Associated Press

Στιγμιότυπο της Ι. Μπετανκούρ μετά την απελευθέρωσή της

Από την αρχή πολλά ήταν τα ερωτήματα και οι σκοτεινές πτυχές της επιχείρησης αυτής. Σύμφωνα με την εκδοχή που έδωσε ο Χουάν Μανουέλ Σάντος, υπουργός Αμυνας, γνωστός αντιδραστικός πολιτικός και γόνος βαρόνων των ΜΜΕ στη χώρα, επίσης του ναρκεμπορίου και με άμεση σχέση με τους παραστρατιωτικούς φονιάδες, Κολομβιανοί στρατιώτες, που παρίσταναν τα μέλη μιας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης, φιλικά προσκείμενης προς τους αντάρτες των FARC, με πρόσχημα ότι θα μετέφεραν με ελικόπτερο τους ομήρους σε στρατόπεδο για να συναντήσουν τον ηγέτη των FARC, Αλφόνσο Κάνο, ουσιαστικά έστησαν παγίδα στους αντάρτες, αφοπλίζοντας και συλλαμβάνοντας τους δύο αντάρτες που συνόδευαν τους κρατούμενους. Η όλη επιχείρηση παρουσιάστηκε με φανφάρες ως διείσδυση στα ανώτερα κλιμάκια των ανταρτών.

Ωστόσο τα στοιχεία που δίνει ο Ναρκίσο Ισα Κόντε, μέλος του προεδρείου του Ηπειρωτικού Μπολιβαριανού Συντονιστικού, που συσπειρώνει τις ριζοσπαστικές δυνάμεις της Λατινικής Αμερικής, ανάμεσά τους και τις FARC, δείχνουν ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρξε καμία στρατιωτική διάσωση, απλά ο κολομβιανός στρατός επέμβηκε στην τελική φάση μιας πραγματικής συμφωνίας για παράδοση των 15 κρατουμένων, που είχε επιτευχθεί ανάμεσα στην ηγεσία των ανταρτών και στους απεσταλμένους της Γαλλίας και της Ελβετίας, ως εκπροσώπων της λεγόμενης ομάδας ευρωπαϊκών κρατών «Φίλων» της Κολομβίας που είχαν εκφραστεί υπέρ μιας ανθρωπιστικής ανταλλαγής κρατουμένων.

Οπως σημειώνει ο Κόντε, με άρθρο του στην εφημερίδα του ΚΚ Βενεζουέλας, «Τριμπούνα Ποπουλάρ», αυτές οι επαφές είχαν γίνει από τον ηγέτη των ανταρτών Ραούλ Ρέγιες και διακόπηκαν με τη δολοφονία του από τον κολομβιανό στρατό και τη συνδρομή Αμερικανών με την επέμβαση στο έδαφος του Εκουαδόρ, ακριβώς για να μη φανεί ότι οι αντάρτες ήθελαν να προχωρήσουν και σε νέα μονομερή απελευθέρωση, μετά από άλλες δύο που είχαν προηγηθεί. Ο νέος ηγέτης των ανταρτών Αλφόνσο Κάνο, που ανέλαβε την ηγεσία μετά το θάνατο του ιστορικού ηγέτη Μανουέλ Μαρουλάντα, συνέχισε τις επαφές για την ανταλλαγή. Επιβεβαιώνεται ότι την τελευταία περίοδο είχαν γίνει επαφές και είχαν συμφωνήσει να γίνει η παράδοση παρουσία της ηγεσίας των ανταρτών και των ξένων απεσταλμένων. Αυτό που συνέβη όπως λέει ο Κόντε, είναι ότι η κυβέρνηση Ουρίμπε έκλεψε την πρωτοβουλία από τους FARC, για να μην είναι αυτοί που θα έκαναν την παράδοση στους ξένους απεσταλμένους.

Η εκδοχή που δίνει λοιπόν ο Κόντε, είναι ότι τα περί διείσδυσης στα ανώτερα κλιμάκια των ανταρτών, που λέει η κολομβιανή κυβέρνηση, δε στέκουν. Το μόνο που έκαναν είναι να καταλάβουν στρατιώτες το ελικόπτερο της ανθρωπιστικής αποστολής (σε συνεννόηση ή μη με τους Ευρωπαίους απεσταλμένους, είναι ερωτηματικό) και να εμφανιστούν αυτοί ως μέλη της ανθρωπιστικής αποστολής. Αυτό έγινε γιατί ήξεραν πού είχαν ναυλωθεί τα ελικόπτερα και ποια ήταν τα δρομολόγιά τους.

Οπως λέει ο Ν. Ι. Κόντε, «όμως ο Ουρίμπε και η ΣΙΑ δεν ήθελαν να επιτρέψουν στους FARC, να είναι αυτοί που ελευθερώνουν τους κρατούμενους» και συμπληρώνει: «παίρνοντας την πρωτοβουλία ο Ουρίμπε είχε στα χέρια του μια ισχυρή "χορωδία" Μέσων ενημέρωσης και παρουσίασε την επιχείρηση ως τεράστια επιτυχία».

