Ναι, ο σεισμός στην Πελοπόννησο και οι καταστροφικές επιπτώσεις του είναι το «μέγα θέμα». Και η ανεργία, το χαμηλό μεροκάματο, η εξευτελιστική σύνταξη. Και η ακρίβεια, η οικονομική ανέχεια, η φτώχεια, η πείνα. Και η ιδιωτικοποιημένη Παιδεία, η εμπορευματοποιημένη Υγεία, το μολυσμένο περιβάλλον. Και η αυταρχική αστική δημοκρατία, η «ετεροβαρής» Δικαιοσύνη, η επαπειλούμενη ειρήνη. Αυτά είναι τα σημαντικά θέματα που πρέπει να απασχολούν τους πάντες και διαρκώς. Τη δε δημοσιογραφία, πρωτίστως και καθημερινώς. Πλην όμως, άλλα φαίνεται να απασχολούν και να ενδιαφέρουν τα ΜΜΕ και, κατ' επέκτασιν, την κοινωνία. Θέματα και ζητήματα ήσσονος σημασίας, πάντως «ιδιαίτερα» και «περίεργα» και, εν πολλοίς, «ύποπτα» και «ύπουλα». Οπως, π.χ., αυτά που αναφέρονται στη «λαμπερή» ζωή και, ενίοτε, στο «θαμπό» θάνατο κάποιων από τους «καλλιτέχνες της σειράς και της αρπαχτής», ή και στη δραστηριότητα τινών «αλλοπαρμένων τύπων» που περιφέρονται σε τηλεοπτικά κανάλια και φωτογραφίζονται σε πρωτοσέλιδα και «σαλόνια» εντύπων, «πουλώντας φτηνή τρέλα» κι «αγοράζοντας φτηνότερη δημοσιότητα».

Μέρες, τώρα, στην πλειονότητα των ΜΜΕ κυριαρχεί το «θέμα» του «θαμπού» θανάτου ενός «λαμπερού» ηθοποιού. Τα όσα γι' αυτό το «θέμα» αναφέρονται στις κουτσομπολίστικου τύπου τηλεοπτικές εκπομπές και τις, αναλόγου είδους, έντυπες στήλες, δεν αξίζουν, βεβαίως, οιασδήποτε αναφοράς και ουδεμίας κριτικής. Υπάρχουν, όμως, και κάποιες «αναλύσεις» επί του «θέματος», που παρουσιάζονται σαν σοβαρές, ή, εν πάση περιπτώσει, φαίνονται σοβαροφανείς, καθώς οι φορείς τους ισχυρίζονται ότι ψάχνουν βαθύτερα, αναζητώντας, μέσω και των κοινωνικών επιστημών, τα «αίτια» και τις «αφορμές». Οι περισσότεροι καταλήγουν στο παλιό συμπέρασμα πως είναι «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου» και νιώθουν την ανάγκη να υπογραμμίσουν το γνωστό αξίωμα ότι «η ιδιωτική ζωή του καθενός είναι δική του υπόθεση».

Μακράν ημών η «λογική» της ισοπέδωσης των ανθρώπινων ιδιαιτεροτήτων, της υποβάθμισης των ανθρώπινων παθών, της ενιαιοποίησης των ανθρώπινων συμπεριφορών. Κι ακόμα μακρύτερα, η προσπάθεια κατασκευής «τέλειων ανθρώπινων προτύπων». Τέτοια «πρότυπα» δεν υπήρξαν, ούτε θα υπάρχουν ποτέ, καθότι οι άνθρωποι, και μαζί τους οι κοινωνίες, συνεχώς εξελίσσονται και διαρκώς αλλάζουν. Πλην όμως, δε θα δεχτούμε, άνευ αντιρρήσεων, ότι η «ιδιαιτερότητα» είναι το άλλοθι της παρανομίας και το «πάθος» η δικαιολογία της αυτοκαταστροφής. Ούτε θα αποδεχτούμε, ελαφρά τη συνειδήσει, ως «καλλιτεχνικό και κοινωνικό πρότυπο» όποιον επιλέγει να 'χει «δυο ζωές» διαφορετικές, στο φως της ημέρας τη φανερή της επωνυμίας και στο σκότος της νύχτας την κρυφή της ανωνυμίας.

Κατά τα άλλα, πράγματι, τα «αίτια» είναι βαθύτερα, καθώς, σε πολλές περιπτώσεις, τα προσωπικά «πάθη», που οδηγούν σε ατομικά αδιέξοδα και αυτοκαταστροφικές πορείες, έχουν κοινωνική αφετηρία. Και οι «αφορμές» είναι συχνές, μια και στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε «όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται» κι απ' αυτήν την αγοραπωλησία δεν εξαιρούνται ούτε η ηθική, ούτε η αξιοπρέπεια. Επομένως, είναι «ηλίου φαεινότερον», πού βρίσκεται η διέξοδος....