστοφοράκος μπούκωνε με χρήμα τον Τσουκάτο την εποχή που εκείνος ήταν «στρατηγός» του ΠΑΣΟΚ. Το συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί από αυτό, ξεπερνά το «φαίνεσθαι» και αγγίζει πλέον το ίδιο το «είναι» του πολιτικού συστήματος, ακουμπά το αμαρτωλό «είναι» της γυναίκας του Καίσαρα. Και ξεγυμνώνει πλήρως το «βασιλιά».