Σε περαιτέρω κλιμάκωση βαίνει η πολιτική κρίση στο Ιράν καθώς λιγότερο από δύο βδομάδες πριν από τις γενικές εκλογές, η αντιπαράθεση ανάμεσα στους «μεταρρυθμιστές» κληρικούς της κυβέρνησης και του κοινοβουλίου και στους «σκληροπυρηνικούς» κληρικούς που κρατούν στα χέρια τους θέσεις - κλειδιά στην εξουσία, αρχής γενομένης από τον ανώτατο θρησκευτικό ηγέτη της χώρας, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, εντείνεται.

Μετά από αρκετές μέρες αντεγκλήσεων και διαφωνιών, το διορισμένο, κατά κύριο λόγο από τον Μεγάλο Αγιατολάχ, 12μελές Συμβούλιο των Φρουρών της Επανάστασης ολοκλήρωσε την επανεξέταση των υποψηφιοτήτων, ανακαλώντας την απόρριψη 1.000 αιτήσεων και επιμένοντας στον αποκλεισμό περισσότερων των 2.000 υποψηφίων. Η απόφαση, όπως αναμενόταν, δεν ικανοποίησε τους «μεταρρυθμιστές» της ιρανικής πολιτικής σκηνής, οι οποίοι δήλωναν ότι θα επιμείνουν στην αρχική τους θέση να απέχουν από τις εκλογές αφού «οι εκλογές στερούνται πλέον νομιμότητας και ελευθερίας». Μάλιστα, μετά από δεκάδες βουλευτές που υπέβαλλαν την παραίτησή τους, αναμενόταν να παραιτηθεί και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Αμπντολάχ Ραμαζαντζαντέχ, παρά την έκκληση του Προέδρου Χαταμί, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι να μην εγκαταλείψουν τις θέσεις τους.

Σε μια προσπάθεια αποκλιμάκωσης της έντασης, το υπουργείο Εσωτερικών ζήτησε από τον Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ να διατάξει την αναβολή των εκλογών καθώς ούτως ή άλλως ο χρόνος που απομένει για την προεκλογική εκστρατεία είναι ελάχιστος. Παράλληλα, η επιτροπή που έχει αναλάβει την οργάνωση των εκλογών διεμήνυσε ότι είναι πρακτικώς αδύνατο να φέρει σε πέρας το έργο της καθώς τα τοπικά συμβούλια έχουν παραιτηθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας και είναι αδύνατη η κατάρτιση καταλόγων και η διεξαγωγή της ψηφοφορίας. Ο Μεγάλος Αγιατολάχ, όμως, απέρριψε το αίτημα αναβολής.

Ετσι, το Ιράν, τυπικά τουλάχιστον, εισέρχεται στην τελική ευθεία για τις εκλογές της 20ής Φεβρουαρίου με τη μισή πολιτική του σκηνή να μη συμμετέχει σε αυτές. Εάν οι «μεταρρυθμιστές» επιμείνουν στην αποχή, τίθεται, πλέον, σοβαρό θέμα νομιμότητας των εκλογών με βάση το σύνταγμα της ισλαμικής δημοκρατίας. Πόσο μάλλον που οι Ιρανοί ψηφοφόροι μοιάζουν να παρακολουθούν απαθείς την αντιπαράθεση έχοντας σαφώς απογοητευτεί από τη μη υλοποίηση των δεσμεύσεων των «μεταρρυθμιστών», με αποτέλεσμα να θεωρείται εξαιρετικά πιθανό το ενδεχόμενο η συμμετοχή στις εκλογές να είναι μικρότερη από ποτέ, γεγονός που θέτει, και πάλι, υπό αμφισβήτηση τη νομιμότητά τους. Αν κάποιοι, πάντως, παρακολουθούν με ενδιαφέρον την κρίση, είναι όσοι, όπως οι ΗΠΑ, προσπαθούν, εδώ και καιρό, να προωθήσουν «τη δημοκρατία τους» και στην Τεχεράνη.

