Associated Press

Στο στόχαστρο οι λαοί

Ο αμερικανικός Tύπος έβριθε από δημοσιεύματα που ήθελαν τον κύριο εκτελεστή της τρομοκρατικής ενέργειας της 11ης Σεπτεμβρίου, Μοχάμεντ Ατα, να έχει συναντηθεί με ανώτατο διπλωματικό αξιωματούχο του Ιράκ, στην Πράγα. Η υπόθεση εργασίας δεν αποδείχτηκε φυσικά ποτέ και παραχώρησε τη θέση της στις «ύποπτες» επιθέσεις με άνθρακα. Η «έγκριτη» «Wall Street Journal» φωτογράφιζε τον Σαντάμ Χουσεΐν ως τον πιο πιθανό «ύποπτο» για το βιολογικό πόλεμο που είχε εξαπολυθεί. Μέχρι τη στιγμή που αποκαλύφθηκε ότι οι επιθέσεις ήταν αμερικανικής εμπνεύσεως και εκτελέσεως. Ομως και πάλι ένας νέος κίνδυνος, τεχνηέντως πάντα, ανακαλύφθηκε: οι επιθέσεις με χημικά και βιολογικά όπλα...

«Ο Σαντάμ Χουσεΐν είναι ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος της οικουμένης», ανέκραζε συχνά, ο Λευκός Οίκος, για να μας προετοιμάσει γι' αυτό που δυόμισι βδομάδες πριν θα μας διαμηνούσε ο Αμερικανός Πρόεδρος. Ο επόμενος εχθρός που πρέπει να παταχτεί είναι ο «άξονας του κακού», δηλαδή το Ιράν, το Ιράκ και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας.

Οι δηλώσεις αυτές, αν και αναμενόμενες, προκάλεσαν πλείστες αντιδράσεις. Η διαμάχη αρχικά θα ξεσπάσει μέσα από τις σελίδες του ευρωπαϊκού Τύπου, ενώ εντός ολίγου τη σκυτάλη θα λάβουν και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί. Πρώτος από όλους, ο Ισπανός ΥΠΕΞ, Χοσέπ Πικέ, που η χώρα του ασκεί αυτό το εξάμηνο την προεδρία της ΕΕ, θα διαμηνύσει εμμέσως προς τις ΗΠΑ, ότι παρά τις αμερικανικές απειλές και κατηγορίες, η ΕΕ θα συνεχίσει να διαπραγματεύεται με την Τεχεράνη. Λίγες μέρες αργότερα ο Κρις Πάτεν, ο επίτροπος της ΕΕ για τις εξωτερικές σχέσεις, θα επιτεθεί ευθέως στις ΗΠΑ μέσω συνέντευξής του στο βρετανικό «Guardian» και θα κατηγορήσει τις ΗΠΑ για «δεσποτική και απλουστευτική συμπεριφορά». Στην «Ετήσια Διάσκεψη του ΝΑΤΟ για την Ασφάλεια» στο Μόναχο, οι τριγμοί στη Συμμαχία έγιναν φανεροί όταν συζητήθηκε το ζήτημα της διεύρυνσης.

Ομως μόλις την περασμένη Τετάρτη ο Πρόεδρος Τζορτζ Ουόκερ Μπους, θα αποκαλύψει ότι στα τέλη Γενάρη αποφασίστηκε ότι αφού η πολιτική αναχαίτισης έχει αποτύχει πρέπει να γίνουν συγκεκριμένες ενέργειες για την ανατροπή του ιρακινού ηγέτη. Ο Μπους μπορεί να μην αποκάλυψε λεπτομέρειες του σχεδίου, ωστόσο άφησε όλα τα περιθώρια ανοιχτά. Πιο διαφωτιστικός την επομένη ο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας Κόλιν Πάουελ, που τόνισε ότι μία στρατιωτική επίθεση δε θα πρέπει να αποκλειστεί. Δηλώσεις που συνοδεύτηκαν από δημοσιεύματα, όπως ότι το Πεντάγωνο και η CIA έχουν ήδη ξεκινήσει την προετοιμασία μιας επιχείρησης εναντίον του Ιράκ, στην οποία θα λάβουν μέρος 200.000 στρατιώτες, ενώ εφαλτήριό τους θα είναι το έδαφος του Κουβέιτ ή ότι υπάρχει ταυτόχρονο σχέδιο της CIA για την ανατροπή εκ των έσω.

Την ίδια στιγμή, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Γάλλος πρωθυπουργός Λιονέλ Ζοσπέν, ο Γερμανός ΥΠΕΞ Γιόσκα Φίσερ με ρηξικέλευθες δηλώσεις «σε πολεμικό τόνο» θα στιγματίσουν την πολιτική των ΗΠΑ όσον αφορά στον «άξονα του κακού» και θα εκφράσουν τη σφοδρή αντίθεσή τους στην επικείμενη επίθεση στο Ιράκ, που θα ανατρέψει συλλήβδην τη γεωστρατηγική ισορροπία, αφού σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις η Τουρκία θα είναι η αιχμή του δόρατος, και θεωρείται δεδομένο ότι θα εισβάλει στο βορρά του Ιράκ προκειμένου να αποτρέψει μία ανακήρυξη ενός κουρδικού κράτους, ίσως και στο Ιράν.

Συνεπώς, δεν αποτελεί έκπληξη αυτή η ξαφνική έκρηξη σφοδρών αντιθέσεων μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των δυτικών συμμάχων τους (βλέπε ΕΕ). Εξαρχής και σε κάθε βήμα που έκανε η «αντιτρομοκρατική συμμαχία» εκδηλώνονταν διάφορες αντιθέσεις, ήπιες ακόμη και οξύτατες όπως τώρα, φανερώνοντας τα πραγματικά κίνητρα όλων των παικτών που συμμετείχαν στο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Ενώ λοιπόν οι επιθέσεις που γίνονται στην Κεντρική αλλά και τη Νοτιοανατολική Ασία (Φιλιππίνες) «προκλήθηκαν» από τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, επί της ουσίας ο σχεδιασμός τους είχε αρχίσει μία ολόκληρη δεκαετία πριν. Από τον πόλεμο του Κόλπου.

Το ζητούμενο είναι ο έλεγχος των πόρων και των διαδρομών τόσο του πετρελαίου όσο και του φυσικού αερίου. Η αποσύνθεση της ΕΣΣΔ στέρησε στην Ατλαντική Συμμαχία το raison d'tre και δημιούργησε τα προαπαιτούμενα για ένα εκ νέου μοίρασμα της παγκόσμιας δύναμης και της επιρροής μεταξύ των κυρίαρχων κρατών. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ, που η κάθε μία εξ αυτών αποτελεί το ένα τρίτο της παγκόσμιας οικονομίας, αναδύονται σιγά - σιγά ως «φυσικοί ανταγωνιστές». Και εαν οι Ευρωπαίοι με δυσθυμία εξαναγκαστούν να συναινέσουν και στηρίξουν τελικά την εν εξελίξει επίθεση των ΗΠΑ κατά του Ιράκ, είναι σίγουρο ότι μακροπρόθεσμα η καθεστηκυία τάξη της Ευρώπης δε θα ανεχτεί την απόλυτη πολιτική κυριαρχία και στρατιωτική παρουσία στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, περιοχή που κατέχει τα μεγαλύτερα ενεργειακά φυσικά αποθέματα της υφηλίου, τα οποία είναι απολύτως αναγκαία για την οικονομικής της επιβίωση.