Associated Press

Με τις φωτογραφίες των συμπατριωτών τους που απήχθησαν ή φονεύτηκαν από τον ΟΥΤΣΕΚΑ, οι Σέρβοι του Κοσσυφοπεδίου διαμαρτύρονται για τις δηλώσεις Σόγιερς...

Ωστόσο, η έντονη αντίδραση του Βελιγραδίου στις «ρεαλιστικές» κατά δυτικούς διπλωματικούς κύκλους δηλώσεις Σόγιερς, δεν αποσαφήνισε την κατάσταση. Η κυβέρνηση του Σέρβου πρωθυπουργού Βόισλαβ Κοστούνιτσα έσπευσε να διαμαρτυρηθεί, προφασιζόμενη πως το θέμα είναι «απλώς άποψη του Λονδίνου» και πως η πρόσφατη (σιβυλλική...) δήλωση Πούτιν πως η όποια φόρμουλα αποφασιστεί για το Κοσσυφοπέδιο θα πρέπει να έχει «διεθνή, οικουμενική ισχύ», είναι ενδεικτική των «διαφορετικών απόψεων» που υπάρχουν εντός της λεγόμενης «Ομάδας Επαφής». Επιπλέον, η κυβέρνηση Κοστούνιτσα «θύμισε» πως η απόφαση 1244 του ΟΗΕ για το Κοσσυφοπέδιο αναφέρει πως το προτεκτοράτο είναι «αναπόσπαστο τμήμα της σερβικής εδαφικής επικράτειας» και πως εν τέλει έχει «εμπιστοσύνη»... πως το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ θα τηρήσει τις αρχές της διεθνούς νομιμότητας και δικαίου... Μάλλον, όμως, θρέφει φρούδες ελπίδες... Κανένα απ' τα άλλα μέρη της λεγόμενης «Ομάδας Επαφής» για το Κοσσυφοπέδιο (ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία και ΕΕ) δεν έσπευσε να προβεί σε διορθωτική παρατήρηση ή ανακοίνωση. Η σιωπή τους ήταν μάλλον πιο εκκωφαντική από οποιαδήποτε δήλωση...

Η ηγεσία των Κοσσοβάρων Αλβανών στο προτεκτοράτο είναι, πάντως, και «τυπικώς» έτοιμη να αναχωρήσει στις 20 του μήνα για τις συνομιλίες του ΟΗΕ στη Βιέννη. Εξέλεξε προχτές τον («εγκεκριμένο» από Ουάσιγκτον και Βερολίνο) νέο «πρόεδρο» Φατμίρ Σεϊτζίου. Ο 54χρονος γενικός γραμματέας της «Δημοκρατικής Λίγκας Κοσσόβου», τον οποίο ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ και διεθνή δίκτυα «ενημέρωσης» έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν «μετριοπαθή» και «άξιο διάδοχο» του αποβιώσαντος Ρουγκόβα, δεν άφησε στο Βελιγράδι περιθώρια «συναίνεσης»... Αμέσως μετά την προχτεσινή εκλογή του απ' το 120μελές «κοινοβούλιο» του προτεκτοράτου, έκανε εμφάνιση αρχηγού ενός υπό ίδρυση «κράτους», σημειώνοντας πως η γρήγορη...«ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου είναι αδιαπραγμάτευτη».

Επομένως, τι ακριβώς μέλλει να συζητηθεί στις 20 του μήνα στη Βιέννη; Ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ, Μάρτι Αχτισαάρι, επέμενε πως υπάρχει θέμα «συζήτησης», όπως τα λεγόμενα ζητήματα «χαμηλής πολιτικής». Π.χ. η αποκέντρωση της εξουσίας, η προστασία των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και της σερβικής πολιτιστικής και θρησκευτικής κληρονομιάς. Οπως είπε, «το κλειδί για τις συνομιλίες είναι το ζήτημα των μειονοτήτων. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η συζήτηση για το καθεστώς του Κοσσυφοπεδίου είναι άχρηστη». Τι ακριβώς εννοούσε; Επί της ουσίας, ότι για να καταπιούν οι Σέρβοι το «χάπι» της de jure απόσχισης του προτεκτοράτου θα πρέπει πρώτα να «χρυσωθεί». Πώς; Πιθανώς με τις γνωστές «συνταγές» περί...«αποκέντρωσης» των θεσμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις πριν τεσσεράμισι χρόνια στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας προς όφελος, υποτίθεται, της αλβανικής μειονότητας, αλλά στην πραγματικότητα προς εξυπηρέτηση των μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων αποσταθεροποιητικών σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων...

