Είναι αν μη τι άλλο παράδοξο να ισχυρίζεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι η ανατροπή του καπιταλισμού περνά μέσα απ' τη διαχείρισή του. Γιατί δεν μπορεί, όσο κι αν καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες, να πείσει ότι το μεταβατικό πρόγραμμα που προτείνει συνιστά οτιδήποτε άλλο πέρα από διαχείριση αυτού του συστήματος.

Σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε για την παρουσίαση των Θέσεων μπροστά στην 2η Πανελλαδική της Συνδιάσκεψη, ειπώθηκε από έναν απ' τους εισηγητές: «Είτε (...) πορεία ρήξης με τους τραπεζίτες, τους εγχώριους και διεθνείς τοκογλύφους, το ευρώ και την ΕΕ, την πολιτική και κοινωνική εξουσία που επιβάλλει αυτή την πολιτική. Είτε υποταγή σε αυτή την πολιτική και συνέχεια της πορείας κοινωνικής καταστροφής. Για εμάς τρίτος δρόμος δεν υπάρχει». Για να συνεχίσει προτείνοντας έναν ...τρίτο δρόμο: «Εμείς προτείνουμε στο λαό ένα πολιτικό πρόγραμμα που ξεκινάει από την ανατροπή της κυβέρνησης, την ακύρωση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, την άμεση βελτίωση της ζωής του λαού, την εθνικοποίηση των τραπεζών, την ανάπτυξη και το βάθεμα τη δημοκρατίας». Ολα αυτά με ακλόνητα τα μονοπώλια, με κυρίαρχη την αστική εξουσία που εδράζεται στην ιδιοκτησία της στα μέσα παραγωγής. Κι όλα αυτά γιατί - όπως ισχυρίστηκε - «η πάλη για την υλοποίηση αυτού του προγράμματος θέλουμε και μπορεί να οδηγήσει στο να τεθεί το ερώτημα της εξουσίας».

Αυτά, διατείνεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ριζοσπαστικοποιούν την εργατική - λαϊκή πάλη. Μόνο που βάζουν το λαό να διεκδικεί εντός του καπιταλισμού την ανατροπή της αστικής κυβέρνησης για μια άλλη (αυτό δεν το λένε, αλλά ποιος θα εφαρμόσει αυτό το πρόγραμμα;) με ριζοσπαστικό τάχα πρόγραμμα γιατί έτσι θα προσεγγίσει ο λαός την εξουσία! Από πού ως πού; Ολα αυτά ισχυροποιούν αυταπάτες ότι είναι δυνατόν στο πλαίσιο της αστικής εξουσίας να υπάρξουν αλλαγές προς όφελος του λαού. Ολα αυτά σπρώχνουν το λαό σε εναντίωση σε μια κυβέρνηση και όχι στην εξουσία των μονοπωλίων, αφήνοντας στο απυρόβλητο την αιτία της ταχείας επιδείνωσης των όρων ζωής του, τον σπρώχνουν μακριά απ' τη συνειδητοποίηση της ανάγκης η πάλη να αποκτήσει αντικαπιταλιστικό αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό. Αρα όχι μόνο δε θα μπει το πρόβλημα της εξουσίας, αλλά θα ενισχύονται οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες, το σύστημα θα μπορεί εύκολα να απορροφά τους κραδασμούς και η απογοήτευση να επιδρά κατασταλτικά στην παραπέρα ανάπτυξη των αγώνων.

Η διαχείριση δεν συνιστά πρόγραμμα ανατροπής όπως ισχυρίζεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εγκαλώντας μάλιστα το ΚΚΕ ότι αρνείται να προτείνει ένα τέτοιο πρόγραμμα, άρα δε συμβάλλει στην ανάπτυξη του κινήματος. Ανατρεπτικές βάφτιζε και ο ΣΥΡΙΖΑ τις δικές του σχετικές προτάσεις, έγιναν όμως γρήγορα φτερό στον άνεμο απ' τη στιγμή που δεν αμφισβητούσαν την αστική εξουσία.