Associated Press

Δεν πτοείται από τα φέρετρα ο Αθνάρ προκειμένου να συμμετέχει στο έγκλημα

Οσον αφορά στον πόλεμο κατά του Ιράκ ο Αθνάρ απέφυγε επιμελώς (όπως το έχει καθιερώσει) να εξηγήσει γιατί η χώρα του ενεπλάκη σε αυτή την εκστρατεία. Κάνοντας μόνον έμμεση αναφορά στα όπλα μαζικής καταστροφής, που υποτίθεται ότι διέθετε το Ιράκ, ο Ισπανός πρωθυπουργός είπε: «Με δεδομένο το ρίσκο να χρησιμοποιηθούν τα όπλα αυτά από τρομοκράτες δεν μπορούσαμε να μην κάνουμε τίποτα». Ως απόδειξη της ορθότητας αυτής της απόφασης μάλιστα δε δίστασε να δηλώσει ότι «οι πρόσφατες εξελίξεις στον πόλεμο εναντίον της διάδοσης των όπλων μαζικής καταστροφής (βλέπε Ιράν και Λιβύη) δε θα ήταν δυνατές χωρίς την αποφασιστική στάση που τηρήσαμε»...

Μία μέρα πριν η Ισπανίδα ΥΠΕΞ, Αννα Παλάθιο, και ο εκπρόσωπος του Αθνάρ, Εντουάρντο Ζαπλάνα, είχαν ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί στην Ισπανία ανεξάρτητη έρευνα γύρω από τις πληροφορίες που διέθετε η κυβέρνηση για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ. Παρά την εσκεμμένη ασάφεια της κυβέρνησης και του ίδιου του Αθνάρ (όπως και τη σκανδαλώδη άρνησή του να απαντήσει διεξοδικά στο Κοινοβούλιο για τους λόγους που οδήγησαν στη συμμετοχή στον πόλεμο), τα όπλα μαζικής καταστροφής αποτέλεσαν το βασικό «επιχείρημα» της κυβέρνησης τις βδομάδες πριν από την έναρξη των επιχειρήσεων.

Χαρακτηριστικά, τον περασμένο Φλεβάρη ο ίδιος ο Αθνάρ είχε δηλώσει στον τηλεοπτικό σταθμό «Αντένα 3»: «Μπορείτε να είστε σίγουροι, όπως και όλος ο κόσμος που μας βλέπει, ότι σας λέω την αλήθεια. Το ιρακινό καθεστώς διαθέτει όπλα μαζικής καταστροφής, έχει σχέσεις με τρομοκρατικές ομάδες και έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι αποτελεί απειλή για όλους μας». Αργότερα, σε δηλώσεις του στην κρατική τηλεόραση TVE, ο πρωθυπουργός επανέλαβε: «Είμαι πεπεισμένος ότι αυτά τα όπλα, τα οποία υπάρχουν, θα εμφανιστούν».

Τη βδομάδα που πέρασε, ωστόσο, ο Ζαπλάνα δήλωσε πως η κυβέρνηση ποτέ «δεν επιβεβαίωσε ότι γνώριζε την ύπαρξη των όπλων αυτών» και πως η απόφαση για τον πόλεμο πάρθηκε επειδή υπήρχε μεγάλη «διεθνής συναίνεση»... Η Παλάθιο, από την πλευρά της, δήλωσε: «Δεν έχω να αποδείξω ότι τα όπλα υπάρχουν. Υπήρξαν και ο Σαντάμ Χουσεΐν έχει την υποχρέωση να μας πει πού είναι». Η ΥΠΕΞ μάλιστα επανέλαβε τον ισχυρισμό της κυβέρνησης ότι οι πληροφορίες που διέθετε προέρχονταν από τις αναφορές των επιθεωρητών του ΟΗΕ και τις πληροφορίες του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ωστόσο, όπως έχει γράψει κατά καιρούς και η ισπανική «Ελ Παΐς», καμία από τις εκθέσεις αυτές δεν αναφέρει ότι το Ιράκ είχε όπλα μαζικής καταστροφής ή ότι αποτελούσε κίνδυνο για τη διεθνή ασφάλεια.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση αρνείται την έρευνα διότι δε διέθετε τις σχετικές πληροφορίες (πρέπει, άλλωστε, να σημειωθεί ότι αγνόησε τις εκθέσεις της υπηρεσίας πληροφοριών «CNI», που ανέφεραν ότι ούτε όπλα υπήρχαν ούτε επαφές με «τρομοκράτες») και οι υπεκφυγές του Αθνάρ ακριβώς αυτό σηματοδοτούν. Αλλά σε μια χώρα που το 90% του λαού ήταν ενάντιο στον πόλεμο και με τις εκλογές να απέχουν μόλις ένα μήνα τα «πολλά λόγια» θα ήταν αυτοκτονία.

