Σαν σήμερα, 27 Φλεβάρη 1939, οι κυβερνήσεις Γαλλίας και Βρετανίας αναγνωρίζουν την κυβέρνηση των Φρανκιστών, με έδρα τότε την πόλη του Μπούργκος στη φλεγόμενη ακόμα από την ταξική σύγκρουση Ισπανία. Ενα μήνα μετά, πέφτει η ηρωική Μαδρίτη που μαχόταν ως το τέλος. Είναι κατάληξη μιας πορείας που ξεκίνησε στις 2 Αυγούστου 1936, όταν η κυβέρνηση της Γαλλίας πρότεινε στις άλλες τρίτες χώρες την πολιτική της «μη ανάμειξης» στο ισπανικό ζήτημα. Γερμανία και Ιταλία επισήμως συμφωνούν. Στην πραγματικότητα, συνεχίζουν να βοηθούν τους στασιαστές του Φράνκο. Τα αστικά κόμματα των γύρω χωρών το βλέπουν, αλλά σιωπούν, καθότι αυτό βολεύει το χτύπημα του λαϊκού κινήματος στην Ιβηρική.

Στη διάρκεια αυτής της ταξικής σύγκρουσης συνέβησαν πολλά, ένα εκ των οποίων το εξής: Μετά την ουσιαστική αποτυχία του πραξικοπήματος του Φράνκο (εφόσον δεν επιβλήθηκε αμέσως), περίπου 1.000 οπαδοί του, ανάμεσά τους πολιτοφύλακες, στρατιώτες, φαλαγγίτες, ευέλπιδες και οι οικογένειές τους οχυρώθηκαν πίσω από τα τείχη του Αλκάθαρ, της στρατιωτικής ακαδημίας του Τολέδο, ένα οχυρό που ελέγχει τον ποταμό Τάγο. Σώθηκαν από τους «δικούς τους» τέλη Σεπτέμβρη του 1936, μετά από 10 βδομάδων πολιορκία. Η προπαγάνδα του Φράνκο κατόρθωσε να μεγεθύνει στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης αυτό το πολεμικό επεισόδιο ως μια επί μακρόν αντίσταση. Η επική, θρυλική εκδοχή των γεγονότων επικεντρώθηκε στην τάχα θυσία του διοικητή των ευέλπιδων, συνταγματάρχη Μοσκάρδο, ο οποίος δήθεν προτίμησε να εκτελεστεί ο γιος του (αιχμάλωτος από τους Δημοκρατικούς) παρά να παραδώσει το οχυρό σε αντάλλαγμα για τη ζωή του. Στην πραγματικότητα, αποσιώπησαν το γεγονός ότι οι πολιορκημένοι είχαν πιάσει πολλούς ομήρους, γυναίκες και παιδιά, τους οποίους κρατούσαν εντός των τειχών του φρουρίου τους δημιουργώντας προβλήματα στους πολιορκητές. Ο δε γιος του Μοσκάρδο εκτελέστηκε αργότερα, σε αντίποινα για κάποια αεροπορική επιδρομή. Ωστόσο, αυτό το πολεμικό επεισόδιο έγινε άμεσα ευρέως γνωστό, π.χ. με την έκδοση του βιβλίου δύο Γάλλων (Μασίς και Μπραζιγιάκ) «Οι ευέλπιδες του Αλκάθαρ» και την κινηματογραφική ταινία «Η πολιορκία του Αλκάθαρ» που σκηνοθέτησε ο Ιταλός φασίστας Γκένινα. Βιβλίο και ταινία βγήκαν άμεσα μετά τη λήξη της πολιορκίας, δηλαδή ως το τέλος του 1936.

Αν δείχνει κάτι αυτό το περιστατικό, είναι το πώς η αστική προπαγάνδα κινητοποιείται άμεσα προκειμένου να παρουσιάσει το άσπρο μαύρο, κόβοντας την Ιστορία στα μέτρα της. Π.χ., πώς με μέσα της άλλοτε τον κινηματογράφο, άλλοτε τα ΜΜΕ, αλλά πάντα τη διαστρέβλωση, τη μισή αλήθεια ή και ολόκληρο το ψέμα, θα σπεύσει να κρύψει τη γύμνια του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, θα παρουσιάσει συμβιβασμένους εργατοπατέρες ως λαϊκούς ηγήτορες, τη μάζωξή τους λαοθάλασσα και τις χιλιάδες λαού που διαδήλωσαν πανελλαδικά με τα αιτήματα του ΠΑΜΕ ως ασήμαντη δευτερεύουσα λεπτομέρεια του ρεπορτάζ. Και, φυσικά, θα προβάλλει διαρκώς την απαίτηση της πλουτοκρατίας την κρίση να (ξανα)πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα ως «εθνικό πρόταγμα» και αδήριτη ανάγκη. Ε, δε θα περάσουν!