Τρικυμία εν κρανίω αποκαλύπτει η θέση: «Η υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος απαιτεί τη διαμόρφωση ενός ισχυρού και πολιτικοποιημένου λαϊκού κινήματος, ενός σύγχρονου παρατεταμένου εργατικού και λαϊκού πολέμου με στόχο την πτώση της κυβέρνησης και κάθε μνημονιακής κυβέρνησης και την αντικαπιταλιστική ανατροπή της σημερινής επίθεσης, μέσα από την εκρηκτική κλιμάκωση των εργατικών, νεολαΐστικων και αντιφασιστικών αγώνων, τη διαμόρφωση του αναγκαίου αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής και τη διαμόρφωση σύγχρονων οργάνων αγώνα και αντιεξουσίας των εργαζομένων»!

Το ερώτημα αυτονόητο: Αν υπάρξει ένα τέτοιο κίνημα, πολιτικοποιημένο, ισχυρό, αποφασισμένο για πόλεμο ταξικό τότε γιατί να περιοριστεί σε στόχους όπως η ανατροπή μιας κυβέρνησης και της «αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης», όχι ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας; Η απάντηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: «Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί και να τεθεί, με όρους ρήξης και ανατροπής και όχι διαχείρισης του ώριμου φρούτου της κυβέρνησης, το ερώτημα της πολιτικής και κυβερνητικής εξουσίας, σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική». Δηλαδή, ένα τέτοιο κίνημα να γίνει μοχλός για κυβέρνηση στα όρια του καπιταλισμού, να εξαερωθεί εκεί η δυναμική του και η «σοσιαλιστική κομμουνιστική προοπτική» να μένει σύνθημα. Εδώ ουσιαστικά λένε: «Το κίνημα είναι το παν ο τελικός σκοπός τίποτα».

Προσφέρει χείριστες υπηρεσίες στο λαό και το κίνημα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και για έναν επιπλέον λόγο. Την αποκήρυξη του σοσιαλισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα. Οχι την κριτική του προσέγγιση, αλλά τον πλήρη αφορισμό του και μάλιστα με καταγγελίες σε βάρος του ΚΚΕ ότι αρνείται να καταδικάσει τα «καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού» και με εξίσωση του σοσιαλισμού με τον ιμπεριαλισμό με συνθήματα του τύπου «ούτε ΝΑΤΟ - ούτε Βαρσοβία»...

Τι είδους κίνημα και με τι στόχευση θέλει η συγκεκριμένη πολιτική δύναμη, φάνηκε κι απ' τα λόγια ενός εκ των εισηγητών που προσέγγισε με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», χαρακτηρίζοντας «επαναστάσεις» τα τεκταινόμενα σε Λιβύη, Αίγυπτο και λοιπή Βόρεια Αφρική, προς τις οποίες κάθε «αριστερός» οφείλει να δηλώσει και να εκφράσει τη συμπαράστασή του. Και τα είπε αυτά σήμερα που έχει πλήρως αποκαλυφθεί ότι στη Βόρεια Αφρική καμία άνοιξη δεν ήρθε για τους λαούς, αλλά βαρύς χειμώνας. Οταν έχει ολοκληρωτικά αποκαλυφθεί ότι οργίασαν οι μηχανισμοί και οι μυστικές υπηρεσίες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που αξιοποίησαν τη λαϊκή οργή και δυσαρέσκεια, την έβαλαν στο χέρι και τη χρησιμοποίησαν για να διαμορφώσουν στις χώρες αυτές κατάσταση βολική για τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους. Αλήθεια, τέτοιες «επαναστάσεις» ονειρεύεται και για την Ελλάδα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Γι' αυτό υπερασπίζεται τα «μεταβατικά προγράμματα» σαν κρίκους; Κρίκος μπορεί να είναι, όχι όμως για να απελευθερώσει τον λαό απ' τα ταξικά δεσμά αλλά για να τον αλυσοδέσει ακόμα πιο σφιχτά σ' αυτά.