Λήγει σήμερα η συνεδρίαση στο Μόναχο όπου συμμετέχουν 280 πολιτικοί και στρατιωτικοί από 45 κράτη. Από αυτούς οι 50 είναι υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας κρατών - μελών του ΝΑΤΟ. Ενα από τα υπό συζήτηση θέματα ήταν η συμμετοχή και άλλων κρατών του ΝΑΤΟ στο Ιράκ και η κατάσταση στο Αφγανιστάν. Υπάρχει «ισχυρή πολιτική βούληση στη Συμμαχία να κάνουν περισσότερα στο Ιράκ», δήλωσε ο Αμερικανός πρέσβης στο ΝΑΤΟ, Νίκολας Μπερνς, σύμφωνα με δημοσιογραφικά πρακτορεία. Κατά τις ίδιες πληροφορίες η ηγεσία του ΝΑΤΟ διεξάγει μυστικές διαπραγματεύσεις με κυβερνήσεις χωρών της Συμμαχίας να ληφθεί σχετική απόφαση τον Ιούνη στην Κωνσταντινούπολη.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του T. Γκάρντεν, καθηγητή του Βασιλικού Ινστιτούτου Διεθνών Υποθέσεων, στην «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» (6 Φλεβάρη) ότι οι 100.000 Βρετανοί και Αμερικανοί στρατιώτες, που από μήνες βρίσκονται στο Ιράκ, «χρειάζονται επειγόντως αντικατάσταση» και ότι π.χ. «ένα μεγάλο έθνος του ΝΑΤΟ, όπως η Γερμανία, πρέπει να στείλει εκεί στρατό ξηράς». Στην Αγγλία, είπε, δεν πιστεύουν ότι οι Γερμανοί θα μείνουν έξω, αν αποφασιστεί συμμετοχή του ΝΑΤΟ στο Ιράκ.

Επίσης, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γ. Χ. Σέφερ, δήλωσε ότι «υπολογίζει» μια «κυρίαρχη κυβέρνηση του Ιράκ» να απευθύνει «αίτηση βοήθειας» προς το ΝΑΤΟ - για αποστολή στρατιωτικής βοήθειας - και πως «εδώ αντιλαμβάνομαι σινιάλο από το Βερολίνο και το Παρίσι ότι δεν αποκλείονται πια όλα».

Ο Τομπίας Πφλίγκερ, εκπρόσωπος του κινήματος ειρήνης του Τίμπιγκεν και υποψήφιος του ΚΟΔΗΣΟ για την Ευρωβουλή, υπογραμμίζει στη «Νόιες Ντόιτσλαντ»: «Αυτές οι διασκέψεις πολέμου πρέπει να σταματήσουν τελικά και γι' αυτό μια ισχυρή διαμαρτυρία έχει μεγάλη σημασία. Πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα θα σταθμεύσουν Γερμανοί στρατιώτες στο Ιράκ. Αυτό θα αποτελούσε συνεπή συνέχεια της γραμμής Σρέντερ: Να μιλάει κατά του πολέμου, αλλά ταυτόχρονα να κάνει τα πάντα, ώστε ο πόλεμος μολαταύτα να διεξάγεται»...