Η ιδιωτική εκπαίδευση πριμοδοτήθηκε, όπως φαίνεται από έρευνα του Τμήματος Στατιστικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου της Αθήνας
Ετσι προκύπτει μια εντυπωσιακή αύξηση των αριστούχων με βαθμολογία άνω του 19 στη Γ΄ Λυκείου των ιδιωτικών σχολείων. Συγκεκριμένα, το ποσοστό αυτών των μαθητών από 6,1% το 1999, πήγε στο 13,1 % το 2000. Η αύξηση στα δημόσια σχολεία ήταν από 1,5% σε 6,8%, πράγμα που δείχνει ένα σαφές προβάδισμα των μαθητών των ιδιωτικών σχολείων ειδικά σε σχολές που απαιτούν υψηλές βαθμολογίες. Ταυτόχρονα, η έρευνα δείχνει πως το ποσοστό των τελειοφοίτων που δε λαμβάνει απολυτήριο είναι στα ιδιωτικά σχολεία 2,3%, ενώ στα δημόσια 3,4%.
Στη Β΄ Λυκείου, οι μαθητές των ιδιωτικών σχολείων που απέτυχαν στις εξετάσεις του Ιούνη καλύπτουν το 5,2%, ενώ στα δημόσια το ποσοστό αυτό φτάνει στο 20,2%. Επίσης, από 19 και άνω συγκεντρώνει ποσοστό 9% στα ιδιωτικά λύκεια και 3,6% στα δημόσια. Ακόμα στα δημόσια λύκεια, σύμφωνα με την έρευνα, το 48,2% των μαθητών έχει βαθμό από 10 μέχρι 15, ενώ στα ιδιωτικά το ίδιο ποσοστό από 15 έως 19.
Στην έρευνα διαπιστώνεται επίσης ότι η γεωγραφική περιοχή που βρίσκονται τα λύκεια επηρεάζει τις επιδόσεις των μαθητών. Ετσι, στην πιο μειονεκτική θέση βρίσκονται οι μαθητές των νησιών του Αιγαίου, της Κρήτης και των Επτανήσων, όπου παρατηρούνται οι χαμηλότερες βαθμολογίες. Αξίζει να σημειωθεί, πάντως, ότι ειδικότερα στην περίπτωση των μαθητών της Γ΄ Λυκείου, στα μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα, Πειραιάς, Θεσσαλονίκη) παρατηρούνται υψηλά ποσοστά απορριφθέντων μαθητών. Φυσικά, άμεση εδώ είναι η ταξική διαφοροποίηση ανάμεσα στις υποβαθμισμένες περιοχές της Δυτικής Αθήνας και αυτές των βορείων προαστίων, πράγμα όμως με το οποίο δεν καταπιάνεται η έρευνα.
Ενα ακόμα στοιχείο, που καταδεικνύεται από την έρευνα, είναι ότι το μέγεθος των σχολικών συγκροτημάτων επιδρά θετικά στις επιδόσεις των μαθητών και των τριών τάξεων του λυκείου, αφού τα παιδιά που φοιτούν σε σχολικά συγκροτήματα με πολλούς μαθητές συνήθως έχουν καλύτερες επιδόσεις από τους μαθητές σχολείων με λίγα παιδιά, όπως τα μονοθέσια, που σταδιακά με την πολιτική της κυβέρνησης εγκαταλείπονται, με αποτέλεσμα να παρατηρείται μια τάση εκπαιδευτικής μετανάστευσης στα αστικά κέντρα.
Ξεφυλλίζοντας λοιπόν κι απομνημονεύοντας το 1922 βρέθηκα ξαφνικά στις μέρες μας. Βρέθηκα ξαφνικά στο τώρα, σαν να μην άλλαξε τίποτα. Αναρωτώμενος, καλά, αυτός ο έρμος και χιλιοβασανισμένος τόπος δε θ' αλλάξει ρότα; Δε θ' αλλάξει νοοτροπία; Με τους ίδιους «προστάτες» και «σωτήρες» πάνω από τα κεφάλια μας;
Σε μια επιφυλλίδα του στην «Πολιτεία» ο Φώτος Πολίτης μιλάει για τους «Κυριακάτικους εκδρομείς». Κι αναφέρεται (καλή ώρα) στους αδιάφορους, τους καλοπερασάκηδες, στους εαυτούληδες, σ' αυτούς που λιώνουν για ένα ηλιοβασίλεμα, όταν δίπλα τους βασιλεύει η ανέχεια, η αναδουλιά, η ανασφάλεια. Οταν δίπλα τους καιροφυλαχτεί το έγκλημα, η απάτη, η πορνεία, τα ναρκωτικά. Στους βολεμένους και ανάλγητους συμβιβασμένους που ενώ η Ελλάδα πονά και υποφέρει, ενώ η Ελλάδα παραπαίει, αυτοί το μόνο που σκέφτονται είναι η «Κυριακάτική τους εκδρομή».
Σε άλλο σημείο της έξαλλης συζήτησης των φοιτητών: «Ο στρατός πολέμησε γενναία στη Μ. Ασία, μα οι ηγέτες του ήταν ανάξιοι ν' αποκαλούνται "στρατηγοί". Οι ηγέτες, είχαν άλλα συμφέροντα και εξυπηρετούσαν άλλους σκοπούς. Η Κόκκινη Μηλιά ήταν ο καταποντισμός αυτών των άνομων συμφερόντων που το πλήρωσε με το χειρότερο τρόπο ο ελληνικός λαός.
Η Ελλάδα υποδουλώνεται όσο σε καμιά άλλη περίοδο της ιστορίας της στο μεγάλο κεφάλαιο της Δύσης. Οι ξένοι κεφαλαιοκράτες θα κινούν από τώρα και στο εξής σαν μαριονέτες τους πολιτικούς μας.
Να οργανώσουμε τα συνδικάτα μας. Αυτά θα είναι η μεγάλη μας δύναμη. Μπροστά στα παράλυτα αστικά κόμματα, θα μοιάζουν με χέρια μπρατσωμένα αλληλέγγυα για να επωφελούνται από τις αρρυθμίες της πολιτικής μηχανής και το χαμηλό επίπεδο ζωής μιας χώρας καταχρεωμένης. Η απεργία είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για να προκαλέσουν αυτές τις αρρυθμίες στο χώρο παραγωγής. Στόχος μας η φθορά και κωλυσιεργία στην προσπάθεια των κυβερνήσεων που θα ενεργούν σπασμωδικά, κάτω από την επιτήρηση των στρατιωτικών. Ο προσφυγόκοσμος είναι το κατάλληλο έδαφος για να σπείρουμε τις ιδέες μας».
Υ.Γ. Πηγή των πληροφοριών μου «Τα παιδιά της Νιόβης» του Τάσου Αθανασιάδη!