Ο μουσουλμανικός κόσμος φλέγεται. Η οργή ξεχειλίζει. Γίνεται σύνθημα, πανό, πυρπόληση, σύγκρουση, αίμα, θάνατος. Στην άλλη πλευρά, γίνεται πρωτοσέλιδο, εικόνα, ήχος και φυσικά, διά μέσου καλοθελητών, φόβος για «όλα όσα μας χωρίζουν». Είναι άλλο ένα επεισόδιο της «σύγκρουσης των πολιτισμών», που πολλοί έσπευσαν να προπαγανδίσουν εδώ και χρόνια; Είναι μια σύγκρουση «δημοκρατίας και θεοκρατίας», όπως υποστήριξαν μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες; Είναι ζήτημα σεβασμού της «ελευθερίας της έκφρασης», όπως ερίζουν κάποιοι; Οι απαντήσεις θα ποίκιλαν, αν το όλο θέμα αποσπαστεί από τη συγκεκριμένα διαμορφωμένη διεθνή πραγματικότητα. Κάτι τέτοιο, όμως, θα συνιστούσε, μάλλον, διαστρέβλωση.

Ολοι γνωρίζουν ότι ο «νέος εχθρός» που ανακαλύφθηκε, για να δικαιολογήσει τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές, είναι η «τρομοκρατία». Είναι, επίσης, γνωστό ότι μεθοδικά η «τρομοκρατία» ταυτίστηκε με τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, που έγιναν και οι αποδέκτες των στρατιωτικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων (Ιράκ, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη) ή των πολιτικών τους παρεμβάσεων και απειλών (Συρία, Ιράν, Λίβανος).

Κάποιος θα αντιτείνει ότι στις συγκεκριμένες περιοχές έχει εκφραστεί, πιο έντονα, μια «γενικά» αντιδυτική στάση και μια στροφή σε ακραίες ισλαμικές θέσεις. Το γιατί, όμως, δεν κρύβεται στα σκίτσα του Προφήτη. Κρύβεται στις δεκαετίες καταπίεσης και απροκάλυπτης εκμετάλλευσης των λαών αυτών είτε άμεσα από τις πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις είτε από τις κυβερνήσεις - υποχείριά τους. Κρύβεται στην ανείπωτη εξαθλίωση και αξιοποίηση της θρησκείας ως εργαλείο κατάπνιξης κάθε αντίδρασης και επιβίωσης των πλέον αυταρχικών καθεστώτων. Κρύβεται στους ποταμούς χρημάτων και εξοπλισμού που χορηγήθηκαν στα πλέον αντιδραστικά ισλαμιστικά στοιχεία προκειμένου να ανατραπούν ή να περιθωριοποιηθούν οι όποιες προοδευτικές δυνάμεις τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι.

Κρύβεται στο καθημερινό αιματοκύλισμα των χωρών που μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης από τις ξένες επεμβάσεις. Στην πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών απέναντι στους Παλαιστινίους, ή στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν έναντι του αντίστοιχου του Ισραήλ. Κρύβεται στην επιβολή του σχεδίου για την «Ευρεία Μέση Ανατολή», που «εκδημοκρατίζει» με τα κριτήρια της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας» των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών.

Τα σκίτσα του Προφήτη λειτούργησαν ως σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής από τα συσσωρευμένα εγκλήματα. Και αξιοποιείται, ένθεν, ως μέσο διαχωρισμού των κοινών αιτημάτων και δικαιωμάτων των λαών, ως μέσο αποπροσανατολισμού. «Και η ελευθερία του Τύπου που όλοι σήμερα ευαγγελίζονται», τονίζει ο Ζιαουντίν Σαρντάρ στην «Ιντιπέντεντ», «χρησιμοποιείται πλέον ως εργαλείο καταστολής όσων διαφωνούν με τις κυρίαρχες αξίες. Υπό τις δεδομένες εκρηκτικές συνθήκες στον μουσουλμανικό κόσμο, η δημοσίευση αυτών των σκίτσων δεν ήταν ούτε αθώα, ούτε τυχαία. Ηταν ένα γάντι που ρίχτηκε προς τους μουσουλμάνους υπό τη σκέπη του "όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας" του Μπους».