Και το άρθρο, που δίνει σημαντικές εξηγήσεις για τα γεγονότα, καταλήγει ασκώντας και κριτική σε πολλές από τις κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής (Βενεζουέλα, Βολιβία, Εκουαδόρ): «δεν μπορούμε να συγχαίρουμε τον Ουρίμπε. Από θέσεις πραγματικά επαναστατικές και προοδευτικές δεν μπορούμε να συγχαίρουμε αυτή τη στάση. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για ανεπικαιρότητα της ένοπλης πάλης, για τον απλό λόγο ότι μπορεί να χρειαστεί να καταφύγουμε σε αυτή αν τα πράγματα συνεχίσουν όπως τώρα, αν ο 4ος αμερικανικός στόλος που βρίσκεται στη Λατινική Αμερική γίνει πιο πολύ απειλητικός, αν η βάση της Μάντα (Εκουαδόρ) μεταφερθεί στην Γκουαχίρα της Κολομβίας (κοντά στα σύνορα με τη Βενεζουέλα), αν το Πεντάγωνο επιμείνει στις αποσχιστικές κινήσεις στη Βολιβία, στο Εκουαδόρ ή τη Βενεζουέλα αργότερα, αν οι παραστρατιωτικοί συνεχίσουν τον αποσταθεροποιητικό τους ρόλο σε Εκουαδόρ και Βενεζουέλα, είμαστε υποχρεωμένοι να βγάλουμε το σπαθί του Μπολίβαρ».

Τα λόγια αυτά κατευθύνονται και προς τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, που είπε ότι θα «υποδεχτεί τον Ουρίμπε, ως αδελφό». Ο Κόντε σημειώνει πως «ελπίζει η έκφραση αυτή να είναι μόνο ένα λάθος και να μην σηματοδοτεί ένα πισωγύρισμα». Πολύ δε περισσότερο που ο Ουρίμπε είναι πιστός σύμμαχος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που έχει ματοκυλήσει τον λαό της Κολομβίας, όπου σήμερα δυναμώνουν οι φωνές παρά την τρομοκρατία, που απαιτούν ειρήνη με κοινωνική δικαιοσύνη και ακεραιότητα.

Οι αντικυβερνητικές ανταρτικές δυνάμεις στο Τσαντ πυκνώνουν τις τελευταίες βδομάδες τις επιθέσεις τους σε πόλεις του ανατολικού τμήματος της χώρας (κοντά στη μεθόριο με το Σουδάν). Μάλιστα, τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία αναφέρουν πληροφορίες ότι η «Εθνική Συμμαχία» των ανταρτικών οργανώσεων του Τσαντ που δρουν κατά της διεφθαρμένης (και υποστηριζόμενης απ' το Παρίσι) κυβέρνησης του Προέδρου, Ιντρίς Ντεμπί, προετοιμάζει πυρετωδώς μία πορεία 750 χλμ., μέχρι την κατάληψη της πρωτεύουσας Ντζαμένα και του προεδρικού θώκου που έχει καταλάβει εδώ και χρόνια ο εκλεκτός «Πρόεδρος» της Γαλλίας. Χώρας που διατηρεί σ' αυτή την πρώην αποικία της αεροπορικές και στρατιωτικές βάσεις...

Ομως, οι αντάρτες δεν είναι πλέον μόνο στο στόχαστρο των Γάλλων στρατιωτών, που επιχειρούν στην περιοχή εδώ και χρόνια σώζοντας πολλάκις το καθεστώς Ντεμπί από δύσκολη θέση. Είναι ουσιαστικά και στο στόχαστρο της (υπό ιρλανδική διοίκηση) αποστολής του Ευρωστρατού (EUFOR) που έχει αναπτυχθεί στην περιοχή τάχα για να αποτρέψει νέες επιθέσεις κατά δεκάδων χιλιάδων αμάχων, αλλά και Σουδανών προσφύγων...

Η αποστολή των περίπου 3.500 στρατιωτών του Ευρωστρατού εγκατέστησε προ βδομάδων ένα πραγματικό φρούριο στη μέση της ερήμου του Γκος Μπεϊντά. Σύμφωνα με απεσταλμένους της ισπανικής εφημερίδας «Ελ Παΐς», οι Ιρλανδοί και Γάλλοι στρατιώτες περιπολούν οπλισμένοι σαν αστακοί - γερμανικά πιστόλια, γαλλικά πολυβόλα, ισραηλινές χειροβομβίδες - σε περιοχές όπου κυκλοφορούν γυναίκες και παιδιά, και σε θερμοκρασίες που φτάνουν τους 60 βαθμούς. Οι αντάρτες βρίσκονται παντού και δεν είναι μόνο οι αντικαθεστωτικές οργανώσεις της «Εθνικής Συμμαχίας». Είναι και αντάρτες από σουδανικές ανταρτικές οργανώσεις απ' το δυτικό Νταρφούρ που μπαινοβγαίνουν στα σύνορα προετοιμάζοντας μία μεγάλη επιχείρηση κατά της πρωτεύουσας του Σουδάν, Χαρτούμ, και των δυνάμεων του ισλαμιστή Προέδρου του, Ομάρ αλ Μπασίρ.

Είναι κοινό μυστικό η αλληλεπίδραση που υπάρχει ανάμεσα σε ανταρτικές οργανώσεις και τις κυβερνήσεις του Σουδάν και του Τσαντ. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πως το Χαρτούμ εξοπλίζει τους αντάρτες του Τσαντ, που είναι διασκορπισμένοι σε αμέτρητες οργανώσεις, και ότι η Ντζαμένα απ' την πλευρά της εξοπλίζει τους αντάρτες του Νταρφούρ, που είναι εξίσου πολυδιασπασμένοι...

Ωστόσο, αυτή η πολυδιάσπαση είναι που βολεύει τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που αναμοχλεύουν παλιά πάθη και εντάσεις στην καρδιά της κεντρικής Αφρικής, με στόχο βεβαίως «συμφέρουσες» συμφωνίες για την εκμετάλλευση των τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου, πετρελαίου, χαλκού και άλλου ορυκτού πλούτου που υπάρχει στην περιοχή. Σε κάθε περίπτωση, οι χιλιάδες άμαχοι πρόσφυγες που περιπλανώνται στη μεθόριο των δύο γειτονικών χωρών δεν έχουν τίποτε καλό να περιμένουν απ' την αποστολή του Ευρωστρατού.