ΜΟΓΚΑΝΤΙΣΟΥ.- Η όξυνση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην αδύναμη μεταβατική κυβέρνηση του προέδρου Αμπντουλαχί Γιουσούφ (που εγκαταστάθηκε στην Μπαϊντόα υπό την αιγίδα του ΟΗΕ) και τους Σομαλούς ισλαμιστές (που ελέγχουν απ' τις αρχές Ιούνη το Μογκαντίσου) δεν εξελίσσεται πλέον σε μία ακόμη «εσωτερική» κρίση που μαστίζει την επί της ουσίας ακυβέρνητη, απ' το τέλος της δικτατορίας του Σιαντ Μπαρ, στις αρχές της δεκαετίας του '90, χώρα. Η αδιαμφισβήτητη κρίση αντανακλάται στην προχτεσινή δεύτερη (μέσα σε μία βδομάδα) δολοφονία του υπουργού Ομοσπονδιακών και Συνταγματικών Υποθέσεων της μεταβατικής κυβέρνησης στην Μπαϊντόα, στην παραίτηση 18 εκ των 102 υπουργών της και στις μαζικές διαδηλώσεις που διαδραματίζονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα στο Μογκαντίσου από χιλιάδες φιλοϊσλαμιστές διαδηλωτές με συνθήματα υπέρ της κήρυξης «ιερού πολέμου» στους «Αιθίοπες εισβολείς»...

Οπως διαφαίνεται, η υπόθεση προσλαμβάνει πλέον χαρακτηριστικά περιφερειακής έντασης που ενδεχομένως να σηματοδοτήσουν μία σειρά επικίνδυνων εξελίξεων - ακόμη και ανάφλεξης του πολέμου - στο Κέρας της (ανατολικής) Αφρικής. Ως επί το πλείστον, επειδή οι δύο πλευρές έχουν πάρει θέσεις αντιπαράθεσης έχοντας στο πλευρό τους η μεν μεταβατική σομαλική κυβέρνηση την Αιθιοπία και οι οπλαρχηγοί της «Ενωσης Ισλαμικών Δικαστηρίων» την Ερυθραία. Γειτονικές χώρες που τη διετία 1998-2000 είχαν εμπλακεί σε αιματηρό πόλεμο και έκτοτε διατηρούν όχι ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις που διαταράσσονται κατά διαστήματα από περιστατικά έντασης στη μεθόριο αμφοτέρων των χωρών. Οσον αφορά στην Αιθιοπία, η εμπλοκή της ενσαρκώνεται στην παρουσία αρκετών εκατοντάδων στρατιωτών στις πόλεις Μπαϊντόα και Ουατζίντ που αναπτύχθηκαν με την άδεια του μεταβατικού προέδρου Γιουσούφ (μολονότι ο ίδιος το αρνείται). Η παρουσία των Αιθιόπων στρατιωτών επιβεβαιώθηκε, προ ημερών, απ' τον απεσταλμένο του ΟΗΕ στη Σομαλία Φρανσουά Λουσένι Φολ. Ωστόσο, ο ίδιος δεν μπόρεσε να καταγράψει αντίστοιχα την παρουσία στρατευμάτων απ' την Ερυθραία, η οποία προς το παρόν φαίνεται πως περιορίζεται στην παροχή ηθικής και οπλικής υποστήριξης στους Σομαλούς ισλαμιστές με έδρα το Μογκαντίσου.

Οι απόπειρες της Αφρικανικής Ενωσης να αποκλιμακώσει την κρίση με την αποστολή «ειρηνευτικών στρατευμάτων» (ανάλογων με αυτών που έχει αναπτύξει η αποτυχημένη, ως τώρα, αποστολή της στο Νταρφούρ του δυτικού Σουδάν) δεν πείθει τους ισλαμιστές στο Μογκαντίσου που θεωρούν - μετά τη σαρωτική νίκη τους επί των φιλοαμερικανών πολέμαρχων στις αρχές Ιούνη - τη μεταβατική κυβέρνηση «εύκολο αντίπαλο». Πάντως το «παιχνίδι» είναι «ανοιχτό» στην περιοχή, και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων δε θα αργήσουν να εμφανιστούν ακόμα πιο ξεκάθαρα...

ΡΩΜΗ.--

Ψήφο εμπιστοσύνης έλαβε για δεύτερη φορά μέσα σε δύο μέρες την Παρασκευή η λεγόμενη «κεντροαριστερή» κυβέρνηση της Ιταλίας από τη Γερουσία με 161 ψήφους υπέρ και καμία κατά, αφού ο συνασπισμός του πρώην πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι απείχε της ψηφοφορίας.

Αρχικά είχε προγραμματιστεί να συζητηθεί το ζήτημα της επέκτασης της παραμονής των ιταλικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν και τη χρηματοδότησή τους, κάτι που προωθούσε η κυβέρνηση του Ρομάνο Πρόντι, ωστόσο, ο Ιταλός πρωθυπουργός φοβούμενος μια πιθανή διάσπαση της κυβέρνησής του προσέφυγε σε ψηφοφορία για να εκφραστεί η εμπιστοσύνη των Ιταλών γερουσιαστών προς την κυβέρνηση. Και αυτό επειδή 16 γερουσιαστές, προερχόμενοι από το «Κόμμα Κομμουνιστικής Επανίδρυσης», το «Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών» και το «Κόμμα των Πρασίνων» (κόμματα που συμμετέχουν στην κυβέρνηση), με ανακοίνωσή τους πριν μερικές βδομάδες είχαν εκφράσει την αντίθεσή τους στην επέκταση της παραμονής των ιταλικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, επισημαίνοντας ότι η πολιτική αυτή δεν έχει καμία διαφορά με αυτήν που εφάρμοζε η κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ενώ δήλωναν πως θα το καταψήφιζαν στη Γερουσία.

Ετσι βρέθηκε μια... λύση και με την ψήφο εμπιστοσύνης, οι 16 γερουσιαστές ψήφισαν υπέρ της κυβέρνησης και όχι για την επέκταση την παραμονής των ιταλικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν. Σημειώνεται ότι στην Ιταλία, η κυβέρνηση συχνά συνδέει νομοσχέδια με ψηφοφορίες για να εκφραστεί η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση ώστε να επιταχυνθεί η έγκριση των νομοσχεδίων και να αποφευχθούν μακροχρόνιες συζητήσεις.